Een kwestie van timing

Vanwege de paniekaanvallen, heb ik nog steeds de neiging om op voorhand nee te zeggen tegen uitnodigingen of gebruikelijke bezoekjes zoals verjaardagen. Dan hoef ik me daar niet al in een vroeg stadium druk over te maken. Ik wacht af totdat de dag daar is. Afhankelijk hoe ik me dan voel, ga ik of niet. Dat hangt overigens ook af van de te verwachten situatie; ik mijd liever de drukte. Om die reden kan het zijn dat we onverwacht komen opdagen of wegblijven. Toezeggen dat we komen en dan op de valreep afzeggen, daar doen we dus niet aan.
Hetzelfde doen we als we op pad zijn met de bus. Pas op het laatste moment besluiten we al dan niet te verkassen. Als ik eenmaal ergens sta en mijn rust gevonden heb, vind ik het lastig om weer de volgende dag te vertrekken. Ik heb meer rusttijd nodig. Het liefst blijven we dan een paar nachten. Zo proberen we het leuk voor onszelf te houden. Een kwestie van timing.

Raining again!

Eindelijk, het regent. Het is een forse bui. Hoera! Eh, Sonja is gaan fietsen met een vriendin.... Ze heeft een poncho mee en hopelijk ook de wind. De oorspronkelijke Supertramp is al lang niet meer, Roger wel.

Art aan het Lachgas

Gisteren zaten we onverhoopt te kijken naar een praatprogramma van RTL4. Het format van die praatshows is nog steeds waardeloos. Dit keer heet het Zomer met Art. We keken naar het onderwerp lachgas. Daar zaten een medisch deskundige, een lachgas dealer en een 'vreemd' uitziende Katja S aan tafel. Presentator Art zat er ook bij. Voor spek en bonen zo leek het. De Turkse dealer stal de show. Dat mocht van de sprakeloze Art en de producer. De irritante man ging zelfs diverse keren aan het gas. Het filmpje van een vrouw die slachtoffer geworden is van het lachgas, was kort en bijzaak. Het gesprek leek meer op een reclamespot voor lachgas, waarin de dealer het hoogste woord had en de deskundige een zeurpiet. Met dank aan Art. Zomaar met Art.

Politiek

Afgelopen week heb ik een aantal uitzendingen gezien waarin meneer Poetin werd geïnterviewd. Erg interessant. Ik moest hem op veel punten gelijk geven. Zo stelde hij dat na de val van de Sovjet Unie en het Warschau Pact, de NATO (= Amerika) zijn slagkracht en invloed ging uitbreiden in plaats van verminderen. Vanuit die optiek is de dreiging vanuit de NATO vele malen groter dan die van het huidige Rusland. Komt bij dat Amerika ruim 10 x meer besteed aan 'defensie' uitgaven dan Rusland. Ik ben het ook eens met de visie van Poetin, dat niet Rusland, maar Amerika, samen met Engeland, een dreiging vormt voor de wereldvrede.

We hebben een folder in de bus gekregen. De inhoud gaat over donorregistratie. Ja, weer gezeur over mijn organen. Per definitie is mijn lichaam eigendom van de staat geworden. Met dank aan D66. Ik kan (weer) aangeven, dat ik hiermee (weer) niet akkoord ga. De registraties vertrouw ik namelijk ook niet. Misschien worden die gegevens gehackt door iemand van D66 en verandert mijn Nee in een Ja.
Dus na een geboorte is het zaak niet alleen het kind aan te geven, maar ook te vrijwaren van D66-ideologie. Bij mij en menig ander is Nee, Nee. Maar in de politiek volgt er altijd weer een 'tenzij.' Het heeft veel weg van de Oekraïne referendum : nee wordt via een inlegvelletje ja. En dan de uitvoering. Er zijn nu allerlei soorten van dood. Schijndood, klinisch dood, biologische dood, hersendood en morsdood. Er zijn dus veel vormen van 'dood', die bij mij onder 'levend' vallen. Ik laat niet in me snijden als ik nog leef, omdat D66 stelt dat ik als niet-D66 stemmer al dood ben. Ik zie ook nergens een garantie, die mij en mijn nabestaanden vrijwaart van stiekem snijwerk. Stel ik kom om bepaalde redenen in een ziekenhuis te overlijden. Wie garandeert mij, dat men van mij afblijft? Ongewenste ingrepen, daarmee zijn we al bekend. Ik leef immers al een tijdje in een rare tijd. Dus voor mij GEEN donorschap. Ik vind de folder dus totaal overbodig. Een quasi geruststelling van een wat wazig verhaal. Zonde van het geld, dat men beter aan de gezondheidszorg kunnen besteden.

Theezakje

Nog even volhouden, dan gaat het weer normaal doen. Tijdens dit soort warme dagen heb ik last van ademhalingsproblemen. Ik mer het pas als ik op de fiets zit of langere tijd loop. Voor de rest houd ik me maar koest.
De theezak van vandaag heeft een vraag. Mijn antwoord : dat ik de draad weer opgepakt heb en van het leven geniet.

Olie verversen

pan oude olie

Ik heb toch maar vanmorgen de pan met de oude motorolie geleegd en wat schoongemaakt. Ik had geen trek om hetzelfde mee te maken als gisteren, toen ik er per ongeluk een slooponderdeel in liet plonzen. Zodra de bus weer terug is, ga ik zelf ook de olie verversen. Dat is niet echt spannend hoor. Gewoon de vuldop op het blok eraf en dan de plug uit de carterpan draaien. Uiteraard nadat ik de opvangbak er keurig onder geplaatst heb. Als de meeste olie eruit is, draai ik met speciaal gereedschap het oude filter eraf. In dat filter bevindt zich niet alleen vuildeeltjes, maar ook olie. Het filter draai ik los

speciaal gereedschap voor oliefilter

met speciaal gereedschap. Vervolgens laat ik de boel in ruste totdat de olie eruit gedruppeld is. En dat alles met een warme motor.
De carterplug (een bout met ring) krijgt een nieuwe ring en wordt erin gedraaid. Dan wordt het nieuwe oliefilter geplaatst en met het speciale gereedschap vastgezet. Daarna op het blok de nieuwe olie erin gieten totdat de peilstok het maximum aangeeft. Dat is bij deze Ducato zo'n 6 liter.
De oude olie en het oude filter gaan bij het chemisch afval. Die olie kan ik in de geleegde 1 en 5 liter flacons kwijt.
De bedoeling was dat een garage dit klusje voor mij zou gaan doen, maar geen van hen had daar op korte termijn tijd voor. Dus doe ik het zelf maar.

Verlofdag aanvragen

Als er iets belachelijks is op het gebied van werken, dan is dat het aanvragen van verlof. Veel leidinggevenden kikken erop een aanvraag af te wijzen. Een van hen maakte het zelfs zo bont, dat ie op de vraag van de medewerker 'waarom niet?", antwoordde dat ie daarover zou nadenken. Daar heb ik hem als externe toen over aangesproken; over zijn kinderachtig gedrag, dat niets met leidinggeven heeft uit te staan. Vlak voordat ik zelf als projectleider aan de slag ging, werd mij zelfs verlof geweigerd toen Sonja bevallen ging van onze 2e. Daarvoor moest ze naar het ziekenhuis. Mijn toenmalig projectleider zei dat mijn vrouw dat ook best alleen af kon. Ik heb toen gewoon mijn verlof genomen en daar later niets meer van gehoord. Ja, zo deed ik dat.
Met die ervaringen heb ik zelf als 'leidinggevende' (ik zag mezelf meer als coach) er altijd bij mijn medewerkers op aangedrongen, mij hun verlof mede te delen en dus niet te vragen. Ze wisten toch zelf het beste wanneer ze wel of geen vrij konden nemen? Ze waren voor mij allemaal een soort zzp'ers, die elk hun eigen stuk werk binnen een bepaalde tijd, met een bepaald budget moesten uitvoeren. Als kleine zelfstandigen aan het werk. Werken moet leuk zijn.

Navigatie op z'n kop?

Voordat we gaan rijden, kijk ik altijd even op de ouderwetse of digitale kaart (Google Maps). Samen met mijn ouderwetse, doch zeer degelijke schoolopleiding weet ik dan hoe te rijden naar onze bestemming. We gebruiken ook wel navigatiesystemen, maar die gaan soms vreemd doen. Er zijn nog steeds delen van ons land, die niet bekend zijn. Zoals laatst in de omgeving van Hardenberg, waar een aantal nieuwe wegen zijn aangelegd. Nou ja, nieuw. Sommige liggen er al een paar jaar. Net zoals bij Kampen Zuid. Daar raken onze systemen ook van in de war. Gelukkig weet ik de weg wel. Vaak markeer ik de route met een afwijkende kleur, zodat mijn co-driver annex kaartlezer in ''en oogopslag kan zien hoe we gaan rijden.
De meneer van de navigatie blijft in bepaalde situaties (zoals bij Umleitungen) lang doorzeuren : "Probeer om te draaien!" Hij denkt dat er maar een weg naar Rome leidt. Helaas heeft het geen zin om terug te praten. Anders zou ik hem mijn route kunnen uitleggen, zodat hij die dan in zijn geheugen kan plaatsen. Ik vind het navigatiesysteem wel handig om de snelheid ter plaatse te kunnen controleren. Die was in Duitsland niet altijd even duidelijk aangegeven.
Ik heb ook een keer een vrouwelijk stem geprobeerd op onze navigatiesysteem. Maar dat was niets. Ik bedoel, het is lastig meekijken als ik de Tomtom op z'n kop moet lezen. En dan dat gezeur : "Stop bij het eerstvolgende toilet. Ik moet nodig." We zijn dan meestal net de straat uit.

