Luie Indo nasi

Daar doe ik niet geheimzinnig over. Soms heb ik geen zin om te koken, zelfs als het om nasi of bami goreng gaat. Dan doe ik lekker gemakkelijk. Ik koop bij de Aldi kant en klare nasi of bami goreng. Nou ja, bijna kant en klaar. Aan die fabrieksprak ontbreekt een aantal ingrediënten. Het gerecht is verder wel met de nodige aandacht bereid, maar Indisch of Indonesisch is anders. De maker, Oriental Delight, noemt de nasi 'Restaurantkwaliteit'. Ik heb die kreet 10 minuten op me in laten werken, mijn tranen gedroogd, diep ademgehaald, een flink glas water gedronken en toch weer doorgegaan. Corona is erg hoor, maar dit...
Ik hoef enkel op de ingrediëntenlijst van de verpakking te kijken, om te constateren dat er iets mis is. Op die lijst staan trouwens ook zaken, die ik zelf nooit gebruik. Ten minste, niet bewust. Zoals antioxidanten, gehydrolyseerd maiseiwit, antispleetoog- en conserveringsmiddelen.
Wat ik mis zijn trassie en knoflook. Voor de rest kan ik ermee leven. Om de prak te eten, volstaat volgens het etiket opwarmen in de oven of magnetron! Wel ja, voor het kanen ook nog even heiligschennis plegen! Brrrrr! Even voor de duidelijkheid : goreng betekent dus gebakken en niet 'effe opwarreme'. Dus die tekst moet men weglaten. En vervangen door : Rijst eten doe je met een lepel!
Mijn luie Indo nasi of bami begint bij mij met het fruiten van wat ui en eventueel fijn gesneden spekkies in een wadjan (Indonesische wok). Dat laatste, de spekkies, hoeft niet per se, want in de nasi zijn blokjes ham verwerkt. Ik sproei er wat ketjap (manis) bij en strooi de ontbrekende trasi of trassi oedang (garnalen) poeder erin en een paar tenen knoflook of wat knoflookpoeder. Verse Hollandse garnalen kan ook. Wel de Hollandse, want die hebben de juiste smaak. Soms doe ik ook een fijn gewreven peper erdoor, om de nasi wat pittiger te maken. Nou, dan begint het al te ruiken in ons huisje. Aan dat mengsel voeg ik het pak nasi goreng (bami kan dus ook) toe. Dat ga ik dan tjampoeren en goed opbakken. Kijk, dan gaat het richting de Indische nasi. Het komt onze smaak ten goede. Maar ach, smaken verschillen. Ik heb er wat zuur bijgemaakt van komkommer en natuurlijk was er sambal. O ja, ik heb ook nog wat Ajam Pangang gemaakt. Ik vond een potje(!) in de voorraadkast. Daarover een andere keer.

Met de potkrik

"Gemak dient de mens", zei mijn moeder soms. Misschien kan ik daarom zo goed delegeren. Bij mij is delegeren werk verdelen en dus niet afschuiven. Voordat ik het schuurtje ga opruimen, heb ik eerst een extra plankdrager gemonteerd. De plank waar de voorraad frisdrank op staat voor het bezoek, is wat gaan doorzakken. Ik besloot daarom tussen de bestaande dragers in een extra (metalen) strip met drager te monteren.
Omdat ik geen zin had die hele plank leeg te maken en er niets viel te delegeren, heb ik een potkrik gepakt en een tweetal balkjes. Een ervan heb ik op maat gezaagd, zodat ie loodrecht tussen de plank en de potkrik geplaatst kon worden. Het andere balkje heb ik gebruikt om de plank aan de onderkant te steunen, zodat de druk van de krik verdeeld wordt. Daarna ben ik voorzichtig gaan krikken, totdat de plank op iets meer dan de juiste hoogte was beland.
Met de drager, voorzien van de legger voor de plank, heb ik de boorgaten op de muur afgetekend. Daarna ben ik gaan boren en heb ik de strip met drager met pluggen en schroeven vastgezet. Ik liet de krik weer zakken en zie : een extra steun onder de voorheen wat doorgebogen plank.
Ik heb zo'n Bosch boorhamer voor sds boren. Die betonboren druk je zo in de boorkop. Het verwijderen gaat ook zeer snel. Voor het gemak heb ik ooit een aparte sds boorkop (eentje met zo'n sleuteltje) gekocht, zodat ik ook gewone boren en schroefbits kan gebruiken. Ik kan dan snel wisselen; betonboor eruit, schroefkop erin. Met dit soort klusjes kwam dat setje weer goed van pas.

Pas op de plaats

Inmiddels heb ik me een goed beeld kunnen vormen van wat er in onze voorraadkast ligt. Ik heb de THT (Tenminste Houdbaar Tot) data bekeken en inderdaad wat moeten weggooien. Helaas, want ik ben niet zo van eten weggooien. Dat vind ik doodzonde. Liever aan Fenna of de vogels, dan weggooien.
De koelkast is ook nagelopen. Wat daar lag was nog goed. Ik hoef geen grote schoonmaak te houden, want wij houden het huisje het gehele jaar door schoon. We sparen dus geen vuil op. Ik gaf een keer een buurvrouw zo'n reactie, toen ze vroeg waarom wij niet aan de voorjaarsschoonmaak deden. Vond ze niet leuk. Gewoon het hele jaar door bijhouden, klaar.

Bijschrift toevoegen

Ik ga nog in het schuurtje mijn bakken met allerlei zaken controleren. We hebben voorraadbakken met schroeven, pluggen, boten, moeren en ringen. En bakken voor spullen om de fietsen te repareren of preventief te onderhouden. Zo ook voor de auto. Er is ook een bak met bindmateriaal, zoals touw en ijzerdraad en kabelbinders. En je weet hoe het gaat, voordat je het weet liggen er spullen in de verkeerde bak. Opschonen dus. Ik ga ook onder de werktafel kijken en opruimen. Ik mis een handgreep van een schroevendraaier voor bits. Die moet ergens op de grond liggen. Ik kijk al een tijdje tegen zijn lege plek op het gereedschapsbord/-kastdeur aan.
Tot slot gaan we de stofkam door het kinderspeelgoed en dergelijke halen. Luuk is al zo groot, dat bepaalde dingen weg kunnen. Zoals wandelwagentjes, loopstoeltjes enz. Kortom, zoals Beatrix al zei : "Er is nog veel te doen."

Corona nieuws

De regering gebruikt de epidemie om te verkondigen, dat de openstelling van Lelystad Airport is uitgesteld. In werkelijkheid ligt de boel daar al een tijdje stil, omdat de milieurapportage niet deugt. Die was uiteraard in het voordeel van de regering / voorstanders opgesteld. Gelukkig is daar serieus en kritisch naar gekeken door anderen. Maar goed, zoals voorspeld geeft men nu de Corona de schuld.
De Corona heeft ook schuld aan de malaise in Italië. Niet de overbekende gaten in de Italiaanse handen, maar het virus vereist extra financiële steun vanuit de overige EU landen. Wat met de lire al verbijsterend verkeerd ging, is nog steeds gaande : financieel wanbeleid. De zuidelijke Europese landen mogen wat mij betreft alleen geld lenen. Totdat ze de gaten in hun handen gedicht hebben. Maar die situatie wordt volgens mijn bescheiden mening nooit bereikt. Mocht Italië tot boycot van ons landje willen overgaan, begin dan a.u.b. met het terugtrekken van de maffia. O ja, en vergeet die Italiaanse roestduivel en spaghetti-kabelbomen niet.
Gedoe rond het Corona lied. Was er ooit een armoede- kanker- of aids lied? Of het gewone griep lied? Ik kan het me niet herinneren. Het zal wel te maken hebben met mijn slecht geheugen. Ik heb toch ook wel veel mooie herinneringen. Daar is trouwens wel een lied van. Meer dan een zelfs.

Wat een lucht!

Afgelopen zaterdag zag ik de voordeur van de overburen openstaan. Iemand was in de kruipruimte bezig. Wat later waren de buren voor hun huis, vlak naast de voorgevel aan het graven. Een gevalletje riool, dacht ik toen. Het bleef bij het graafwerk. Gistermiddag kwam een bus van een bedrijf, dat zich bezighoudt met rioolsystemen. Twee mannen in fel oranje pakken keken samen met de bewoner naar een scherm. Daarna werd de locatie van de verstopping vastgesteld en met gele verf uit een spuitbus gemarkeerd. Wat er toen gebeurde weet ik niet. Maar nadat ik Fenna gelucht had, hoorde ik van Sonja dat het toilet, de badkamer en de keuken plots vreemde borrelende geluiden maakten. Dat duurde niet lang. Toen ze in het toilet ging kijken, zag ze dat het waterslot verdwenen was. Dus heeft ze maar doorgespoeld.
Toen ik 's avond het afwaswater weg liet stromen, viel mij op, dat het dit keer vrij snel afgevoerd werd. We hebben al langer probleempjes met dat stukje afvoer, dat de gootsteen verbindt met het hoofdriool onder de woning (foto). Er zit een vreemde knik in, waar zich vuil verzamelt. Ik heb het al een paar keer doorgestoken en met een speciaal ontstoppingsmiddel behandeld.
Toen ik later de badkamer betrad, viel ik bijna om van de stank! Ik was vergeten het waterslot van het doucheputje weer te vullen. Haha. Al met al denk ik dat men de hoofdleiding heeft doorgeblazen of leeggezogen, met gevolgen voor ons hoofdriool. Dat loopt van de straat via de achterkant naar de voorzijde van de woning. Een zo goed als rechte pijp met daarop de aansluitingen van respectievelijk het toilet, de douche en de keuken. Die ruimtes liggen op een lijn. Het feit dat het waterslot van het toilet leeg was geeft aan met wat voor kracht men de ontstopping te lijf gegaan is. Ik ga er vanuit dat nu onze leidingen ook schoon zijn. Met dank aan de buurman.

