Daar heb ik geen last van, rancune. Zelfs niet wanneer ik iemand die mij slecht behandeld heeft later weer tegenkom. Zo'n gevoel van wraak of 'terugpakken' (ook zo'n nare opmerking) ken ik dus niet. Volgens mij zou het mijn humeur verpesten en onnodig veel energie vreten.
Als jochie leerde ik al dat ik me met terugschelden tot hetzelfde niveau verlaagde als degene die scheldt. Later leerde ik dat ik me soms juist wel op hetzelfde niveau moest begeven, omdat mijn 'gesprekspartner' mij anders niet zou begrijpen. Dat bleek dus ook zo te zijn. Op zo'n moment ben ik wel wat ver van mezelf verwijderd.
Een keer werd mij gevraagd of ik als referentie wilde fungeren vanwege een sollicitatie. De verzoeker in kwestie bleek een voormalig leidinggevende, die mij met een rotsmoes het bedrijf uitgewerkt had. Om een collega manager die mijn functie ambieerde van dienst te zijn. Via een rechtszaak heb ik toen dat ontslag met succes aangevochten. Ik had natuurlijk het spelletje kunnen meespelen en vervolgens bij zijn beoogd nieuwe werkgever een negatief advies kunnen uitbrengen. Maar ik koos ervoor hem even op een nette manier een stukje geschiedenis voor te houden en af te sluiten met een 'neen'. Dat was alles.
Mocht de buurtbewoner die ik laatst het huis uitgezet heb iets overkomen, dan help ik haar. Ik heb het dan over levensbedreigende situaties. Ik twijfel nog over hulp bij autopech. Ze rijdt erg gevaarlijk en met een asociale houding. Ze rijdt veel te snel door de straten, raakt geregeld stoepranden en vliegt door onoverzichtelijke bochten. Ze is van mening dat jan en alleman (ook kinderen) met haar rekening moeten houden. En dat geldt niet alleen in het verkeer.