Er zijn mensen die structureel hulp nodig hebben. Gelukkig zijn anderen hen behulpzaam. In de hulpsituaties van een van hen doen zich geregeld veranderingen voor. De ene keer geen hulp nodig en dan weer wel. In zo'n situatie is een tijdige melding of misschien roosterwijziging belangrijk. Het is vreemd dat de hulpbehoevende ondanks verzoeken daar geen gehoor aangeeft. Hij overvalt de hulpverlener zodoende met ogenschijnlijk spontane veranderingen.
De wijzigingen komen pas aan het licht, wanneer de hulpverlener ernaar informeert. Als ie dat niet zou doen, zou ie voor niets voor de deur staan. Komt bij dat een vrijwillige hulpverlener ook zijn eigen leven heeft en niet de hele dag op z'n telefoon zit te kijken in afwachting van een berichtje.
Waarom moet een hulpverlener achter een hulpbehoevende aan sjokken? Is het gemakzucht of wordt de hulp als een soort van boodschappensloofje gezien? Of staat men totaal niet stil bij het feit, dat men erg blij moet zijn met een hulpverlener? Of is het.....?? Ik snap niets van dat gedrag. Het komt nogal gemakzuchtig en ondankbaar over. Vooral als je weet dat de hulpbehoevende zo gezond als een vis is en vanwege z'n werk weinig vrije tijd heeft. Ik heb geadviseerd geen vragen meer te stellen. Hij heeft immers een (oppas)probleem, niet de hulpverlener.