New kid(s) in town

Nog een cover van REO Brothers. Wow, wat een prachtige versie! Ze doen me een beetje denken aan mijn jonge jaren, toen we soms aan het jammen waren. Vooral de gitarist/zanger links doet mij aan iemand denken. Hoe dan ook, steengoed gedaan van deze jonge gasten. There are New Kids in Town!

Met gemeende interesse

Een paar keer heb ik een verhaal mogen afsteken over mijn werkwijze als Peoplemanager, ook wel Fieldmanager genoemd. Dat naar aanleiding van een zeer laag personeelsverloop en ziekteverzuim onder mijn medewerkers. De functie hield in, dat ik als aanspreekpunt verantwoordelijk was voor zo'n 40 à 50 IT medewerkers, die al dan niet gedetacheerd waren. Ze konden bij mij terecht met allerlei vragen met betrekking tot hun werk, functie, financiële zaken, studie enz. Ik bezocht hen geregeld. Van het gesprek maakte ik een verslag en werkte ik de actielijst van de betreffende medewerker bij. Natuurlijk ging ik goed voorbereid naar zo'n gesprek en zorgde ervoor, dat eerder afgesproken zaken van het actielijstje geschrapt waren. Ik ging ook naar bruiloften, op kraamvisite, ziekenbezoek enz. En ik regelde de informele bijeenkomsten in de vorm van een etentje, bowlen, karten enz. Even stoom afblazen en het contact met collega's die bij andere bedrijven gedetacheerd waren onderhouden. Natuurlijk kreeg ik ook vaktechnische vragen gesteld en trad ik op als coach of klankbord.
Waar het mij om ging was met name de gemeende belangstelling. Ik heb zelf aan den lijve ondervonden hoe vervelend het is, wanneer je telkens hetzelfde moet aankaarten omdat de contactpersoon zijn huiswerk niet gedaan had. En hoe vervelend het is, wanneer eerder toegezegde zaken niet nagekomen worden. Ergo, ik ging met hen om, zoals ik graag gezien zou hebben hoe ze met mij zouden zijn omgegaan.

Ik wil goedkoop tanken!

Jeetje! Ik hoorde dat de brandstofprijzen kelderen. Een liter diesel voor €1,17! Ik weet het niet, maar zouden ze het erom doen, nu velen thuis werken of niets doen? Ik neem aan dat onze wetenschappers nu een beter zicht hebben op de vervuilers en het effect van het thuisblijven.
Ik blijf dus ook thuis, want ik ben ziekenbroeder en run het huishouden.
Vandaag heb ik snijboontjes gemaakt. Gewoon met gekookte aardappeltjes en een rundervink met vooraf een kippensoepje. Dit keer moest ik de snijbonen zelf malen. Het kleine, sterke manneke is er immers niet. Dus opa was zelf aan het zwengelen. Ik ben blij te zien, dat de patiënte haar eetlust weer terug heeft. Het gaat heel langzaamaan beter. Ze is maar wat blij met haar Manus van Alles. Stel dat ik twee linker handen had gehad en ook nog een ouderwetse opvatting (vrouw achter het aanrecht) erop na had gehouden? Eerder heb ik al wat warm mogen draaien toen ze haar rug had verdraaid. Toen was ze echt invalide. Man, man, man, wat erg was dat. Gelukkig hadden we een bureaustoel met wieltjes en is dit huisje voor een groot deel berekend op een rolstoelgebruiker. Behalve het toilet. Maar ach, dan kan ik haar nog altijd zo het groenperkje voor ons huis inrijden. Haha! Nee, we doen niet zo moeilijk. Gewoon de mouwen opstropen en aanpakken die hap.

Ik doe niet mee

Na het applaus, het zingen en de beren voor het raam, is het nu een t-shirt voor het raam hangen. Komt de vuile onderbroek ook nog aan de beurt om ons gal te spuwen over eh...  weet ik veel wat? Ach ja, mensen beginnen zich te vervelen. Misschien gaat een aantal straks aan het meubilair kauwen. Net als de hond.
Ik zag een aankondiging van Serious Request. Men wil geld inzamelen voor het Rode Kruis vanwege het virus. Ik betaal al een hoge eigen bijdrage en een dito premie voor mijn eigen zorgkosten. Dus een bijdrage voor het RK zit er niet in. In het algemeen geef ik niets aan de deur aan geld voor zaken die onze gezondheid en/of welzijn betreffen. Als ik dat zou doen, dan zou ik akkoord gaan met het nalatig beleid van de overheid in deze. De voedselbank is daar ook een direct gevolg van. Een zinloze oorlog steunen aan de andere kant van de wereld vindt men belangrijker, dan de gezondheid en het welzijn van de mensen hier. Ik doe dus niet mee. Wanneer gaan politici eens door de ogen van een arme of zieke naar ons landje kijken?
Volgens mij is het coronavirus een vrouwelijk iets. We zien geen sport meer, de kroegen zijn dicht en we (de mannen) moeten thuisblijven.

De kriebels krijgen

Als ik ergens ben, dank kijk ik mijn ogen uit. Ik bedoel, vaak zie ik leuke dingen in de vorm van bouwwerken, schilderwerk enz. Leuk om ideeën op te doen. Ik zie niet alleen leuke zaken, ook situaties die mijn handjes wat doen jeuken; waar ik de kriebels van krijg.
Hier in de omgeving zie ik bijvoorbeeld veel scheve schuttingen en/of tuindeuren. Vaak een kwestie van even de boel rechtzetten en klaar is Kees. Maar dat gebeurt niet. Ik zou de kriebels

krijgen als ik telkens weer zo'n scheve toestand zie. Of er doorheen moet.
Ik heb ergens een schutting met zo'n deur als op de foto gemaakt voor iemand. Er zat een handig slot op, zoals de bewoner dat wilde. Maar blijkbaar vond de bewoner het slot in de praktijk niet handig genoeg, dus gebruikt hij een grote steen, die hij tegen onderkant van de deur plaatst. Gevolg is nu, dat die mooie deur van onderen krom gedrukt is. In dit geval ga ik niet op eigen houtje weer aan de slag. Dus zo erg kriebelt het ook weer niet.

Vol verbazing

Nog maar weer eens een cover. En wat voor een! Sommige talenten doen velen vol ongeloof luisteren.

Een memo

Afgelopen week zag ik een memo voorbijkomen. Een schrijven gericht aan de bewoners van een verzorgingstehuis vanwege de C-crisis.
De inhoud meldt het volgende :

Betreft : Aanpassing zorgen!!!

Geachte Bewoners,

Heel spijtig, maar we gaan een moeilijke tijd tegemoet.
Jullie zien ook dagelijks het nieuws en zien dan ook hoe erg het is in de buitenwereld. Iedereen kan thuisblijven, maar wij als zorgverlener blijven er staan voor jullie!!!
Wij riskeren onze eigen gezondheid om jullie de basisverzorging te geven. Wij moeten spijtig genoeg melden, dat het heel snel gaat. Personeel valt een voor een uit, dus hebben wij ook jullie hulp nodig. Daarom enkel nieuwe regels :

1. Het luxeleven hier kunnen wij u tijdelijk niet meer geven tot alles  voorbij is
2. Wees niet veeleisend, maar wees blij met wat jullie krijgen
3. Wij gaan ons enkel focussen op basiszorg : hygiëne en eten geven. Dit in de mate van het mogelijke
4. Vanaf morgen gaat iedereen die zichzelf kan wassen, zich wassen!!! Wij hebben lijsten opgemaakt en geven hier en daar ondersteuning. Klaag hier niet over, maar help ons gewoon.
5. Geef onze collega’s meerdere keren per dag een dankuwel en een compliment, anders houden zij dit niet vol!!
6. Enkel nog een beloproep in NOOD : naar het toilet gaan, zich niet goed voelen enz. NIET om de tv aan te zetten, een raam open te doen enz., dit is niet dringend.

Lieve mensen jullie hebben allemaal de oorlog meegemaakt, wat nu komt is even erg dus aub heb respect, klaag niet wij doen ons uiterste best!!!
Wij danken jullie voor jullie begrip.

Tot zover de inhoud van het memo, die ik zo goed als 1:1 overgenomen heb. Ik heb het briefhoofd en de ondertekening maar uit piëteit weggelaten. Ik vind het schrijven inhoudelijk nogal schreeuwerig, dwingend (vooral punt 5) en ietwat verwijtend overkomen. Maar ja, veel ouderen zijn slechthorend of zelfs doof. De vet gedrukte en grote letters zijn vast bedoeld voor de slechtzienden onder hen. De toonzetting vind ik voorzien van weinig respect en veel frustratie bij de opsteller ervan. Zo worden babyboomers maar al te vaak benaderd door jaloerse generaties. Alsof de ouderen daar voor hun plezier wonen en de schuld zijn van de zorgellende en niet de regering. Nee, zij zijn nog van het Ziekenfonds, uit een tijd waarin veel nog goed was.

Maar goed, als ik om samenwerking vraag, zal je het mij niet op deze bazige, schreeuwerige manier zien doen. Ik zou meer gaan voor het wij-gevoel. Samen ten strijde trekken. Met complimenten en dank u wel's over en weer. Mensen enthousiast maken.
Als ik zo'n brief had gekregen, ging ik lekker in mijn schommelstoel zitten en op die hulpknop drukken. Voor een vriendelijker voordracht van dit bericht.

Geloof jij het?

Ik zet grote vraagtekens achter de informatie die door de overheid en haar instanties (RIVM) verstrekt worden. Er wordt weinig getest en toch weet men het aantal besmette mensen aan te geven. Als ik lees, dat artsen vinden dat het aantal doden als gevolg van het virus niet correct (volgens hen te laag) is, dan sterkt mij in mijn gedachte. Komt bij dat het RIVM telkens (stiekem) terugkomt op eerder gedane uitspraken. Voor mij het teken dat ook het RIVM geregeld onzin uitkraamt.
Daarom moet ik telkens weer glimlachen als de overheid en/of de gevestigde media roepen fake news te willen bannen. Dat is voor mij hetzelfde wanneer de maffia roept de criminaliteit te gaan bestrijden. Ik krijg ook steeds meer het gevoel alsof het virus een soort paard van Troje is. Bedoeld om politieke zaken er doorheen te moffelen.