Onderhoud

Ergens las ik een advies waarin iemand zei dat de gloeibougies alleen vervangen hoeven te worden, als ze problemen geven. Oké, dat kan. Al denk ik dat het niet zo veilig is, wanneer het de remmen betreft. Bij mij ligt het accent niet op correctief, maar op preventief onderhoud. Voorkomen is beter dan de Wegenwacht of garage bellen, is mijn insteek. Maar ieder voor zich, hoor. Natuurlijk pleeg ik soms ook correctief onderhoud. Vaak gaat dat samen met innovatief ingrijpen; iets wat oud en kapot of versleten is, vervangen door iets moderns. Zoals een contactpuntenontsteking vervangen door een elektronische.
Ik geef dus de voorkeur aan preventief onderhoud. Dat geeft mij een fijner gevoel, dan afwachten totdat er zich problemen voordoen. Er is ook onderhoud, dat ik meer als verfraaiing of make up beschouw. Zo wil ik het laswerk onder de bus wat opknappen. Van het oude laswerk heeft de verantwoordelijke lasser de las niet netjes glad geslepen. Dat wil ik alsnog gaan doen. Daarvoor moet de bus wel weer op de brug.

Ik rotzooi maar wat aan

De titel van dit bericht was ooit een uitspraak van kunstschilder Karel Appel, toen hem gevraagd werd naar zijn inspiratie en techniek. En toch betalen veel mensen heel veel geld voor zijn rotzooi.
Zelf was ik ook aan het rotzooien vanmorgen. Ik ben weer eens naar de loods gereden om daar 't een en ander te gaan doen. Het is nu weer lekker buiten. Gisteren hebben we het hele huis gelucht. De hele zondag blies een koele wind door het huisje. In de huiskamer daalde het digitale kwik(?) van ruim 27 naar 24,5 Celsius. Een enorm verschil.

...een Karel Appel op de vloer...

In de loods ging het tijdens het opruimen even verkeerd. Er lag een afvalbak met afgewerkte olie. Ik had me voorgenomen de olie in lege flacons te gieten, maar ging eerst even wat ander spul opruimen. Wat denk je? Loop ik met mijn handen vol oude onderdelen langs die oliebak, glijdt er een onderdeel van de stapel plons in de bak (pijl foto)! Wat een rotstreek en -zooi. De olie spatte in het rond en kwam zodoende ook op mijn (korte) broek en blote benen terecht. Ik heb de boel subiet met wat doeken van de vloer geveegd en er zaagsel overheen gestrooid. Soms kan een mens zich beter aan z'n eerst voorgenomen prioriteiten houden.

Tegen het middaguur was ik weer thuis. Ik had onderweg wat garnalen gekocht. Tijdens mijn verblijf in de loods heb ik nagedacht over de lunch en het avondeten. Gisteren wierp ik een blik in de trapkast, toen zag ik daarin een blik corned beef liggen. Ik kan blijkbaar toveren. We hebben al decennia (ja, echt!) geen corned beef gebruikt, dus werd het tijd om daarmee eens te gaan rotzooien. Het blik is tijdens onze vakantie in Duitsland gekocht. Ik heb in wat olie een fijn gesneden ui gebakken en er een paar fijn gewreven lekker scherpe pepertjes aan toegevoegd. Daarna heb ik de garnalen (Hollandse en wok) erbij gedaan. De wok-garnalen waren al flink in de knoflook gezet door de fabrikant. Dus heb ik zelf geen knoflook toegevoegd. Toen de garnalen kleur begonnen te krijgen, heb ik het blik corned beef ingegooid. Niet het blik, maar de inhoud natuurlijk. Dat vlees kan je met een sleuteltje bevrijden uit het blik. Door in de bodem van het geopende blik een gat te prikken, gleed de beef vlot de pan in. Later heb ik er een handje gesneden paprika bij gedaan. Verder geen zout, peper e.d. Ik was net als Karel Appel erg tevreden met mijn gerotzooi. Op een geroosterde boterham smaakte het gerecht uitstekend. Dus heb ik er maar nog een genomen.

Vee in de schaduw

Tijdens de trip door Duitsland, moest ik geregeld denken aan de parasols, die dierenliefhebbers in de Oostvaardersplassen hadden geplaatst. De kaal gevreten woestijn biedt namelijk geen schaduwrijke plekken voor de grazers daar. Op de parasols werd door een aantal (wan)beheerders lacherig gereageerd met de opmerking dat de dieren geen schaduw nodig hadden.
Gedurende onze fietstochten hebben we geregeld vee zien staan en liggen in de schaduw. Zelfs als er maar een paar bomen in het weiland stonden, stond of lag daar vee en niet in de zon. Dat de beesten daar waren, was hen niet door hun verzorgers opgedragen. Nee, dat doen ze van nature. Behalve in de OVP. Daar bepalen beheerders wat goed voor hen is. Het geeft aan hoe slecht het gesteld is met de vakkennis van de beheerders van de OVP. Ze komen mij als arrogante betweters over, die veel dierenleed veroorzaken.

Niet via de snelweg

...klein plekje voor veel geld....

Afgelopen weken hebben we ruim 1.300 km gereden door het Duitse landschap. Als het goed is (nou ja, goed) ben ik een keer geflitst. Dus ik krijg nog misschien een kaartje uit Duitsland. We hebben veel gezien, iets wat tijdens het gejakker over de Autobahn aanzienlijk minder zou zijn geweest. De gemiddelde snelheid over de binnenwegen ligt aanzienlijk lager vanwege de vele dorpen, verkeerslichten en snelheidsbeperkingen onderweg. De rustpauzes waren ook veel leuker dan die langs de drukke snelwegen. Het rijden is voor ons ook vakantie en niet sec een verandering van locatie.
Het was de bedoeling om naar Rügen te rijden. Een reisdoel hebben vinden we wel zo prettig. Doelloos rondrijden zien we niet zo zitten. In Plau am See spraken we mensen die terugkwamen van Rügen of er eerder geweest zijn. Het schijnt daar een nogal toeristisch gebeuren te zijn met dito prijzen. Of wel relatief duur. En het zou er erg druk zijn. Niets voor ons dus. Met onze ervaringen opgedaan op de camping in Plau, waar de prijs per m2 erg hoog was en Fenna in de tent moest blijven, besloten we onze koers te verleggen. Er is nog zoveel te zien.

Haastige spoed

De regering en andere partijen willen ons dwingen tot drastische maatregelen om 'het klimaat te verbeteren'. De eerste mislukkingen kondigen zich al aan. Zoals de gasloze woningen in o.a. Amsterdam, die een miljoenenstrop blijken te zijn. De biocentrales geven ook zo'n verliesgevend beeld. De elektrische auto wordt met veel belastinggeld overeind gehouden en gepromoot, terwijl de fabrikanten grote verliezen lijden bij de productie van die auto's. De elektrische auto zelf presteert matig tot slecht vergeleken met een standaard benzine auto. Men zwijgt vooralsnog over het tekort aan grondstoffen voor de productie van de accu's en de manier waarop deze gedolven worden. Over de verwerking van het schroot van zo'n auto wordt ook gezwegen. Hoe men denkt zoveel elektriciteit te gaan opwekken en wat de productie / bouw van de hulpmiddelen gaat kosten, weet niemand.
Het hele plan is een halfbakken concept, dat aan veel kanten rammelt. En dan zijn er toch altijd weer mensen die daarin willen vooroplopen. En ja, die betalen nu de rekening. Het is een kwestie van je eigen gezonde verstand gebruiken. Tenzij je niet meer weet wat je met je geld moet doen.

Klussen in de ochtend

 Vanmorgen was ik weer vroeg op. Het eerste wat ik deed was de buitentemperatuur verkennen. O, wat heerlijk koel! En zowaar een dito windje erbij. Ik heb direct alles opengegooid. Bijna alles, want er lag nog iemand bij te komen van een paar vermoeiende oppasdagen.
Na het ochtendritueel, inclusief een wandeling met Fenna, ben ik begonnen met het maken van het tweede deel van de voorziening om katten onder onze overkapping vandaan te houden. Eerder deze week heb ik de materialen bij een bouwmarkt gehaald, waaronder een groen geplastificeerd gaaspaneel. Ik heb eerst ruimte gemaakt, zodat ik gemakkelijk overal bij kon komen. Het tentdoek heb ik uiteraard ook verwijderd. Vervolgens werd het veel passen en nog meer meten. Ik wilde het gaaspaneel niet verknippen en het deel moest aansluiten bij het al gerealiseerde deel. Alsof het in één keer daar neergezet is.
Al die tijd werkte ik in de schaduw en in de wind. Fenna vond het ook weer erg fijn buiten te kunnen zijn. Dit keer liep ze me niet eens in de weg en ik hoefde haar ook niet naar mijn gereedschap te vragen.
Voor de eerste helft heb ik toen een bloembak gemaakt, met een rek bekleed met anderhalve gaaspaneel. De andere helft van het paneel heb ik vanmorgen samen met het hele paneel gebruikt. Ik heb geen plantenbak gemaakt, want die staat er al. Die bak is gemaakt van stroken trespa.
Toen ik met de laatste loodjes bezig was, begon ik het warm te vinden. Ik ruimde al mijn gereedschap fluitend op. Tja, als een klus gelukt is, is het opruimen voor mij een feestelijke afsluiting.

