De houding van Amerika ten opzichte van Europa in het algemeen en die van Duitsland in het bijzonder, doet zich ook in privé levens voor. Ouders hebben ruzie met iemand en dus heeft het hele gezin en wellicht ook andere familieleden en/of kennissen ruzie met die iemand. Op voorspraak van de ruziemakers. "Want", zo zeggen deze kortzichtige ruziemakers, "je moet solidair zijn."
Wij zijn nooit zo bezig geweest. Ieder mag voor zich zelf weten met wie hij wil omgaan. Zolang het maar geen criminelen betreft. En kinderen lieten we er buiten. Die mochten gewoon contact houden met hun vriendjes en vriendinnetjes. Iets wat ook niet elke ouder doet.
Mij werd een keer verboden bij bepaalde personen op bezoek te gaan. Ik was nota bene al 26 jaar jong. Personen die ik al sinds mijn 15e jaar kende en met wie ik tot dan een goede relatie had. Nou, aan die eis had ik dus lak. Ik heb te verstaan gegeven, dat ik mijn eigen vrienden- en kennissenkring bepaal. En dus lag ik er bij de dwingeland uit. Want ik was niet solidair met haar.
Wat bleek? Ze had negatieve verhalen verspreid over die personen. Verhalen die door de andere partij oprecht werden tegengesproken. Erger, de dwingeland zelf was de schuldige, door dat soort verzinsels te verspreiden! Ik kende beide partijen al heel erg lang en vertrouwde de verhalen van de dwingeland van begin af voor geen cent. Ze waren alles behalve consistent. Ik heb haar in het verleden heel vaak op leugens en het verspreiden van negatieve verhalen over haar eigen kinderen betrapt. Ik ben zoals gewoonlijk op mijn eigen ervaringen en gevoel afgegaan. De afgelopen bijna 50 jaar heb ik enkel gelijk gekregen. Dus heb ik nergens spijt van.