Zo eenvoudig is het niet

Afgelopen week gingen we een wastafel vervangen. Zo op het oog exact hetzelfde type als de oude, scheurtjes vertoonde. Zoals ik tijdens mijn loopbaan in servicemanagement omgevingen ook al ervaren heb, was dat klusje niet 'even' gedaan. Het lijkt simpel : oude eraf en nieuwe erop. De realiteit was, dat de nieuwe aan de onderzijde, de montagekant, heel anders was! Zelfs zo anders, dat we de steunen die aan de muur bevestigd waren een nieuwe plek moesten geven. Alles bij elkaar drie uur werk, terwijl de opdrachtgever dacht aan een uurtje. Maar door alles uit te leggen en te laten zien, begreep ook hij dat het geen klusje was maar een klus.
Dit soort situaties komt vaker voor. Veel werkvoorbereiders / planners maken de denkfout, dat zo'n vervanging zo gepiept is. Tijd voor hen om met een monteur een dag of wat op stap te gaan!

Autisme

Als we in aanraking komen met mensen die een beperking hebben, dan laten we ons er graag over informeren. Al was het maar om zo'n iemand beter te begrijpen.
Het verschijnsel Autisme begon zo'n 8 jaar geleden onze aandacht te trekken, vanwege het gedrag van een kind in onze directe omgeving. Het lezen over autisme en het volgen van speciale tv programma's hierover leidde ertoe, dat we ons steeds beter konden inleven in de situatie en de gedragingen van het toen nog onrustige kind. Al vrij snel hanteerden wij een bepaalde aanpak, die tot rust leidde. Sonja werd er vaak bij geroepen, wanneer het kind onhandelbaar was. Zo ver reikten haar kennis en vaardigheden. Die brachten niet alleen rust voor het kind maar ook voor de directe omgeving. In dit geval (er zijn veel vormen van autisme) spelen structuur, beperking van het aantal prikkels en duidelijkheid / eenvoud een hoofdrol.
We kunnen slechts één vraag of opdracht per keer hanteren, anders raakte het kind de draad kwijt. Als dat laatste gebeurt wordt het opstandig en gaat agressief gedrag vertonen om de opgebouwde frustraties een uitweg te bieden. Het kind voelt zich het prettigst in een omgeving waar alles en iedereen een vaste plek heeft.
Constant toezicht en begeleiding zijn nodig, om tijdig bij te sturen en problemen voor te zijn. We zien direct wanneer de houding en mimiek verandert. Dan grijpen we in, om frustratie te voorkomen. We adviseren het kind, bij zo'n opkomend gevoel van frustratie zich even af te zonderen om weer tot rust te komen. Het kind vergt om die redenen extra aandacht van de ouders, die het dagelijks op weg helpen om de dag op een leuke manier door te komen. Het heeft nog constant toezicht nodig, totdat het in staat is zijn eigen functioneren geheel onder controle te houden. De extra aandacht betekent overigens niet als zou het vanwege autisme onttrokken worden aan dagelijkse zaken als wassen, kleden, eten, opruimen, naar school gaan enzovoort en fatsoensnormen. Andere bezigheden, zoals sport en hobby's, moeten op het kind afgestemd zijn. En altijd weer onder toezicht. Natuurlijk leggen we ook uit waarom het kind dingen zus of zo moet doen of moet laten. Net als bij andere kinderen. In wezen is het kind net als andere kinderen, zij het met een beperking.
Afgelopen week was er weer een programma over autisme. Het is geruststellend te weten, dat onze aanpak overeenkomt met wat het kind in ons geval nodig heeft. Voor medelijden is geen plaats. Daarmee wordt niemand geholpen. Een dergelijke houding maakt niet alleen het kind, ook zijn omgeving tot slachtoffer (van het kind).

Rek reservewiel

van roestbruin...

Een aantal weken geleden heb ik het reservewiel en het draagrek ervan laten verwijderen. De bus stond toch al op de brug en dan is het een fluitje van een eurocent.

...naar zwart

Zo'n rek met wiel hangt daar vaak jaren (ook 24?) zonder dat ze een keer gebruikt zijn. Het rek hangt weliswaar onder de bus, maar krijgt toch nog aardig wat van de weersinvloeden voor de kiezen. Voor mij telkens een van de eerste klusjes aan een nieuwe /andere auto; het reservewiel controleren. De beide bouten van het ophangsysteem (twee haken) heb ik na de aankoop van de bus gelost. Dat was op zich ook al een aardig klusje. Niets is vervelender dan wanneer je ergens in niemandsland een lekke band krijgt en het reservewiel vastgeroest blijkt te zitten. Voorkomen is beter dan balen. Al zie ik me eerder lekker op het bed liggen wachten. Haha!
Het rek en het wiel, de velg, zijn inmiddels al roestvrij gemaakt, met een antiroestmiddel behandeld en gelakt. De bijbehorende lange bouten heb ik, vanwege gebrek aan een tapset, met een staalborstel en een ijzerzaag schoon en gangbaar gemaakt. Ik kan ze nu met de hand in de haken draaien! Restte mij nog de beide haken, waarmee het rek vergrendeld wordt.

en dan groen

Ik heb die roestige haken eerst flink aan een staalborstel laten ruiken. Daarna heb ik ze in een roestomvormer gedompeld. Een gevaarlijk agressief goedje, want het is een zuur. Dus extra voorzichtig te werk gegaan, met handschoenen, lange mouwen en een bril. Na een uur heb ik de twee haken afgespoeld en gedroogd. Ze waren van roestbruin van kleur veranderd in zwart. Vervolgens een antiroest-primer erop gespoten en daarna met een groene lak op kleur gebracht. Groen? Ach ja, waarom niet? Die haken hangen toch maar onder de bus. Zo'n fris groen kleurtje vrolijkt de zwarte omgeving onder de bus wat op. En.... die groene lak moet toch ook op. Rest nog de bouten reinigen en in de olie zetten, alvorens de haken weer te monteren. Op naar de volgende 24 jaar?
Over haken gesproken :

Kinderpostzegels

Deze week kwam een jongen aan de deur voor de verkoop van kinderpostzegels. Een jaarlijks terugkerend iets, maar dit keer toch wat anders. Ik ken de jongen die aanbelde. Hij is een van de Syrische kinderen die hier vorig jaar gekomen zijn. Ik vind het knap en van lef getuigen, dat deze jongen langs de deuren gaat om de zegels te verkopen. Hij spreekt en begrijpt inmiddels heel goed onze taal. We hebben wat staan praten, terwijl ik het formulier invulde, over hoe het hem en zijn familie hier bevalt en hoe het op school gaat. Hij zei ongevraagd dat het pleintje erg mooi geworden is. Attent hoor.
Ik heb hem en een paar andere kinderen na aankomst hier geleerd geen afval op de grond te gooien. Erg fijn te merken, dat mijn (vriendelijke) lessen zijn houding tegenover mij niet negatief beïnvloed hebben. Andersom was het leuk, omdat ik geen negatieve reacties kreeg in de zin van 'bemoei je er niet mee' tot zelfs 'rot op man!'

The Son Of Hickory Holler's Tramp

Het blijft een prachtig nummer met een dito tekst. Een waar eerbetoon aan een alleenstaande moeder met 14(!) kinderen. Hoeveel daarvan onder de categorie 'bedrijfsongeval' valt, is niet bekend.

Oh, the path was deep and wide
From footsteps leading to our cabin
Above the door there burned a scarlet lamp
And late at night a hand would knock
And there would stand a stranger
Yes, I'm the son of Hickory Holler's tramp.

Yeah, the weeds were high, the corn was dry
When daddy took to drinking
Him and Sally Walker, they up and ran away
Then Momma shed a silent tear
And promised fourteen children :
"I swear you'll never see a hungry day."

When Momma sacrificed her pride
The neighbours started talking
But we were much too young
To understand the things they said
All we really cared about
Was Momma's chicken dumplings
And a goodnight kiss
Before we went to bed.

Oh, you know, the path was deep and wide
From footsteps leading to our cabin.
Above the door there burned a scarlet lamp;
And late at night a hand would knock
And there would stand a stranger
Yes, I'm the son of Hickory Holler's tramp.

When Daddy left and destitution
Came upon our family
Not one neighbour volunteered
To lend a helping hand
So just let 'em gossip all they want
She loved us, and she raised us
The proof is standing here
A full grown man.

Last summer Momma passed away
And left the ones who loved her
Each and every one is
More than grateful for their birth
And each Sunday she receives
A big bouquet of fourteen roses
With a card that reads
'The Greatest Mom on Earth'.

Oh, you know, the path was deep and wide
From footsteps leading to our cabin
Above the door there burned a scarlet lamp
And late at night a hand would knock
And there would stand a stranger
Yes, I'm the son of Hickory Holler's tramp!

Songwriters: Dallas Frazier

De zomer is voorbij

Het is merkbaar koeler aan het worden. Af en toe regent het hier in den lande. Vanmiddag hebben we onze overkapping maar weer voorzien van de beide losse wanden en de schuifdeur. Zo kunnen we het aantal dagen dat we buiten doorbrengen nog verhogen. We waren koud klaar met de montage van de wanden, toen het begon te regenen. Een bui weliswaar, maar genoeg om ons een goed gevoel te geven rond ons besluit. De zonwering op het dak laten we nog even liggen. Misschien brengt de maand oktober nog zonnige dagen. Tot dan zeg ik :  Laat de herfst maar komen."