Sneue mensen

De windhapper die ik gemaakt heb, heeft geleid tot nogal wat sneue reacties. Niet zoveel als de leuke hoor. Het aantal sneue mensen voert gelukkig niet de boventoon in de reacties. De meeste reacties zijn erg leuk, soms hilarisch en vaak positief. De rest sneu dus. Zo noem ik ze maar. Iemand met een andere persoonlijkheid en/of andere levenshouding had ze misschien als lullig of rotopmerking gekwalificeerd. Ja, ook rotopmerkingen dus over een zelf gemaakte luchthapper. 't Is toch wat. Het zal vast door de warmte komen. Ik zou deze sneue mensen graag uitnodigen voor een ritje in de bus met luchthapper. Maar ik ben bang, dat het niet zover zal komen. De heethoofden zullen vast gaan zeuren over onze kleine bus, die een verkeerde kleur heeft, niet eens een turbo motor in de neus heeft, zonnepanelen noch airco heeft, een saai dashboard met zeer weinig lampjes, relatief goedkoop is en dan ook nog van mensen die nota bene met de kampeerbus op een camping gaan staan. Nee, daar zullen ze voor bedanken. Op een sneue manier natuurlijk. Het maakt voor mij allemaal niets uit. Ik blijf lekker klussen en genieten. Haha! Aan de andere kant : ik ben blij dat ik met mijn gepruts toch ook anderen help, zodat ze even hun hart kunnen luchten. Deze ouwe versleten maar nog stevige bokszak kan daar wel tegen. Oké, ik heb soms gedacht bekijk het maar, doei! Maar ik ben altijd gebleven. Al weer dit nummer? Jaaaa!

Meer dan 50 jaar

Afgelopen maand mei was het 50 jaar geleden, dat ik naast het gezin waar Sonja deel van uitmaakte kwam te wonen. Mijn / onze (mijn broers en ik) aandacht ging uit naar de oudste meisjes van de vier. Vanwege onze leeftijden. Het was pas zo'n 10 jaar later toen mij een jongere zus uit dat gezin opviel. Met dat buurmeisje ben ik eind 1975 getrouwd. We zijn met de bekende ups en downs nog steeds bij elkaar. Muziek uit die periode roepen leuke herinneringen bij mij op.

Bijna alles ligt stil

Er ligt nog een aantal klusjes dat ik zou willen doen. Maar het is met een tuintje op het zuiden in een temperatuur van bijna 40 Celsius niet te doen. Een van de klusjes is de overkapping verder afsluiten voor harige indringers, ook wel dakhazen c.q. katten genoemd. Een helft heb ik al gedaan met een verrijdbare plantenbak. Nu nog de andere helft, zodat de boel open kan zijn en toch ook gesloten voor katten. Die beesten gaan namelijk op de banken zitten en sproeien tegen de plastic hoezen.
Al met al komen we driekwart van het jaar weliswaar in een kooi te zitten, maar alles heeft zo z'n prijs.
In de loods ligt ook wat werk op mij te wachten. Maar ook daar is het mij te warm. Het gebouw bestaat voornamelijk uit metalen platen. Nou, dan weet je het wel.
En dan is er nog de bus. Ik heb weer een lijstje gemaakt tijdens onze trip door Duitsland. Er staan geen ingrijpende zaken op, maar klusjes. Het wachten is op wat aangenamer weer. Tot die tijd lig ik zelf dus ook maar stil. Zo stil zelfs, dat ik vanmiddag op de bank in slaap viel. Maar ja, 's nachts is het met deze temperaturen ook slecht slapen. Geen probleem; ik kan er toch niets aan doen.

Met de kop in de wind

Gedurende de zeer warme dagen, werkt onze 'airco' probleemloos. Dat ding geeft nooit storingen, eet geen brood en is onderhoudsvrij. Uiteraard moeten we wel blijven rijden, maar daar hebben we de bus dan ook voor. Aan de binnenkant bevindt zich een draaibare 90 graden stuk. Daarmee kan de luchtstroom gericht de bus ingeblazen worden. Alsof je met je kop in de wind rijdt.

Uit het vakgebied

Speelde ik tijdens mijn loopbaan geregeld stommetje, tegenwoordig doe ik dat nog steeds. Laatst vroeg een campinggast aan mij iets over zijn telefoon. Ik wist wel van hoe of wat, maar op de een of andere manier had ik er geen zin in. Ik verwees hem door naar Sonja. Later zei ik tegen die meneer, dat ik mijn loopbaan doorgebracht heb in de ICT en dat ik er na mijn pensionering liever ver van weg blijf. Daar had hij alle begrip voor. Als buitenstaander kende hij dat cowboy-wereldje vrij goed.
Tijdens mijn loopbaan deed ik ook geregeld alsof ik iets niets wist. Louter omdat het zo gemakkelijk is iets aan een ander te vragen in plaats van zelf uit te zoeken. Van die manier van informatie verzamelen leert men niets. Ik heb mijn kennis zelf vergaard door zaken uit- en/of op te zoeken. Het is mij slechts één keer in mijn hele loopbaan overkomen, dat een projectmedewerker fijntjes tegen mij zei : "Jij weet gewoon erg veel, maar je zegt niets." Ik heb hem mijn houding toen uitgelegd. Hij kon niet anders dan toegeven, dat vragen gemakkelijker is.
Tegenwoordig vindt kennisoverdracht plaats van de een naar de ander. Het gaat vaak over beperkte kennis of zelfs onjuiste kennis. In ons vakgebied zeiden we dat de ene aap de ander een truc leerde. Er zat geen kennis van zaken achter. Dat is nu het geval met al die mobieltjes. Met gaat ermee dankzij die ene aap.
Dit alles neemt niet weg dat zelfs ik steeds meer gedwongen word me te verdiepen in kwesties van de digitale wereld. Tijdens de vakantie heb ik voor het eerst relatief veel met een smartphone gedaan. Ik ben toen veel prutswerk tegengekomen, vooral in apps. Al met al blijven die smartphones in mijn beleving een slap aftreksel van het professioneel computerwerk.

Omgekeerde wereld

"Veel jongeren verdwijnen uit het zicht van instanties", klinkt het in het nieuws.
Dat moet zijn : "Veel instanties zijn niet in staat hun cliënten te volgen"
"In onze gevangenissen zijn minderheidsgroeperingen relatief hoog vertegenwoordigd."
Moet zijn : "Ons immigratiebeleid heeft gefaald"
"Meneer Otten heeft de FvD verlaten"
Dat moet zijn : "Meneer Otten is uit de FvD gezet"
"Men moet de vluchtelingen in de Middellandse Zee redden"
Dat moet zijn :  "Wie uit vrije wil zich op zee begeeft heeft recht op een plekje in de maatschappij van zijn/haar keuze"
"Marokkaanse asielzoeker" moet zijn "Marokkaanse crimineel"
In veel gevallen van dubbele paspoorten : "Een Nederlander / Nederlandse......"
Dat moet zijn : "Een Turk / Turkse en/of Marokkaan / Marokkaanse..../ enz."
"Het klimaat"
Dat moet in heel veel gevallen "Het milieu" zijn. Of "Wij willen meer (belasting) geld zien" Geldt ook voor o.a. elektrische auto's, aardgas stoppen enz.
"Wij gaan het klimaat veranderen / verbeteren"
Moet zijn : "Wij zijn idioten'.
En dan is er nog een woordvoerder van de KLM, die voor de camera een blijkbaar voor hem moeilijke vraag beantwoordt met : "Zonder kerosine kan een vliegtuig niet vliegen."
Dat antwoord moest zijn : "Zoveel kennis van het probleem heb ik niet"
Het kerosine probleem is overigens geen technisch, maar een continuïteitsprobleem. Of wel : een omissie van de directie.

Ik moet drinken!