'Ik houd niet van kleintjes'

Vreemd dat veel hondeneigenaren denken, dat alles en iedereen een pup leuk moet vinden. Ik bedoel, er zijn ook mensen die kinderen niet leuk vinden, dus waarom jonge honden niet? Komt bij dat er ook veel volwassen honden zijn, die zo'n jong huppelding alleen maar irritant vinden. Ook Fenna vindt ze veel te druk.

Laatst had iemand zich beklaagd over het feit, dat een hondeneigenaar zijn pup een schop had gegeven. De jonge hond kwam te dicht bij zijn aangelijnd exemplaar, vond meneer. De eigenaar van de pup werd woedend, vanwege de trappende beweging. Maar wat bleek? De pup was niet aangelijnd, terwijl ter plekke wel een aanlijnplicht geldt. Dus begin maar eerst zelf door je aan de regels te houden. Een pup schoppen is ook niet mijn ding. Ik spreek de eigenaar / begeleider aan. En ik geef toe, soms krijg je een grote mond terug. Niet iedereen wil zich aan de regels houden. Zelfs niet wanneer ze met hun gedrag anderen lastigvallen. Maar o wee als hen zoiets overkomt of tegen hen opgetreden wordt. Dan is iedereen en alles fout, behalve zij en hun hond.

Voorlezen uit eigen werk

Het gebeurde soms, dat ik even mijn projectdagboek tevoorschijn haalde. Meestal op een moment, waarop men mij ergens van beschuldigde. Ja, want er waren altijd weer mensen die graag met het vingertje wezen. Mijn geheugen was weliswaar toen nog 200%, maar ik greep toch liever naar mijn dagboek.  Dan sloeg ik de bewuste week op, zocht even de dag erbij en begon ik met voorlezen : "Dinsdag, 17 mei 1988, Tijd : 10.45 Onderwerp : xxxxx", gevolgd door de aantekening die ik in telegramstijl gemaakt had. Daaruit bleek vaak wie wat gezegd of gedaan had. Of wat er afgesproken was. Er vond veel communicatie plaats buiten de reguliere vergaderingen om.  Het leuke vond ik altijd de stilte, die na mijn voorgelezen verhaaltje voortduurde. Als zoiets tijdens een overleg gebeurde, vond degene die mij ergens van beschuldigde dat helemaal niet leuk. Er waren immers anderen aanwezig en men voelde zich voor gek gezet. Maar ja, hij begon. Ik kan me niet herinneren of er weleens een discussie uit ontstond in de vorm van tegengas.

Een keer kwam een directielid mij een compliment geven. Hij zei dat ik nergens op te pakken was. Hij zei dat ie mij al langer in de gaten hield. Ach ja, alsof er niets beter te doen was. Alsof ik daarvoor projectleider was; om te pakken te nemen. Nee, ik wilde hen enkel helpen bij het realiseren van hun wensen. Althans met die insteek ging ik dagelijks naar de klant.

Mantelzorgen

Ik zou niet eens weten hoe lang ik al besmet ben. De incubatietijd van het virus kan erg verschillen. Misschien was ik al na een paar dagen (ongeveer begin deze maand) drager van het virus geworden. Omdat we wat dat betreft in het ongewisse waren, hebben we in die eerste periode thuis geen speciale maatregelen getroffen. Ik heb het virus gratis gekregen. De patiënt moest het van de eigen bijdrage betalen. Nu heeft het geen zin meer om apart te gaan slapen (het bed groter maken kan trouwens niet vanwege de kleine slaapkamer, haha!) en ver van elkaar verwijderd te blijven. Het laatste gaat ook lastig in zo'n klein knus huisje. We hebben wel het fysieke contact beperkt. Dus ik sla nog maar alleen uit zelfverdediging. Haha! Nee hoor, ik ben hier met de allerliefste vrouw van de wereld. Komt bij dat ik een afkeer heb van slaan en een vrouw slaan vind ik laag en misdadig. Nee, ik bedoel elkaar zoenen en zo.
In het algemeen weet ik dus niet precies hoe lang ik zou moeten wachten, om zeker te weten of ik wel of niet ziek word. Eerlijk gezegd interesseert het mij ook niets. Het komt zoals het komt. Neemt niet weg dat ik het lot niet ga tarten. Dus de hygiëne blijft extra belangrijk.
Als mantelzorger neem ik wel mijn rust. Ooit heb ik de fout gemaakt dat niet te doen. Hoewel, fout, de zieke had er veel profijt van. Dus hoe fout is fout?

Ik ga nergens heen

Vandaag heb ik niet zo veel gedaan. Of beter : weinig gedaan. 's Morgens was er even wat tumult vanwege het virus. Iemand probeerde mij te benaderen. Hij bleek een journalist te zijn van een lokaal blad. Ik heb niet gereageerd, want zoals gezegd : voor ons is de kous af. We richten ons op het herstel en hopen dat ikzelf niet ernstig ziek word.
's Middags heb ik onze beide fietsen nog even nagelopen. Handremmen gesteld en de ketting en sloten wat gesmeerd. Vervolgens heb ik wat in het schuurtje gerommeld en opgeruimd. In het foute vogelkastje zijn koolmezen aan het nestelen. Ik heb me vrij koest gehouden, want echt top voel ik me niet. Het liefst zou ik willen slapen. Maar dat doe ik liever 's nachts. Al hangend op de bank dommelde ik af en toe even weg. Het tv programma dat ik probeerde te volgen, maakte dus vreemde sprongen. Die oude Engelse auto die opgeknapt werd, was zo klaar. Goed werk, mannen! De bedoeling is nog een week of wat binnen te blijven. Ik ga nergens heen.

Manipuleren met Corona besmetting

In en berichtgeving over de Corona uitbraak in onze huisartsenpraktijk hier in Dronten, wordt gesteld dat enkel vier of vijf artsen besmet zijn geraakt. Niemand van het personeel en ook geen patiënten lijken te zijn besmet geraakt. Dat laatste lijkt mij wel het geval. Mijn huisgenote is ernstig ziek met Corona verschijnselen.
Volgens mijn (globale) berekening is het virus in de artsenpraktijk minstens een maand geleden daar terechtgekomen. Men heeft verzuimd direct de patiënten te waarschuwen toen de eerste arts ziek werd. Men is gewoon doorgegaan totdat alle artsen ziek waren. Pas toen werd de praktijk (afgelopen maandag 23 maart) gesloten. Ik vind dat een kwalijke zaak. Er zijn in dat tijdsbestek veel patiënten geweest. Mijn huisgenote dus ook; vanaf eind februari drie keer. Ze werd nog geen week na haar laatste bezoek ernstig ziek (hoge koorts, kortademig met pijn en energieloos). Niet eerder was ze zo erg ziek als nu. Ik ben mantelzorger geworden.
Vreemd genoeg kreeg ze pas tijdens een telefonisch consult maandag j.l. (praktijk was vanaf die dag dicht) het corona-verhaal en de sluiting van de praktijk te horen. De arts aan de telefoon was net hersteld van Corona na een vakantie in Tirol. Ze kreeg na het telefonisch consult medicatie voorgeschreven, maar ze kreeg geen bevestiging van een corona diagnose en is niet gevraagd voor een test. Is dat om publiciteit te voorkomen?

Het lijkt me sterk dat het een corona variant is dat enkel artsen besmet, zoals nu gesuggereerd wordt. Wat lees ik vanmorgen in een andere krant? Zie foto. Een kwestie van het boerenverstand gebruiken. Ik las ergens dat een van de artsen met vakantie in Tirol is geweest. Na terugkomst is hij gewoon aan het werk gegaan, terwijl anderen toen in quarantaine moesten.
We zijn met name boos vanwege het verzwijgen van de besmetting. Ben je zelf voorzichtig en hou je je aan de regels, krijg je het virus van een artsenpraktijk mee. Lekker dan. In een reactie op het krantenbericht las ik een treffend antwoord : "Mijn goudvis kan zingen."
Ps. Dat artsen, hulpverleners enz. een groter risico lopen op besmetting is logisch. Maar reageer dan adequaat als het zover is.
De arts heeft inmiddels contact opgenomen en gaf toe dat hij al last van koorts had toen hij mijn huisgenote behandelde. Hij was van vakantie uit Tirol teruggekeerd en was aan het werk gegaan. Voor ons is hiermee de kous af.

Ver van mijn bed gezeur

Heb ik weer hoor. Val ik tijdens het koken pardoes in zo'n praatprogramma met het bekende eenrichtingverkeer. Dit keer werd Trump aangevallen vanwege zijn aanpak van het virus. Die man doet blijkbaar niets goed. Dichter bij huis zijn het landen als Spanje en Italië die het hier in Europa flink uit de klauw hebben laten gieren. Maar daar hoor je niemand over. Niemand die Sachez of Conte een schop onder kont geeft. Die twee zijn met hun politiek een groot gevaar voor Europa. Maar nee, men heeft het over Trump. Wat mij daarin opvalt is de manier waarop men in Amerika daarmee omgaat. Meneer Bloomberg loopt daarin natuurlijk voorop. Ook De Blasio (partijgenoot en burgemeester van New York) is boos op Trump. De staten beschikken zelf over veel autonomie. Kijk maar naar het verzet tegen de landpolitiek. De gouverneur van de staat schreeuwt tegen Trump, maar doet zelf verder weinig tot niets. Zelf heeft De Blasio op zijn beurt als burgemeester ook veel mogelijkheden om aanvullende of andere maatregelen te nemen. Maar daarover hoor ik hem noch de gouverneur noch Bloomberg. Oké, het is allemaal politiek.
Helaas zitten in het praatprogramma allemaal ja-knikkers. Jammer, want het had een interessante discussie kunnen worden indien een van de gasten had geopperd : Zullen we het eerst maar over Spanje en Italië gaan praten? Daar voltrekt zich een ramp.

