Eenzaam en alleen

Ik herinner me nog goed de periode vlak na het overlijden van mijn vader in 1997. Vooral vanwege de zorgen die ik over mijn moeder maakte. Ze was immers alleen in die alsmaar groter geworden eengezinswoning aan de Splinterlaan waar ooit zes kinderen de ruimte vulden. In die periode was ik vaak in Zoeterwoude vanwege mijn opdracht voor Heineken. Ik maakte de afspraak met zowel het thuisfront als mijn moeder, dat ik twee keer per week bij haar zou overnachten. Dat was op de dinsdag- en donderdagavond. Het was niet alleen voor haar een welkome onderbreking, ook voor mij scheelde het aanzienlijk in reistijd en vermoeidheid.
Afgelopen maanden heb ik soms aan die gezellige overnachtingen teruggedacht. Met name op momenten dat iemand hier op bezoek was, die zelf aan de eenzaamheid trachtte te ontsnappen.
Nu ik ook vaak alleen ben, begrijp ik nog beter de veel gehoorde opmerking, vaak op klagende toon, dat alleenstaanden met  eenzaamheid worstelen. Ze hebben weliswaar kinderen, waar ze een goed contact mee hebben, maar die hebben hun eigen drukke leven. Vrienden en/of vriendinnen zijn er ook. Maar toch. Ze kijken geregeld hoopvol naar de zwijgende telefoon. Gebeld te worden met de vraag : "Wat ga je met Pasen doen? Heb je zin om te komen?" is waar ze op wachten.  Alleen thuiskomen is voor hen ook een crime. Geen hond die hen begroet. Zowel letterlijk als figuurlijk. En als ze op de bank of aan tafel zitten of de deur uitgaan krijgen ze soms het gevoel : alleen is maar alleen. Ze hopen buiten iemand tegen te komen. Al was het slechts voor een vriendelijke groet, maar als het kan liever een praatje.
Ik prijs me gelukkig dat Mike nog thuis is. Ook al is hij vaak weg en overnacht hij niet altijd thuis. Zijn aan- en afwezigheid biedt mij de mogelijkheid om alvast te wennen aan het alleen zijn. Ik merk overigens dat ik daar vrij goed mee kan omgaan. Ik vind gezelschap erg fijn, maar alleen zijn gaat mij ook vrij goed af. Helemaal in lijn met de uitspraak in menig sollicitatiegesprek, waarin ik aangaf een teamplayer te zijn die ook zelfstandig zijn mannetje staat. Maar er zijn veel andere alleenstaanden die liever in gezelschap verkeren en een bezoekje of uitnodiging op z'n tijd erg op prijs stellen. Vergeet ze niet.

Berichten op de plank

Ook onderweg : even controleren

Soms vraagt iemand of  ik soms uren achter mijn laptop zit voor dit blog. Gelukkig heb ik ook andere dingen te doen en daar zijn veel leukere bij dan hersenspinsels omzetten in tekst. Een berichtje intikken gaat bijna net zo snel als het later teruglezen. De foto die ik erbij wil tonen, duurt het langst voor wat betreft de voorbereiding. Veel berichten liggen in concept klaar. Schrik niet, er liggen op dit moment 49 conceptberichten op de plank. Veel met slechts een paar regels, als geheugensteuntje. Berichtjes met muziek zijn ook niet helemaal klaar voor publicatie. Veel dingen in het leven zijn voor mij verbonden met muziek en andersom. Die berichtjes vormen mijn gele post-it briefjes
Ik heb ook strikt persoonlijke berichten, die ik ergens anders opsla. Soms gaat het mis en staat het opeens op dit blog. Hahaha! Daar kan ik me helemaal niet druk over maken. Het blijft mensenwerk. Maar ik ga nu weer wat anders doen. Zwerfvuil opruimen. Dan thuis de boel op orde maken waaronder de was strijken. Dan ga ik ergens koffie drinken en dan is het vast weer half een. 's Middags ga ik op kaart een route uitstippelen en de CBX checken. Want morgen ga ik in een andere stad het Kroningsfeest vieren. En tijdens zo'n rit ontstaan weer hersenspinsels, die ik vervolgens onderweg in mijn hoofd in tekst omzet en later razendsnel intik. Voor op de plank of eerder.

Good old Hank jarig

Vandaag is mijn neef Hank jarig. Gefeliciteerd, Hank! Hank gaat al richting de 80, maar rijdt nog op een motor, een Suzuki 500. Jong van hart dus. Hank houdt ook van vliegen. En niet zomaar in een private jet of Boeing of zo, maar in jachtvliegtuigen! En in stijl. Dus geen super moderne JSF maar in zo'n nostalgische vechtmachine : een F86 Sabre fighter. Hopelijk heb ik het bij het rechte eind, want van die machines zijn verschillende types gebouwd.
Wij wensen Hank nog heel veel veilige mijlen toe. Zowel over het asfalt als in de lucht.

Rondje Noord Holland -4-

De route via Oudesluis richting Medemblik is mij al eerder uitgelegd door mijn zwager Jan van B te A. Met de kopie van de kaart op de tank, zoek ik me een weg door het mooie polderlandschap. Dit keer met vooral links een lange, gras groene dijk waar met weinig geschreeuw en veel wol kuddes schapen grazen. Onderweg schiet ik nog wat digitale plaatjes. Ik rij via Kolhorn en de N242 naar de N239. Dan steek ik de A7 over en passeer de twee schoorstenen van de grasdrogerij van de familie Hartog uit Abbekerk. Je weet wel, van de Witte Reus, die op zijn Nimag Suzuki in de 500 cc klasse flink tekeer ging. Totdat hij als fabrieksrijder in het team van Barry Sheene ging racen. Wereldkampioen is Wil niet geworden en voor hem reden om tamelijk abrupt zijn Suzuki aan de wilgen te hangen. Een vreemde gewaarwording. Er is ook een museum aan hem gewijd.
Vlak voor de oversteek naar Flevoland pauzeer ik bij het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen. Daar geniet ik van het uitzicht. Ze heet -volgens het naamplaatje boven haar linker borst- Jessica en neemt met een glimlach mijn bestelling op. Ze knipoogt steeds als ze naar me kijkt. Ze doet het zo vaak, dat ik denk dat het een zenuwtrekje is. Of een vuiltje.
Ik geniet van mijn thee met minuscuul crisiskoekje. Straks nog de dijk over en dan ben ik weer beneden peil. In Flevoland. Als Jessica afrekent met een knipoog, zeg ik als afscheid : "Het komt allemaal goed". Ze kijkt me verbaasd aan. En zowaar : ze knipoogt niet meer.
De rit over de dijk verliep rustig. Net als op de heenweg heb ik geen enkele inhaalmanoeuvre gedaan. De enige keer gedurende de hele rit was ergens tussen Medemblik en Den Oever, toen een trekker ons tempo dreigde te verstoren. Tevreden als ik was over mijn werkpaard heb ik thuis eerst zijn warme ketting ingesmeerd met speciaal vet. Dat had ie na deze rit wel verdiend. Jessica swingt nog door mijn hoofd. Wat een schitterend nummer :

Hank C. Burnette - "Cindy Lou"

Voor de oude rockers en de muzikale kleintjes ook wat :

Licht in de duisternis

Zolang als ik kan fietsen is de verlichting een crime. Eerst de dynamo met die filter dunne slappe draadjes, die snel afbreken. Dan de dynamo zelf, waarvan de aandrijving of de band niet of verkeerd raakt of hem vernielt. Toen kwamen de magneetjes op de spaken en een lampje op de wielas voor en achter. Maar die lampjes hebben een lage lichtopbrengst, net gloeiende spijkers. Zelfs op de elektrische fiets zie ik weer die ouderwetse draadjes. Nu is de verlichting op batterijtje populair. Zowel op het lijf als op de fiets bevestigd. Maar ja, batterijtjes is w/meer chemisch afval.
Dat fietsverlichting belangrijk is, lijdt geen twijfel. Niet alleen zien, maar vooral gezien worden. Een boete voor ondeugdelijke verlichting kost de fietser zo'n 57 euro inclusief administratiekosten. Ook weer zo'n leuk verzinsel : administratiekosten. Werden die boetes vroeger dan niet geadministreerd? Die toevoeging schept weer een precedent, zodat op termijn de verzendkosten, ontvangstkosten, verwerkingskosten, bankkosten, ik controleer uw fiets kosten enz. ook nog doorberekend kunnen worden.
Nu is weer een nieuwe versie van fietsverlichting op de markt gekomen. In Amerika, een land waar fietsen zonder epo nog in de kinderschoenen staat, heeft men de batterijoplossing wat gemoderniseerd met led verlichting. Niet echt een vinding waar de fietswereld op zit te wachten, maar het is weer eens wat anders. Niet zozeer voor opa, maar voor de kids (of America).