Toen ik vanmorgen bij de kassa van een bouwmarkt stond, wachtte achter mij een moeder met haar zoontje van ongeveer 4 à 5 jaar. Het jochie liep direct naar het rek waar o.a. snoepgoed en drankjes in stonden. Even later klonk een schreeuw : "Mamma, ik moet drinken!!" Toen ik omkeek zag ik een jochie met een venijnige trek op zijn toet. Vooral de manier waarop hij het schreeuwde met dat woordje 'moet' erin viel mij op. Omdat moeders deed alsof ze niets hoorde, begon het ventje nog harder te schreeuwen. Hij vond het duidelijk maar raar dat zijn moeder dit keer niet naar hem luisterde. Hij bleef zijn moeder commando's geven zoals "Jij moet dit voor mij kopen!" en "Hé mamma, hoor je me niet?!" Het is interessant te zien en te horen wat het kind gewend is qua gedrag. Het is nog interessanter te zien en te horen hoe onwennig zijn moeder reageerde op de situatie en om een soort van "Nee!" als antwoord te willen geven. Het ging in de geest van : "Ja schatje, mamma komt zo even kijken." Normaal zou ze direct gereageerd hebben en heel toegefelijk gevraagd hebben : "Welke wil je hebben, schatje?" Toen ik de bouwmarkt verliet hoorde ik het ventje nog steeds schreeuwen. Ik begrijp best wel de hang van veel mensen naar kindervrije omgevingen.
Ach ik neem het het ventje niet kwalijk. Wel zijn moeder in dit geval. Zij zorgt er voor dat er straks weer een naar iemand rondloopt, die zijn zin moet krijgen en denkt iedereen met geschreeuw te kunnen commanderen. Dat soort ouders zouden eigenlijk geweerd moeten worden. Hun kinderen niet. Die komen er vanzelf achter, dat hun geschreeuw en gedram niet getolereerd wordt.

Wat een hitte!

Vanmorgen ben ik dus extra vroeg aan de slag gegaan. Het was vrij koel buiten en dan kan een mens nog knipperen met de ogen zonder te gaan zweten. Ik heb eerst Fenna uitgelaten. We hebben door het bos gewandeld. In de schaduw. Het stuk dat we moeten overbruggen om van huis daar te komen, lopen we voornamelijk in de schaduw. Maar ja, die eigenwijze teef gaat toch telkens in de zon lopen. 's Middags ook zo, terwijl de klinkers en tegels behoorlijk heet zijn. Nee hoor, madame trippelt gewoon in de zon. Thuis zoekt ze wel koele plekken op om te gaan liggen. Terwijl het in huis een stuk koeler is.
Ik heb daarna wat zitten klooien met het alarmsysteem van de bus. Mijn grijze massa liet me weer eens in de steek, met gevolg dat ik een belangrijk onderdeeltje kwijtraakte. Ik had namelijk in mijn enthousiasme een simkaart omgetoverd in een microkaart. Hij had een standaard kaart moeten zijn. Omdat de handleiding aangaf de andere adapters goed te bewaren, heb ik die raad opgevolgd. Alleen weet ik niet meer waar ik die onderdeeltjes gelegd heb. Haha! Met gevolg dat ik na lang zoeken besloot naar zo'n telefoonwinkel te gaan. Daar had men een mooie oplossing voor mijn probleem : een kaart met verschillende adapters. Van normaal en micro tot aan nano. En dat voor slechts €3,=. Dus ik ben weer gered. Ik doe veel dingen die ik voorheen op de automatische piloot deed, bewuster. Het klinkt misschien raar, maar ik praat dan tegen mezelf. Als ik een deur op slot draai, zeg ik : "Je hebt de deur op slot gedaan." Het is me maar al te vaak gebeurd, dat ik me dat niet meer kon herinneren. Dus ging ik weer terug om de deur te controleren. Het is me nog niet overkomen, dat ik enkel met een losse riem buiten loop, omdat ik Fenna ben vergeten. Maar wie weet. Ach, het vergeten is soms wel ergerlijk maar ik lach er maar om.

Zweden in verval

Zweden dreigt het slachtoffer te worden van zijn eigen immigratiepolitiek. Velen voelen zich er niet meer veilig De criminaliteit is exorbitant hoog gestegen net zoals het aantal no go zones. Zweden was ooit het voorbeeld voor menig socialist. Zweden is nu een groot voorbeeld waar idealisme en ongebreidelde immigratie toe kan leiden. Zweden is het Arabische Afrika van het noorden aan het worden. Ook op dit gebied zijn Zweedse kinderen actief om het land mooier te doen lijken dan wat het is. Daar gaat deze video over. Ik zie stukjes nieuws voorbijkomen, die mij al eerder bekend zijn. Zweden is een fail state aan het worden.

Ik ben niet uniek

Het is 'the day after' en... die panharing die ik gegeten heb, heeft het nog steeds naar de zin. Ik heb geen moment gemerkt dat ie net als zijn Duitse soortgenoot weer wilde zwemmen. Na het gebeuren geanalyseerd te hebben, denk ik dat de Duitse te zout voor mij waren. Die waren nog zouter dan onze zoute haring. Ik moest na de eerste hap in de Duitse direct aan de gedroogde zoute vis denken. Daar neem ik soms maar een heel klein beetje van als ik nasi eet. En als we die vis in huis hebben, want dat komt heel weinig voor. Goeie panharing dus. Ik was even bang dat ik vanwege mijn ouder wordende lijf geen panharingen meer mocht eten. Een ware straf.
Omdat het zo warm is, heb ik vanmorgen vroeg wat aan de bus gedaan. Hij wordt een dag eerder opgehaald dan afgesproken. 's Middags heb ik naar muziek zitten luisteren. Dat heb ik een vrij lange tijd niet gedaan / niet kunnen doen. In Duitsland kent het internet niet zo'n goede dekking als hier. Er zijn veel witte vlekken.
Soms hoor ik nummers, die aansluiten op mijn leven of persoonlijke ervaringen. Vreemd, net alsof de schrijver ervan op dat moment bij mij in de buurt was of zelfs in mijn hoofd keek. Die liedjes vertellen mij ook dat wat ik meemaak niet uniek is. Het overkomt ook anderen. That's life.
Muziek in Duitsland dus. Zoals dit nummer uit de jaren 80 over ene Suzanne :

De knop omzetten

Als er gebeld wordt, zie ik een bekende voor de deur staan. Ik heet haar welkom met een groet. Ze vraagt of wij nog stroom hebben. "Genoeg", antwoord ik, "alles doet het hier." Ze vertelt dat bij haar thuis niets meer werkt. Dus ik loop even met haar mee door de warmte. Eenmaal binnen is het doodstil. Opvallend, want meestal staat de radio of de televisie aan. Ik ben er namelijk vaker geweest voor hulp. Ze vertelt, dat ze net koffie wilde zetten toen alles uitviel. Je kent het wel : een druk op een knop en opeens valt alles uit. Alsof een prutser het elektra aangelegd heeft. Haha. In de meterkast zie ik direct dat de aardlekschakelaar op O staat. Ik zet de knop om op I en ik hoor direct de radio en het piepende geluid van de huistelefoon. De schakelaar blijft keurig op I staan. In de keuken zie ik dat het koffiezetapparaat werkt. Ik vraag haar even mee te komen en een blik in de meterkast te werpen. Na wat tekst en uitleg over de aardlekschakelaar vertel ik haar ook over mogelijke boosdoeners. Ze vertelde immers dat ze net het koffie was gaan zetten. Misschien is er iets mis met het apparaat. Een paar keer uit- en aanzetten wekt echter geen storing op.
Als ik vraag hoe het met haar gaat in deze warme dagen, vertelt ze dat ze weinig eet maar wel veel water drinkt. Dat is niet vreemd. Ze vertelt in een adem, dat ze verdriet heeft. Van haar kinderen. Ik ken de verhalen en maan haar vooral zichzelf te blijven. "Probeer wat van je af te laten glijden. Ook al is het moeilijk, want het zijn en blijven je kinderen", probeer ik. Maar ik weet dat het haar niet lukt. Nog steeds niet. Logisch, het is voor haar traumatisch geworden en ze is op leeftijd. Sommige dingen blijven aan een mens knagen. De knop omzetten lukt niet meer. Ik laat haar even stoom afblazen en ga dan weer naar huis met de mededeling dat als er iets is, ze gerust weer mag langskomen. Of opbellen. Ze bedankt me en is zichtbaar gerustgesteld.

Remember when

Bouwstijl Duitse huizen

De typische Duitse vakwerk bouwstijl spreekt ons het meest aan. Tijdens een fietstocht langs de Elbe zagen we een huis in aanbouw, met de bekende houten balken in de muren. Dus ook heden ten dage worden dat soort huizen nog gebouwd. Ik neem aan dat de bouwkosten hoger zijn dan die van een 'normaal' huis. Zo te zien gebruikt men eikenhout. De restanten verkoopt men als brandstof. Bij het nieuwe huis stonden vele big bags met stukken eikenhout te wachten op kopers.

Net kleine kinderen

Ook in Engeland nemen velen geen genoegen met de verkiezingsuitslag. Men wil onder geen beding iets te maken hebben met de nieuwe prime minister Boris Johnson. Ik zag het al in Amerika gebeuren, waar hetzelfde verschijnsel optreedt. De samenlevingen worden gespleten door hen, die afscheid nemen van de democratie. Ik zie veel parallellen met de 'dat wil ik niet' generatie. De generatie die die in de jonge jaren altijd zijn zin gekregen heeft. Het is vaak typisch links gedrag. Wel gebruikmaken van belastingverlagingen, maar niets willen weten van de gekozen president. Ik wacht totdat Johnson en/of Trump roept dat poepen in je broek voortaan verboden is. Wedden dat al die tegenstanders de shit van hunzelf binnenhouden? Zo consequent zijn ze dus niet.
Wat ik gelukkig ook zie, is de hang naar het verleden. Vooral op het gebied van ons milieu. Weg met het plastic, het zwerfafval, de vieze uitstoot enz. ; bewuster omgaan met het milieu dus. Ik hoop dat die hang naar het verleden er ook toe zal leiden, dat zaken als respect en fatsoen ook weer terug zullen komen.

