Vanmorgen sprak ik iemand, die van beroep veranderd was. Ze is nu een leerkracht in het mbo. Ze werkt er bijna twee jaar en begint te twijfelen aan haar koersverandering van een kantoor naar een school. "Het zijn voornamelijk pubers die ik lesgeef. En die mbo'ers, dat is toch een bepaald slag mensen. Begrijp je?", zei ze. Ik begreep wat ze bedoelde, zonder daar verder op in te gaan. Het lesgeven viel haar zwaar. Ze komt de laatste maanden geestelijk bekaf thuis. "Ik sta steeds vaak te worstelen voor de klas", legde ze uit. Ze krijgt steeds meer moeite dingen van zich af te laten glijden. "Alles raakt me, zo lijkt het", verzuchtte ze.
 |
| ja, ja |
Na schooltijd vindt ze in de lerarenkamer ook geen rust. Het is daar te rumoerig om haar werk te doen. Dus doet ze dat liever in alle rust thuis. Ze gaat de komende periode nadenken over haar situatie. "Ik denk dat ik toch een verkeerde keus gemaakt heb", mompelde ze. Het beeld dat ze in haar hoofd had van het leraarschap is in werkelijkheid heel anders. "Nee, ze hangen niet aan mijn lippen. Ze zijn niet allemaal leergierig. Ze denken dat ze het voor mij moeten doen en ze hebben weinig respect voor mij en al mijn kennis en vaardigheden. Alsof ik hen gedurende de schooluren alleen maar dwarszit.", besloot ze met een zucht. Ik wenste haar sterkte en veel wijsheid toe.