Mooi man!

Evert op herhaling

Mijn bezoek aan oud dienstmakker Evert van der P heeft geleid tot scans van foto's die hij in zijn bezit heeft. Evert was zo aardig om ze mij toe te sturen. Ik was vergeten ze te vragen toen ik daar op bezoek was. Het was zo gezellig. Ik heb o.a. een foto met een aantal makkers op een YP408. Ik herken van links naar rechts achterop Grubben, Jos Brouwers, Fred Verwaaijen, links voor Lassche(?) en Evert en achter hem een voor mij bekend gezicht, maar geen naam (sorry, makker). Zo te zien was hij chauffeur.
 Aan de lange pluk haar dat onder zijn helm vandaan steekt is af te leiden dat de foto waar Evert op staat, van jongere datum is. Met die haarlengte zat je een paar jaar eerder achter de wacht. Hij is gemaakt in 1973 tijdens een herhalingsoefening. Evert met de MAG, Mitrailleuse d'Appui General.  Een mitrailleur voor algemeen gebruik. Opvallend dat het wapen in het Frans vrouwelijk is. Misschien omdat dat ding zo dodelijk ratelt.
Veel foto's zijn gemaakt door Harry Mumu. Ik heb met hem een aantal keren in de doka foto's staan ontwikkelen en afdrukken. Deze foto's zijn zo'n 40 jaar oud. De tijd vliegt voorbij.

Plannen voor 2013

Dit jaar ga ik zeker weten naar het Roemeense Arad. Ik ga een bijna 40 jaar oude belofte inlossen. Die belofte heb ik in 2009 nogmaals uitgesproken tegenover mijn Roemeense vrienden. Ze waren toen onverwacht bij ons op bezoek en hebben hier een kleine week gelogeerd. En belofte maakt bij mij nog steeds schuld.
Ik hoop dit jaar ook naar Curaçao te gaan. Ook een belofte. Minder oud. Slechts 12 jaar inmiddels, maar toch. Een belofte die ik vooral aan mezelf gedaan heb aan het ziekbed van mijn broer Ruud. Ik wilde samen met hem naar Curaçao gaan. Het eiland waar wij als tieners vaak de natuur introkken. Ik zag even de schittering in zijn betraande ogen. Ik dacht dat het nog wel kon. Maar hij had de kracht niet meer, bekende hij. Die reis wordt een soort pelgrimstocht en moet mij leiden langs de plekken waar hij en ik zo'n 50 jaar geleden rond gezworven hebben. Deze belofte maakte ook schuld. Bijna een ereschuld.
Onlangs kreeg ik een uitnodiging om naar Indonesië te gaan. Ik hoef alleen de retourticket te betalen. "Wij denken dat je dan eindelijk je thuis zult vinden", aldus die aardige vrienden van mij. Ik ken iemand die dat zelf zo ervaren heeft. Ze voelde zich hier ook niet thuis, net als ik. Maar in Indonesië ging een knopje om.
Ik heb ook nog een aardige neef in Amerika, die mij graag daar zou ontvangen. En dan zijn er nog de kortere trips. Die ga ik op de motor of met de trein maken. Ik heb deze week mijn dalurenabonnement geactiveerd. De NS noemt ze weliswaar daluren, maar voor mij worden het dus topuren. Ik heb iemand ontmoet die dat ook graag doet. En alleen is maar alleen. Dus...
Er zijn nog meer van die trips, die ik graag zou willen maken. Zoals een keer met mijn zonen een weekend weg. Mannen onder elkaar, weet je wel. Parachutespringen bijvoorbeeld. Maar dan wel graag met een vrouwelijke jumpmaster, voor het geval dat. Ik bedoel, mocht het niet mijn of haar geluksdag zijn, dan ga ik in mijn laatste minuten me niet vast klampen aan een vreemde vent en gillen dat ik van hem hou. Ik wil dan toch liever sterven in de armen van een vrouw. Paintball lijkt me ook wel wat. Of een survival. En tussendoor hoop ik ook nog seizoenswerk te doen. Jeetje, hoeveel dagen hebben we nog in dit jaar?

Bataviahaven Botenshow

Vanmorgen heb ik een kort bezoek afgelegd aan de Bataviahaven. Ik reed met mijn neus in de boter, want niet veel later arriveerde een helikopter. Het was de Search And Rescue (SAR) heli van de Kon. Luchtmacht. Voor geïnteresseerden : een Agusta Bell 412. De heli is gestationeerd op vliegbasis Leeuwarden. Men gaf samen met de KNRM een demonstratie van het redden van drenkelingen. De arme man werd eerst vanuit een boot in het water gegooid en zo tot drenkeling gedoopt. Daarna moest ie een fakkel ontsteken en vervolgens hopen dat de bemanning van de heli hem niet zou afknijpen. Ik bedoel je kunt snel en langzaam vliegen met zo'n heli en het water is vrij koud.
Het was wel een mooi gezicht te zien hoe zo'n drenkeling uit het water wordt gevist. Eerst zakt een zwemmer aan een kabel naar beneden en vervolgens gaan ze beiden stevig omarmd weer omhoog. Gezellûg!
Jammer dat ik nergens in de programma's een tijdstip heb kunnen ontdekken van deze demonstratie. Anders waren er vast veel meer kijkers op de been geweest om dit interessante schouwspel te zien. Niet alleen vandaag, ook morgen is de Botenshow in de Bataviahaven.

Een weerzien met Tim

Hoera, een doelpunt!

Fris als een hoentje

Naast!

Op het competitieoverzicht zag ik dat kleinzoon Tim vandaag in Dronten een thuiswedstrijd moest spelen tegen het Lelystadse Unicum. Een mooie gelegenheid om die kleine boef van mij na lange tijd weer eens terug te zien. Een gevolg van een turbulente periode.
Toen ik in mijn motoroutfit de garage binnenkwam, meende ik de CBX van plezier te horen grommen. Maar dat zal wel aan mij gelegen hebben.
Na een rustig verlopen rit liep ik het veld op en herkende direct Tim tussen al die druk rennende jongens. Tim stond immers gewoon stil. Langs de lijn had ik de neiging Unicum aan te moedigen. Maar gelukkig werd ik tijdig wakker en zag Tim over de groene zoden dwalen. Zijn sportieve houding in het veld is nog hetzelfde als toen hij met voetbal begon : geen aandacht voor de bal, veel kletsen met anderen inclusief tegenstanders en wat dromerig zijn. Ik zei niets en keek alleen naar hem.
Op een gegeven moment was Tim vlak bij mij. Hij had zowaar net de bal veroverd en toen kon opa niet laten hem aan te moedigen : "Goed zo Tim en doorgaan!" Tim hield opeens stil en keek mij blij verrast aan. Hij liet de bal voor wat die was en riep enthousiast : "Hé opa!!" Een Unicum spelertje had niets met opa en alles met de bal. En dus was Tim de bal weer kwijt.
Nadat ik Tim eraan herinnerd had, dat ie moest voetballen, kwam zijn coach naar mij toe. "Nou, Tim heeft u blijkbaar lang niet gezien." Zo duidelijk was het blijkbaar. Hij wisselde Tim, zodat opa hem even kon knuffelen en spreken. Daarna ging Tim weer het veld in. De doelpunten vlogen ASVD om de oren. Maar zelf wisten ze ook te scoren. Tim kwam fris als een hoentje van het veld, miste geheel in stijl ook nog een penalty en samen gingen we op de foto.