Panharing!

Vanmorgen ben ik even naar de weekmarkt hier geweest. Het zit namelijk zo : de Duitse hering zum braten zat mij nog steeds dwars. Figuurlijk. Rond 9.15 uur was ik dus op de markt, waar ik bij de eerste de beste viskraam drie panharingen bestelde. Die heerlijke visjes lagen mij al gebruind en wel vanaf een grote schaal toe te kijken. "U kunt er vier krijgen voor 5 euro", zei de verkoopster. Dat scheelde een euro en.... een panharing meer. Zonder eerst in mijn portemonnee te kijken werden het er dus vier. Ze waren net uit de olie en dus lekker warm. Net als de buitentemperatuur op dat moment. Soms koop ik ze vers en bak ik ze zelf thuis. Dat doe ik liever. Aan de andere kant scheelt gebakken vis weer gedoe.
Met mijn buit ben ik tevreden naar huis gefietst, waar Fenna met de neus omhoog mij extra enthousiast begroette. De geur van panharing vertelt haar iets over graten en staarten, die op haar wachten.

Adviezen

Gevraagd en ongevraagd gaf ik vanwege mijn functie opdrachtgevers adviezen. Ik werd daarop afgerekend. Er werd gecontroleerd in hoeverre mijn adviezen werden overgenomen. Ik vond het een wat vreemd iets, omdat veel besluiten op basis van emoties genomen werden en nauwelijks op grond van feiten. Maar goed zo ging dat. Zelf kreeg ik ook adviezen. Ook gevraagd en ongevraagd. Niet alleen zakelijk, ook privé. Om te controleren of ik nog op de goede koers zat, keek ik geregeld achterom. Ik vroeg me af in hoeverre ik 'winst' geboekt had op basis van mijn besluiten. En als dat niet zo was, hoe dat dan kwam. Ik dacht ook aan de adviezen die ik gekregen had. Dan kwam het voor dat iemand mij een of meer goede adviezen gegeven had. Maar ik heb zet toen naast me neergelegd. Fout dus. Weer wat geleerd. Zo leerde ik bijsturen en (nog) beter adviezen over te nemen. Terugkijken om met meer kennis en ervaring een meer zorgeloze toekomst in te gaan.

Een lange pitstop

De Ducato heeft weer prima gepresteerd. Onderweg genoot ik weer van het ijzersterke motorblok dat voorin onder de kap lag te grommen. Deze week ga ik hem leeghalen, schoonmaken en voorbereiden op zijn volgende trip. Maar dan met een andere bemanning. Onze jongste neemt hem namelijk weer mee om samen met 5 vrienden een week op pad te gaan. Gedurende de pitstop, vrijdag gaat ie weer rijden, zal ik ook de olie en het oliefilter willen laten vervangen. Dat heeft die ouwe taaie wel verdiend. De goedkope diesel heeft ie ook zonder morren geslikt. Behalve de wagen ga ik ook de koffer weer leegmaken. Die koffer is bedoeld als bewaarplaats voor de kussens van de tuinstoelen. Die zal wel weer als bagagebox achterop de fietsendrager gemonteerd moeten worden. Hij is dan bedoeld voor de lichtere bagage, zoals slaapzakken, kleding enz. Dat scheelt aanzienlijk in ruimte in de bus. Die is nodig voor de vier anderen die achterin zitten.

Natuurlijk ga ik deze dagen ook in het algemeen de bus nalopen. Van de aanpassingen die ik afgelopen maand genoteerd heb, heb ik enkel die van de gasslang gedaan. De overige komen aanbod zodra de wagen weer terug is. Ik ga er geen haastwerk van maken. Ik denk dat ik de hele bus dan een troetelbeurt ga geven. De bofkont.

Panharing van Aldi

Soms verheug ik me te snel en te veel op iets, waardoor bij een niet doorgaan of mislukking de klap des te harder aankomt. Tijdens onze vakantie hebben wij alsnog de 'Hering zum braten' van de Aldi kunnen kopen. In de verpakking bevond zich een drietal haringen, bedoeld om te bakken. Ik heb de vis op de camping wat gekruid en vervolgens in zonnebloemolie mooi bruin gebraden. De vis zag er vrij vers uit en was enkel van onderen ingesneden, terwijl ik gewend ben dat hij helemaal doorgesneden is. Ik heb ze niet verder gesneden, maar zo in de olie laten glijden.
Ik heb een van de haringen toen bij de sla gegeten. Maar dat viel niet zo goed. Wat zeg ik? Slecht! Er was volgens mij niets mis met de vis. Maar van alles met mijn maag en darmpjes. Ik moest als een haas naar het sanitair gebouw om die haring te alten zwemmen. De rest van de avond bleven mijn darmen lawaai maken en was ik wat slapjes op de benen.
Een dag later, ik voelde me weer kiplekker, heb ik weer een gebakken haring gegeten. Ik had de resterende twee in folie gewikkeld en in de koelkast gelegd. Dit keer heb ik een haring bij de nasi gegeten. Maar het effect was hetzelfde. Die Duitse 'hering' wilde per se ook weer zwemmen in het riool. In beide situaties leek het alsof het sanitair drie keer zo ver weg was. Van die tweede haring heb ik wat langer naweeën gehad. De derde heb ik toen maar door Fenna's voer heen gejast. Wat denk je? Fenna had nergens last van. Hoewel, ze wilde wel zelf graag zwemmen. Maar daar heeft ze al jaren last van. Fenna had hooguit van te weinig gebakken haring in haar bak last. Het kan geheel aan mezelf liggen, maar die Duitse hering is mij slecht bekomen. Ik houd het maar bij de Hollandse. Morgenochtend is hier weer markt.
Trouwens het eerste wat we deden toen we hier teruggekeerd waren, was weer ouderwets lekkere Hollandse pot eten. Dus ben ik naar de Chinees gegaan, om thuis aan tafel te genieten.

Fenna's vakantie

Sinds de knal, veroorzaakt door de uitlaat die afbrak in 2016, is Fenna wat onrustig in de bus. Het duurt aanzienlijk langer voordat het vertrouwen weer terug is. Bij geluiden die nogal hard overkomen bij haar, schrikt ze. Ze zal vast denken : "Nee, niet weer!"
Het uitlaten verliep ook vaak wat moeizaam. Alleen wanneer we met z'n beiden haar uitlieten was ze rustig. Als ik het alleen deed, bleef ze vaak stil staan en keek ze achterom. Het liefst wilde ze dan terug naar de bus rennen. Het slapen ging haar wel goed af, net als het even alleen zijn (aan de lijn) bij de bus.
Ze heeft weer veel gerend. Zowel tijdens het fietsen als tijdens het uitlaten. Maar haar grootste passie is toch wel het zwemmen. Zodra ze het water ruikt is ze nauwelijks te houden. Ze heeft niet alleen in Nederland, maar ook in het buitenland in menig water gezwommen. Daar zijn nu de Weser, de Elbe, de Vechte en de Plauer See aan toegevoegd. In Duitsland heeft ze in meer wateren gezwommen, zoals de Eder See. In Roemenië heeft ze in de Mures gezwommen en in Hongarije in de Donau. Fenna heeft dit keer aardig wat aan gewicht verloren. Terwijl ze door al die zwempartijen gewichtiger geworden is.

Bijna af

Tijdens onze trip door Duitsland is ons ook de verschillende manieren waarop campings gerund worden niet ontgaan. Noem het maar beroepsdeformatie van mijn kant en commerciële interesse van die van Sonja. Vooral de 'zelfbedieningscamping' aan de Weser vonden we top. De diverse situaties beoordelend merkten we beiden vaak dezelfde manco's op. Dus ook aan de Weser misten we iets. De gasten moesten na het verblijf de betaling in de vorm van contant geld in een envelop doen. Ons viel op, dat men niet het kenteken van het voertuig hoefde te noteren. Het afrekenproces zou dan wat ons betreft af zijn. Immers, bij de in- / uitgang stond hoog op een mast een camera gemonteerd. We weten niet of de beelden dagelijks of constant bekeken werden of dat de camera überhaupt werkte. Maar een vermelding van het kenteken op de envelop zou de cirkel weer rond maken en daarmee een 'volledige' controle suggereren.
Bij andere campings kon men ook als passant wat gebruiken. Men heeft daartoe een aparte ruimte met tafeltjes en stoelen en een complete keuken beschikbaar. Vaak ook gebaseerd op zelfbediening. Helaas stond die faciliteit in een paar gevallen ver van de doorgaande weg af. Onzichtbaar voor passanten, die wel bij de ingang langs de weg een bord zien. Zij zullen zich ongetwijfeld afvragen of dat stukje horeca open is of niet. We stelden ons zo voor om een tafeltje met 2 stoelen en een parasol of vlag dusdanig te plaatsen, dat ze vanaf de weg zichtbaar zijn. Zo kunnen passanten zien dat er 'leven in de brouwerij' is.
Op een andere camping deed men weliswaar aan afvalscheiding, maar op de aanwezige kliko's stond niet vermeld waarvoor die bestemd waren. Dus teksten als Plastic, Glas, Papier en Restafval ontbraken. We zagen dat veel gasten zich niet de moeite namen om even de deksel te lichten om te zien wat er in de betreffende kliko's gedeponeerd mocht worden. Dus bevatten alle kliko's restafval. Slecht voorbeeld doet ook volgen. Ik zag op de laatste camping iemand de inhoud van al die kliko's alsnog sorteren. Omdat het afval opgehaald werd. Een paar grote stikkers of een met dik viltstift geschreven tekst zal veel extra werk schelen.