Speelgoed

Als kind had ik weinig speelgoed. Van het speelgoed dat we hadden, ken ik de meeste stukken nog. Ik maakte zelf ook speelgoed. Net als mijn opa, al zag het resultaat van hem er aanzienlijk beter uit. Mijn opa deed veel met de figuurzaag. Ik desnoods (stiekem) met een keukenmes als zaag en een halve klinker als hamer. Spijkers en schroeven zocht ik op bouwplaatsen. Door gebrek aan, ben ik ook creatief geworden. En zuinig, vanuit het besef hoeveel inspanning en/of geld iets kost.
Als nieuwbakken vader zag ik hoeveel speelgoed er gekocht kon worden. Kant en klaar. Soms kwam creativiteit te pas, zoals met Meccano en Lego, die de ouderwetse blokkendoos verdrongen. Met de tijd kreeg het speelgoed een andere functie. Het werd steeds vaker ingezet als zoethoudertje voor de kinderen. Ze waren snel uitgekeken op een speeltje en dus moest er een ander komen. Met gevolg, dat veel kinderen zwommen in het speelgoed.
Thuis was het speelgoed algemeen bezit. We speelden er allemaal mee. Zelfs mijn zusje speelde met de auto's. Wij niet met haar poppen. We leerden op die manier wel dat je samen dingen kunt delen. Tegenwoordig heeft elk kind zijn of haar eigen speelgoed. Ik zie zelfs bij tweelingen, dat al het speelgoed dubbel is. Dat was in onze tijd ondenkbaar. Trouwens elk iets anders geven maakt dat er twee verschillende stukken speelgoed zijn. Lijkt me veel leuker dan twee dezelfde. Maar zo creatief kunnen hun ouders niet meer denken. Of is het een overdreven vorm van gelijke behandeling? In het laatste geval kweekt men dan wel het gevoel van 'dat wil ik ook!' aan. Als ze volwassen zijn willen ze hetzelfde inkomen krijgen. Hoe dan ook, blijkbaar is er geld genoeg.

Vuurwapenwet

Onze minister wil meer criteria hanteren om te bepalen of iemand wel of geen vergunning krijgt voor een vuurwapen. Zo wil men o.a. ook de culturele achtergrond registreren van de aanvrager. Er zijn ruim 200.000 legale vuurwapens in ons land. Het aantal aanvragen voor een vergunning daalt.
In mijn ogen vormen de aanvullende criteria een nogal zinloos gebeuren. Al geven ze wel weer aan in welke hoek Justitie problemen waarneemt. De meeste vuurwapens in ons land zijn illegaal. Voor die tiental oprecht legalen, die de aanvraag volgens de regelgeving willen volgen, is de maatregel zinloos. De rest, criminelen dus, gaat elders shoppen. Zonder allerlei formulieren en controles. Volgens deskundige is het erg gemakkelijk aan vuurwapens te komen. Wat mede te wijten is aan afwijkende regelgeving en gebrek aan controles in andere landen en de open grenzen. Sprekend over vuurwapens, denk ik aan schietpartijen op scholen. Dit oude nummer van Roy C had als b-kant High school dropout. Zouden de beide nummers iets met elkaar te maken hebben?

Kinderlijk

Men heeft een terroristengroep opgepakt. Ik kan niet roepen Hoera!, want er kleven ook andere zaken aan dit resultaat. Het betrof o.a. mensen die na terugkeer van deelname aan de IS in Syrië door 'deskundigen' gederadicaliseerd zouden zijn. Die mannen deden het zo goed tijdens dat proces, dat ze zelfs vervroeg in vrijheid zijn gesteld. Ze deden het zo goed met toneelspelen en quasi deskundigen om de tuin leiden. Voor mij weer een bewijs, dat deradicaliseren een zinloos iets is. Men moet een haast kinderlijke geest hebben om in zoiets te geloven. Dat mensen met een dergelijke geest over nota bene over onze veiligheid gaan is onvoorstelbaar en schrikbarend. Ik houd hen mede verantwoordelijk voor terreurdaden.

Van koers veranderd

Vanmorgen sprak ik iemand, die van beroep veranderd was. Ze is nu een leerkracht in het mbo. Ze werkt er bijna twee jaar en begint te twijfelen aan haar koersverandering van een kantoor naar een school. "Het zijn voornamelijk pubers die ik lesgeef. En die mbo'ers, dat is toch een bepaald slag mensen. Begrijp je?", zei ze. Ik begreep wat ze bedoelde, zonder daar verder op in te gaan. Het lesgeven viel haar zwaar. Ze komt de laatste maanden geestelijk bekaf thuis. "Ik sta steeds vaak te worstelen voor de klas", legde ze uit. Ze krijgt steeds meer moeite dingen van zich af te laten glijden. "Alles raakt me, zo lijkt het", verzuchtte ze.

ja, ja

Na schooltijd vindt ze in de lerarenkamer ook geen rust. Het is daar te rumoerig om haar werk te doen. Dus doet ze dat liever in alle rust thuis. Ze gaat de komende periode nadenken over haar situatie. "Ik denk dat ik toch een verkeerde keus gemaakt heb", mompelde ze. Het beeld dat ze in haar hoofd had van het leraarschap is in werkelijkheid heel anders. "Nee, ze hangen niet aan mijn lippen. Ze zijn niet allemaal leergierig. Ze denken dat ze het voor mij moeten doen en ze hebben weinig respect voor mij en al mijn kennis en vaardigheden. Alsof ik hen gedurende de schooluren alleen maar dwarszit.", besloot ze met een zucht. Ik wenste haar sterkte en veel wijsheid toe.

Commerciële onzin

Wat de hype rond ons klimaat en milieu betreft, ben ik niet zo'n meeloper. Integendeel, ik sta er nogal kritisch tegenover. Het is wel zo, dat alle beetjes helpen. En toch, het zou al veel schelen wanneer men zich over het zwerfvuil net zo druk zou maken als over het organische hondenpoep. In het algemeen is men opvallend druk bezig met flut-maatregelen.
Dat een stad als Amsterdam geen F1 circus wenst, begrijp ik best wel. Men vecht daar (ook selectief) tegen de luchtvervuiling. Neem nou Schiphol, een enorm grote vervuiler. Met onze zuidwesten wind wordt al die vieze lucht richting Amsterdam geblazen. En wat te denken van al die scheepvaart rond de hoofdstad? Nee, men gaat (tweetakt) scooters en auto's met dieselmotoren te lijf. We worden steeds meer gedwongen elektriciteit te gaan verbruiken. Een verschuiving van de vervuiling van decentraal naar centraal. Om maar te zwijgen over het toekomstig afval van al die elektronica (accu's). Zoals ik al verwachtte en schreef worden de zonnepanelen via de woz belast. Kortom, commerciële onzin.
Al dat klimaat- en milieugedoe wordt deels veroorzaakt door de mens. Deels is het een natuurlijk verschijnsel. Ik zou kiezen voor minder mensen of wel geboortebeperking. Niet dat zo'n beperking ook de armoede en honger zal doen afnemen, want die worden veroorzaakt doordat de rijken niet willen delen. Het is zoals het is. Laten we eerst maar de zure regen afwachten.

Tuesday Weld

In mijn schoolagenda's van het voortgezet en hoger onderwijs had ik nauwelijks foto's van filmsterren, zangers en zangeressen, zoals bij andere leerlingen. Ik tekende ook geen hartjes met een pijltje er doorheen met initialen of namen. Ik noteerde ook mijn huiswerk vaak niet. Haha! Ik had een mooie zwart-wit foto van Tuesday Weld in mijn agenda's. Die foto hevelde ik gedurende een paar schooljaren over van de oude naar de nieuwe agenda. De rest waren foto's van motorfietsen. Tuesday was toen een nog jonge filmster. Ze zong ook, maar dat was toen niet om aan te horen. Ik las ergens dat ze een keer in een film de prachtige stem van Connie Francis gebruikte. Maar ja, wie die stemt kent had gelijk de nep in de gaten. In die tijd vond ik Great Garbo een heel mooie vrouw. Niet dat ik op oudere vrouwen viel, nogmaals ik viel meer op motorfietsen. Maar als ik het toch over mooie vrouwen heb, Lee Remick was er ook een. Net als Claudia Cardinale. Eigenlijk sterren uit films waar vooral mijn moeder weg van was. Mijn filmpjes bevatten in die periode voornamelijk stripfiguren.
Als puber en tiener kreeg ik meer oog voor andere filmsterren. Zoals Brigitte Bardot, Gina Lolobridgida, Marilyn Monroe, Kim Novak en zo. Die traden ook in films op, maar die films waren niet zo geschikt voor mij. Volgens mijn moeder. Daarover hadden we ons eerste grote verschil van opvatting.

De kloof groeit

Volgens een krant groeit de kloof tussen alcohol- en matige of niet-alcoholdrinkers. Zelf heb ik weinig tot niets met dat spul; wij offeren heel weinig aan Bacchus. Er zijn zichzelf volwassen noemende mensen, die niet eens in staat zijn om tijdens een kinderfeestje nuchter te blijven. Dan waggelt zo'n gastvrouw annex moeder of gastheer annex vader flink aangeschoten door het huis. Elk moment wordt door hen aangegrepen om naar de fles te grijpen. En het maakt hen niet uit waar. Zelfs in het openbaar, in bijzijn van hun kids. Om je dood te schamen. Drank maakt meer kapot, dus begint de vrienden- en kennissenkring te krimpen.
De afgelopen jaren ben ik een steeds grotere hekel gaan krijgen aan alcoholdrinkers. Vooral omdat er verder door die bierverslaafden weinig tot niets werd ondernomen. Ze worden er behoorlijk apathisch van.