Klein huis

Als we zo opgesloten zijn, dan merk ik pas hoe klein ons huis is. Klein maar fijn hoor. Het huishoudelijk werk is zo gedaan. Maar dan? Gisteren heb ik een fietswiel gerepareerd. Vandaag heb ik de ramen en kozijnen aan de achterkant, onder de overkapping, gezeemd. Vanmiddag een paar fietsen schoongemaakt. Alles hier in en bij het huis. In het zonnetje. Ik heb eerst Sonja's pakezel, Stella, gedaan. Het viel mij op dat de trapas geen afdekkapje heeft. Vuil en vocht kunnen zo bij het lager komen. Denk ik, want ik kan niet zien of er in de as nog een afdichtring zit. Het piepklein spatlapje aan het voorspatbord is er ook enkel voor de sier. Net als bij mijn fiets. Het frame erachter zat vol vuil. Op de Hanway heb ik toen een fatsoenlijke spatlap gemonteerd. Die deed zijn functie wel eer aan; het blok bleef schoon.
Mijn fiets is nog steeds in prima conditie. Dat is dan weer een leuke bijkomstigheid wanneer een motorfiets, bromfiets of gewone fiets of auto met de hand wordt gewassen : ik zie veel meer details. Het is trouwens prachtig weer om buiten te zijn. Al was het maar op ons erfje. Onder de overkapping is het net een warme zomer. Heerlijk!
Iemand vroeg of ik soms beelden had van de stilte in ons dorp. Ik zei dat ik die niet heb, maar wel geluidsopnamen ervan. Ik blijf er maar de humor van inzien.

Contactloos winkelen

We zijn blij met een buurvrouw, die spontaan aanbood boodschappen voor ons te willen doen. We kunnen een lijstje naar haar mailen en middels de kassabon het verschuldigde bedrag via internetbankieren aan haar overmaken. De boodschappen kan ze hoppa over het hek neerzetten. Die haal ik subiet weer weg, want je weet maar nooit.
Ook hier loopt gespuis rond.
Even een rectificatie. De meneer (van de auto met lege accu) die nu in het ziekenhuis ligt, was inderdaad betrokken bij een verkeersongeval. Echter, niet op de vaste route die hij rijdt. Dit keer bevond meneer zich 's morgens vroeg op de A1! Hij was daar namelijk tussen 5 en 6 uur 's morgens met zijn Mazda betrokken bij een kop-staart botsing bij de afslag Baarn.  Op de laatste foto is het kenteken (wat lastig) te zien. Hij heeft voor zijn woning een gereserveerde parkeerplek met vermelding van het kenteken. We vragen ons nu af wat meneer daar op dat tijdstip deed. Hij is erg vergeetachtig, ziet slecht en zijn motoriek is nog slechter dan dat van een schildpad. Hij heeft ons nooit iets verteld over familie en/of kennissen die richting Amersfoort wonen. Zou hij soms weer de weg kwijt zijn geweest? En dan nog. Het tijdstip is ook erg vreemd, want meneer ligt vaak tot zo'n 11.00 uur op bed.

Allemaal import

Op een van de sociale media volg ik de berichten uit mijn geboortedorp. Aan bepaalde namen herken ik geboren en getogen dorpsgenoten, die nog steeds begaan zijn met hun dorp. Zodra een van hen iets schrijft, over bijvoorbeeld het zwerfvuil, geluidsoverlast en/of vernielingen, dan zie ik aan de reacties wie van buitenaf komen. Het zijn vaak rare en/of erg nare reacties, die op de persoon gericht zijn. Bij het onbeschofte en asociale af. Ik ben geregeld even een niveau dieper gedoken om erachter te komen in hoeverre zo'n aso een echte Leiderdorper is. Niet dus. Velen komen uit Leiden en andere grote woonplaatsen in de omgeving. Stedelingen dus. Nee, het echte Leiderdorp is niet meer.

Een pup zindelijk maken

Sinds 1976 houden wij honden. De meeste zijn als pup bij ons gekomen. Net zoals later met de kinderen, is de eerste levensperiode van belang. Ook om van de vroege inspanning later veel plezier en gemak te kunnen krijgen. Zo simpel is dat.
Onze pups lieten we kennismaken met al dan niet versnipperde kranten op een plastic zeil. Daar mochten ze in huis hun behoefte op doen. Wij gingen er 's nachts niet uit, als er (even) gepiept werd. Wie daarop reageert is de klos, want de hond vertaalt dat in : "Ik piep en mijn baasje komt." Net als kinderen leren pups al op zeer jonge leeftijd.
Die kranten vormen de basis voor het zindelijk maken. Telkens als de pup neigt naar zitten, wordt ie vlug op de kranten gezet. Het is ook een kwestie van vaststellen om de hoeveel tijd de pup zijn behoefte moet

doen. Als die interval bekend is, gingen we met de pup net even voor het verstrijken van de tijd naar buiten. We leidde hem dan naar het gras of de volle grond, waar ie zijn behoefte mocht doen. Waarom gras en/of volle grond? Omdat we liever niet hebben dat de hond op straat / stoep zijn behoefte zou doen. Honden schijnen aan hun poten te voelen waar het van jongs af aan mag. Wij hebben nooit een 'stoepenschijter' gehad.
Ik weet, het kost in die eerste periode veel tijd en energie (volhouden en consequent zijn). Net zoals de rest van de opvoeding. Maar die betalen zich later meer dan dubbel en dwars uit. Net als bij de kinderen.

Geen examens

Chr. Lyceum Visser 't Hooft

Eerlijk gezegd heb ik er decennia lang op zitten wachten. Op geen examen meer hoeven doen, maar het gemiddelde nemen van het afgelopen jaar of jaren. Velen hebben examenvrees of zijn zo zenuwachtig, dat het ten koste van hun normale presteren gaat. Dat heb ik zelf aan den lijve mogen ondervinden. Ik had voor bepaalde vakken goede tot zeer goede cijfers, maar op het examen raakte ik geblokkeerd. Met gevolg een aanzienlijk lagere cijfers tot onvoldoendes toe. Weliswaar geslaagd, maar niet met een cijferlijst die mijn gemiddelde prestatieniveau aangaf. Dat vond ik jammer. Er werd na het examen ook niet over gesproken, in de zin van : "Hoe kan dat Willem?" Zelfs niet door de betreffende docenten. Het feit dat ik geslaagd was telde zwaarder. Voor mij ook, hoor. Een systeem zonder eindexamen levert meer studerenden een diploma op.

Verrassing!

Altijd weer leuk de reacties te horen / zien wanneer iemand een cadeau krijgt van iemand, die hij niet kent. Deze week kreeg ik zo'n reactie. De ontvanger was niet alleen verrast, maar ook erg verbaasd. Want dat had hij in zijn leven niet eerder meegemaakt. Ik merkte tussen de regels door, dat hij mij een vreemde vogel vindt. Dat ben ik ook. Ik niet alleen, wij allemaal.
Zelfs de president van Brazilië. Die waagde het voor de camera's te zeggen, dat hij vanwege zijn atletiekverleden en daarmee zijn conditie weinig kans heeft om ernstig ziek te worden van het c-virus. En omdat hij dat vindt, moet de rest van Brazilië maar doen alsof er niets aan de hand is. Wat een egotripper.

Van een cover genieten

Ik heb weer een leuke cover gevonden. Dit keer gepresenteerd door een moeder, die blijkbaar ook van covers houdt. De zanger is een Filipijnse visser, die voor de lol zingt. Wat een talent!

Een kleine Indo

Over het algemeen werden wij als Indootjes in ons dorp geaccepteerd. Ik had in mijn jeugd (jaren 50) weliswaar veel Nederlands ogende vriendjes en vriendinnetjes, maar rond mijn 9e jaar dook ook een aantal nare jongens uit het dorp op. Ze pestten mijn boertje en mij bijna dagelijks en scholden ons vanwege ons uiterlijk uit. Dat deed toen pijn, vooral omdat er van onze kant geen aanleiding gegeven was. Van het bekende ‘schelden doet geen zeer, maar slaan veel meer’ klopte naar mijn gevoel niets. Thuis had ik me daarover beklaagd. Maar zowel mijn gelovige moeder als later mijn Bijbelvaste oma gaven mij het advies ‘ook de andere wang toe te keren’ en te doen alsof ik hen niet hoorde. Al snel merkte ik dat het goedbedoeld advies van beide gelovige vrouwen niet hielp. Die vervelende gasten werden enkel nog bozer op mij, vanwege mijn oost Indische doofheid en ontwijkend gedrag.
Voor mij was het al een lastig schooljaar, omdat mijn juf in klas 3 mij soms aan mijn oor trok en in mijn oor schreeuwde : “Ben jij soms doof, Wimmie!!” Dat was ik vaak wel, maar dan Oost Indisch. Ik vond haar helemaal niet aardig. Ik had als linkshandig ventje namelijk veel moeite met het schrijven met mijn rechter hand. Mijn kroontjespen kraste op het papier en produceerde vlekken. Het was een strenge juf, die mij angst inboezemde vanwege haar optreden. Ze kon ook heel boos kijken. Ik ging daarom in dat jaar niet graag naar school. Dat derde jaar leek trouwens een eeuwigheid te duren. Ik kreeg zelfs een flinke hekel aan school; het fysieke optreden van zowel de hoofdmeester als de juf boezemden mij steeds meer angst in.
Op een dag kreeg ik, piekerend over de pesterijen onderweg, plotseling een ingeving. Iets of iemand zei mij een flinke stok te gaan zoeken. Raar, maar waar. Maar goed, gehoorzaam als ik was aan mezelf ging ik op zoek naar een stok. Eentje die onder mijn jasje paste. Die stok stak ik thuis in de haag die het tuintje van dat van de buren scheidde. Mamma mocht hem immers niet zien. Ik was bang dat ze onder het middageten aan mij zou zien dat er iets gaande was. Ze kon ons lezen als een boek. Als ik haar vroeg ‘Hoe weet u dat?’ zei ze dat ze ogen op haar rug had. En anders stond het volgens haar op mijn voorhoofd geschreven. Ik geloofde haar. Dus ik probeerde me zo gewoon mogelijk te gedragen.
Toen ik weer naar school ging, nam ik de gewone route. Ik koos voor de aanval. Dit keer met die stok onder mijn jasje. Ik hoopte voor niets. Die stok bleek een soort toverstok, want ik voelde me die middag plots heel erg op mijn gemak. Zelfs opgewekt. Normaal dus. Helaas kwam ik onderweg toch een van de jongens tegen. Nota bene de grootste! Mijn hart bonsde in mijn keel. Ik pakte de stok onder mijn jas al stevig vast. Toen hij weer dreigend en scheldend op mij afkwam, trok ik mijn stok tevoorschijn en heb hem toen een paar flinke klappen verkocht. Zo hard, dat ik bang was dat er bij mijn moeder geklaagd zou worden. Ik lette wel op dat ik niet zijn bril raakte. Die dag voelde ik me niet echt lekker. Ik had iets gedaan wat niet gewoon voor mij was. Ik was bang dat iemand bij ons aan de deur zou komen klagen. Dat gebeurde niet. Mamma merkte of zag gelukkig niets.  Nadien werd mijn gang naar en van school een stuk rustiger. Waarschijnlijk had de pestkop het gebeuren aan zijn vriendjes verteld. Ik was en ben helemaal geen vechtersbaasje. Toch heb ik me nog een paar keer over die drempel moeten zetten. Voor een hoger doel; om mijn broertje te beschermen. Zodoende heb ik met oudere jongens moeten vechten. Ook pestkoppen. Gelukkig won ik telkens. Ook van hen hadden we later geen last meer. Mijn broertje was onder de indruk. Maar ik vond het helemaal niets.