Pancho and Lefty

Lefty & Pancho

Ik ben linkshandig geboren. Overigens kan ik me niet herinneren, dat ik met die hand mezelf nieuwsgierig door het geboortekanaal naar buiten heb gewerkt. Het zou zomaar gekund hebben, want ik ben een avontuurlijk mens die de wijde wereld wil zien.
Hoewel we veel binnen moesten blijven en vriendjes niet thuis mochten komen, was elk moment buiten een feest voor mij. Al was het slechts om bij de kruidenier op de pof een boodschap te doen. Het geluk was met mij, want in de eerste klas van de lagere school kreeg ik een vriendje wiens ouders er geregeld op uit trokken. Ik mocht vaak mee. Naar het naoorlogs Duitsland. Ze kampeerden op de ouderwetse manier in een tent en kookten op houtvuur. Ik vond het niet alleen prachtig, het gaf me ook een gevoel van rust en vrijheid. Mamma had veel moeite mij te laten gaan. Ze huilde als ik afscheid nam. De eerste dag had ik daar vaak last van, maar daarna genoot ik van mijn vrijheid. Als ik weer thuiskwam, huilde mamma weer. Of was het nog steeds?
Minder leuk was de manier waarop ik mijn linkshandigheid moest afleren. Ik heb daarvoor flink wat tikken met een liniaal op mijn begaafde hand gekregen. Ook ook straffen in de vorm van extra schrijfopdrachten (50 keer Ik moet met rechts schrijven) en schreeuwerige preken. Ik denk dat toen de kiem gelegd is voor een zekere mate van boosheid, verzet tegen autoritair gedrag en teleurstelling. Ik werd gestraft voor iets, wat voor mij normaal was. Net als de klappen die ik op straat kreeg vanwege mijn uiterlijk. Maar van binnen bleef ik onaantastbaar. Tenminste, zo leek het.

Duitsland 1957

Ik merkte door de jaren heen, dat mijn hang naar avontuur alleen maar toenam. De wereld intrekken, mensen ontmoeten. Bezienswaardigheden zien. Keek ik daarom al die schooljaren altijd dromerig naar buiten?
Ik moest vaak op mijn jongere broer passen. Ruud was een wildebras, een durfal, een guitige boef. Ik voelde me erg verantwoordelijk voor hem als we samen naar buiten gingen. De wijde wereld in. Terwijl Ruud de meest wilde dingen uitspookte, dacht ik na over de eventuele gevolgen en de straf die mij boven het hoofd hing. Soms temperde ik hem, maar eigenlijk genoot ik best van zijn gekke, gewaagde ondernemingen. Hij kwam er telkens mee weg. Ik  denk door zijn ondeugende lach en de kuiltjes in zijn wangen. We kwamen desondanks bijna altijd samen weer thuis. Bijna, tot voorjaar 2001. Toen kwam ik alleen thuis en moest mijn lieve mamma voor het eerst vertellen, dat ik mijn broertje was kwijt geraakt. Overleden aan darmkanker. Mijn lieve mamma huilde weer. Ik ook. Maar dit keer zou het verdriet niet meer overgaan.
Van dat avontuurlijke van mij is sindsdien niet zoveel meer terechtgekomen. Dat vuur is deels gedoofd door tranen. 'Pancho' is niet meer. Andere dierbaren volgden hem. Maar nu ik weer op een keerpunt in mijn leven sta, is Lefty zijn avontuurlijk vuur aan het aanwakkeren. Met mijn linker hand heb ik de deur naar buiten wagenwijd opengegooid en mezelf aangemoedigd : Ride on, Lefty! Ride on!

Een vader moet vaderen -3-

Wat dat vaderen inhoudt ervaar ik nu ik sinds kort plotsklaps alleenstaand ouder (in beide betekenissen van het woord) ben geworden. Zoals de vragen die mij gesteld worden : 'Pap, waar is mijn dit? Waar is mijn dat?' enz. Mijn eerste gedachte is : "Zoek dat effe zelf uit jôh!" Dat heeft mijn pa slechts één keer gezegd en toen wisten we het wel. Zelf alles uitzoeken. Maar ik zeg dan toch maar : "Die heb ik niet gedragen, jongen" als het bij voorbeeld om zijn schoenen of kledingstukken gaat.
Zelf je kamer schoonhouden is ook zoiets. Schoon beddengoed? Ja hoor, prima. Dat ligt in die kast, daar. Succes! Als ik lekker heb gekookt en zij lekker hebben gegeten, mogen zij ook lekker de afwas doen.
En kleding die niet in de wasmand ligt, wordt dus niet gewassen. Ja, ja, vader is meer van zelf de handjes laten wapperen. Niet alleen groot, ook zelfstandig en volwassen worden. Dus geen gepamper. Hoewel, oké soms maak ik een uitzondering. Zoals toen hij zijn rijbewijs had gehaald. Hij hoefde niet gelijk zijn eigen auto te kopen. Hij mag die van ons gebruiken. Wel zelf tanken, eigen bekeuringen betalen en rekening houden met het feit dat er slechts een wa-verzekering opzit. En uiteraard je niet laten opjutten door inzittenden en/of andere weggebruikers en geen druppel alcohol.
Het aantal vragen is al behoorlijk geslonken. Soms hangt ie met zijn 18 jaar om mijn nek of geeft ie me een zoen. Daar moet ik nog steeds aan wennen. Ik sta er wel voor open, maar onwillekeurig moet ik aan mijn eigen pa denken. Die had, als ik zoiets bij hem gedaan zou hebben, mij acuut over boord gegooid. Want volgens hem doen jongens niet zo klef. Dan is er echt iets mis met je. Mijn mening daarover veranderde pas toen ik dat begon te missen.

Rondje Noord Holland -3-

Niet thuis...

Na de benen gestrekt en de camera weer in de tas opgeborgen en de CBX snel geïnspecteerd te hebben, verlaat ik het monument op de Afsluitdijk en rij terug richting Den Oever. Onderweg toch even het gas opengedraaid tot 130. Na de zeer oude Stevin sluizen gepasseerd te zijn neem ik de afslag en rij de N99 op richting Den Helder. Ik wil tot aan de veerhaven rijden. Daar bevindt zich in het zicht van de haven van de veerboten naar en van Texel, het Marinemuseum. De N99 is een vrij drukke weg die bijna kaarsrecht door een mooi vlak gebied met veel natuur loopt. Ik passeer o.a. Hippolytushoef en  het Amstelmeer en de afslag van de N249 naar Anna Paulowna. Naarmate ik Den Helder nader wordt de lucht meer bewolkt en daalt de temperatuur merkbaar. In Den Helder valt de drukte mee. Via de singels rij ik naar de veerhaven. Als ik de veerhaven zie opdoemen, zie ik ook de pikzwarte boeg van Hr.Ms. Tonijn. Een oude onderzeeboot die als bezienswaardigheid van het Marinemuseum te bezichtigen is. Ik pauzeer daar en maak wat foto's. Ik denk aan de bemanning die als sardines in blik voor de verdediging van het land hebben gezorgd. Die zullen nu vast de boel omgedraaid hebben en als herinnering een Tonijn in blik in de vitrinekast hebben staan.
Ik hijs me weer op de immer goed draaiende CBX en rij terug naar de N99. Na een kort oponthoud wegens een geopende brug, stuur ik weer richting Den Oever. Halverwege neem ik de N249 en rij naar Anna Paulowna. Even de familie met een bezoekje verrassen.
Op nr. 5 is het stil. Ik kijk even door de ramen en werp een blik in de serre. Niemand te zien. Dan komt een mevrouw met een kinderwagen aangelopen. "Wat doet u hier?", vraagt oma vanachter de kinderwagen. "Ik ben de buurvrouw en hou de boel wat in de gaten", legt ze uit. Normaal gesproken doe ik eerst mijn helm af, maar omdat ik direct weer verder wil met mijn terugreis, houd ik hem op. Ik stel me voor en leg haar mijn komst uit : "Ik was toevallig in de buurt." Ze zegt dat Jan en Petra een boodschap zijn gaan doen met de auto. Ze weet niet hoe laat ze weer terug zijn. We nemen afscheid en ik draai de motor met de neus richting Oudesluis.

