Ze kijkt me lachend aan en begroet mij. Maar in haar blik zie ik enige twijfel; ze herkent me niet meer. "Jij bent hier nog nooit geweest hè?", vraagt ze. Ik ben daar voor de derde keer, maar het heeft geen zin dat haar te zeggen. Vorige keren stelde ze mij ook al die vraag. Een paar minuten later komt ze toch weer met dezelfde vraag. Ze is trouwens wel aardiger dan voor haar ziekte. Ik heb haar al de pijn en het verdriet, die ze veroorzaakt heeft vergeven. Het verleden laat ik net als zij in de vergetelheid raken. Haar drempels zijn bijna verdwenen, dus flapt ze er van alles uit. Soms zegt ze nog wel nare of rare dingen, maar daar til ik niet meer zo zwaar aan als toen. Toen ze zo kwetsend waren. Ze heeft immers Alzheimer.
