Fietsen naar het centrum

9-7

Na een goede nachtrust zijn Fenna en ik door het bos gaan wandelen. Vanwege het langdurig gesnuffel van Fenna (hoera, een nieuwe omgeving!), werden wij ingehaald door een vrouw met en grote hond. Niet veel later keerde ze weer terug naar de camping. Hond is uitgelaten, maar niet uitgelaten. Wij deden daar een stuk langer over, want ook ik was benieuwd naar de nieuwe omgeving. We wandelden langs het meer en uiteindelijk mocht Fenna even het water in. Het is hier over een grote afstand ondiep. Dus Fenna hoefde niet te duiken. Na het ontbijt zijn we op de fiets gestapt om het centrum van Plau am See te gaan bekijken. Het eerste wat we tegenkwamen waren supermarkten. Vier bij elkaar. Dat kan dus gewoon. Daar moet je in ons kruidenierslandje niet mee komen. We hebben wel autoboulevards en meubelboulevards, maar supermarkten, nee dat kan niet. Rare mensen. Hier in Duitsland dus wel. We kozen voor een route binnendoor. We konden ook de B weg volgen, maar dat zou een saaie bedoening worden. We fietsten door de bewoonde wereld. Maar die was geplaveid met kinderhoofdjes, basalt keien. Wat een gerammel. Ik moest even aan Parijs – Roubaix denken en onze Hennie Kuiper. Na ongeveer een kilometer kwamen we tot stilstand voor een kleine hefbrug. Die had men omhoog gehesen, omdat er een plezierjacht onderdoor moest. Een halve kilometer verderop kwamen we in het centrum terecht. De typische huizen met houten balken in de muren stonden er mooi bij. Trouwens, toen we door Lüdwigslust reden, zagen we weliswaar grote oude flatgebouwen staan, maar die had men opgefleurd met vrolijke kleuren. Weg met het grauwe, grijze beton! Dat zouden er meer moeten doen, vooral in Flevoland.
We hebben de fietsen met kar bij een kleine markt gestald. Vandaar zijn we gaan wandelen. In Plau staat o.a. een oude burcht annex museum en een mooie kerk. De laatste heb ik natuurlijk even bezocht. Het was een oude kerk, waar het muisstil was. In het voorportaal bevond zich een grote gedenksteen met de namen van gevallen inwoners gedurende WO1. Toen ik de deuren naar de grote ruimte opende, kwam een serene rust over me heen. Het was er nogal donker. Misschien zelfs somber. Dat verwachtte ik niet in een huis des Heren. Dat zullen de bedenkers niet goed begrepen hebben. Of gaat de weg naar de hemel via de duisternis? Natuurlijk heb ik wat kaarsen aangestoken voor onze dierbaren. Ik was net op tijd klaar, want toen ik de kerk verliet kwam een grote groep toeristen naar binnen. We hebben bewust niet alles in Plau bekeken. De bedoeling is hier een aantal dagen te blijven en dan is het leuker om het rondkijken wat te doseren.