Veronderstellingen

Als ik mensen moest ondervragen over werkprocessen, dan sloeg ik hun antwoorden die begonnen met 'volgens mij' of  'ik denk' of  'ze zeggen, dat..' en meer van dat soort vaagheden over. Niet relevant voor mij, want ik was op zoek naar feiten en niet naar veronderstellingen.
Als ik al die verhalen lees en/of hoor over het C-virus, dan kan ik op basis hiervan ook heel veel overslaan. Daar zitten dus ook verhalen van het RIVM bij. Ik heb nog niet ergens iets wetenschappelijks (=bewezen) gevonden, waaruit gebleken is dat het c-virus een kind herkent als zijnde geen drager. Als het zo zou zijn, waarom zijn de scholen en opvangcentra dan dicht? We worden maar e.e.a. op de mouw gespeld. Net hoe het uitkomt. Ik ga liever voor de feiten dan voor vaagheden en de angst.
Zo zijn er hier ook mensen die reageren op het bericht over 'onze' besmette artsen, dat het informeren van de patiënten niet nodig was. Omdat het volgens hen om een niet ernstige situatie ging. Oké, er is dus volgens hen ook een niet ernstig C-virus. De snel herstelde arts is aanzienlijk jonger dan de overige drie. Ieder mens reageert nu eenmaal anders op het virus. Kinderen zijn voor mij ook nog steeds mensen.

En zo is het gekomen

Vanmorgen ben ik nog steeds verbijsterd over de gang van zaken bij onze huisartsenpraktijk. Ik heb overigens prima geslapen hoor. Het verbaast mij dat nota bene 4 artsen daar besmet zijn met het virus en dat geen van hen op het idee kwam om de patiënten die zij eerder op het spreekuur hebben gekregen te informeren. En dat voor specialisten die zich met gezondheidszorg bezig houden. Onthutsend! Omdat er verder in de directe en indirect omgeving van mijn patiënt geen besmette mensen bekend zijn geworden, gaan we er met zeer grote zekerheid vanuit, dat ze ruim 2 weken geleden, toen ze een afspraak had met een van de huisartsen besmet geraakt is.

Ik hoorde een verontwaardigde meneer Rutte spreken over het onacceptabele, asociale gedrag van veel Nederlanders en anderen. Meneer Rutte weet het waarschijnlijk niet, omdat ie misschien daar te jong voor is. Het begon met het afschaffen van het aanspreken met meester en juf. Ze mochten bij hun voornamen genoemd worden door de kinderen. Wat zeg ik, ze moesten dat doen. Toen begon men ook op de stoep te fietsen, door rood licht te rijden/lopen, rommel in het milieu te gooien en een grote mond op te zetten naar alles en iedereen. Verantwoordelijkheid nemen voor je daden werd ook afgeschaft. Ouders, met een gestripte schoolopleiding achter de rug,  gingen in gesprek met hun kids in plaats van hen te leiden. Ouders werden dat zat, deden hun kroos in de opvang en gingen werken. De overheden begonnen de handhaving af te breken. Want dat wilde men niet meer. Aangiftes werden niet meer in behandeling genomen. Minder blauw op straat, meer op kantoor. Vervolgens werden politiebureaus gesloten.  Een sein voor anderen om nog meer uit de band te springen. Gevangenissen werden gesloten, want een taakstraf was opeens net zo erg geworden. Het werd alsmaar leuker om in Nederland de wetsovertreder uit te hangen. Zo leuk, dat ook buitenlanders naar hier kwamen. Er werd steeds meer 'gedoogd', een links woord voor niet durven optreden. Dus de drugshandel en andere criminaliteit nam toe. Met gevolg dat criminelen gingen handhaven. Onder elkaar (liquidaties) maar ook daar buiten. En dat alles onder een slap toekijkende, bezuinigende overheid, die liegend en bedriegend druk bezig is de sociale zekerheid en gezondheidszorg af te breken en ons over te leveren aan de commercie. Met hun milieumaatregelen en de voorkeursbehandeling van migranten is de ontwrichting van zowel de economie als de maatschappij voortgestuwd. En nu? Nu moeten Nederlanders op eens in het gareel. Velen luisteren niet meer naar Rutte cs. Gek hè? Maar Rutte c.s. gaan voort op de ingeslagen weg, want men wil niet het leger inzetten om tot handhaving over te gaan. Da's zo zielig voor de overtreders.

Dag oma -2-

Helaas overleed mijn oma op jonge leeftijd (1959) aan een nare ziekte.
Op een dag zat ze weer na het werk bij ons thuis in haar stoel bij het raam. Met een kopje koffie toebroek naast haar op tafel. Oma vertelde mijn moeder over haar kiespijn, die maar niet overging. Ook niet nadat de kies getrokken was. Haar kaak raakte nog meer ontstoken. Ze werd een paar keer ‘bestraald’. Dat was toen (1958) iets nieuws. Ik wist niet wat het was. Maar ik begreep dat het ‘bestralen’ niet goed gegaan was. Het ging alsmaar slechter met oma. Ze lag na een tijdje op bed, een divan, achter de deur in de woonkamer van haar huis in de Koningstraat. Daar bezocht ik haar. “Dag oma”, zei ik dan en gaf haar een kus op haar voorhoofd. Want op de wang mocht niet meer. Ze keek even op en er verscheen een flauwe glimlach. Ik ging dan op het randje van het bed zitten, terwijl oma mijn handje vastpakte. Ze viel daarna weer in slaap. Zo zat ik daar dan een tijdje, terwijl ik naar haar keek. Oma had erg veel pijn. En ze had al zoveel pijn gekend.

Niet veel later moesten wij afscheid van oma nemen. Dat was in het voorjaar in het Academisch Ziekenhuis in Leiden. Mijn vader nam ons mee. Daar lag oma op een hoog bed, onder een gelige deken. Een voor een namen we afscheid. Ze keek naar mij toen ik op mijn beurt haar een laatste kus gaf en zachtjes  ‘dag oma’ tegen haar zei. Maar ze zei niets terug. Ze lachte ook niet meer. Ze staarde alleen. Mijn vader zei, dat  oma ons niet meer herkende. Ik was pas 10 jaar en een tijdje in de war van het gebeuren. De grote mensen zeiden, dat mijn oma nu rust en geen pijn meer had.
Ik heb nog wat vragen voor mijn oma. Misschien komt het er ooit eens van. Tot dan zeg ik net als vroeger : "Dag oma! Tot volgende keer."

Stamppot bietjes

Vandaag alles voorbereid om een stamppot van rode, gekookte bietjes te maken. Zo hoef ik straks de boel enkel op te zetten en intussen wat fijn gesneden spekkies met twee wat grover gesneden uien uit te bakken. Dat mengsel gaat straks in de stamppot. We eten de bietjes ook met fijn gesneden rauwe ui. Net zoals bij de haring. Maar dit keer met een speklapje.
Ik hou ervan tijdig dingen te doen, zodat ik me niet hoef te haasten. Als ik aan haast denk, dan denk ik vaak aan mijn lieve mamma. Die zei soms : "Je moet even vlug naar Braam (kruidenier) om zus en zo te halen!" Ze drukte dan het boekje in mijn handjes, waarin de boodschappen genoteerd stonden. Met dat boekje werd geregeld afgerekend, want boodschappen gingen vaak op de pof.
Ik spurtte dan naar buiten, want het was 5 minuten voor sluitingstijd. Dat was mijn mamma. Zo ben ik ook een keer alleen in de NZH bus gestapt. Ik moest de bus 'vasthouden' totdat mamma er was. "Ik kom er zo aan", riep ze me nog na. Later leerde ik dat veel vrouwen op het laatste moment nog even in de spiegel moesten kijken. Wist ik veel. Daar stond ik dan, in de bus. De deuren gingen dicht en de bus begon te rijden. Volgens mij kende de chauffeur mijn moeder en mij. Ik was nog wel zo helder hem te vertellen, dat mijn moeder nog zou komen. Hij liet me bij de Hoogmadeseweg voor het huis van de dominee weer uitstappen. Toen ben ik naar huis teruggelopen. Daar stond mijn moeder nog steeds of alweer voor de spiegel. We namen toen de volgende bus. Maar dit keer liep ik achter haar aan. Dus bij mij moet men niet met 'haast' komen aankakken, want dan ben ik niet thuis. Dan zit ik weer in die bus.