Rondje Noord Holland -2a-

Naar aanleiding van deze reactie : "Jammer dat je niet in de gelegenheid was om de plaquette van het monument te bekijken. De Afsluitdijk was in de oorlog de levensader voor de familie van mijn vader. In de hongerwinter fietse hij één keer per week illegaal over de dijk met een fietstas vol eten van Friesland naar Gouda om zijn ouders, broers en zussen (10 in getal) van voedsel te voorzien. Op een keer, het werd al duister, ruste hij tijdens de terugweg uit bij het monument en kwam oog in oog te staan met de drie figuren van de gedenkplaat. Hij kreeg de schrik van zijn leven omdat hij dacht recht in de armen van de Duitsers te zijn gelopen. Groeten uit Huizen"
Antwoord :
Dank voor het delen van je herinnering. Natuurlijk heb ik de drie noeste arbeiders bekeken, Luijt!

Verloren Tijd - Laot mij mar lopen

Omdat ik deze reactie heel bijzonder vind (Dank!), heb ik hem overgenomen in dit bericht. Het is geplaatst door een trouwe lezer onder mijn bericht Verloren Tijd :

Citaat: "Ik wil mijn verloren tijd inhalen, ik wil nooit meer stilstaan".

Het lezen van dit stukje doet pijn; het is indringend en zó intiem dat ik het pas bij de allerlaatste regel durfde aan te raken. Hopelijk is deze reactie een kleine stukje compensatie voor die kille rit over de A6.
"Ik wil nooit meer stilstaan" want "Niks is slimmer as stille blieben staon".
Dat zingt Daniel Lohues met het Trektochtlied "Laot mij mar lopen".
Hopelijk krijg je tijdens het luisteren naar deze geweldige zanger geen "pien in de boek" (want je weet nog wel wat dat betekent) omdat je niet meteen alles begrijpt wat Daniel zingt, maar met een beetje goede wil kom je een heel eind dankzij de taallessen, in het verleden, van Fons S. te L.
Om je alvast wat te helpen staat hieronder de tekst van dit prachtige lied.

Dus Willem: buren links niet thuis?, buren rechts niet thuis?
Oké, dán mag de volumeknop wel even op 'tien'!
Loop ze, .....maar kijk uit voor blaren!

"Laot mij mar lopen".

1.
Regen of met zunne, ik blief onderweg
Regen of met zunne, ik blief onderweg
Niks in dizze wereld wat mij an t stoppen kreg
Ik gao verder he k ja altied zegd

Refrein:
Laot mij maar lopen, laot mij mar gaon
Want zo a k nou doe, zo heb ik altied daon
Laot mij mar lopen, laot mij mar gaon
Niks is slimmer as stille blieben staon

2.
De iene löp nar Rome, de aander met de hond
De iene löp nar Rome, en de aander löp met de hond
Je hebben ok lui die lopen de hiele wereld rond
Het mooie van lopen
Je hebben de voeten an de grond

Refrein: ..........

3.
Soms moe j eben umkieken
Hiel eben blieben staon
Want a j niet weten waor je weg kommen
Wee j ook niet waor a j hen gaon

Refrein: ..........

P.S.: mocht het toch niet helemaal lukken met de tekst, dan trek je gewoon aan de bel want er zijn vast genoeg vertalers onder ons.


Fan-tilator

Klassieke motorraces en -shows

In het Engels magazine Classic Racer zag ik een paginagrote advertentie, waarin voor de 33ste keer de International Classic Motorcycle Show wordt aangekondigd. De show is dit weekend en dat ga ik dus niet redden. Het lijkt me een indrukwekkende happening eens zo'n show of (classic) motorrace in de UK mee te maken. Of het nou de TT van Man is of Brand Hatch of Donington Park, als er maar geracet wordt.
De North West 200 lijkt me trouwens ook wel wat.
Volgens mij ga ik niet alleen als het zover komt. Ik ken namelijk een liefhebber, die het geen enkel probleem zal vinden, om tijdens zo'n trip naar de UK met mij samen in een tentje te maffen.
Over maffen gesproken. In mei 1970(?) stal een mafketel een beroemde Suzuki racemotor uit het toen pas geopende Nationaal Automobiel Museum (Louwman - Leidschendam) gestolen. Het betrof de beroemde watergekoelde tweecilinder (10 versnellingen) van Hugh Anderson. Een paar weken later was de machine weer terug in het museum. De dief bleek een motorcoureur te zijn, die weinig succesvol was. Hij had de racer gestolen om de toegepaste techniek over te nemen. Toen hij na het kopieerwerk de racer aan iemand anders aanbood, liep hij tegen de lamp. Met die coureur is het nooit meer wat geworden. Hij werd door de bond geroyeerd.

Weer een winkel

Op het Te Huur bord van de makelaardij is een tijdje geleden een sticker met Verhuurd geplakt. Ik hield de boel scherp in de gaten, want na het vertrek van de apotheek en het postagentschap, stond het pand er leeg en verlaten bij.
Maar daar verandering in komen, dankzij twee energieke ondernemers die tegen de crisisstroom in roeien. Je moet maar lef hebben. In het pand wordt een deel ingezet voor fitness, als aanvulling op het bestaande aanbod in het voormalige café. De rest zal gevuld worden met een divers aanbod. Van vis (!) tot broodjes en een kleine fotostudio, jawel, een postagentschap!
Een van de ondernemers is de eigenaar van Picobello. Hij heeft het interieur van zijn pizzeria drastisch veranderd. Zelf vind ik het een flinke verbetering. Ik zou zeggen : ga zelf eens kijken. En kopen natuurlijk.

Citroën Traction Avant

Als ik naar aanleiding van een wat pruttelend geluid omkijk, zie ik tot mijn verrassing een rijdend stuk nostalgie de parkeerplaats opkomen. Een Citroën Traction Avant. Zelf heb ik een metalen model van die auto thuis in de kast staan. Als kind heb ik die auto's nog als dagelijkse verschijningen op de weg gezien. Ook door onze straat reden ze.
Later, eind jaren 60 bevond zich een onderdelen depot voor deze auto in Leiderdorp in 'onze' straat, de Splinterlaan. Daar kwam ik ooit een oude dienstmakker tegen, die ook zo'n Citroën in bezit had. Deze auto dateert uit 1954. Hij is in 1978 voor het eerst op kenteken gezet hier in Nederland. Volgens de eigenaar rijden er nog zo'n 180 Tractions in ons land rond. Daarmee is ons land koploper. Er is natuurlijk ook een 'Owners club'.
Onderdelen zijn nog volop verkrijgbaar. En anders is er nog een bedrijf dat ze geheel conform originele specificaties kan maken. Meneer heeft hem weer van stal gehaald, want er moet mee gereden worden. Hij is niet te spreken over de mensen die hun oldtimer op een trailer ergens naartoe brengen om vervolgens op locatie een paar km's te rijden. Het interieur ziet er prachtig uit. Dat heeft hij aan zijn vrouw te danken. Die heeft de statig grijze bekleding aangebracht. Zowel op de deurpanelen als op de stoelen en bank. Er zit nu ook een 12 voltsysteem in. Het oorspronkelijke is slechts 6 volt.
"Er staat nog een aantal klusjes te wachten", aldus de eigenaar, "maar eerst rijden."
Ik wijs naar het chassis onder de deuren en vraag : "Moet daar geen treeplank zitten?" Meneer lacht en roept : "Nee jôh, juist niet!" Vreemd, want ik heb dat beeld voor ogen. Maar ik schijn zoals zoveel anderen in de war te zijn met een Duitse auto die verdacht veel op de TA lijkt en wel een treeplank heeft. Deze TA heeft ook geen uitstulping voor het reservewiel achterop. Die van mij lekker wel. Eh.....