Glurende dekhengst!

Dat oog dus

Bij de camping is een weiland, waarin een drietal paarden loopt te grazen. Een gecastreerde hengst en twee kleine merries. De hengst is duidelijk de baas. Hij jaagt de anderen weg, zodra ie denkt dat er iets te vreten valt. Paarden dus. Leuke beesten hoor, maar ik heb nogal wat moeite met dat oog. Dat ene oog wat mij telkens zo nadrukkelijk aanstaart. Net een cycloop met een paardenkop. Brrr.
Sonja heeft die beesten wortels gevoerd. Oké, die heb ik gekocht. Zo ben ik dan ook wel weer voor die beesten. Een kilo gewassen, grote wortels voor €0,99 in de supermarkt. Door die wortels kreeg die kleine hengst steeds meer belangstelling voor Sonja. Ik vond zijn aandacht soms wat te ver gaan. Zo stond ie een paar keer stiekem met dat grote oog naar haar te gluren toen ze lag te zonnen. Later betrapte ik de kleine dekhengst toen ie door ons slaapkamerraam stond te gluren! Ik kreeg natuurlijk snel

spijt van mijn €0,99. Ik had kunnen weten wat het effect van wortels op paarden is. Het paard van Sinterklaas krijgt immers ook vaak wortels. Zo komt die oude oplichter dus aan al zijn informatie. Door dat ene grote paardenoog.

Gasslang beveiligen

Als het over veiligheid gaat, laat ik er geen gras over groeien. Tijdens de vakantie viel het mijn keuken-koningin op, dat bij gebruik van een grote pan op het kooktoestel de gasslang warm werd. Oeps! Ik heb er direct maar wat aluminium folie omheen gewikkeld. Ik heb het afdekkapje van de kabelgoot ook maar wat laten zakken, zodat de slang lager kwam te hangen. Weer thuis heb ik de situatie snel aangepakt. In de schuur heb ik twee stukken rvs pijp liggen. Ze zien eruit als de omhulsels van een doucheslang. Die kwam ik een keer tegen bij het metaalafval en die heb ik toen veiliggesteld. Nu kwamen ze mooi van pas. Ik heb er een stuk van 25 cm afgezaagd. De uiteinden heb

ik met een rattenstaart (vijl) ontdaan van scherpe randen. Nadat ik de gasslang had losgemaakt, heb ik die door de buis gehaald. De slang zit er ruim in. Net als ik vroeger in de kleding van mijn grote broer. Voor de zekerheid heb ik plaatsen waar de gasslang in en uit de buis komen met wat tape omwikkeld. Tegen mogelijk schuren / beschadigen van de slang. Van de gasslang zelf heb ik het (gebruikte) uiteinde dat ik losgeschroefd heb afgesneden, zodat ik een 'nieuw' stuk slang over de aansluiting op het toestel heen kon

schuiven. Ook weer ter voorkoming van mogelijke lekkages. De slang is nu tegen de warmte beschermd. Het geheel staat ook wat mooier dan toen met de folie. Maar primair gaat het mij om veiligheid. Het blijft zaak om tijdens het koken de pan en de slang in de gaten te houden.

Wieder zu Hause

Vandaag hebben we de laatste camping in Duitsland verlaten. Het was even een gedoe om de rekening te betalen. Niemand wilde het geld hebben, zo leek het. We speelden al met de gedachte gewoon te vertrekken en het geld via de bank over te schrijven. Bij aankomst had mevrouw ook helemaal niets genoteerd en/of vragen gesteld over onze identiteit. Ze zei á la Frau Merkel na aankomst van deze vreemdelingen : "Welkom, zoek maar zelf een plaatsje uit." Und das haben wir dus geschafft. We hebben ons overigens zeer netjes gedragen. Ik bedoel, welke gast gaat nou het sanitair schoonmaken? Of de hondenpoep van andere bezoekers opruimen? O ja, ik heb zelfs wat zwerfvuil opgeruimd.
Op de valreep trof Sonja de gastheer. Hij was in slaap gevallen toen ie koffie aan het zetten was. Tja, zelfs het bedienen van een Senseo apparaat kan erg vermoeiend zijn. Een grapje hoor, want meneer was al erg vroeg op om allerlei opruimwerkzaamheden te verrichten. Vandaag werd het plastic-afval opgehaald. Dat is vanwege het milieu een goede zaak. Toch vreemd dat men de zakken ophangt aan een dikke roestige draadnagel die in een fraaie boom geslagen is.
Uiteraard stuitten we onderweg al vrij snel op een Umleitung. Niet getreurd, een andere route kan ook leuk zijn. We wilden naar Hardenberg, maar werden richting Coevorden gestuurd. Maar net over de grens konden we weer Hardenberg aanhouden. In Hardenberg heeft Sonja een Omnia wonderpan gekocht. We gooien de elektrische toaster de bus uit. Zo'n wonderpan, de naam zegt het al, daar kan je bijna alles mee doen. Ook de bus uitgooien, als ie op is. Mijn moeder had vroeger ook zo'n pan. Een aluminium exemplaar met een mica kijkglas bovenop. En een breinaald erbij. In de pan bakte ze op de gaspit de meest heerlijke cakes in. Van gewone gele en gemarmerde chocolade tot kruidige cakes. Een waar kookwonder. Die moeder van mij. De breinaald gebruikte zij om in de cake te prikken. Als kind dacht ik dat ze die cake zo opjutte om sneller gaar te worden.
Enfin, we reden via de Hunebed Highway richting de A28 bij Zwolle. Onderweg, vlakbij Nieuwleusen, hebben we nog een kopje koffie met een saussijzenbroodje genuttigd. Tegen 13.00 uur parkeerde ik de bus achter ons huisje.

Een blind muisje

We zaten een keer ’s avonds aan ons campingtafeltje te eten, toen Fenna ons opmerkzaam maakte op een piepklein muisje. Het brutale beestje was de wijde wereld gaan verkennen, terwijl het nog niet eens de oogjes geopend had. Het zag dus helemaal niets. Ik had met mijn ex-dienstplichtig pioniersschep de blindganger een klap kunnen verkopen, maar dat was een ongelijke strijd. Ik wil wel graag enige eer van mijn heldendaden hebben. Een blinde doorslaan kan iedereen. Nee, ik heb het gespaard, wat foto’s gemaakt (de muis zag het toch niet) en samen met Fenna het diertje bekeken. Het liep een paar keer tegen onze tent aan. Normaal zeg ik dan : “Kijk toch eens uit je doppen!”, maar zoiets zeg je niet tegen een blinde en…. ik spreek geen muizentaal. Al piep ik soms wel anders. Het beestje waggelde via de rand van de bustent onder de bus. Daar zal het ongetwijfeld een veilig plekje gevonden hebben. Al heb ik geen zin de boel ook daar te controleren alvorens we straks wegrijden. We staan hier

aan een kleine rivier, de Vechte. Het barst daar van leven. Niet alleen van muizen, ook (bruine) ratten, watervogels, vissen en een nog niet nader door ons geïdentificeerd beest. Hij was veel groter dan de rat, was ook bruin van kleur, heeft veel weg van een otter (schreef de leek) en was druk doende om langs de oever gras te verzamelen. Met een bek vol groen gras kwam ie dan weer voorbij zwemmen. Misschien hield dat beest op zijn beurt konijnen. Ja, je weet het niet. Al denken veel mensen alles van dieren af te weten. Voor het zelfde geld speelde dat muisje stommetje met ons en deed het alsof het blind was en heeft ie stiekem de Ducato gesaboteerd. Ik bedoel maar. Zoals gezegd : Kleine muizen hebben grote wensen : brood met gestampte mensen.
Hoewel de Friese stabij bekend staat als jager op vooral muizen, ratten en mollen, deed Fenna haar afkomst geen enkele eer aan. Ze ging nog net niet op een stoel staan gillen. Weer een bewijs dat we bij de aanschaf van haar beduveld zijn.

Regen en onweer

20-7 Zaterdag

Het was een warme nacht. Vandaag hebben we het vooral rustig aan gedaan. Lekker voor de tent zitten luieren. Vanaf het middaguur begon de lucht te betrekken. Niet veel later regende het. Een aardige bui, maar niet iets om over naar huis te schrijven. Dus dat heb ik maar niet gedaan. We hoorden ook onweer in het westen. Niet veel later ging het behoorlijk hard waaien met af en toe een flinke windstoot. De rest van de middag was het weer wisselvallig, met soms een lichte regenbui en veel zonneschijn. Dus het was tentje open, tentje dicht. De temperatuur bleef hier aangenaam tot zelfs nogal warm. Vooral toen de wind ging liggen.