Een hondenkar achter de motor?

in de frisse lucht

Hoe verzint men het? Oké, misschien wanneer de uitlaat anderhalve meter verticaal omhoog gestoken wordt. Anders niet. Enkel zo'n kar achter de motorfiets hangen is zo'n kar veranderen in een rijdende gaskamer. Gewoon even het gezonde verstand gebruiken.
Rijdend in de YP408 met geopende luikjes in de achterportieren, voelde ik de uitlaatgassen zo naar binnen gezogen worden. Dat zal met zo'n kar achter de motor ook zo zijn. Niet doen dus. Neem een zijspan. En anders kan je misschien iemand vragen de hond tussentijds uit te laten.

Uit de lappenmand?

Hier in de buurt bevindt zich een tuintje waar ik samen met Fenna dagelijks langs loop. Het tuintje valt ons op vanwege de vele lappen die daar hangen. De oude doeken hangen rondom het tuintje als een soort gordijn. Het geheel vormt een wat armoedig gezicht. Er hangen ook een paar oude gordijnen te wapperen. Iets waarvan Fenna telkens schrikt. De kleine angsthaas.
Al dat doek is waarschijnlijk bedoeld tegen inkijk of zo. Het begon toen er een scootmobiel in gebruik werd genomen. Dat voertuigje kan blijkbaar niet in het schuurtje geparkeerd worden. Het staat altijd buiten, onder een doorzichtige hoes. Het werd eerst door een oud gordijn wat afgeschermd van blikken van buitenaf. Maar ja, meestal waait het en dus was de driewieler gewoon zichtbaar. Op dat adres woont een Arabisch gezin met kinderen. Misschien zouden ze een schutting willen hebben, waar nu geen geld voor is. Als het een keer zo uitkomt, zal ik bij een van de kinderen eens navraag doen. Er wordt zoveel gratis aangeboden via het www. En dan wil ik best weer eens aan de slag gaan. We hebben al eerder (al dan niet gratis verkregen) schuttingdelen geplaatst. Maar misschien vindt de heer des huizes geen goed idee. Ik weet niet eens of die mevrouw met een partner daar woont. Ik heb daar nog geen kerel gezien. Als het even kan wil ik natuurlijk geen boze Arabier achter me aan krijgen. Zo hard kan ik niet meer rennen.

Aan de slag

Ik ben zo geschrokken en toch ook wat verontwaardigd over het gedoe rond de huisartsenpraktijk, dat ik eerst ben gaan stofzuigen, toen de badkamer gaan schoonmaken en vervolgens de vaat gedaan heb. Niet dat ik van plan was om ruiten in te gooien, hoor. Maar gewoon om even wat anders aan mijn grijze hoofd te hebben.
Onze badkamer is gelukkig niet zo groot, dus ik was binnen een halfuur klaar. Er ligt ook nog wat werk op mij te wachten in de loods. Er staat een fiets van een lieve jongedame, waaraan het een en ander dient te gebeuren en er ligt hout dat gezaagd kan worden. Schoon hout voor de houtkachel. Zolang de biomassacentrales stoken mag dat van mij.

Hulp

In tijden van nood leert men z'n vrienden kennen. En dus verlenen landen als China, Rusland en Cuba hulp aan het zwaar getroffen Italië. Klopt het dat binnen de EU het een kwestie van ieder-voor-zich is? Het doet mij ook deugd, dat Amerika hulp aangeboden heeft aan Noord Korea. Dit soort hulp doet me denken aan het verhaal, een gelijkenis, over de Barmhartige Samaritaan. De 'gelovigen' lieten het slachtoffer liggen, terwijl nota bene een 'ongelovige' hem wel te hulp schoot.
Het verhaal was een antwoord op de vraag 'wie is mijn naaste?' (n.a.v. de tekst : heb je naasten lief zoals jezelf). De ongelovige bleek het beter begrepen te hebben dan de gelovigen. Binnen dit kader begreep ik ook niet waarom de dominee zelfs niet als mens mijn stervende broer wilde komen bezoeken.
Tja, gelovigen. Het is maar net waarin men gelooft. In jezelf of in naastenliefde? Al eerder heb ik het gehad over bepaalde kerkgangers, die op de zondagen opzichtig vroom zitten te zijn in de kerk. Je weet wel, zoals de farizeeër die op de hoek van de straat voor iedereen zichtbaar staat te bidden. Kijk mij eens gelovig zijn!
Maar eenmaal buiten de kerk zijn ze van hun god los. Dan is het liegen en bedriegen en meer van dat soort zondig gedrag. Je begrijpt dat ik liever geen deel wil uitmaken van zo'n groep / kerk.

Ik ben geschokt

Het komt mij zeer vreemd zo niet verbijsterend voor, wanneer ik via de telefoon hoor dat een huisarts herstellende is van het coronavirus. Waarom weten zijn patiënten dat niet? Ik verwacht dat in zo'n geval op z'n minst alle patiënten, die hij op het spreekuur heeft gehad in de voorliggende periode van zeg zo'n 3 à 4 weken, direct geïnformeerd zouden zijn. Niet dus! Een kwalijke zaak. Wat voor zin heeft het om ons aan de regels te houden, als dit gebeurt? Het virus daar heeft zich inmiddels via andere patiënten die daar geweest zijn flink verspreid. Zo zie je maar weer, we worden op die manier gedwongen enkel aan onszelf te denken.

Ik was vanmorgen even in de apotheek. Daar zijn allerlei voorzorgsmaatregelen getroffen. Toen ik door de schuifdeur liep, zag ik dat er slechts of gelukkig maar 1 klant was. Die mevrouw stond wel pal voor de deur op haar beurt te wachten. Ik vroeg, na een goede morgen, of ze even opzij wilde gaan. Ze keek me aan met een 'wat mot je jôh? blik. Ik attendeerde haar op de 1,5 meter afstand. Zoals aangegeven op allerlei A4's die daar hingen. Ze nam toen weliswaar afstand, maar met een zichtbaar gepikeerd gezicht. Jammer dan. Vervolgens ging ik naar de supermarkt. Het was daar ongekend rustig. En toch ook daar weer mensen die in zo'n grote ruimte vlak naast elkaar gaan staan of passeren zonder enige tussenruimte. Samen graaien in het schap van de sinaasappels. Even wachten was hen te veel gevraagd. Het zal allemaal vallen onder 'dat maak ikzelf wel uit'.
Weer thuis lees ik dat onze huisartsenpraktijk gesloten is vanwege coronabesmetting! Nu pas dus. Terwijl een van de huisartsen al herstellende is en de andere twee hun derde(!) week van ziekte bijna achter de rug hebben. Het was dus al veel eerder bekend. Raar allemaal.

Een week thuis

Zo we hebben bijna een week thuis achter de rug. Ik denk dat veel ouders er de afgelopen dagen achter zijn gekomen, dat niet het onderwijzend personeel het probleem is maar hun kids. Haha! Vandaar zoveel jeugd op straat.
Tot op heden heb ik nog niets vernomen over ons milieu. Het lijkt mij dat het op dit moment een stuk opgeknapt is. Waarom hoor ik daar niets over? Lijkt me toch erg interessant om te weten. Ik ben overigens niet de hele dag thuis. We hebben een hond en we willen ook nog eten.
Er is helaas nog geen sprake van merkbare vooruitgang met de zieke. Een kwestie van volhouden, denk ik. Ik zei haar laatst : "Ach, aan alles komt een eind." Maar dat was misschien niet zo'n handige uitspraak, maar wel goed bedoeld.
Meneer Rutte ergert zich aan de mensen die zich niet houden aan de voorschriften. Tja, dat krijg je als je zo vaak gelogen hebt. Trouwens, zoals ik al eerder zei, dit land kent een 'dat wil ik niet' en /of 'dat bepaal ik zelf wel' cultuur zonder handhaving. Dat moet Rutte toch ook weten?

Leve de afbraakpolitiek!

Maar niet heus. Op dit moment komt alle ellende naar boven, met als onderliggende oorzaken de bezuinigingen en foute politiek in onze gezondheidszorg. Er zijn te weinig hulpmiddelen, huisvesting en medische deskundigen. Ik zou deze regering bijna van poging tot doodslag c.q. dood door schuld gaan beschuldigen. Er schijnt nu wel extra geld te zijn om de ploeterende hulpverleners van een bonus te voorzien. Worden slachtoffers en nabestaanden schadeloos gesteld?
Komt bij dat de regering veel te slap en veel te laat heeft gereageerd toen het virus uitbrak. Een en al incompetentie en egoïsme. Ik leef in een gekke wereld.

Een extra droogrekje

Het is niet zo dat we wekelijks veel wasgoed hebben. We zijn maar met z'n tweetjes en Fenna noch Tom trekken hun bontjasjes uit. Dat doen ze wel, maar in een heel laag tempo. Men noemt dat ook wel rui. Da's meer stofzuigerwerk.
Ondanks dat heb ik vanmorgen op verzoek een extra droogrekje opgehangen. Het is een uitklapbaar rekje. Dat ding moest op zolder aan de leuning van de balustrade geschroefd worden. Zo zou het wasgoed mooi boven het trapgat hangen. Ik heb het rekje naast de reeds bestaande geplaatst.
Dat was niet 1 2 3 gebeurd. Ik moest een extra lat inzetten, om de houders die langer zijn dan de dikte van de leuning links en rechts volledig steun te geven. De leuning steekt namelijk verder uit dan de spijlen van de balustrade. Dat verschil moest weggewerkt worden. Gelukkig hadden wij nog zo'n lat liggen. Met precies de goede (opvul)dikte.
Het lastigste was nog het vastschroeven van het rekje aan beide kanten op de leuning. In het rek bevonden zich al schroefgaten, maar die zaten gemeen dicht aan de buitenkant (foto 1). Ik moest het rekje eerst uitklappen om bij die gaten te kunnen komen. Maar in uitgeklapte toestand waren de gaten lastig te bereiken. Het aftekenen van de gaten lukte wel. Voor alle zekerheid heb ik de schroefgaten in de leuning voorgeboord. Maar toen kwam het schroeven zelf. Zoals gezegd zaten de gaten dicht bij de zijkant en de spijltjes van het rek zelf zaten in de weg. Een gewone korte schroevendraaier kreeg ik niet recht op de schroef. Ik moest een bithouder of schroevendraaier hebben, die minstens 40 cm lang was. Wat een gedoe! Zo'n lange schroevendraaier heb ik niet. Ik heb daarom een aantal bithouders op elkaar gezet. Het geheel wiebelde behoorlijk tijdens het schroeven. Het leek wel dronken. Met gevolg dat ik een paar keer naar

beneden moest lopen om een gevallen schroef op te gaan halen. Goed voor de beentjes, denk ik dan maar. Uiteindelijk lukte uiteindelijk het rekje vast te zetten. Zonder tieren en/of razen, maar met veel rust en geduld. De extra lat heb ik (na voorboren) op de spijlen vastgezet met kleine, dunne schroefjes. De lat zelf heeft niet veel te houden, maar zou zonder schroefjes misschien naar beneden kunnen vallen. Vandaar. Het rekje hangt nu stevig gemonteerd en kan gebruikt gaan worden. Ik zal hem zelf gaan inwijden.