App-verbod alle voertuigen

De term app-verbod is misleidend. Men zou als smartphone-verslaafde kunnen denken : "Nou, dan ga ik maar over op SMS of via pb's communiceren." In mijn beleving is Appen gebruik maken van WhatsApp. Gelukkig wordt bedoeld het gebruik van mobiele telefoons in het algemeen door bestuurders van voertuigen. Een goede zaak. Nu nog de voetgangers en dan hebben we gewoon alle verkeersdeelnemers te pakken. Want de laatste groep kan er ook wat van. Het verstand komt met de jaren, dus het is nog even geduld hebben met de dames en heren politici en hun deskundigen.
Fietsers en voetgangers die met hun telefoon bezig zijn, maak ik soms aan het schrikken door hard Héé! te roepen. Ik ben dan zelf op de fiets. In de auto is het de claxon. Ik heb even overwogen een speciale claxon voor dit naar beneden starend volk te monteren op de bus. Zo'n zware van een vrachtauto : Toeoeoeoet! Maar ik kwam al snel tot bezinning. Ik was bang dat smartphone-verslaafden ter plekke van schrik voor dood neer zullen vallen. Oké, het is een mooiere dood dan onder een kampeerbus terechtkomen. Helemaal als het een Fiat Ducato betreft.

Against the wind

It seems like yesterday
But it was long ago
Janey was lovely, she was the queen of my nights
There in the darkness with the radio playing low
And the secrets that we shared
The mountains that we moved
Caught like a wildfire out of control
Till there was nothing left to burn and nothing left to prove
And I remember what she said to me
How she swore that it never would end
I remember how she held me, oh so tight
Wish I didn't know now what I didn't know then.

Against the wind
We were runnin' against the wind
We were young and strong, we were runnin'
Against the wind.

And the years rolled slowly past
And I found myself alone
Surrounded by strangers I thought were my friends
I found myself further and further from my home
And I guess I lost my way
There were oh so many roads
I was living to run and running to live
Never worried about paying or even how much I owed
Moving eight miles a minute for months at a time
Breaking all of the rules that would bend
I began to find myself searchin'
Searchin' for shelter again and again

Against the wind
A little something against the wind
I found myself seeking shelter against the wind
Well those drifters days are past me now
I've got so much more to think about
Deadlines and commitments
What to leave in, what to leave out

Against the wind
I'm still runnin' against the wind
I'm older now but still running
Against the wind
Well I'm older now and still running
Against the wind

Een oudje, alsof Bob Seger toen al wist hoe ons leven eruit zag en zou zien.

Toch weer politieagent

Jammer dat Amerika China straft, omdat het land handel drijft met Rusland. Aan de andere kant geven de sancties aan, dat Amerika nog steeds de rol van 's werelds politieagent te willen zijn niet opgegeven heeft. Ik zou bijna gaan denken aan economische terreur. Het is zelfs beangstigend te weten, dat Amerika zich niets aantrekt van de soevereiniteit van andere naties. Amerika über alles? Daar riekt het wel naar.

De Stint is onveilig

Wie niet alleen zijn eigen kinderen, maar ook die van anderen vervoert draagt een grote verantwoordelijkheid. Het is voor mij (als voormalig brom- en motorfiets rijder) dan ook erg vreemd, dat juf en allevrouw even een Stint gaan besturen. Ik zag dat de kinderen dwars op de rijrichting zitten. Met riempjes vastgesjord. Vreemd, want in onze camper werd dat door de RDW juist afgeraden. In het algemeen gelden voor het vervoeren van kinderen wat mij betreft veel te weinig regels. Zelfs voor achterop een bromfiets of motorfiets. Maar ook dan geldt weer de verantwoordelijkheid van de bestuurder.
Voor mij is dat voertuig een kleine autobus. Voor het vervoer van kinderen. Als ik hier in Dronten zie hoe hard die volgeladen voertuigen rijden, dan lijkt me zo'n iel handremhendel een lachertje. Een volwassen persoon en tien kinderen. Hoeveel weegt dat alles samen met het gewicht van de bak? En dat met zo'n rem? Dat is duidelijk geen Grimeca, Brembo of Fontana rem. Haha! Maar ach, zelfs de elektrische step had krakkemikkige remmen en is toch goedgekeurd door de RDW. De Ciao (net als de step met blauw kenteken) had wel zeer goede ho-ijzers.
Veel mensen beheersen niet eens de techniek van het rijden op een bromfiets of scootmobiel. Volgens mij is dat met de gebruikers van de Stint ook het geval. Of zou zo'n opleiding Pedagogisch medewerker Kinderopvang ook voorzien in een stukje rijvaardigheid op zo'n soort bakfiets? En zo ja, moet men daar dan ook een examen voor afleggen? Hallo, er zitten kleine kinderen in zo'n bak! Ik zou geen enkel (klein)kind van mij in zo'n bakfiets laten plaatsnemen. Nooit! Maar ja, ik ben ouderwets. Wij deden alles zelf wat de kids betrof. Ze werden niet dagelijks uitbesteed.
Naar mijn bescheiden mening ligt het dus niet alleen aan de techniek. Mensen, en dus ook ouders, moeten gewoon beter het gezond verstand gebruiken en minder egoïstisch zijn. Zorg zelf voor je kids. Zo'n Stint is leuk voor op een veiling, in een sorteercentrum of in een boomgaard. Vol met groentes, bloemen, pakketjes of fruit. Maar zeker geen kinderen en ook geen dieren. De RDW heeft met het toestaan van de Stint fouten gemaakt. Zonder goedkeuring van de RDW had de Stint nooit de weg op gemogen.

Gold diggers?

Zo worden vrouwen genoemd, die jacht maken op rijke mannen. Wat de mannen betreft die jacht maken op rijke vrouwen, zij worden Millennials genoemd. Alsof het enkel mannen uit die generatie betreft.
Aan de term gold digger denk ik wanneer vrouwen zich opeens herinneren, dat een (nu) bekende man hen in het verre verleden lastig gevallen heeft. Menige man kent dat wel : "Weet je nog, dat je op 11 december 1978 rond twee uur 's middags iets lelijks tegen me zei?" Man : "Huh??!!"
Tja, men zegt dat vrouwen een geheugen van een olifant hebben. Helaas gaat het dan vaak over minder aangename zaken. Ik vraag me af in hoeverre het geld een rol speelt in de aangiftes of het oprakelen van zeer oude zaken. Veel kranten hebben erg veel geld over voor zo'n belastend verhaal als het om een bekend iemand gaat. Als het mensen betreft die ten tijde van het voorval volwassenen waren vind ik het een rare zaak, om nu pas gewag te maken van dergelijke voorvallen. Ik ben zelfs geneigd te denken : "Toen vond je blijkbaar niet erg. Misschien zelfs leuk."
Mocht iemand die mij slecht heeft behandeld een bekend persoon geworden zijn, dan zal je mij niet alsnog horen klagen. Ik heb ten tijde van de onmin mijn zegje of ding al gedaan. Daar wacht ik niet mee. Dus al die nare mensen mogen van mij met een gerust hart rijk en/of beroemd worden.

5 x Ducato-rood !” (2)

turend over het Markermeer

(vervolg van 13 sept. j.l.)
Na een paar uur wandelend frisse lucht opsnuiven was iedereen wel door zijn/haar energie heen en we wilden nog maar één ding; snel naar de boot terug en lekker onderuit hangen in een stoeltje aan dek. Maar helaas de boot was al zó vol dat er van zitten al helemaal geen sprake meer kon zijn maar een uur staan konden we niet meer opbrengen en wij besloten om dan maar zittend op een bankje de volgende boot af te wachten. Die liet nog wel even op zich wachten maar eenmaal afgemeerd kregen we 4 mooie plaatsjes langs de railing van het bovendek. Tijdens de terugvaart naar Lelystad kroop iedereen diep in de jas want het was behoorlijk fris op het open dek maar na iets meer dan een uurtje zaten we al weer lekker knus in de auto; op weg naar huis. Pas toen voelden onze gezichten een beetje vreemd aan en een blik in het binnenspiegeltje was voldoende om te weten waar dát door kwam: 4 x ‘Ducato-rood!!!’, zoals jouw camperbus Willem! ��. De zon, de wind, en de ‘schitterende’ golfjes van het Markermeer hadden hun bijdrage geleverd maar helaas; een potje anti-zonnebrand-crème ontbrak in mijn rugzak. Ik meldde vanuit de auto met mijn mobieltje het thuisfront onze terugrit en kreeg te horen dat er een grote pan met mosselen gereed stond met ernaast een paar flesjes koele, witte wijn!!! ��, en een mandje vol knapperige, versgebakken broodjes met kruidenboter, enz. Dat werd uiteindelijk een prima afsluiting van een heel bijzondere dag want het bezoek aan de "Marker Wadden" was zeer de moeite waard en zéker voor herhaling vatbaar.

Tja Willem, ....jij hebt die dag dus ánders, maar wel núttig, besteed maar troost je met de gedachte dat de "Marker Wadden" voorlopig nog wel zullen blijven liggen waar ze nu zijn.

Hartelijke groet;

Fan-tilator

Zonder jas

...goed tegen de verkoudheid...