Rond 20.00 uur : het rommelt. We zagen het onweer vanuit het westen naar hier komen. Gitzwarte wolken. Ze bevinden zich nu bijna recht boven ons verblijf. Grote regendruppels spatten op het tentdoek uiteen. Het begint nu pas echt te regenen. En dan, ter afsluiting(?) een enorme hoosbui! Zoveel water kan de grond niet verwerken. Gelukkig blijft het boven ons hoofd en onder onze voeten mooi droog. Een paar minuten later is de lucht weer geklaard met hier en daar een wolkje. Er hangt een geur van natte aarde over de camping en het is wat afgekoeld. De vele plassen zijn verdwenen.

Kroketten en nasi!

20-7

Nu we dicht bij de grens van ons landje verkeren, zie ik in supermarkten het aanbod vernederlandsen. Zo zag ik in de diepvries zowaar frikandellen, kroketten en bitterballen van Mora liggen. De bekende Duitse snackbar Imbiss, heet hier zowaar snackbar. Men verkoopt er ook frikandellen, kroketten en bitterballen. Ik ben er niet naar binnen gegaan, dus ik weet niet of de kapsalon en/of loempia hier ook verkocht wordt. Ik heb al bijna 5 weken geen kroket gegeten. En toch had ik geen las van afkickverschijnselen. Haha! Dus mijn verslaving valt wel mee. Nee, ik miste wel de rijst. Sonja zag in de diepvries van een Duitse supermarkt zowaar een zak Nasi Goreng liggen! Die heeft ze gekocht. Op de verpakking stond, dat het conform Aziatisch wijze bereid was. Ik moet zeggen dat de ‘nasi goreng’ niet verkeerd smaakte. Zo op het oog leek het alsof men gele rijst gebruikt had in plaats van witte. De gele kleur echter was van de kerrie. Daar zijn Duitsers gek op. Er zaten ook stukjes gegrilde kip en gesneden groentes doorheen. Ik zag stukjes wortel, taugé, paprika, prei, ui en wat ander groen wat ik niet kon thuisbrengen. Zoals gewoonlijk miste ik de smaak van trassi, uitgebakken spekjes en knoflook. De taugé en de wortel zou ik zelf er niet indoen. Wel ketjap. Een kwestie van smaak. Het ontbrekende ei hebben we zelf maar gebakken en er bijgedaan. Van mij krijgt de fabrikant een 7. Heeft ie nog een uitdaging om te groeien.
Bij Aziatische restaurants viel het ons op dat veel menu’s bestaan uit witte rijst met een vleesgerecht. Een beetje het idee van goulash met witte rijst. In de winkels verkoopt men Uncle Ben’s rijst. Maar Uncle Ben was geen echte sawa-trapper.

Zondag, rustdag

21-7

De RK kerk hier vlakbij luidt om de haverklap de klokken. Ik heb geen trouwpartijen gezien. Wel gisteren een rouwwagen en mannen gekleed in zwart met hoge hoeden in de hand op weg naar de kerk. Even later passeerde een zwarte rouwwagen. Afgezien hiervan luiden de klokken geregeld. Ik heb ook op de tijdstippen gelet, maar het heeft niets van doen met de tijd. Misschien heeft meneer pastoor een ander klokkenspel ontdekt, nu er zoveel ogen op hem gericht zijn.
In mijn jeugd was de zondag een echte rustdag. Toch kwam er water uit de kraan en waren gas en elektriciteit beschikbaar. En er reden bussen. Ook naar o.a. Katwijk aan Zee, waar alle sigaretten- en snoepautomaten op slot zaten. Ik moest mijn zondagse kleren aan. Dat hield ook in, dat ik niet buiten mocht spelen. Ik ging wel vaak naar mijn oma en opa. Maar eerst naar de zondagsschool en/of de kerk. De zondag was toen nog een echte rustdag. Ik was blij wanneer we bezoek kregen. Dan werden de teugels wat gevierd. Ik mocht dan naar buiten, zolang ik maar voor de deur bleef. De deur, waar een touwtje uit de brievenbus hing. Vanuit het raam van de bovenwoning kon ik twee kerken zien, een gereformeerde recht tegenover ons huis en een wat bombastische RK, die aan de overkant van de Rijn stond, in Zoeterwoude. Zoals bekend heb ik bezwaren tegen het RK geloof. Die heb ik al sinds mijn jeugd. Ze zijn vele malen groter dan die tegen andere westerse geloven. Het kan zijn dat ik op de lagere school te veel beïnvloed ben door de verhalen over de hervorming onder leiding van Luther en Calvijn. De roemruchte beeldenstorm, de vervolging van de Hugenoten, de Spaanse Inquisitie en de verovering van Zuid Amerika. Mijn RK buurjongen maakte  ook niet zo’n positieve indruk op mij net als later andere RK mensen, die het niet zo nauw namen met het geloof (=liefde). Misschien heb ik vanwege die vroege beïnvloeding minder op de andere gelovigen gelet. Elk geloof heeft immers zijn minder leuke aanhangers. Met menig geloof is niets mis, maar wel met veel gelovigen. Zo heeft het even geduurd voordat ik begreep dat de kinderen van de openbare school in ons dorp (het witte schooltje) echt niet reddeloos verloren waren. Het zou zelfs kunnen zijn, dat hun ouders toen al in de gaten hadden wat voor een ellende uit het geloof voortgekomen is. Het geloof werd ook als ‘opium voor het volk’ genoemd. Wie aan het geloof verslaafd raakt, kan ook gekke dingen doen. Zelfs te vuur en te zwaard. Met een heel andere uitleg wat naastenliefde betreft.

Over wasknijpers

Iemand stelde de vraag of ik vroeger op de kleuterschool ook creatief was met de houten wasknijpers. Nee dus. Maar ik ken wel iemand die dat wel was. Maar ja, die was wat ouder en heeft jaren in de petoet gezeten. Ze zijn al erg lang op de markt, de plastic wasknijpers. Maar wat een slechte kwaliteit vergeleken met die ouderwetse houten, die door onze criminelen gemaakt werden / worden(?). Het is me heel vaak overkomen, dat ik zo’n plastic geval de bek opendrukte en dat dan de knijper brak. Of dat ie spontaan uit elkaar sprong á la made in  Hongkong. De knijpkracht is vergelijkbaar met die van de patatgeneratie, of wel nul. Ons droogrekje hangt op zolder aan het hekje rond het trapgat. Dus ik ben vaak zuchtend naar beneden gelopen, omdat een stuk wasgoed spontaan door zo’n plastic knijper losgelaten werd. De houten kon ik nog op mijn neus zetten, maar die plastic exemplaren niet. Zo saai zijn ze. Het zal niet enkel aan de knijpers gelegen hebben. De makers ervan deugden blijkbaar helemaal nergens voor.
Nee, we moesten zo nodig over op het plastic. Dat was het. Nu zitten we al decennia lang met allerlei flut producten, waaronder wasknijpers. We zouden er onze bossen mee sparen, goed voor ons milieu. Nou, dat is dan totaal mislukt. Oké, we maken ons erg druk om andermans bossen, zoals in Brazilië en/of Indonesië of Afrika. Maar zelf kappen wij verhoudingsgewijs meer bomen om dan in die landen. Zo gek zijn wij. Met gevolg, dat ik niet eens fatsoenlijk ons wasgoed kan ophangen en het milieu onnodig belast wordt met nog meer plastic. We moeten terug naar het hout. Criminelen moeten weer aan de slag. Taakstraffen opleggen in de vorm van 10.000 wasknijpers maken. In de cel natuurlijk. Kijk, daar hebben we dan nog wat aan.

Bijna 5 weken weg

We zijn al bijna 5 weken op pad. Het wordt zo zoetjes tijd om weer terug te gaan naar Dronten. Maar ja, er komt wel heel mooi weer aan. Toch gaan we weer naar huis. De bedoeling is om maandag a.s. weer op pad te gaan. Niet dat we het zat zijn, hoor. We hoorden dat onze kater Tom gedreigd heeft van huis weg te lopen. Tja, dan moet je wel terug naar huis hè?

Een klusbus

Een eigenaar van zo’n grote witte €50.000,= camper deed een beetje min over mensen met een kampeerbus. Hij begreep niet waarom zij niet een grote camper had gekocht. Zo’n witte bak als hij heeft. Sonja legde de man haarfijn uit, dat zijn dure camper louter voor de vakantie was, terwijl de bus het hele jaar multifunctioneel inzetbaar is. In onze bus mogen max. 6 personen vervoerd worden. Daarnaast vervoeren we met het grootst gemak allerlei spullen. Ze vroeg hoe vaak hij met zijn camper naar de vuilstort gereden is met grof afval in de bak. En hoe vaak hij zijn camper uit de stalling gehaald heeft, om een groot iets te vervoeren. Haha! Daar had meneer niet van terug. Hij parkeert straks zijn €50.000 in een stalling, terwijl ons busje gewoon zijn geld blijft opleveren wegens regelmatig gebruik. “En tijdens de vakanties hebben jij en ik allebei even veel plezier van ons kampeermiddel”, sloot ze haar betoog af. Wij misschien zelfs meer, want we hoeven hem niet picobello in orde te houden. Een krasje meer of minder doet er niet toe.