Rondje Noord Holland -2-

Ter hoogte van Medemblik is de N240 afgesloten voor doorgaand verkeer. Ik wierp een blik op mijn kaart en koos als alternatief een route dichter langs de IJsselmeerkust. Met een groene dijk aan mijn rechterzijde reed ik via Kreileroord en Wieringermeer richting Den Oever om op de Afsluitdijk te komen. Ik wilde per se het monument daar bekijken. Onderweg kwam ik nauwelijks verkeer tegen. Wat een rustige weg.
Bij Den Oever, voor de aansluiting met de N99 draai ik de A7 op. Helaas is er geen andere weg, die mij naar het monument op de Afsluitdijk kan brengen. Volgens de borden mag ik 130 km/uur rijden. Ik geef de CBX de sporen, maar de flinke wind in de flank dwingt mij tot zelfbeheersing. Al snel zie ik in de verte de contouren van het monument. Het monument staat aan mijn kant. Aan de andere kant van de  A7 staan ook bezienswaardigheden, waaronder een standbeeld van Lely en een dijkwerker. Beide delen zijn verbonden met een loopbrug. Er is een flinke parkeerplaats beschikbaar, waar slechts een handje vol auto's staat. Nadat ik de CBX heb geparkeerd heb ik wat rondgekeken, zonder de loopbrug over te steken.
Ik had vooraf onderzocht of ik ergens ook kon keren. Die plek is zo'n 5 km verderop, bij Breezanddijk. Een gehucht met twee heuse postcodes en een benzinestation. Daar kon ik over de A7 heen keren en weer richting Den Oever rijden. Bij het monument ben ik de parkeerplaats opgedraaid om ook die kant te bewonderen. Daar bij het standbeeld van Lely en van een dijkwerker is ook een kunstwerk met de geschiedenis van de Zuiderzee en het IJsselmeer. Met meneer Lely uiteraard in de hoofdrol.

Een vader moet vaderen -2-

Vroeg leren breien...

De IT wereld is een mannenbastion. De paar vrouwen die daarin werkzaam zijn en die ik heb meegemaakt waren behoorlijk mannelijk. Al zeg ik het zelf. Hoe dan ook, van mijn collega's beklaagden zich het merendeel over hun vaderrol. De rest had (nog) geen kinderen. De gesprekken gingen met name over hun beperkte mogelijkheden met betrekking tot de opvoeding. Vaders moeten met hun kinderen omgaan, zoals moeders dat willen. "En dus verwijf je als man", zei een van hen, "tenzij je gillend wegloopt, maar dan mankeert er opeens nog veel meer aan jou. Niet alleen als vader, maar ook als partner."
Dus dat deden we maar niet. Natuurlijk kwamen veel voorbeelden voorbij.
Als het de gewoonte is om voor het eten de handen te wassen, dan mag alleen moeder dat zeggen. Pa moet zijn mond houden en 'zich er niet mee bemoeien'. Dat mag pa alleen als mamma er niet is en hij alleen is met de kinderen. Maar dan is de kans groot, dat die kinderen zeggen : "Dat ga ik tegen mamma zeggen!" Want kinderen zijn al vroeg heel slim en zelfs sluw. Slimmer dan pa. Pa moet gewoon geld binnenrijden en het vlees snijden. Pa kan meestal wel beter met jongens overweg. Die mogen van pa lekker ravotten, uit een boom vallen, zich met een hamer op de vingers slaan en met de fiets de sloot inrijden. Allemaal goed voor hun ontwikkeling, vinden vaders. Moeders proberen al dat soort zaken te voorkomen. Op oudere leeftijd kwamen de discussies over bromfiets rijden. "Levensgevaarlijk!" volgens moeders, "Van levensbelang!" volgens vaders. Moeders kunnen uren en soms jaren lang op de grond zitten spelen met hun kind. Vaders doen dat veel korter, want een kind moet volgens pa zelfstandig leren spelen. Er zijn vaders die nadrukkelijk uit de buurt van hun eigen dochters gehouden worden :  "Je weet maar nooit", zeggen moeders die zich te veel door ongegronde angsten laten leiden. Sommige moeders slaan zo door, dat hun kind (inmiddels over de 30 jaar) nog steeds kind is en zijn volwassenheid en zelfstandigheid nog steeds niet heeft gevonden. Tot grote ergernis en afkeer van pa. Maar ja, die heeft over de opvoeding niets te vertellen gehad. Die had hem liever  een volwassen vent zien worden.

In ere hersteld

Nog niet zo lang geleden zag ik dat van een paal de bewegwijzeringsborden voor fietsers, vlakbij de Visarenddreef, waren losgerukt. Een bord hing op tien voor half en een ander lag in de greppel. Op de plek zie ik weleens jongeren rondhangen. Nooit aan die borden, maar gewoon op de grond.
Deze week heeft een tweetal monteurs de boel weer gefatsoeneerd. Alleen zijn ze in mijn optiek iets vergeten.
De jongeren klimmen namelijk op het rood-witte hek dat vlak tegen die paal staat. Vaak zitten ze daar als de drie kleine kleutertjes. Maar als ze op dat hek gaan staan kunnen ze met gemak aan die borden gaan hangen. Ergo : ik had die paal wat verplaatst. Dan moeten ze klimmen of springen. En dat gaat kleine kleutertjes aanzienlijk moeilijker af.

Rondje Noord Holland -1-

Ik had al een paar keer eerder op de kaart gekeken op zoek naar een leuke route van Lelystad naar de kop van Noord Holland. Vanmorgen scheen de zon en de weersverwachting zag er veelbelovend uit. Alleen die wind. Die had van mij wat minder gemogen. Maar goed, voor de zeilers is dit schitterend weer.
Gisteravond, tijdens Bayern - Barça (wat was Robben weer lekker bezig!), heb ik een routekaart gemaakt. Dat vind ik prettiger lezen onderweg, dan zo'n iel schermpje.
Na een heel klein rondje zwerfvuil en wat boodschappen ben ik met rugzak op de bult en tas op de tank op de CBX gesprongen en richting Enkhuizen gereden. Op de dijk was de straffe wind goed merkbaar. De rit naar de overkant kende zowaar geen bijzonderheden. Ik heb een kleine slinger door Enkhuizen gereden en vervolgens binnendoor naar Medemblik gesnord. Eigenlijk wilde ik via Andijk rijden, maar ik besloot toch maar verderop de afslag van de N240 te nemen. In Medemblik heb ik een pauze ingelast. Zo kon ik niet alleen van een kop koffie, maar ook van de stoomtrein genieten. Het stationnetje van Medemblik stroomde opeens vol mensen, die blijkbaar een rit gingen maken met die oude stoomtrein.
-wordt vervolgd-

Sulawesi, met twee maten

Na de schadeloosstelling van de weduwen en nabestaanden van de moordpartij in Rawegede (Indonesië), is een soortgelijke procedure op Sulawesi vastgelopen. Op het vroegere zuid-Celebes zijn in 1947 executies uitgevoerd door Nederlandse militairen, die vergelijkbaar zijn met die van de Duitse hier. Over de Duitse standrechtelijke executies (ordinaire wraakacties tegen de burgerbevolking) is men hier zeer verontwaardigd. Maar het Nederlandse leger heeft die acties wel als lessen overgenomen en na de oorlog in Indië zelf toegepast. Nu de Nederlanders zelf op wandaden worden aangesproken, is het niet zo scheutig in het maken van excuses en schadeloosstellen. Ik had gehoopt dat na Rawegede de afhandeling op Sulawesi verder geen problemen zou opleveren. Maar Nederland ging over tot handje klap politiek, waarin de vergoeding gehalveerd en het excuus anders verpakt werd vergeleken met die voor Rawagede. De excuses wilde men dit keer alleen op papier aanbieden.
Men noemt de strijd in het voormalige Indië nog steeds 'politionele acties', maar in werkelijkheid had hij veel weg van een vuile oorlog. En zolang het geen oorlog wordt genoemd, zullen de betrokken oorlogsmisdadigers ook niet vervolgd worden. Tot op heden is er nooit een grondig onderzoek gedaan naar de Nederlandse oorlog in Indië. Naar mijn mening omdat men dan een Hollandse beerput opentrekt. Dat doet dit land liever bij andere landen, die zich niet netjes gedragen.
En Duitsland? Dat land betaalt dit land nog steeds voor dezelfde misdaden die Nederland in Indië ook heeft gepleegd.