Het weer is omgeslagen en ik ben nu dus flink verkouden. Ik loop de hele dag te snotteren en heb last van een dikke kop. Maar van de laatste heb ik al jáááááren last. Haha! Ach ja, ik lach er maar om. Het zal wel weer overgaan. Ik ben geneigd me snel neer te leggen bij zaken, waar ik weinig tot niets tegen kan doen. Me verzetten heeft geen zin en vertraagt ook het herstel. Laat maar komen. Ik heb alvast mijn dikkere jas van zolder gehaald en mijn muts. Over jas en muts gesproken : Ik las dat onze landverdedigers, militairen, zelf hun winterjas moeten betalen. Het is de mutsen van Defensie niet gelukt deze zelf in te kopen. De internetverbinding in Den Haag is wel heel erg traag. En ik maar denken dat vrouwen graag shoppen, dus dat zou geen probleem moeten zijn. Wat een leger hebben we toch. Waarom zou het een militair wel lukken om die jas te kopen? Ze moeten wel 1.000 euro eerst zelf betalen voor een winterjas. Die hebben de mannen nodig voor de komende oefening in Noorwegen. Nou, dan maar geen oefening. Mannen, Defensie is erg traag met het terugbetalen van de vergoedingen!! Duurt gemiddeld drie maanden.

....moet nodig opgepoetst worden....

Volgens mij lopen nu terroristen in die jassen rond.
De situatie doet me denken aan die van mezelf ten tijde van mijn detacheringsperiode. In het veld moest ik toen ook veel zelf regelen, omdat de mensen op kantoor dat niet lukten. Ze werden er wel goed voor betaald. Zulk gedrag hoefde ik bij een opdrachtgever echt niet te vertonen.

Een stille tocht

Ergens deze maand is het al weer 10 jaar geleden, dat ik een paar gehoorapparaten kocht. Ja, een paar. Voor links en voor rechts. Wat het dragen ervan betreft : Ik was er snel klaar mee. Veel geruis, veel 'nieuwe' geluiden en ik kreeg last van eczeem in mijn gehoorgang.
Het geruis werd zowel door de (rij)wind als door geroezemoes in drukke ruimtes veroorzaakt. Ik kon weliswaar het geluidsniveau instellen, maar dan bleef ik achter mijn oren krabben. De knopjes zaten dus op de apparaatjes. De nieuwe geluiden waren gewone geluiden, maar ze klonken net even anders. Met gevolg dat ik constant om me heen keek met in mijn hoofd de vraag : "Wat is dat nou weer?" Ook aan die geluiden kon ik niet wennen. Zelfs vogels klonken anders. Alsof die beestjes playbackten met behulp van een cd speler.
Vorig jaar heb ik nog een keer een poging gewaagd. Omdat ik benaderd werd door zo'n apparatenwinkel. Mij werd moderne technologie aangeboden. Het woord 'gratis' bleek 2.000 euro te betekenen. Naarmate ik ouder word, begrijp ik ook steeds minder de commerciële taal.
Ik vier dus een jubileum : tien jaar zonder gehoorapparaten aan mijn hoofd. Dat wordt vanavond een stille tocht.

Minder kopzorgen

Het is een kunst om ervoor te zorgen, dat ik zo min mogelijk aan mijn hoofd heb. Een van de dingen is, dat ik actiepunten zo snel als mogelijk afhandel. Hoe meer ik zou laten liggen, des te meer kopzorgen ik zal krijgen. Om die reden kies ik geregeld voor tijdelijke oplossingen. Soms gaan ze over in permanente, zonder ingrijpen van mijn kant. Ik vind het dan wel goed zo. Zo niet, dan pak ik ze op een voor mij rustiger moment op. Tot dan is de boel wat mij betreft opgelost.
Mijn e-mail handel ik ook zo af. Als ik een bericht open, handel ik hem ook af. Als ik het druk heb, open ik die berichten dus niet. Oude berichten verdwijnen in de Prullenbak. Ik heb heel vaak situaties gezien, waarin het beheer van de inbox niet of slecht geregeld was.
In het algemeen ben ik bij met zo goed als alles. Ook dat geeft rust. Ik heb geen moeite met delegeren. Niet afschuiven, maar delegeren. Voor delegeren is vertrouwen nodig en het besef dat ik zelf verantwoordelijk blijf. Acties kunnen delegeren scheelt ook kopzorgen.
In het algemeen hanteer ik ook de overbekende stelregels die zeggen : als ik iets aan ene probleem kan doen, doe het dan. En als ik er niets aan kan doen, is het geen probleem. Het scheelt veel kopzorgen.

In gepeins verzonken

Gewoonte getrouw gaat pas in de maand oktober bij ons de centrale verwarming weer aan het werk. Maar het is vandaag toch erg koud. Of is de overgang van het weer erg groot?
Koud dus. Vandaag luisterde ik naar een nummer van The Marmalade, Reflections of my life. Het bracht me terug naar die steenkoude oefening in het voormalig West Duitsland, in Sennelager. December 1969 - januari 1970, bivakkeren in een tentje. Sneeuw, koude nachten en natte kleding. Brrr! We bevonden ons midden in de Koude Oorlog compleet met een serieuze dreiging van een nucleaire aanval en de aanwezigheid van ultra linkse terreurgroepen. In Vietnam woedde al jaren een oorlog. Daaraan werden we herhaaldelijk herinnerd. Als dienstplichtig militair voelde ik me klem zitten tussen 'het vaderland dienen' en de vredesbewegingen. Het was toen voor het eerst dat ik eens goed nadacht over mijn situatie. Over mijn leven, mijn toekomst, de mogelijkheden van het uitbreken van een oorlog en de gevolgen ervan. Ik begreep toen beter waarom mijn vader mij liever niet als beroeps naar de Marine zag gaan. Er waren tijdens die oefening in Sennelager geregeld momenten, waarop ik erg verlangde naar huis. Achteraf gezien toch wel wat schokkend, dat ik op zo jonge leeftijd (21) zo over mijn leven begon na te denken en naar een veilig onderkomen verlangde.

Vele handen

Maken licht werk. Mijn moeder zei dat geregeld, als we aan de slag moesten in het huishouden. Al waren het aantal handen wel beperkt. We leerden zo niet alleen de boel schoon en op orde te houden, maar ook dat het een kleine moeite is om wanorde en viezigheid te voorkomen. Het zat hem vaak in kleine dingen. Zoals de jas aan de kapstok, de schoenen op z'n plaats, na het spelen het speelgoed opruimen, vuil goed in de wasmand, wasbakje schoonhouden (zonder haren en/of tandpastaresten) en de spetters van je uitgeknepen puistjes van de spiegel vegen. Haha!
We hebben beiden die lijn in onze opvoeding doorgetrokken. Zelf vinden we een opgeruimde, schone omgeving ook belangrijk om te kunnen ontspannen. Ik moet er niet aan denken thuis te komen en me vervolgens al springend en slalommend naar binnen te moeten begeven, vervolgens een stoel te moeten ontdoen van zooi alvorens te kunnen neerploffen. Wat de verdere opvoeding van de kids betrof, waren we het ook eens. Het is wel zo fijn wanneer beide partners op één lijn zitten. Dat scheelt veel aan ergernissen.

SGP en wachtgeld

De nieuwe voorzitter van de politieke partij SGP, Peter Zevenbergen,  ontvangt al 12 jaar 1.450 euro nette aan wachtgeld. Een bedrag waarvan menig gezin dat onder de armoedegrens leeft alleen maar kan dromen. Zevenbergen wast zijn handen in onschuld en beweert niets tegen die uitkering te kunnen doen. Een regelrechte leugen van deze Gereformeerde gelovige. Het kan wel, maar dan moet Zevenbergen alles terug betalen. Of iets wettelijk geregeld is of niet, is één ding. Maar ook aan deze kwestie zit een morele kant. Iets wat ik van een zich gelovig noemend voorzitter van de Staats Gereformeerde Partij uiteraard verwacht. Niet dus.
Zevenbergen had al jaren geleden de uitkering kunnen stopzetten. Maar dat heeft hij nagelaten. Nu reageert hij vanwege de landelijke verontwaardiging. Typisch. Meneer Zevenbergen laat het geld nu een goed doel toekomen. Is het bedrag voor dat goede doel dan 12(1.450 x 12) plus wat nog uitgekeerd wordt? Geloof in geld.

Let's stick together

Duits rechts groeit

Zeg maar rustig groeit hard. De AfD krijgt steeds meer aanhangers. Volgens de opiniepeilingen is de partij nu op een na de grootste van Duitsland.  Een gevaarlijke ontwikkeling, omdat die partij erg riekt naar neonazisme. De overige Duitse politieke partijen voeren een strijd tegen het ongewenste verschijnsel, dat AfD heet. Maar de feitelijke oorzaken blijven ongemoeid. De Duitse regering en met name mevrouw Merkel zou zich eens goed moeten afvragen, waarom Duitsers een flinke ruk naar rechts willen. Ik denk dat in veel gevallen sprake is van ontevredenheid ten aanzien van vooral het vluchtelingenbeleid van mevrouw Merkel.

Ellie Lust

Voor Ellie Lust heb ik niet alleen bewondering maar ook respect. Veel respect, omdat zij voor mij de echte politieagent vertegenwoordigd. Ze zou door haar werk en persoonlijkheid model kunnen staan voor het korps. Helaas denkt de top van het korps daar anders over. Ellie moet kiezen tussen het werk voor de Politie en dat voor de tv en andere media. Volgens mij, afgaande op de berichtgeving, is het een kwestie van afgunst. Ach je kent het vast wel, dat typisch Nederlands gedrag dat weigert mee te genieten van andermans succes. Het gedrag dat leidt tot : Wie met het koppie boven het in dit geval blauwe maaiveld uitsteekt, wordt onthoofd.
Ellies functie en haar optreden op de tv zie ik als één geheel : handhaving en promotie van het politieapparaat.
De korpsleiding is wat dat betreft erg kortzichtig, met name in een periode waarin het korps inclusief de frauderende leiding te vaak in een negatief daglicht komt te staan. Het korps heeft mensen als Ellie Lust juist heel hard nodig. Maar aan dat inzicht ontbreekt het bij de korpsleiding. Het heeft het boegbeeld op grove wijze verwijderd.
Ik wens Ellie heel veel wijsheid en succes toe en het korps sterkte met dit grote verlies en vooral beterschap. Want het korps is al lange tijd ziek.