Leidinggeven?

Dat heb ik altijd een wat bezoedeld woord gevonden. Misschien omdat veel leidinggevenden met wie ik te maken kreeg, zich als baasjes / politieagenten en/of zelfs dictators gedroegen. Ze zijn o.a. herkenbaar aan uitspraken als "Omdat ik dat zeg" of  "ik ben de baas" of zelfs "zoek anders maar een andere baan."
Mijn ervaring is dat je het langst als leider gezien wordt, als je het juist niet laat zien. Als manager beschouwde ik mezelf als een multifunctioneel stuk gereedschap bestemd voor al mijn medewerkers. Ik zorgde voor de faciliteiten, hun kennisniveau, hun welzijn en ja, zelfs voor hun koffie met gevulde koek. Het waren stuk voor stuk kleine zelfstandigen, die samen met mij aan een project werkten. Ze genoten stuk voor stuk mijn vertrouwen.
Ik zag mezelf meer als een soort coach te midden van de groepsleden. Wat was er leuker dan dat wanneer iemand onze werkruimte binnenkomt en vroeg : "Wie heeft hier de leiding?" Want ik had geen speciaal bureau of aparte werkruimte en mijn outfit kwam overeen met die van de rest.
Natuurlijk ben ik daarvoor weleens op het matje geroepen. Directies die vonden dat ik te amicaal met het personeel omging. Of vonden het ongewenst dat personeel mij bij mijn voornaam noemde. Ik kreeg ook een keer het advies om geen koek of cake voor bij de koffie mee te nemen. Dat deed ik van tijd tot tijd. Dat zou niet goed zijn voor 'mijn' personeel. Ik heb diverse keren te horen gekregen dat ik meer in de 'ik' vorm moest praten als er goede(!) werkresultaten behaald waren. Zelf sprak ik altijd over 'wij'. We waren immers als team bezig. Als er iets misgegaan was en mij gevraagd werd naar de schuldige, dan zei ik dat ik dat was. Dan werd er niet doorgevraagd.
Zelfs bij psychologische testen en assessments kreeg ik te horen, dat ik als leidinggevende meer 'bazig' moest zijn. Ik vond zo'n houding niet meer van mijn tijd en zelf erg onplezierig, wantrouwig en vaak mensonvriendelijk. Motiveren, stimuleren, enthousiasmeren, faciliteren en in overleg beslissingen nemen, daar ging het mij om. Samenwerken dus en samen werken. Zo deed ik het en zie ik het nog steeds. Wij, de medewerkers en ik, hebben er veel successen mee behaald.

Impulsief gedrag

Daar heb ik geen last van. Ik herinner me nog de invoering van het betalen met de bankpas; het pinnen. De banken en ondernemers gokten toen op impulsief koopgedrag. En die gok bleek een voltreffer te zijn. Zelf deed ik daar niet aan mee. Mijn impulsieve daden zijn op een hand te tellen. Afgezien van de situaties waarin snel handelen vereist werd, zoals bij ongevallen of het voorkomen ervan.
Mijn eerste impulsieve daad ging om een dienstverband. Ik zegde mijn baan per direct op (onder verrekening van de nog vrije dagen) en bleef de volgende dag thuis. Met gevolg dat het toen de beurt van de werkgever was om te balen. Haha. Dat ontslag nemen kon ik toen nog doen, omdat ik nog vrijgezel was. Daarna een paar aankopen gedaan, waar ik overigens geen spijt van heb gekregen. Het betrof bepaald gereedschap, dat ik al langere tijd op mijn lijstje had staan.
De laatste impulsieve daad betrof het afgeven van een belofte aan een mij dierbaar iemand in de vorm van een door mij ondertekende schuldbekentenis van zo'n € 15.000. In die tijd, ik werkte nog, al een fors bedrag. Maar ach, het was maar geld. Een daad waarover ik vooraf niet hoefde na te denken, omdat die wat mij betrof onder een spontane 'reddingsactie' viel. Later werd die 'schuld' mij kwijtgescholden, zonder dat ik een euro heb hoeven over te maken. Misschien werd ik op die manier beloond voor mijn impulsieve goede daad.

Advies opvolgen

Natuurlijk houd ik me aan de verstrekte adviezen. Ik ben nu eenmaal geen medicus. Om die reden vind ik het opvallend, dat op een speelplaats hier in de buurt zoveel kinderen aanwezig zijn. Als ik boodschappen ga doen, is het druk op het voetbalveldje. Men beweert, dat kinderen niet vatbaar zijn voor het nieuwste virus. Maar als nitwit met een redelijk gezond verstand en met wat logisch denkwerk, denk ik dat ze wel dragers van het virus kunnen zijn. Of heeft het virus net als hun ouders gewoon geen vat op hen? Dat zou ook nog kunnen.

Over eenzaamheid

Heel bijzonder dat iemand op jonge leeftijd dit nummer schreef (1971).

Even aan mezelf denken

Potverdikkie! De lolly's zijn op! Mijn lolly's. Niet weer op, maar gewoon op. Dat zijn ze al een tijd. Ik vergeet al die tijd lolly's op het boodschappenlijstje te zetten. Meestal neem ik er 's avonds een. Na het eten. Niet altijd. Het hangt (gek genoeg?) van het eten af. Dan krijg ik plots trek in een lolly.
Zo, ze staan nu eindelijk op de lijst. En... ik mag ze zelf uitzoeken! De lekkerste zijn die van nougat met een laagje chocolade er overheen. Maar die zijn lastig te vinden. O, ze zullen best via internet te koop zijn. Maar het liefst koop ik ze in een winkel als Jamin of een met ouderwetse snoepwaren. Op de tweede plaats staan de gewone, knalrode ronde lolly's. Ik heb een tijdje uit nood(?) lolly's gesnoept in de vorm van twee kersen aan een (geknakt) stokje. Die vind ik wel lekker, maar als ik een kers op heb zit ik met een klef stokje aan de andere te sabbelen. Als ik ergens een hekel aan heb, dan is het wel aan plakkerige vingers. Tenzij ze plakken vanwege het kettingvet of de motorolie.

We zaten erop te wachten

Al een paar dagen misten we een auto van een bepaalde bewoner. De gordijnen van zijn woning bleven ook 's avonds geopend. Iets wat niet gewoon is. Omdat zijn auto ook afwezig was, kreeg ik het vermoeden dat er iets fout zat. De bewoner heeft weinig contact met zijn familie, dus zal niet zijn gaan logeren. Daar zal trouwens ook een verpleegkundige voor nodig moeten zijn, vanwege zijn conditie. Meneer is daarom ook niet zo handig meer om een auto te besturen. We hebben hem daar een paar keer op gewezen, maar ja, meneer is ook een beetje eigenwijs. En zodoende een gevaar op de weg.
Vanmorgen kregen wij te horen dat hij in het ziekenhuis ligt. Omdat wij van de trips van meneer weten (altijd naar een vast punt), ging ik uit nieuwsgierigheid even op zoek in de nieuwsberichten. Daar vond ik een bericht over een ongeval met een auto in de buurt waar meneer vaak komt. Dat was nog geen 4 dagen geleden. Dat aantal dagen komt overeen met de afwezigheid van de auto en zijn bestuurder. Vanwege het feit dat hij niet hier in de buurt, maar in Utrecht in een ziekenhuis ligt, komt overeen met de inzet van een traumahelikopter. Eigenlijk zaten we, gezien de hele situatie, op een dergelijk iets te wachten. Heel vervelend, dat wel. Maar wel voor de hand liggend. Helaas. Laten we hopen dat ie herstelt. En zijn rijbewijs inlevert. En dat ik zelf niet zo eigenwijs zal worden. Nu zijn beide verkeersgevaarlijke mensen van de weg. Een hele geruststelling.

Een kwestie van inleven

Leuk, dat bepaalde winkels aparte openingstijden hebben voor ouderen / zwakken. Jammer, dat die groep wel vroeg moet opstaan. Als ik hier om me heen kijk, zie ik dat de meeste ouderen pas na 09.00 uur uit hun bed komen. Een openingstijd tussen 11.00 en 12.00 lijkt mij geschikter voor deze groep, dan 's morgens vanaf 8.00 uur. 's Avonds lijkt me helemaal uit den boze. Een kwestie van je even inleven in het leven van die groep. Natuurlijk zijn er dan ook weer niet-ouderen die dan willen winkelen / hamsteren. Het is en blijft nu eenmaal de eerst-ikke maatschappij. Er gaan nu geruchten rond dat men wil gaan zingen. "You'll never walk alone" wordt daarbij genoemd. Als ik dat lied hoor, dan zie ik een stadionramp en de aanhangers van Liverpool voor me. Beide hebben niets met het virus te maken. Hooguit het voetbalvirus. Dus mij hoor je ook niet zingen. Ik probeer in deze tijd mijn boerenverstand te blijven gebruiken en nuchter te blijven en mijn energie in nuttige zaken te steken. Zoals zorgen voor. Dat is veel beter dan al het emotionele gedoe. Wij ouderen moeten immers zien te overleven? De tijd en energie kan men beter in de groep van sociaal zwakken investeren. Maar ja, wie vraagt ons wat?