Een beurt met APK

Een maand eerder dan noodzakelijk heb ik de Matrix APK laten keuren. Dat kwam omdat een aantrekkelijke aanbieding op mijn scherm verscheen. De Matrix had ook een grote beurt nodig en samen met de APK kwam ik op nog geen 165 euro uit. Dus doen! Het is de eerste grote beurt na 30.000 km in bijna 4 jaar.
Ik behoor tot de idioten, die na zo'n beurt wat steekproeven neemt. Een trauma uit mijn leaseauto tijdperk. Toen meenden onthutsend veel dealers wel rekeningen te presenteren aan de leasemaatschappij, maar de daarin genoemd werkzaamheden en/of onderdelen respectievelijk niet uitgevoerd dan wel geleverd te hebben! Stelletje boeven. Maar ook met onze privé auto's hebben we een paar keer dergelijke oplichterspraktijken ondervonden.
Maar in dit geval was alles prima in orde. De auto is op 92 punten gecontroleerd. Er moesten slechts twee lampjes vervangen worden. Beide van de kentekenplaatverlichting. Daar zit een tweetal gebarsten fittingen, die ik eigenlijk moet vervangen.Dat zal een ritje naar Van der Feer worden, zodra ik tijd en vooral zin heb. De APK leverde geen problemen op. Kortom, de Matrix kan voorlopig weer vooruit.

Linke soep

Volgens het etiket is dit wasmiddel een levensgevaarlijk, agressief goedje. Het moet buiten bereik van kinderen blijven, het mag niet in de ogen komen, je handen goed afspoelen na gebruik, niet in aanraking brengen met wondjes en helemaal niet drinken. En toch mag het was- en spoelwater gewoon het riool in.

Een vader moet vaderen

Het opaschap, daar zit muziek in

Op het station heb ik een gratis krant gepakt. In die krant stond een voor mij interessant artikel met de kop : Een moeder voor troost, een vader voor avontuur.
De schrijfster(!) van het boek dat in het artikel wordt besproken, Irene Zwaan, is van mening dat vaders veel meer verantwoordelijkheid moeten krijgen bij de opvoeding. In het boek "De afwezige vader bestaat niet" stelt ze de rolverdeling tussen vaders en moeders aan de kaak. Het gaat niet zozeer om tijdsbesteding, maar om gezag. Vaders hebben weinig in te brengen. Vaders worden ontmand door moeders. Vaders moeten als een tweede moeder omgaan met hun kids.
Irene is van mening dat vaders net zo belangrijk moeten zijn in de opvoeding als moeders. Een kind heeft immers fundamenteel recht op beide ouders. Daarom moeten beide ouders betrokken worden en zijn in de opvoeding. Let wel : het betreft hier dus niet huishoudelijke taken. Praten, luisteren en troosten zijn veelal aan moeders. Met pa ga je op avontuur en niet breien of janken. Vaders vertellen ook geen sprookjes. Daar zijn ze te mannelijk voor. Tenzij ze iets van de vrouw willen...
Irene is een voorstander om het verschil tussen vader en moeder zoals die al lang bestaat, te doorbreken. Mannen kunnen nu eenmaal niet moederen en moeders niet vaderen. Maar ook een vader mag best zeggen dat zijn tiener zijn kamer eens moet opruimen. Of de deur achter zijn kont moet sluiten. Maar dat gaat veel moeders al te ver. Pa moet zich er niet mee bemoeien. Vaak doet zich de situatie voor, waarin pa het zelfde zegt als moe. Maar moe accepteert dat niet en kiest zodoende zonder het te beseffen partij voor het kind.
Irene gaat weer een conferentie over dit onderwerp houden. Dit keer speciaal gericht op de vaders. Al lijkt het mij zinvol om ook moeders uit te nodigen. Moeders hebben nu te vaak het opvoedingsheft te strak in handen. Voor vaders en moeders kan je ook oma's en opa's lezen. Daar zie je geregeld hetzelfde verschijnsel.

Tussen het riet

Zo'n drie keer per week doe ik mijn vaste ronde door een deel van de wijk. Om de andere dag. De tussenliggende dagen gebruik ik om op andere plekken zwerfvuil op te ruimen. Ik had al eerder gezien dat in de rietkraag bij de Noordersluis veel afval lag. Het riet was eind vorig jaar gemaaid, dus de ondergrond is goed zichtbaar. En het zwerfvuil dus ook.
Vanmorgen was die plek aan de beurt. Met twee lege vuilniszakken en mijn grijper ging ik aan de slag. Laten we wel zijn, een schone entree voor zowel de beroeps- als de pleziervaart maakt een goede indruk. Dat geldt ook voor de bezoekers, die op de sluis een kijkje gaan nemen.

Deels gedaan

Er lag veel plastic (flessen en zakjes) maar ook relatief veel piepschuim. Ik ben zo'n drie kwartier bezig geweest om twee zakken te vullen. Veel afval lag ingeklemd tussen het aangespoelde riet. Sommige stukken piepschuim waren een groeiplek voor het groen geworden en moesten letterlijk ontworteld worden. Naar schatting ligt er nog voor nog twee zakken. Maar niet voor vandaag. Een andere keer maar weer. Misschien overmorgen of volgende week. Wie weet. Dat opruimen moet natuurlijk wel leuk blijven.

Schieten in een lege school

Op weg naar mijn slaapplek

Een of andere idioot heeft weer een schietpartij aangekondigd via het internet. Dit keer was een school in Leiden het doelwit. O ja dan? Ja! Zowel leerlingen als leraren werden bedreigd met de dood. Want die onvoldoende voor maatschappijleer was echt onterecht.
Maandag waren alle scholen uit voorzorg gesloten. Dat was de zondag al bekend gemaakt in de media. Het was voor mij dan ook een raar gezicht toen ik de volgende dag  bij al die lege gebouwen zwaar bewapende politiebewaking te zien staan. Ik dacht : "Die idioot gaat toch zeker geen lege school aanvallen?" Maar dat zal wel te maken hebben met hogere Antiterreur-kunde. Weer iets waar ik dus helemaal geen verstand van heb. Stel je komt als onwetende, onoplettende leerling die maandagochtend te laat op school. Word je opgewacht door, tja door wat? Een arrestatieteam? Hij zal zich ongetwijfeld rot geschrokken zijn en voortaan beter opletten.
Zelf heb ik een keer voor een lege school gestaan. Nota bene op een vroege zaterdagochtend! Ik had ook niet opgelet. Ik lag achterin de klas te slapen toen de conciërge vrijdagmiddag in de klas kwam om de mededeling te doen, dat de volgende dag de school gesloten zou zijn. Sindsdien ondervond ik ernstige hinder van slapeloze dagen op school.

Vakantie!