Weer een zinvolle dag

Het geeft telkens weer een goed gevoel te weten, dat een dag zinvol is verlopen. Ik heb dan niet de dingen willen doen, die ik in mijn hoofd had maar dat is geen punt. Als ik mijn tijd kan besteden aan het bieden van hulp aan mensen die het kunnen gebruiken, dan doe ik dat liever. Datgene wat ik zelf voor die dag wilde kan best wachten.
Even terugkijken en de boel inpandig (in mijn hoofd) evalueren is altijd al een gewoonte van me geweest. Net als alvast even vooruit blikken.
Zo kan ik niet alleen op een dag terugkijken, maar ook over langere periodes. Om die reden is het erg treurig wanneer ik hoor dat iemand gedurende langere tijd misleid is. Terwijl hij zelf de indruk had goed bezig te zijn geweest. Op die manier hebben mensen zelfs hun eigen graf gegraven; door hun best te doen voor anderen.
Zelf ben ik er ook een paar keer ingetuind. Ik heb toen op het gebied van ict orde op zaken gesteld en allerlei problemen opgelost. Ik had er zelf toen ook een goed gevoel bij. Niet wetende dat in beide gevallen mijn leidinggevende van plan was om de hele ict-mikmak daarna 'opgeschoond' uit te besteden en als blijk van dank mij (en anderen) te ontslaan.
Toen ik later terugkeek op die situaties kreeg ik geen naar gevoel. Mensen kunnen ook zo zijn. Hoe dan ook, ik had gewoon weer mijn best gedaan en me aan mijn woord gehouden. En dat telde toen voor mij zwaarder.

Remleidingen vervangen

De kampeerbus kent zowel stalen als kunststof remleidingen. De laatste vormen de aansluiting op de remklauwen en -trommels. Het betreft een aantal korte slangen van ongeveer 50 cm lang. Omdat de bus van 1994 dateert en ik in Soesterberg op de brug gezien heb dat ze dus oud zijn, heb ik daarvan een aantekening gemaakt. Later heb ik die slangen opgezocht in een paar webwinkels. Wat denk je? Ze kosten krap 5 euro per stuk. Onder het motto voorkomen is beter dan genezen, heb ik besloten de komende periode de oude slangen te vervangen.
Ik heb dat kunstje met succes al een aantal keren bij motorfietsen gedaan. Toen heb ik de oude vervangen door rvs exemplaren en gelijk de remolie vervangen. Het meest intensieve was nog het ontluchten van de remmen. Voor de rest is het heel geconcentreerd bezig zijn. Je bent nu eenmaal wel met je eigen en andermans leven bezig.

Sacramento

Uit de tijd dat er nog mooie, pure vrouwen waren. Vrouwen met vrouwelijk haar met een natuurlijke haarkleur, zonder tatoeages, zonder stukken metaal in het gezicht, zonder doppen in de oren, die geen naaktfoto's naar vriendjes stuurden en die niet de hele dag naar een smartphone staarden, maar vrolijk om zich heen keken. Of wel : good times.

Voor de Provincie Flevoland

De mensen die besloten hebben om 1.000 grazers in de Oostvaardersplassen te laten afschieten met als excuus dat het vlees voor consumptie gebruikt mag worden, worden dringend verzocht naar deze speech te luisteren. En zich vervolgens dood te schamen, wanneer de schoten en het gehuil uit hun nationale speeltuin klinken.

Vroeg aan de slag

Vanmorgen stond ik rond 08.15 uur al met een heggenschaar in mijn handen. Vandaag wordt het GFT opgehaald en ik wilde alsnog een stukje groen op het pleintje wat scheren. Dat was door de reguliere onderhoudsploeg blijkbaar overgeslagen. Geen ramp, maar nu het pleintje zo opgeknapt is, dus wel. Een kleine hoor. Hier en daar heb ik ook wat dood groen (=bruin) verwijderd. Nog even en dan ga ik wat bollen planten langs de randen. Leuk voor het komend voorjaar.
Na de knipbeurt was ik zelf aan de beurt : nog rapper naar de kapper gegaan. Ook dit keer had de jongeman zijn geld zeer snel verdiend. Niet alleen ik, ook de meneer naast mij in de stoel was zo klaar. Ligt vast aan de grijze haren. De bezitters ervan kijken niet zo kritisch in de spiegel.
Daarna ben ik langs een bouwmarkt geweest om wat klein spul te kopen. Ik ga een paar beugels maken om een achterbank van een bus vast te zetten. Ach, het houdt een mens van de straat.
Gisteren heb ik onze zoon weer geholpen. Morele ondersteuning. Leuk om hem van zo dichtbij zijn werk te kunnen zien doen. Nog leuker is de gedachte, dat ik, als vader, van mijn zoon kan leren. Net zoals toen met het lassen met de andere zoon. Met geld omgaan kan ik wel aardig. Dus over oikos nomos heb ik onze derde zoon nog niet hoeven raadplegen.

Een CRM app?

Er gebeuren veel dingen die mij aan mijn voormalig vakgebied doen terugdenken. Als ik met Fenna op stap ben ontmoet ik allerlei mensen. Vaak ook hondenbezitter, waarmee ik dan een praatje maak. Als ik later zo'n eerder ontmoet iemand weer tegenkom, dan pieker ik me suf om te achterhalen wat er toen gezegd is. Het zou erg leuk zijn om daarop weer terug te kunnen vallen. Bijvoorbeeld, wanneer iemand in de tussen liggende tijd naar het ziekenhuis is geweest, of, zoals laatst de hond heeft moeten laten inslapen. Nu ben ik vanwege mijn geheugen afhankelijk van wat mijn gesprekspartner vertelt.
In mijn vakgebied waren daarvoor informatiesystemen. Customer Relationship Management, of in Nederlands Klantenbeheersystemen, genoemd. Daarin kon men alles vastleggen van een klant. Niet alleen wat besproken is. Tot zelfs de verjaardagen van zijn partner en/of kinderen toe.
Soms denk ik : Had ik nu maar een klein crm systeem. Om even stiekem te kijken, zodat ik terug kan komen op datgene wat we eerder besproken hebben. Nu ik dit soort zaken vergeet, heb ik het gevoel alsof mijn belangstelling niet gemeend was.

Een belediging

Ze vertelt, dat ze elke week zo'n 6 uur aan het werk is. Bij een gezin, waar ze op de kindertjes past, het huis schoonmaakt, de boel opruimt en de was doet. En o ja, ze maakt dan ook het eten klaar. Ze begint namelijk om 2 uur en gaat om 8 uur 's avonds naar huis. Erg fijn geregeld voor haar werkgevers, een stel drukke tweeverdieners.
Minder fijn is de beloning die deze vrouw krijgt. Aan het eind van de maand krijgt ze 45 euro. Per saldo krijgt ze dus nog geen 2 euro per uur en geen reiskostenvergoeding. "Tja, dat heb je als je uit Polen komt", zou je denken. Maar ze spreekt wel vloeiend onze taal.
Ik zei haar dat die 45 euro geen beloning is. Zo'n bedrag is wat mij betreft een grove belediging. Ze zou aangifte moeten doen, wegens diefstal en/of slavernij. Ik schaam me diep voor zulke Nederlanders.

Broederziel alleen?

...de enige bal die haar interesseert...

Iemand vroeg mij in hoeverre ik weer mijn draai gevonden heb. "Vrij goed", zei ik toen. Nee, het is me tot nu toe niet gelukt een nieuw plekje te veroveren binnen het voormalig gezin waar ik deel van uitmaakte. Na het overlijden van mijn beide broers, zijn de plekjes naast me leeg gebleven. Hoewel, er is wel wat verschoven en ik zelf heb ook geprobeerd wat op- / bij te schuiven, me ergens tussen te proppen, maar

het is tot op heden niet gelukt. Ik ben (net als iedereen hoor) veranderd en heb nu eenmaal heel andere interesses dan de rest. Dan is het delen ervan nauwelijks mogelijk. Ik kan dan net zo goed tegen onze stabij Fenna gaan zitten kletsen. Maar die zal het ook geen bal interesseren. Komt bij, dat ik zelf afstandelijker geworden ben, me minder ben gaan hechten. Andersom : ik heb me ook niet verdiept in breiwerk en schattige jurkjes. Maar dat neemt niet weg dat ik elke dag weer geniet. Conclusie : Ik laat het maar zo. De tijd zal leren of situaties gaan veranderen. Ten goede graag.

Probleem-immigranten

Gisteren zag ik terloops een kop in een krant melding maken van een AZC'er die na het verkrachten van een meisje met een beperking, milder gestraft is door de rechter. De vrouwelijke rechter vond het niet nodig een reguliere uitspraak te doen, want anders zou de man teruggestuurd moeten worden naar Afghanistan. In dit geval hebben we na het vonnis te maken met een vrolijke verkrachter en een slachtoffer dat nog een keer slachtoffer is geworden. Ergo, ons land heeft er weer een crimineel bij. Dat alles is te wijten aan deze slappe rechter. Mocht er sprake zijn van recidive, dan hoop ik dat de dader een kind van die slappe rechter als doelwit neemt. Of haar.
Opvallend nieuws uit de VVD hoek. Men wil criminelen in probleemwijken (bestaan dus wel degelijk) harder aanpakken. Onder meer door de ouders van criminelen en andere overlast bezorgers te verplichten hun kroost een cursus Nederlandse taal en cultuur te laten volgen. Impliciet zegt de VVD dus dat de prachtwijken (linkse benaming) gewoon ordinaire probleemwijken, getto's zijn, waar met name mensen met een immigratie achtergrond zich misdragen. Interessant, want daar is decennia omheen gedraaid vanwege politieke correctheid.

