Gisteren zag ik een kort stukje over homoseksualiteit en het geloof. In dat stukje merkte ik al snel, hoe krampachtig er vanuit het geloof gereageerd wordt. Het is wat mij betreft een nogal star en bot nee; verboden dus.
Zelf ben ik christelijk opgevoed en heeft homoseksualiteit bij mij nooit geleefd als zijnde verboden. Ik heb een eigen kijk hierop. Ik vind het uitsluiten van mensen in het algemeen en homo's in het bijzonder juist niet stroken met het geloof. Mensen worden nu eenmaal zo geboren. En als een baby een geschenk van God is, zoals veel gelovigen stellen, dan heeft God blijkbaar een foutje gemaakt. En willen zij voor dat foutje hun Schepper, het kind dan later boeten? Als dat zo is, is zo'n ouder een Farizeeër voor mij.
Een Joodse meneer zei : de Thora verbiedt het, dus.... Ja, ja, daar gaan we weer. Hij leek wel een ambtenaar : "hier staat het geschreven." Er is ook nog zoiets als interpretatie. En, laten we niet vergeten dat de Thora, Koran, Bijbel en andere geloofsboeken allemaal door mensen geschreven zijn. Ze zijn een selectie uit een enorme verzameling van oude documenten, rites en mythes. In die boeken staan ook veel slechte zaken. De grondgedachte is liefde voor elkaar. Is mensen uitsluiten liefde? Nee dus. "Laat de kinderen tot mij komen", behalve de homo's? Er worden nog steeds mensen letterlijk en figuurlijk gestenigd. Terwijl Jezus zei : "Wie zonder zonde is werpe de eerste steen." Blijkbaar zijn er nog mensen zonder zonden. Zoals de voorstanders van uitsluiting van homo's en anderen. Zouden die tegenstanders vooraf aan een verkeersslachtoffer vragen : "Bent u homo?" voordat ze het helpen? Als in de kerk een zegen wordt uitgesproken, geldt die dan niet voor de aanwezige homo's? Ik vind de houding ten opzichte van homo's verwerpelijk. Hij druist volledig in tegen het gebod : "Heb uw naaste lief." Tenzij je niet van jezelf houdt.