Ja mensen, nog even en de meivakantie begint. Velen blijven in eigen land, omdat ze de knip niet helemaal leeg durven te gooien. Anderen blijven gewoon thuis. Het voordeel van dit alles is ook, dat je geen vreemde taal hoeft te spreken. Of pogingen daartoe. We noemen het een vreemde taal, omdat menige buitenlander vreemd opkijkt als ie ons hun taal hoort spreken. Vooral het steenkolen Engels, kan tot hilariteit en misverstanden leiden. Zoals een Hollander die in het restaurant tegen de ober zegt : "My compliments to your cock!" Waarop de ober verschrikt naar zijn gulp kijkt.
Nee, dan liever de mevrouw die hem vraagt : "When can we go on table?" Daar kreeg meneer rode wangen van.
En wat de overlast betreft van de komst van een Polen-hotel :  That stands as a Pole above water. Het is maar dat je het begrijpt.

Langs elkaar heen

Afgelopen week ontving ik een e-mail van Lijbrandt waarin mij werd medegedeeld dat men conform mijn verzoek de openstaande actie van het opzeggen bij KPN heeft afgesloten. Inmiddels had ik ook de afrekening van KPN binnen.
Klaar, dacht ik. Nee dus. Ik ontving twee dagen later een schrijven van de commercieel directeur van Lijbrandt, dat ik nog steeds niet heb gereageerd op hun verzoek om mijn KPN contractnummer. Mij werd verzocht het abonnement zelf maar te beëindigen, omdat ik verzuimd heb te reageren....
Mooi. Gelukkig hoef ik verder niets te doen. Hoewel, alleen brieven van Lijbrandt weggooien blijft over.

Het Koningslied

Tja, de Nederlandse taal. Daar gaan we weer. Ik dacht eerst te maken te hebben met een concept, toen ik de tekst van het Koningslied voor het eerst las. Maar dat was niet het geval. Dus verbaasde ik me over de stijl- en taalfouten in dat rommelige lied. Het rare is dat veel bekende artiesten aan het lied meegewerkt en het uit volle borst (kijk mij eens!) ingezongen hebben. Vreemd dat geen van hen die rommel afwees of op z'n minst attendeerde op al die fouten. Afstandelijk gedrag of slecht in de eigen taal? Nu lijkt het lied geschreven te zijn in een AZC door een intelligent iemand die een Inburgeringscursus en een cursus Nederlandse taal net achter de kiezen heeft. Meneer Ewbank heel erg teleurgesteld en heeft het lied teruggetrokken. Hij dacht flink op zijn borst te kunnen slaan met deze hit, maar helaas. Er is ook zoiets als kwaliteit. Misschien kan ie het voor een Songfestival inzetten, daar is past het prima in de sfeer en binnen het gemiddeld niveau. Of is het qua tekst en stijl soms zijn tijd ver vooruit? Want de Nederlandse taal staat onder druk. Me vader, de huis en het meisje die, zijn tegenwoordig 'normaal'. Componist Ewbank had die tekstenstamppot aan een gerenommeerde tekstschrijver moeten geven met als opdracht er een verantwoord geheel van te maken met een muzikale omlijsting.
Zo'n lied schrijven deed men een paar eeuwen geleden aanzienlijk beter. 'Waar de blanke top der duinen' (Mijn Nederland - heb ik in mijn kinderjaren nog op Koninginnedag gezongen-) en 'Wien Neerlands bloed' zijn daar mooie voorbeelden van. Het laatste was overigens gebaseerd op een gedicht van Tollens (ken uw klassieken!). Oké, ze zijn gedateerd maar voor die tijdsperiode een correcte afspiegeling en in goed Nederlands geschreven en met de juiste sfeer wat de muziek betreft.

Een bijzondere zondag

Vorig jaar werd ik voor de eerste keer gebeld door een voormalig dienstplichtige, die bij mij in het peloton heeft gezeten. Evert had wat foto's voor mij en we hebben wat door de telefoon bijgepraat. Een tijd lang was het stil, vooral omdat ik zelf geen actie ondernam. Evert deed dat onlangs wel en we raakten dit keer wat uitgebreider aan de praat. Net als bij het eerste gesprek had ik er een goed gevoel bij. Ik beloofde weer eens contact op te nemen en ik hing op. Niet veel later bedacht ik mezelf. Ik had eigenlijk gelijk een afspraak moeten maken, anders kwam het weer niet van. Dus belde ik de volgende dag terug. Ik kreeg zijn vrouw Anneke aan de lijn. En het gekke was, dat ik ook met haar aan de lijn weer dat rustige, vertrouwde gevoel over me kreeg. We maakten een afspraak voor deze zondag.
En zo belandde ik nieuwsgierig en met een goed gevoel in Franeker. Tot dan had ik de Evert voor ogen, zoals ik die 43 jaar geleden voor het laatst had gezien. Een blonde Fries met bijbehorend accent. Toen ik de auto voor het huis reed, wachtte Evert mij al op. Zijn gezicht was heel herkenbaar, alleen nu met bril en was de rest wat ouder geworden. Een opluchting : ik was dus niet de enige bij wie de jaren zichtbaar zijn. Ik werd door zowel hem als zijn vrouw Anneke hartelijk ontvangen. Voor mij werd mijn voorgevoel bevestigd : een sympathiek, warm stel waarbij ik me geheel op mijn gemak voelde.
Natuurlijk spraken we over onze diensttijd en ons leven nadien. Maar er waren meer raakvlakken. In onze levens waren zaken voorgekomen, die we met haast welsprekend begrip en de nodige empathie over en weer met elkaar deelden. We hoefden elkaar niet zoveel te zeggen om elkaar te begrijpen en aan te voelen. Ik heb samen met Evert zijn passie voor vrachtwagens in het algemeen en die van Friesche Vlag / Campina in het bijzonder bewonderd. Evert maakt modellen na van de vrachtwagens uit zijn werkomgeving. En met succes, want ze zien er prachtig uit. Al met al werd het een gedenkwaardige zondag. Evert en Anneke, bedankt voor het warme onthaal, de gastvrijheid en deze bijzondere zondag!

Langs het Ketelmeer

Ketelmeer met Ketelbrug in de spiegel

Roggebotsluis

Door de tijd heen ben ik een mooi weer rijder geworden. Ik schaam me er niet voor. Een regenoverall heb ik niet eens meer. En ook geen overtrekken voor mijn motorlaarzen en handschoenen. Nee, ik rij geen woon-werkverkeer meer, louter nog voor mijn plezier. En daar hoort regen niet meer bij. Tenzij die onderweg over mij uitgegoten wordt.
De zon schijnt vandaag en het is droog. Dus ben ik maar even op de CBX gestapt. Ik heb het plan opgevat een rondje te rijden, die mij o.a. langs het Ketelmeer en de Roggebotsluis moet brengen. Elke trip moet nu eenmaal een doel voor mij hebben.
Via de Houtribweg ben ik naar de IJsselmeerdijk gereden. Het was erg rustig op de weg. Voorbij de Màxima centrale (wat een schone energie levert dat Argentijnse wicht) ben ik de Visvijverweg op gedraaid, richting het Ketelmeer. Op de Ketelmeerdijk aangekomen stuurde ik naar rechts, de Ketelbrug achter mij latend, richting de Ketelsluis. Rijdend op de dijk merkte ik pas dat daar een flinke bries stond. Toen ik een rij geparkeerde auto's passeerde, kreeg ik klap op klap. De auto's stonden zo'n 20 á 30 meter van elkaar en vormden elk even voor wat luwte. De eigenaren van al dat blik hielden een viswedstrijd.
Onderweg zag ik de teller 69.000 km rondmaken. Bij de Ketelsluis heb ik even van het uitzicht genoten. Ik raakte spontaan in gesprek met een meneer, die Flevoland verruilt voor Griekenland. "Ik ga daar van de Hollandse euro's genieten", zei hij lachend.  Een kwartier later heb ik mijn tripje voortgezet over het asfalt waarvan de naam van Ketelmeerdijk inmiddels in Vossemeerdijk overgegaan is. Al snel passeer ik een bos dat onderdeel is van het Kon. Wilhelminabos. Ook wel oneerbiedig Kankerbos genoemd. Dit keer geen moment van bezinning, maar de reis voortgezet. Even later rij ik langs het Vossemeer, waar de Roggebotsluis in ligt. De sluis vormt een lastig obstakel voor al het wegverkeer dat over de N307 tussen Kampen / Zwolle en de Flevopolder zijn weg zoekt. Vanaf dat punt heb ik de voor mij gangbare route richting Lelystad gevolgd. Via de N309 en de Runderweg kwam ik uitgewaaid weer in Lelystad terug met 74 km meer op de teller.