Het glas is half vol

Vanmorgen was ik op de fiets gestapt. Bij mijn bestemming aangekomen, stond ik voor een gesloten deur. Geen nood, want ik heb weer lekker gefietst.
Het leven wordt alsmaar duurder, terwijl op mijn inkomen beknibbeld wordt. Geen probleem, het houdt me financieel scherp en mijn beide beentjes op de grond.
Ik ben erg vergeetachtig. Handig, want zo is het nog eenvoudiger om nare ervaringen achter me te laten. En ik hoef nu ook niets meer voor anderen te onthouden.
Mijn linker oor is zo goed als doof. Als ik ga slapen ga ik op mijn rechter oor liggen; lekker stil. Als ik geen zin heb naar geleuter te luisteren, ga ik rechts van de leuteraar zitten. Als ik mijn gehoor wil beschermen, heb ik maar één oordopje nodig. Dus heb ik altijd een reserve bij me.
Sommige mensen willen geen contact (meer) met of hulp (meer) van mij. No problem, want zo heb ik nog meer vrije tijd en tijd om met anderen contact te hebben en/of te helpen. En ik leer mensen beter kennen.

Het Pleintje

Vanmiddag hebben de harde werkers de herinrichting van het pleintje afgerond. Sonja had hen 's morgens op koffie met appeltaart getrakteerd, alvast als feestelijke bijna-afsluiting. Men heeft de hekjes geplaatst en de bankjes op de door ons voorgestelde plaatsen in de grond gezet. Het houtwerk was eerder opgeknapt / vervangen, zodat ze nu weer fraai ogen. Rond de boompjes heeft men grint gelegd. Dit om te voorkomen, dat de grond daar verandert in een kattenbak met nare geurtjes en vliegen. Voorheen lagen daar klinkertjes, maar in overleg met de gemeente is er nu grint ingekomen. Het laat gemakkelijker het regenwater door, dan de klinkertjes. Omdat we grof grint wilden, zullen katten minder snel de neiging krijgen tot graven.
Als afscheid hebben de mannen nog een presentje gekregen. Als blijk van dank. We zijn erg tevreden over het resultaat. Het oogt als nieuw en veel ruimer dan voorheen. Rest ons nog wat onderhoud van de bakken met planten.

Gelovigen wegjagen

Klaas Dijkhoff en Albert Verlinde zijn uit de RK kerk gestapt. Uit onvrede. Dijkhoff was in een discussie geraakt met kardinaal Eijk. De kardinaal noemde Dijkhoff een kinderachtige man. Dat was voor Dijkhoff de druppel.
Eijk beklaagt zich erover, dat de RK kerk leeg stroomt. Als je kind van huis wegloopt, zal je als ouder(s) toch eerst even voor de spiegel moeten gaan staan. Maar dat doet men in de RK kerk dus niet. Men verzwijgt zaken of ontkent ze. Tja, wie wil er nou deel uitmaken van dat soort cultuur? Wie gelooft er nou dat God hen geroepen heeft? Eijk kan beter een bezem pakken en de kerk eerst schoonvegen, inclusief zijn eigen gedrag. Eijk zit er niet voor de kerk, maar (zoals zo veel geestelijken) louter voor zijn eigen ego.

Prinsjesdag

Het is weer zover. Het jaarlijks terugkerend moment, waarop de regering haar plannen bekend maakt. De koning mag ze voorlezen. Wat een circus. De kabinetsplannen zouden tot dan geheim moet blijven, maar zoals bekend hebben wij al jaren last van onbetrouwbare politici, waarvan de ergste, Rutte, de leiding heeft. Dus zijn ook dit jaar de plannen gelekt. Van een onderzoek hoor ik nooit. Pinokkio Rutte houdt zichzelf en anderen liever de hand boven het hoofd.
Rutte komt jaarlijks vrolijk wapperend met een tien euro biljet naar mij toen. Rutte denkt dat ik niet weet dat ie eerder al 100 euro van mij gejat heeft. Die tien euro mag ik misschien houden, aldus leugenaar Rutte. Ik weet echter zeker dat ik niet alleen die 10 euro weer kwijtraak. Er zal weer een bedrag van zo'n 50 'stiekem' van mij gestolen worden. Via ander maatregelen, die uiteraard niet in de troonrede staan. Rutte zit in Den Haag voor een paar grote bedrijven (Shell en Unilever) en de rijken.

Op de fiets

Maandagochtend zat ik weer op die schitterende fiets van mij. Ik zeg het maar voor de zoveelste keer : een prima fietsje! Geen e-bike, maar een tmz-fiets. Vanwege het tijdstip kwamen golven jongeren mij op het fietspad tegemoet. Op weg naar school. Ik dacht even terug aan de tijd, dat ik geregeld in Grou was. Toen reed ik ook de goede kant op; lekker rustig op de weg, terwijl de andere kant op (richting Amsterdam)  het erg druk was.
Als middelbare scholier reed ik in eerste instantie ook op de fiets naar school. Die (nieuwe!) fiets heb ik gekregen toen we van Curaçao terugkeerden. Vanaf de Splinterlaan in Leiderdorp richting Leiden. Over de Spanjaardsbrug, de Lage Rijndijk een stukje door De Kooi naar de Herensingel. Die singel ging over in de Maresingel. Bij de Valkbrug rechtsaf over het Schuttersveld en vervolgens onder het spoor door de Rijnsburgerweg op. En dan rechtsaf de Kagerstraat in en dan weer rechtsaf naar het fietsenhok. Later kreeg ik een bromfiets, een Magneet.
Tja, toen werd die fiets werkloos. Ik ben pas weer gaan fietsen toen we in Leiden woonden en ik in Den Haag werkte. Die afstand legde ik af om mijn Montana racefiets. Ik heb dat niet zo vaak en lang gedaan, hoor. Immers, er stond een Fiat 128 voor de deur.

Toen zowel wij als het bedrijf naar Zoetermeer verhuisden, kwam de fiets weer tevoorschijn. In Schoonhoven fietste ik ook. Om naar het centrum te gaan en op de zaterdag als ik even een rondje door de polder ging sprinten. Ik had in die tijd van een kennis een professionele racefiets gekregen. Wat een verschil met dat oude race-ijzer!
Ik rij nog steeds vaak en graag op mijn fietsie. Voorlopig ben ik niet aan een e-bike toe. Misschien kom ik ooit in het nieuws, omdat ik een trap-maar-zelf-fiets rij. Haha!

Een jongen uit Roermond

Dat is flink schrikken. Een jongen van 16 met wapens naar school, omdat ie ruzie had met een andere leerling. Dan moet je toch ergens wat verknipt zijn. En ja, weer rijst bij mij de vraag op : "Waar zijn de ouders van dat joch?" Als ik de berichten mag geloven had de jongen een tamelijk kort lontje en een minder goede reputatie.
Toch vind ik het vreemd dat zo'n joch zich met allerlei wapentuig bezighoudt. Als ouder zou ik dat niet goed vinden. Als moderator van sociale media, in dit geval Facebook, dus ook niet. Die foto's hadden botweg geweigerd en de politie had gewaarschuwd moeten worden. Het joch is van school getrapt gestuurd. Hopelijk van alle scholen. Een opvoedingsgesticht (ouderwets hè?) ware beter. Samen met zijn ouders.

Politie ontdekt data

zo'n verbodsbord helpt niet

Opvallend nieuws dit keer van onze hermandad. De politie gaat namelijk misdaad bestrijden op grond van data! Huh? Hallo, het is 2018! Toen ik in 1970 in het vakgebied dat Automatisering heet terechtkwam, werd mij verteld, dat informatie de oplossing is om zaken uit te zoeken, te analyseren en te gebruiken voor besluitvorming, preventieve, proactieve en correctieve maatregelen.
Bijna 50 jaar later lees ik dus dat de politie dat ook ontdekt heeft. Ze wil zakkenrollers en plofkrakers gaan vangen met data. Dat klinkt voor mij hetzelfde als : we gaan schroeven in hout draaien met een schroevendraaier. Men wil software gaan gebruiken om afwijkend gedrag van mensen te registreren. Voorbeeld : een dief heeft zijn blik immers op andere zaken gericht, dan de gemiddelde shopper. Een plofkraker rijdt vaak in een Audi en komt uit Utrecht (Kanaleneiland e.d.).
Wat alleen jammer is, is dat in het nieuws al bekend is hoe die systemen te werk zullen gaan. Criminelen volgen immers ook het (politie)nieuws.

Pleintje bijna af

Morgen wordt de laatste hand gelegd aan het pleintje. Het is op de schop gegaan, met name de bestrating. Die lag er slecht bij, met als resultaat veel plassen na een regenbui, losse tegels en oude, lelijke banken die op een weinig aantrekkelijke plaats stonden. Die zitplaatsen waren wel aantrekkelijk voor hangjongeren, want verscholen achter het groen konden zij bijna ongezien hun ding doen. Zoals het roken van wiet.
Die bankjes worden nu zichtbaar op het pleintje geplaatst. De betonnen obstakels, bedoeld om te voorkomen dat auto's toegang tot het pleintje krijgen, worden vervangen door hekjes.
De mannen hebben ook de paden naar de voordeuren aangesloten op de verhoogde bestrating. Rond de bomen had ik een paar jaar geleden klinkers gelegd. Dat was vanwege de stank van kattenpoep. Die oplossing heeft prima geholpen, tot groot verdriet van menige dakhaas. Men gaat er nu grint in doen. Al met al dus een zeer grote verbetering vergeleken met een paar weken geleden. Zelf hebben we al gesproken over het verder opleuken van de groenbakken. Ja, ja, het wordt wel wat. De nieuwe uitstraling geeft nog meer energie om het pleintje leuk te houden. Uiteraard met dank aan een ieder die daarmee geholpen heeft, met name de gemeente Dronten.