Met de zelfontspanner

Soms maak ik foto’s met de zelfontspanner. Toen ik nog zo’n oud toestel had, was het een timer die voor het afdrukken zorgde. En nog meer terug in de tijd was er een lang kabeltje met drukmechanisme. Of een derde persoon. Met het digitale toestel gebeurt is de zelfontspanner geheel automatiek. Een kwestie van instellen of programmeren. Ik platste het toestel dan ergens bovenop. Maar dat kan niet altijd. Dus heb ik voor mijn toestel speciaal voor de vakanties een statiefpoot gemaakt, waarop ik het fototoestel kan schroeven. Ik heb gewoon een tentharing gepakt en daar bovenop een zwenkmechanisme gemonteerd, waar ik het toestel op vast kan zetten. Het mechanisme heeft een kogelgewricht dat je op allerlei standen kunt vastzetten. Ik heb het ooit als kleine driepoot in zo’n € 1,= winkel gekocht. Dankzij mijn uitgebreide sloopervaring heb ik die kop van de driepoot weten te verwijderen en hem op een tentharing weten te monteren. De haring steek ik in de grond of in een hoge bloembak, zoals hier op het terrein. Vervolgens is het even instellen en dan heb ik 10 seconden de tijd om op mijn plek te komen, voordat de camera afdrukt. Meestal lukt dat wel. Ik ben al die jaren tijdens de run naar mijn plek slechts één keer gestruikeld. Gelukkig (of jammer genoeg?) stond het toestel nogal hoog gepositioneerd.

Een andere manier van fietsen

19-7

De mensen hier, althans de meesten, rijden op een ATB fiets. Blijkbaar gaan de fietsroutes daar ook vanuit, zoals wij vanmorgen mochten merken. We stapten op de fiets om naar Emlichheim, hier bekend als Emmelkamp (Emlichkampf), te rijden. We reden langs een doorgaande weg op een geasfalteerd fietspad. Dat asfalt is heel plezierig rijden, als je het voorbijrazend verkeer voor lief neemt. In Emmelkamp (8km later) hebben we wat inkopen gedaan. O.a. de gemiste panharing van de Aldi, haha! Vrijdag visdag. Ik lijk wel RK. Op de terugweg besloten we na 4 km zo’n bordje van een fietsroute te volgen. Er stond een aanduiding bij, dat de route ons terug zou brengen naar Hoogstede. De toeristische fietsroute was 6 km langer Maar ach, wat maakte dat nou uit? Wat er niet bij dat fietsroutebordje stond vermeld was, dat we halverwege op crossmotoren moesten overstappen. Wat een weg! Hele lange stukken hebben we door rul zand gezwoegd. Fenna heeft het meest genoten van deze tocht. Ze heeft niet alleen los mogen rennen, maar ook een duik kunnen nemen in de Vechte. Raad eens wie het meest moe was?

Binnendoor

Vanmorgen, net na 10 uur, namen we afscheid van ons stekkie aan de Weser. We reden terug naar Nienburg, om daar de B214 te nemen naar het westen. Na ruim een uur rijden besloten we op een grote parkeerplaats even koffiepauze te houden. We stonden weliswaar bij een hamburgertent, maar we hielden het toch maar bij een zelfgezet bakkie. Weer een uur later hielden we lunchpauze. Dit keer ook op een vrij grote parkeerplaats, net buiten Diepholz. Daar bevond zich ook een winkelcentrum met o.a. een Lidl. Daar kocht Sonja wat verse gebakken broodjes, die we in de camper van eigen beleg voorzagen. Een vrouw met kindje in een auto deed ook inkopen. Ze kocht een zakje (met drugs?) van een jongeman met een Afrikaans uiterlijk. Toen ze mij zagen kijken gingen ze snel uit elkaar. Het Afrikaantje stak het geld vlug in zijn broekzak, stapte in een auto en reed weg.
Schuin tegenover ons stond een auto met caravan van landgenoten. Ik zag dat de veiligheidskabel los hing en besloot de bestuurder daarvan op de hoogte te brengen. Hij bezwoer dat hij het kabeltje voor vertrek had vastgezet in de daartoe bestemde speciale haak. Alsof ik hem wilde bekeuren. Maar ja, die haak ken ik en ik weet dat een wat stug kabeltje er zo weer uitglipt. Ik adviseerde hem het kabeltje eerst om de trekhaak te slaan, dusdanig dat het niet gemakkelijk meer uit de haak kan schieten.
Natuurlijk was er weer een Umleiting. En weer betrof het een paar kilometer weg die afgezet was en waarvoor we vele kilometers moesten omrijden. Leve het milieu. Net na drie uur in de middag bereikten we onze bestemming, een boerencamping vlakbij de grens. Zeg maar tussen Lingen en Coevorden. We hadden er ruim 215 km opzitten.

Binnendoor rijden is weliswaar leuker dan via de Autobahn, maar wel vermoeiender voor mij. Vandaar dat we relatief gezien maar weinig kilometers maken. In dezelfde reistijd leggen we via de Autobahn ruim 2x zoveel km's af. Maar dat zijn dan wel veel saaie kilometers.

Vanwege een sticker

Gisteren werd ik door iemand aangesproken. Hij had een sticker boven op de bus gezien. Hij, ook Nederlander, vroeg of ik soms bij het 44ste Painfbat heb gediend. Ik bevestigde de vraag positief. "Van 77-5, soms?", ging hij verder. "Nee, van (19)69-4", antwoordde ik. Hij bleek wat jonger te zijn dan ik, dus ik was een ouwe stomp voor hem en hij voor mij een oliebol. Haha! Hij heeft zelf ook gediend in Zuidlaren, maar dus een aantal jaren later. We raakten in gesprek. Een gesprek dat in eerste instantie over onze dienstplicht ging, maar vrij snel overging op zijn inzet voor de medemens. Hij hield zich o.a. bezig met daklozen. Ooit was ie vrachtwagenchauffeur. We spraken over de trauma's die mensen kunnen oplopen. En hoe verschillend ze kunnen reageren op een zelfde voorval. De een kan het een aantal keren overkomen en bij een ander is het na een keer al raak. Maar vaak is het een opeen stapeling van gebeurtenissen. Zoals het geval is met de bekende druppel die de emmer doet overlopen.
's Avonds zie ik hem aardappels schillen. Dus vraag ik hem : "Heb je vandaag strafcorvee?" Hij herkent de uitdrukking.

Nieuwkomers

Altijd leuk om vanuit mijn luie stoel toe te kijken, hoe nieuwe gasten hun verblijf gaan voorbereiden. Een meneer met een caravan achter de auto zoekt eerst naar de receptie. Hij wil het liever niet vragen aan andere gasten, daarom duurt het even voordat hij bij het juiste informatiebord staat. Vervolgens rijdt hij tegenover ons het veld op. Daarna begint het gehannes met voor- en achteruitrijden. Maar de caravan keert telkens weer op dezelfde plek, midden op het veld, terug. Uiteindelijk lukt het hem de caravan min of meer op zijn plek te krijgen. Hij ontkoppelt de sleurhut nadat hij het neuswiel flink uitgedraaid heeft. Tot mijn verbazing begint hij de steunen uit te draaien, terwijl de caravan nog hoog op het neuswiel staat. Gevolg is dat meneer de achterste twee steunen met veel kracht behoorlijk moet uitdraaien om de boel waterpas te krijgen. Dat lukt dus niet. De hut blijft schuin achterover hellen. Dan maar de voorste steunen uitdraaien en klaar is meneer. De caravan staat achterover, maar toch. Ik hoop dat het bed achterin staat, want dan is de kans op uit bed vallen voor hem minimaal. Hij stapt in zijn auto en manoeuvreert hem heel voorzichtig tussen de caravan en de auto van zijn buren door, om hem achter zijn caravan te kunnen parkeren. Hij had ook aan de andere kant om zijn hut heen kunnen rijden, maar dat is geen kunst.
De man pakt nu een fiets uit de caravan, zet hem op z’n kop en begint aan het achterwiel te sleutelen. Ik denk : “Heeft ie daar ook al verstand van?”
Dan klinkt het geronk van motorfietsen. Er rijden er twee het veld op. Een man voorop op een HD achtige motor en daarachter duidelijk herkenbaar aan de holle-rug-zit een vrouw. De vrouw heeft nog een vrouwspersoon achterop. Dat is ook direct aan de zit te zien, want vrouwen achterop willen graag meekijken. Haar motorfiets heeft veel bagage. De man zit zelf op een bagage loos exemplaar.  Het tafereel doet mij denken aan een Turks spreekwoord. Iets over vrouwen in de geest van : overdag mijn ezel en ’s avonds mijn vrouw. Zodra ze hun plek hadden uitgezocht, geeft de man wat aanwijzingen en rijdt vervolgens weg. Zo te zien gaat het om een stel met een dochter. De laatste ploft in het gras neer; moe van het achterop zitten en meesturen. Moeder trekt het motorpak uit en begint met het opzetten van de tent. Afgaande op het kenteken komt het stel uit Engeland. Stoer hoor! Pa komt later terug. Hij was blijkbaar even wat gaan drinken halen. Van motorrijden krijg je immers dorst trek. De tent staat al, dochter ligt nog op de grond.