Ook dit keer moet ik mijn extern geheugen raadplegen, om herinneringen weer voor de geest te halen. Het zijn niet alleen de foto's, maar ook mijn aantekeningen die mij weer tot menig 'O ja!' doen roepen. Ik heb de afgelopen week zoveel indrukken opgedaan en verhalen aangehoord. Mijn grijze emmertje stroomde geregeld over.
Zo was ik dus glad vergeten, dat het Christoffelpark beperkte openingstijden kent. Vanwege de warmte, want, zo vertelde de receptioniste, anders blijft de ambulance af en aan rijden om door de warmte bezweken bezoekers te helpen of af te voeren. Dan maar geen wandeling. We hadden geen zin om moeilijk te gaan doen, dus we waren ook niet van plan om vroeg uit de veren te komen voor een wandeling. De berg beklimmen was ook niet onze ding. Onze oude onwillige lichaamsscharnieren weerhielden ons daarvan. Dus bezochten we de kust bij Sheta Boka Park. Daar slaan de golven woest tegen de rotsachtige kustlijn, waar ze op een indrukwekkende manier uiteenspatten. De Noordoostpassaat waait er flink en zorgt voor de nodige verkoeling. Die wind waaide overigens een stuk harder dan dat ik me kon herinneren. Later werd dat vermoeden bevestigd door een eilandbewoner. Waarschijnlijk waaide het harder vanwege de beginnende orkaan-tijd.
Wat mij verder opviel was dat veel dieren minder schuw waren dan ik me kon herinneren. Ergens was dat logisch, want die beesten zijn gewend aan toeristen en ze pikken een graantje mee wanneer bezoekers iets nuttigen. Komt bij dat wij als jonge jagers ruim 50 jaar geleden andere bedoelingen hadden.Verderop bevindt zich Westpunt. We besloten onze trip voort te zetten om daar een kijkje te gaan nemen.