Alles met mate

Na het overlijden van mijn broer Joop en die van mijn jongere broer in mijn achterhoofd, besloot ik tot een algehele controle van mijn lijf. Toen ik met een goed resultaat het ziekenhuis verliet, dacht ik opeens : "Nu moet ik dus niet onder een bus terechtkomen." Het is een momentopname en er kan nog zoveel andere dingen gebeuren, waardoor het leven beëindigd wordt.
Vorige week ben ik wederom gezond verklaard. De scores zijn vergeleken met die van twee en vijf jaar geleden. De in totaal zes onderzoeken gaven alle een goed tot zeer goed resultaat.Voor mij is het een bevestiging van mijn levensstijl, waarin alles met mate als uitgangspunt dient. Zelfs voor bewegen. Haha! Nee, ik ga me niet meten met leeftijdgenoten die dagelijks zich in het zweet rennen of fietsen. Ik heb nu eenmaal geen sportlijf meer en mijn rikketik kent ook een beperkte levensduur. Dus alles met mate.
Hier in de buurt zijn leeftijdgenoten, die 4 á 5 jaar jonger zijn dan ik en erbij lopen alsof ze in de 80 zijn en elk moment kunnen omvallen. Maar ja, die kennen geen grenzen wat eten, alcohol drinken en roken betreft. Om over bewegen maar te zwijgen. Toch heeft hun levensstijl ook een positieve kant; ik kan dagelijks zien hoe het niet moet.

Hulp verlenen

Als ik iemand help, doe ik dat omdat ik het fijn vind. Helpen is wat mij betreft samen iets doen. Tenzij de ander zwak, ziek en/of misselijk is of een ander gebrek heeft. Ik zie het niet zitten een gezond iemand te helpen, die tijdens het werk enkel op een stoel zit of zelfs op een bak ligt. Ja, dat laatste komt ook voor. En dan ook nog te beroerd te zijn om iets te drinken in te schenken. Dat merkte ik onlangs. Toen werd een jonge vrouw gevraagd om even koffie te gaan zetten voor de harde werkers. Meneer was zelf druk bezig en ik/wij dus ook. Wat denk je wat ik haar hoor zeggen : "Ik??" Op een toon alsof ze zeer onaangenaam verrast werd. Ze kwam zuchtend en steunend onder haar dekentje vandaan en hees zichzelf traag uit haar stoel. Sjokkend liep ze door de rommel richting de garage. Wat een lui mens! Nee, ze mankeerde fysiek echt niets. Mentaal duidelijk wel.
Dat was zo'n moment waarop ik weer eens even in die woning om me heen keek; wat een bende! Als je weet dat er bezoek komt, ruim je toch wat op? Tenminste, dat zijn onze gewoontes. Even ruimte maken, zodat het werkvolk z'n gang kan gaan.

Anneke Grönloh

De zangeres is niet meer. Ik ken haar van het nummer Brandend zand, dat ik met name op Curaçao tot vervelends toe op de radio hoorde. Ik was geen fan van haar. Wel van The Blue Diamonds en The Tielman Brothers. Later was er een C&W groep Sommerset genaamd. Vond ik ook leuk.
In die periode (jaren 60) was er ook een zangeres, die door een beer gegrepen werd. Ik zie de foto nog zo voor me. Ze was bij een circus in een kooi met een beer. Die beer bleek vrouwelijk schoon van 'the human kind' ook lekker te vinden. Dus besprong hij Ria Kuyken en beet haar in de arm. Wat denk je? Juist, de beer kreeg een spuitje. Niet meneer Bolitini, ook niet de dompteur. Kasian ja.
Anneke was bij ons trouwens ook bekend onder het pseudoniem Anneke Kreuntzo. Ze is niet meer. Maar voor haar fans nog wel de muziek. Sommerset :

9 / 11

Die combinatie heeft een heel andere betekenis voor mij. Het zijn de huisnummers van de woningen op Curaçao, waar wij begin jaren 60 gewoond hebben. Ik kan er nog steeds niet over uit, dat ik daar na 55 jaar weer geweest ben. Geregeld bekijk ik de foto's die wij gemaakt hebben. Ze helpen mij met mijn herinneringen. Het is me opgevallen, dat ik foto's mis. Gewoon vergeten te maken vanwege de emotionele momenten ter plekke. Jammer, maar wellicht nog een reden om misschien nogmaals terug te gaan. De andere reden zou zijn, dat ik een tweede keer wat nuchterder rond zal kunnen kijken. Meer als toerist. Als het kan zou ik dan ook bij onze voormalige buren thuis op bezoek willen gaan.
Naar aanleiding van ons eerste bezoek, zou ik ook elke dag lekker gaan eten in restaurant Plasa Bieu. En toch ook weer kiezen voor hetzelfde hotel, dat veel weg heeft van een vakantie(rijtjes)huisje. Over deze beide zaken zijn we het alle twee eens.

Onwetend

Afgelopen week zag ik een stukje over ouders die op een basisschool in groep 8 terechtkwamen. Ze moesten ervaren wat hun kinderen zo dagelijks meemaakten. De groep draaide mee alsof het een gewone klas betrof. Dus lessen op het niveau van groep 8. Tijdens die uitzending kwam een paar keer (voor mij) eenvoudige zaken voorbij, zoals hoofdrekenen en taal. Maar o, o, o wat waren die ouders daar slecht in. Niet alleen zij, sommige van hun kinderen ook. Maar ja, die moesten het nog leren. Net als het opzeggen van tafels.
Aan de antwoorden merkte ik, dat die ouders zelf ook het nieuwe onderwijssysteem hadden gevolgd. In dat nieuwe systeem (Mammoetwet) moest iedereen een diploma kunnen halen. Zelfs kunnen afstuderen aan een universiteit. Daartoe werd de lat aanzienlijk lager geplaatst. En dat is dagelijks te merken. Op alle (kennis)gebied is het allemaal erg matig. Ik zag dat bepaalde ouders nog minder wisten dan hun kind. Hoe kunnen zij hun kinderen dan begeleiden?

Hulp van Luuk

Gistermiddag was ik even wat aan de Ducato aan het prutsen. Ik had de bevestigingsbouten van de bumper wat ingekort. Voor Luuk reden om zijn opa even een handje te helpen. Het was overigens weer een leuke dag met dat ventje. Oma, opa en Luuk lachen samen heel wat af.

Nooit vergeten

Ik mag dan vergeetachtig zijn, er zijn bepaalde mensen en momenten die ik niet vergeet. Dagelijks denk ik aan ze. Misschien ook vanwege het nadrukkelijke verzoek van mijn broer Ruud. Op zijn sterfbed heeft hij mij een paar keer nadrukkelijk gevraagd, hem na zijn overlijden niet te vergeten. Het klonk beide keren bijna wanhopig. Alsof zonder die gedachte aan hem hij er definitief niet meer zou zijn. Ik schrok de beide keren toen hij mij dat vroeg. Ik denk dus dagelijks aan hen. Uit gewoonte, omdat ik ze mis. Sommige liedjes hebben door gebeurtenissen voor mij een andere lading gekregen. Zoals dit nummer dat kreeg, nadat mijn lieve mamma overleed :

Een ezel

Op dat mooie eiland Curaçao, kon je in de jaren 60 voor slechts 5 Antilliaanse guldens een ezel kopen. Het is er nooit van gekomen.
Achter de marinierskazerne in Suffisant stond lange tijd ook een ezel. Een pas uitgezonden sergeant vroeg waarom men dat beest daar hield. Een collega-sergeant vertelde dat het voor het gerief van de manschappen was, die alleen op het eiland verbleven. "Tja, die hebben ook zo hun behoeften en pakken dan de ezel", was zijn uitleg.
Twee weken later ontmoeten de beide sergeanten elkaar in de kantine. De nieuwe zit onder de blauwe plekken. De ander vraagt wat hem overkomen is. Zegt de nieuwkomer : "Nou, die ezel viel me wat tegen. Dat stomme beest wilde niet stilstaan toen ik achter hem stond en aan de gang was. Dat kreng heeft me een paar keer getrapt. Hoe doen de andere collega's dat eigenlijk met die ezel?" Waarop de ander antwoordde : "Die gaan erop zitten en rijden dan naar de meisjes in Campo Allegre."

Van 9 tot 5

Over het algemeen heb ik minder goede ervaringen met bedrijven, die in hun personeelsadvertenties als eis schrijven : 'Geen 9 tot 5 mentaliteit'. Die bedrijven lieten medewerkers structureel langer werken dan de 8 uur en weigerden die extra tijd te compenseren.
Er zijn zaken waar de voorbereidingen voor openingstijd, niet als werk wordt beschouwd. Dat is ook vaak het geval van het opruimen / schoonmaken na sluitingstijd. In sommige gevallen kwam de transporteur steevast na werktijd. Een paar medewerkers waren altijd bezig met uit- en inladen. "Ach, het is maar 15 minuten", reageerde de leidinggevende, "dat moet kunnen". In werkelijkheid duurde het vaak een half uur. Elke werkdag dus 30 minuten extra zonder betaling. In al die gevallen betrof het medewerkers die het minimumloon kregen.

