Onlangs zag ik een documentaire over de Kennedy's. Over John F en zijn broer Robert. Het is alweer ruim 50 jaar geleden dat Robert Kennedy werd vermoord. Vijf jaar eerder werd zijn broer het slachtoffer van een moordaanslag. Beide gebeurtenissen staan mij nog steeds helder op het netvlies. In zwart-wit. Terugkijkend waren zij beiden de enigen, die ik waardeer als president en kandidaat president. Ze gingen beiden voor de vrede en waren tegen de bestaande discriminatie van de zwarte landgenoten. Zelfs Obama heeft niet zoveel betekent voor de zwarte bevolking. Die heeft zijn eigen volk met zijn blanke politiek verraden.
Ik ben voorzichtig blij met de stappen die Trump en Kim gemaakt hebben. Trump is merkbaar een zakenman. Ik denk dan ook, dat hij Noord Korea beschouwt als een nieuw afzetgebied voor de Amerikaanse markt. Een verbeterde relatie zou de werkgelegenheid en de export goed doen. Voor Kim zouden handelsbetrekkingen meer welvaart en welzijn voor de Noord Koreanen kunnen inhouden. Een win-win situatie dus. Omdat het een nieuwe relatie betreft, moet ook deze tijd en gelegenheid krijgen om te groeien.
Ik moet glimlachen om de heibel die politici maken vanwege de importheffingen en het Korea-overleg. Tja, het is erg vervelend wanneer een politicus zijn beloftes van voor de verkiezingen nakomt. Dat is nooit de bedoeling geweest in de ogen van de klagers. Maar wat dat betreft staat Trump ook bovenaan op mijn lijst. Hij doet wat ie gezegd heeft. Ook al ben ik het niet met alles eens wat hij doet.
Nog steeds hebben Democratische tegenstanders het over een afzettingsprocedure. De lang geleden gepasseerde stations van de verkiezingen, verdachtmakingen enz. worden nog steeds door veel tegenstanders gekoesterd. Ze pakken natuurlijk wel graag de eerder doorgevoerde belastingverlaging mee. Tenminste, als de linkse lokale politiek geen roet in hun eten gooit, door andere belastingen te verhogen. Want die smerige spelletjes worden ook gespeeld. En alles onder het mom van : dat komt door Trump. Hoe zielig kan een mens zijn. Tijdens het bewind van Clinton werd ook een FBI hoofd ontslagen. De man pleegde vervolgens 'zelfmoord' door van enige afstand zichzelf door eht achterhoofd te schieten. Al zijn dossiers waren na zijn ontslag opeens verdwenen. Over dat gebeuren is in Amerika nooit ophef gemaakt. Dat is nu anders.
De beroemdheden van het naïef linkse Hollywood hebben de strijdbijl ook nog niet begraven. Zoals Robert De Niro, die onlangs krampachtig via een tirade tegen Trump zich tegen een plek achter de geraniums verzet. De zieligheid ten top. Tja, was Trump maar gewoon een succesvolle miljonair gebleven, dan hadden al die beroemdheden nog steeds met honderden voor zijn deur kunnen staan trappelen om naar zijn feestjes te kunnen gaan. Nu is hun eens stroom kijk-mij-eens stroom selfies in de sociale media tot stilstand gekomen. Want om nou met een knielende protesterende zwarte sportman op de foto te gaan... Nou nee, liever niet. Nu hoop ik nog op een goed gesprek tussen Trump en Poetin.