Het blijft behelpen

Minister Bruins is afgetreden nadat hij tijdens een debat van zijn stokje ging. "Overspannen", zei men. Bruins dacht zelf de volgende dag weer aan de slag te kunnen gaan, maar is nu dus definitief gestopt met zijn werk voor het ministerie van Medische Zorg.
Het zou ook geen baan voor mij zijn, zo'n ministerschap voor Medische Zorg. Rutte is jarenlang bezig geweest om de zorgsector af te breken. Als verantwoordelijke voor Medische Zorg beschikt Bruins (en zijn opvolger) nauwelijks over voldoende 'gereedschap' om het coronavirus het hoofd te kunnen bieden. In wezen is Rutte c.s. verantwoordelijk voor de belabberde situatie. Ook de keus om niet tot een lockdown over te gaan is enkel nadelig voor weer dezelfde bevolkingsgroep : de zwakken.
Waren het het afgelopen decennium vooral de sociaal zwakkeren (waaronder veel ouderen) de dupe van Ruttes politiek, ook nu is het dezelfde groep die slachtoffer is. Krijgt Rutte zijn zin? Wil hij gewoon van ons af? Gaat het weer over (pensioen- en zorg) geld? Ik noem het maar ordinaire hufterpolitiek. In plaats van te applaudisseren en te zingen lijkt me het beter deze regering een halt toe te roepen en in quarantaine te plaatsen. Lockdown, nu!

19 maart

Een oude belofte. 

Bezigheden

Tom komt even buiktrappen

Vandaag ben ik er dus even tussenuit geknepen. Met toestemming van de zieke, hoor. Afgezien van het wandelen met Fenna kom ik de laatste tijd erg weinig buiten. Ik ben dus binnenshuis bezig.
Vanmiddag ontving ik een nieuwe verpakking met Superspoel tabletjes. Afgezien van handen wassen, afstand houden etc. gorgel ik geregeld met dat spul. Zo'n tabletje los ik op in een glas water. Zodra het glas leeg is, begint het feest opnieuw. Dus ik hoef ze niet in mijn pillendoos te doen om ze niet te vergeten. Over pillendoos gesproken. Mijn pillendoos heeft voor elke dag van de week een vakje. Jammer dat de producent de opdruk (afkorting van de naam van de dag) op het dekseltje gedaan heeft. De tekst vervaagde heel snel. Binnen een paar maanden was ie nauwelijks te lezen, vanwege het aanraken met mijn vingers als ik het klepje sluit. Ik heb hem maar op z'n Japans*) hersteld. Telkens als ik zoiets doe, wordt er met scheve ogen gekeken. Wat heb ik gedaan? Ik heb de afkortingen aan de binnenkant van de dekseltjes geschreven. Met een markeerstift met permanente inkt. Het zit er nu zo'n drie jaar op.

*) iets kopiëren en verbeteringen aanbrengen.

In kleur

Afgelopen periode heb ik geprobeerd wat oude zwart-wit foto's te kleuren. Er zijn daar allerlei hulpmiddelen voor beschikbaar. Ik heb een paar tips gekregen. Ze werken op zich heel goed, ware het niet dat ik niet zo'n vaste hand meer heb. Niet vanwege de alcohol of de zenuwen hoor. Ik noem het maar ouderdomsvibratie. Dus ik ga geregeld over de schreef lijntjes. Als ik het resultaat bekijk, dan lijkt het net alsof kleinzoon Luuk (2) aan het kleuren is geweest. Haha! Sorry Luuk, opa maakt maar een grapje!
Gelukkig zijn er ook geautomatiseerde systemen beschikbaar. Ik stop er een oude foto in en zie er komt een gekleurde uit; in dit geval 3 oktoberfeest eind jaren 50 in Leiden. Gelukkig gebruikt men oude kleuren, zodat het niet verkeerd staat. Helaas is het nog niet zover, dat ik per deel kan aangeven in welke kleur het 'geschilderd' moet worden. Van veel foto's weet ik nog de kleuren van de kleding en de omgeving, vandaar. Dat neemt niet weg, dat zo'n foto na zo'n kleurbad best wel een stuk leuker geworden is. Hoe zonnig het moment of de dag ook was, het bleef tot voor kort grauw en grijs. Al zijn er ook foto's die met kleurpotloden ingekleurd zijn.

What's in a name?

Toen ik nog projecten deed, probeerde ik zo'n project een naam te geven. Een korte naam, die binnen een organisatie in positieve zin bekendheid moest krijgen. Zo had ik een project FLITS genoemd, omdat de opdrachtgever snel en efficiënt het bedrijf van een situatie van eilandautomatisering naar geïntegreerde informatiesystemen wilde laten overgaan. En dus ontstond FLexibele Implementatie van een TotaalSysteem. Een ander project noemde ik IBIS. Dat betrof het vaststellen van het InformatieBeleid en de InformatieStrategie. Er was ook een project dat ik HEROES noemde. Dat ging over een HEROriëntatie van de Exploitatie van een Serviceorganisatie. Ach ja, je moet wat creatief zijn en de reistijden nuttig besteden.
Ik kwam hierop toen ik deze week weer een opvallende projectnaam tegenkwam. Vorig jaar dacht ik nog : "Nou, nou, kan het niet wat normaler?" Toen ik deze week die naam weer tegenkwam in een lokaal krantje moest ik even slikken en dacht : "Hoe verzint men het?"
Het project heet namelijk Age friendly cultural cities. Ja, ja, zal ik het nog een keer herhalen? Age friendly cultural cities. Op zo'n moment heb ik een hekel aan Engels. Die lange projectnaam was ik al lang vergeten. Het betreft een project dat mensen van alle leeftijden via de kunst met elkaar moet verbinden. Er was blijkbaar niemand in die omgeving, die voor dit project een fatsoenlijke, lekker in de mond liggende naam kon bedenken. Laten we wel zijn, wie spreekt zo'n naam uit wanneer hem of haar gevraagd wordt : "Doe je nog iets op cultureel gebied?" Zo'n naam doet me denken aan de visitekaartjes van bepaalde IT'ers. Die deden nogal saai werk : systeemonderhoud. Daar was bijna niemand voor te paaien. Om het interessant te doen lijken werd de functie (uiteraard in het Engels) Maintenance Management Operational Systems genoemd. Dankzij die naamgeving waren er weer enthousiaste ontwikkelaars te vinden. Ik weet niet of de naam Age Friendly Cultural Cities ook zo'n aantrekkingskracht zal hebben. Veel geïnteresseerden zullen bij het lezen of horen van die naam denken : "Ik ben niet zo goed in Engels!" en haken af. Als leeftijd dan toch niet telt, blijft Cultural Cities over. CC dus En dan het deelnemersnummer ervoor : 7 CC voor het lokale project.  Da's niet veel, maar wel genoeg.

Een lege kalender

Op onze dagkalender schrijven we dagelijks wat ons of een van ons te doen staat. Voordat de pleuris corona uitbrak was elk blad vol gekalkt met allerlei bezigheden. Ze staan er ook vanwege mijn onvolprezen geheugen. Sinds afgelopen weekend zijn de weken zo goed als onbeschreven. Er is wat doorgehaald. Alleen de aantekeningen van het ophalen van afval staan er nog. Ik hoef nu niet zoveel te lezen, dus mijn leesbril kent ook rustiger tijden.
Ik was van plan op familiebezoek te gaan. Maar dat doe ik dus niet. De mensen zijn rond de 80. Ik heb het presentje dat ik voor hen had klaarliggen maar opgestuurd. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik een halfbroer van mijn vader zou moeten noemen. Als ik hem wat te eten zou willen aanbieden, is het dan : "Heb je trek in een broodje, halfoom?"

En dan maar hopen dat ik goed begrepen wordt.  Ik hou het, hopelijk zonder weerstand, maar op een hele oom. Allemaal gekheid natuurlijk. Maar ja, het is zo'n treurig gedoe rond het virus. Ik zou er bijna ziek van worden.

Maar dat is anders

China heeft een aantal Amerikaanse journalisten het land uitgezet. Hoppa, wegwezen! De Amerikanen werden boos en riepen dat de uitzetting een regelrechte aanval op de democratie en de vrije (wat heet?) pers is. Dat zal dan wel. Ik heb die Amerikaanse journalisten dat niet horen roepen, toen hun Amerika begin deze maand Chinese journalisten het land uitzette. Maar ja, dat zal dan wel weer 'anders' geweest zijn.

Even iets rechtzetten

...niet recht...

Vanmorgen heb ik een poging ondernomen het stuur van de Ducato recht te zetten. Als ik rechtuit rij, dan is de stuurstand een slagje naar rechts (foto). Dat staat niet leuk en als ik aan het inparkeren ben is het soms lastig. Dan is een rechte stuurstand dus niet helemaal recht. Nu schijnt het zo te zijn, dat men het corrigeren officieel bij de wielen moet doen. Daar zou ik de stuurinrichting moeten afstellen, door eerst het stuur recht te zetten. De wielen hebben dan een kleine uitslag, die vervolgens gecorrigeerd dient te worden. Ik heb het op een eenvoudiger manier gedaan. Ik heb de wielen rechtgezet en vervolgens de stand van het stuur gecorrigeerd. Het stuur zit op een getande as. Ik had gehoopt dat ik tandje voor tandje de stand van het stuur kon corrigeren. Niet dus.
Als eerste moest ik de claxon verwijderen. Die zit geklemd, dus was het een kwestie van gelijkmatig oplichten. Eronder bevond zich een tweetal draden van de claxon. Die heb ik ook losgemaakt. Vervolgens kon ik de montageplaat verwijderen. Die was ook geklemd. Toen kon ik de borgmoer te lijf gaan. Nadat ik de borgmoer had gelost (ging vrij gemakkelijk) kon ik het stuur na een rukje omhoog van de as afhalen. Helaas moest ik een wat grotere slag naar links maken om het stuur recht te kunnen plaatsen en weer vast te zetten. Met gevolg, dat het stuur niet helemaal recht staat, maar bijna. Dat verschil is dan een bijverschijnsel wanneer de stand van het stuur gecorrigeerd wordt in plaats van die van de wielen. Het zij zo.