Aan de alcohol

Omdat het steeds vaker voorkomt, dat leerlingen structureel dronken of met een kater op school komen, heeft de leiding van het Brabants Varendonck College in Asten-Someren de blaastest ingevoerd. Toen ik het bericht las, dacht ik als eerste : "Waar zijn hun ouders?"
Op zich is het niet echt verrassend nieuws. Ik hoorde een keer tijdens een verjaardagsfeestje een ouder tegen een groep 8 kind zeggen : "Ik hoop dat je snel 16(!) bent, want dan kunnen we samen bier drinken." Die moeder leek nuchter. Tja, als alcoholiste wil je natuurlijk ook niet alleen staan.
Een van onze kinderen kwam na het bijwonen van een verjaardagsfeestje van een klasgenoot (basisschool) wat onthutst thuis. Ze kregen daar geen frisdrank gepresenteerd, maar mochten bier drinken. De vader van de jarige zei ook, dat je beter zo snel mogelijk kunt gaan werken dan naar school gaan. "Dan heb je tenminste geld om alles te kopen wat je mooi vindt", aldus de (dronken?) man.
In het algemeen zou iedereen moeten weten, dat alcohol de ontwikkeling van jonge hersenen belemmert. Om die reden vind ik de grens van 18 jaar te laag. Dan zijn hersenen nog niet geheel ontwikkeld. Het is bij volwassenen die veel drinken te merken, dat ze al op jonge leeftijd daarmee begonnen zijn. Ze zijn tamelijk beperkt in hun manier van denken. Ik ben erg blij, dat ik niet zo goed alcohol kan verdragen. Zowel fysiek als mentaal.

Verbazingwekkend!

Eerder genoot ik van het nummer Freight train van haar. Maar dit instrumentaal nummer is ook erg bijzonder. Het verbazingwekkende van Elizabeth Cotten is, dat ze haar gitaar en linkshandig en op z'n kop bespeeld!

Vroeg op

Eerder deze week had ik onze zoon beloofd hem een helpende hand te bieden. Dat hield in, dat ik vanmorgen vroeg uit de veren moest. Mijn dagelijks ritueel dus geen probleem voor mij.

Fiat?

In een bijna leegstaande woning werd vandaag vloerverwarming aangelegd. Daarvoor was rond half acht een specialist aanwezig. Zelf hebben we het elektrische deel aangepakt. Een nieuwe keuken vereiste de nodige aanpassingen voor wat betreft de elektriciteitsaansluitingen. Er moesten vanuit de keuken twee kabels getrokken worden, waaronder een voor krachtstroom. Dat was dus gaten door de betonnen vloer boren, zoon in de kruipruimte en ik in de keuken de kabels begeleiden door de gaten. Op die manier is zo'n klus zo gebeurd. Wie dit alleen moet doen moet geregeld de kruipruimte in en uit. Terwijl de vloer gefreesd werd, zorgde Ben voor de aansluitingen in de meterkast. Dat ging niet zomaar, want de kast bevatte een wirwar aan bedrading. Soms werk van iemand die voor Fiat werkt? Terwijl Ben de verwarmingsunit monteerde, heb ik de spaghetti in de meterkast wat geordend, zodat het aansluiten wat vlotter kon verlopen. Er lagen vier losse kabels en een paar die in gebruik waren. Ik heb ze allemaal opgerold en bijeen gebonden.
Tussentijds heb ik met bewondering en veel respect gekeken naar het frezen van de vloer. Meneer Randy legde een fraai patroon neer. En.... helemaal los uit de pols! Knap hoor, echt vakmanschap. We liepen daar allemaal met gehoorbeschermers rond en ondanks een aparte stofzuiger op de freesmachine, stof te happen. Ik kreeg er een droge keel van. Maar.... ik heb weer heel veel interessante dingen gezien en geleerd!
Tegen half een waren wij klaar. Ben bleef daar nog, maar ik spoedde me naar huis, om me met een voldaan gevoel onder een warme douche te nestelen. Het weekend kan beginnen.

City Cruise

Ballenvanger

5x Ducato-rood! (1)

Onlangs ontving ik deze reactie :

"Hallo Willem!,.... heb jij afgelopen zaterdag soms een afslag gemist? Je ging met je rode (1x) Ducato-camperbus naar Soesterberg maar had je niet in Lelystad moeten zijn, als oud-bewoner van die stad? Ik had stiekem vermoed/gehoopt jou daar te kúnnen ontmoeten bij de havens van Batavia Stad, of later op een boot aldaar. Vanaf de steigers van de KNRM vertrokken daar de gehele dag n.l. veerboten met bezoekers voor de 'Marker Wadden' die afgelopen zaterdag officieël werden opengesteld. Tussen de 'Blanda's' heb ik daar ook verscheidene 'Pindo's' (hopelijk met jouw permissie?!) waargenomen maar niet iemand die voldeed aan jouw signalement. Jammer, jammer: ... een gemiste kans. Mijn bezoek aldaar, met dochter, kleindochter met vriendin (mijn vrouw wordt n.l. gauw zeeziek��) verliep overigens niet zonder slag of stoot want de via het internet bestelde, en ook reeds betaalde toegangskaartjes waren niet op tijd bij ons thuis binnen en in het weekeind zijn de kantoren van Natuurmonumenten gesloten! Ik had natuurlijk veel eerder al moeten bellen maar ja, ..... druk, druk, druk; domweg vergeten dus! Tot overmaat van ramp was ons lidmaatschapspasje thuis ook nog zoekgeraakt maar een nieuw exemplaar lag gelukkig wel op tijd in onze brievenbus. Ik besloot de bankafschrijving met het pasje bij de kassa te tonen in de hoop dat men ons ‘door’ zou laten. Gelukkig stond de secretaris van Natuurmonumenten afdeling Flevoland, die ik ter elfde ure per e-mail van mijn probleem op de hoogte had gebracht, bij de loopbrug van de veerboot "Moby Queen" en deze knikte naar de controleur dat het met ons wel oké was (Pfff!!!). Nadat de trossen waren losgemaakt tuften we weldra langs de, volgens de kinderen, 'Poepende man’ in het water en een uur later meerden we af aan de spiksplinternieuwe kade van de "Marker Wadden". Daar kreeg iedereen een informatieboekje, met wandelroute's en gedragsregels, uitgereikt en de door de boot uitgebraakte mensenmassa, van een paar honderd bezoekers, verspreidde zich al spoedig in allerlei richtingen; op weg naar o.a. een mooi strandje, een verzameling fraaie lagunes, of de 4 heel bijzonder uitkijkposten voor vogels. In één van die uitkijkposten daalden we een trapje af en stonden zomaar opeens voor een glazen wand waardoorheen je een meter hoog water van het meer kon zien met daarin visjes, watervlooien, enz. Aan de bovenzijde van het glazen venster zagen we het wateroppervlak waaroverheen het landschap viel te bewonderen met o.a. dobberende watervogels en mooie strandjes met, nog jonge, plantengroei. Tijdens de wandeling worden de krentenbollen en andere broodjes en de flesjes meegebracht drinken aangesproken en mijn rugzak werd daardoor een heel stuk lichter. Toen ook mijn vrij zware verrekijker door alle handen ging werd het lopen voor mij inmiddels een stuk lichter. Oud hé?! Nou, ... dat niet alleen hoor, maar een paar dagen ervoor had ik een pijnlijke spier in mijn rechterbeen opgelopen en vooral de golvende paden kostten mij enige moeite.

Wordt vervolgd (teveel tekst!)

Hartelijke groet!

Fan-tilator

Hongarije vs Groen Links

Het is haar gelukt. De Nederlandse Groen Links EP  Judith Sargentini is erin geslaagd, het EP achter zich te krijgen om strafmaatregelen tegen Hongarije te nemen. Afgezien van de typisch links Nederlandse bemoeizucht (het roemruchte vingertje), geeft het resultaat ook aan dat het met de soevereiniteit van EU lidstaten als het de EU betreft gedaan is. Een politieke partij mag dan weliswaar twee derde van de stemmen krijgen, maar dat wil niet zeggen, dat de EU met de uitkomsten van zo'n verkiezing eens is. Het is de EU die blijkbaar bepaald welke politieke partijen wel en niet gekozen mogen worden.
Orban wil geen migranten / vluchtelingen opvangen. Dat is 's lands goed recht, lijkt mij. Maar ja, daar moet je bij pro-immigratie EU politici niet mee aankomen. Hongarije bewaakt zijn grenzen, ook iets wat de EU tegenstaat.
Hongarije wordt ook als ondemocratisch beschouwd. Erger zelfs dan het Turkije van meneer Erdogan. Als dat zo is, hoe zit het dan met Nederland i.c. Rutte? Met het referendum over Oekraïne en de manier waarop hij met de dividendbelasting omgaat? Is dat wel democratisch? Meneer Orban zorgt ervoor dat zijn landgenoten geen slachtoffer worden van migranten en dat de Hongaarse cultuur bewaard blijft zoals die altijd al was. Ik vind daar niets mis mee. In tegendeel, een goede zaak. Leve Viktor Orban! Ik heb al eerder gezegd, dat voor de omslag van een regime naar een democratie veel (tussen)stappen nodig zijn. Maar binnen de EU heeft men niets geleerd van de val van het voormalig Joegoslavië, Irak, Sovjet Unie, Libië enzovoort.
Een EU voorzitter uit het corrupte Roemenië is geen enkel probleem. Leve de democratie?