In de Jol

In de wijk Jol ging het even verkeerd. Met gevolg dat een auto te water raakte. Van persoonlijk letsel is mij niets bekend. Laten we het beste ervan hopen.

Afgewezen worden

Bij de kassa werd ik op de schouders getikt. Toen ik omkeek, zei de oud collega lachend : "Ha Willem! Hoe is het met je?" Nou ben ik zo'n iemand aan wie je na een standaard 'goed' niet nog eens hoeft te vragen : 'en nu echt?" Dus ik zeg : "Naar omstandigheden goed."
Mijn voormalig collega bij de bieb heeft haar hele leven in de clinch gelegen met haar moeder. Die wees haar constant af. Ze deed niets goed en er was altijd negatief commentaar. Ze heeft een paar keer geprobeerd daarover te praten, maar dat ging niet. Moeder ontkende categorisch haar gedrag en broers en zussen begonnen zich ook anders op te stellen naar haar. Maar ja, die hadden elk op hun beurt ook hun eigen moeder en dat een andere dan die zij kende.
Ze is nu drie jaar met pensioen. Ze vertelde dat ze vlak voor haar laatste werkdag bij de bieb een daad heeft gesteld. Ze wilde van haar pensioen genieten en heeft als oudste kind met haar moeder gebroken. Ze voelt zich erg opgelucht, al weet ze nog niet hoe ze straks zal omgaan met een eventueel definitief afscheid. "Maar misschien ga ik eerder dan zij", zei ze schouder ophalend.
Ik begrijp haar. Op veel punten herken ik mijn eigen situatie als kind. En net als zij heb ook ik nog steeds moeite met bepaalde situaties. Die roepen weer dat nare gevoel in mij op. Dat nare gevoel afgewezen te worden. Maar ik ben daar anders mee omgegaan dan zij. Zo gaat dat. Ieder op zijn manier toch?

Een nieuwe stek

Mamma meet de kozijnen van 117

Baksteenfabriek Ouderzorg

Het was mei 1964. Ik herinner me dat nog goed, want voordat ik met het schoolkamp van de Ulo meeging, woonden wij nog tijdelijk bij mijn opa en tante in de Koningstraat op nr 65. Bijzonder, want in dat huis ben ik geboren. Na terugkeer van het schoolkamp, moest ik naar ons nieuwe (huur)huis aan de Splinterlaan in Leiderdorp. De woningen waren net opgeleverd. Onze inboedel was uit de opslag gehaald. Die was daar in een grote zeecontainer bewaard na onze terugkeer van Curaçao een half jaar eerder. We betrokken een hoekwoning,
nummer 117. Een deur verder was een gezin komen wonen met vier dochters. Aan de andere kant van de brandgang was een gezin met vier kinderen : drie meiden met een grote broer. Veel gezinnen kwamen van flats uit het Zijlkwartier. Echte arbeidersgezinnen, waartoe ons gezin ook gerekend werd. De meiden om ons heen hadden ongeveer dezelfde leeftijd als mijn broers en ik. Maar wij waren met andere zaken bezig dan versieren en/of verkering : popmuziek en brommers! Tegenover ons huis was een stuk grond. We keken tegen de Grofsmederij en de steenfabriek van Ouderzorg aan. Achter ons huis werd volop gebouwd. Een compleet nieuwe wijk werd uit de grond gestampt. De groene weilanden maakten plaats voor straten en huizen. Leiderdorp groeide volop.

Modern speurwerk

In Amerika is men naarstig op zoek naar twee verdachten van de bomaanslagen in Boston. Op de tv zender CNN volgde ik gisteravond de opsporingsmethoden, die daarbij gehanteerd worden. Men maakt veel gebruik van opnames van zowel bewakingscamera's als van privé personen. Er schijnen speciale computerprogramma's ingezet te worden, om videofragmenten te selecteren en samen te voegen op basis van beeldherkenning en tijd. Zo kan men van iemand van een bepaald postuur en in een bepaalde outfit in zijn doen en laten in het openbaar volgen. Er wordt ook gekeken naar de lichaamstaal. Toen men het gedrag van de beide verdachten besprak tijdens hun wandeling door de straten waar de marathon gelopen werd, viel het inderdaad op dat ze totaal geen oog hadden voor de sport en op een soort waakzame manier om zich heen keken. Ze waren daar duidelijk met een ander doel voor ogen dan de marathon.
Interessant is ook te zien en te horen hoe de cybercriminaliteit aangepakt wordt. Ook op het www -door beveiligers het World Wild West genoemd- wemelt het van de criminelen. En ja : de super snelle verbindingen maken het met name de financiële instellingen erg lastig om snel in te grijpen. Het geld is in no time verdwenen via de super snelle digitale snelweg. Waar een ouderwetse inbreker 30 minuten voor nodig heeft, is de internetcrimineel binnen 30 seconden klaar. Het hacken is ook een fenomeen, dat nu nog lastig aan te pakken is. Veel gepakte hackers worden nu aan de andere (=legale) kant ingezet om de beveiliging te verbeteren. Een bittere noodzaak, want steeds meer wordt ons dagelijks leven met behulp van computers geregeld. Zo zouden kwaadwillenden via hacken de energieknoppen van een land op off kunnen zetten. Of de deuren van een dam open kunnen zetten. Of een atoomcentrale kunnen laten ploffen. De slechtst denkbare scenario's gelden bij de strijd tegen de criminaliteit als uitgangspunt. Dus Marktplaats is voorlopig nog niet in beeld. Behalve de criminelen is er ook een groep mensen, die het een uitdaging vinden om in belangrijke systemen in te breken. Louter bedoeld om in hun omgeving te kunnen zeggen : "Ik ben vannacht in het Pentagon geweest."

Stormy weather

Een rijbewijs!

Vanmiddag is Mike geslaagd voor zijn rijbewijs. Hieperdehiep HOERA! Natuurlijk sprong ik een gat in de lucht van blijdschap. Al begrijp ik niet waarom ik me opeens afvroeg, wat lang parkeren op Schiphol eigenlijk kost. Hahaha!
Mike houdt het sec bij een autorijbewijs. Hij is geen motorliefhebber en dat hoeft ook niet (schrijf ik met tranen in de ogen).
Ik heb onze jongens altijd vertrouwd. Ze weten wat we van ze verwachtten als ze het pad naar volwassenheid en zelfstandigheid bewandelen. Dus de fiets wordt niet ingeruild voor onze auto, nuchter achter het stuur en je niet laten opfokken door je passagiers en/of andere weggebruikers. Zelf de verstookte brandstof betalen, tenzij anders is overeengekomen en uiteraard de boetes. Een flink beroep op de zelfdiscipline dus. En ja, jaren later hoorde ik dan verhalen. Geen gekke, roekeloze dingen, maar grappen en grollen, zoals tijdens een blaastest. In de auto hing een walm van alcohol. En terwijl Ben stug volhield niets gedronken te hebben, werd het tegendeel beweerd door zijn aangeschoten kornuiten in de auto. Maar de blaastest gaf hem gelijk. Of over iemand die  in de laadruimte zijn roes lag uit te slapen. En dan zwijg ik maar over de verklaringen rond de vreemde luchtjes, die ik na het weekend onderweg naar de klant in de auto rook.

Mike wil deze zomer met de auto naar Denemarken op vakantie. Van mij mag ie, hoor. Die auto is maar een ding en ik gun hem zijn pleziertjes. Dus karren met die hap. Ik wens Mike veel veilige, leuke kilometers toe.

Evert uit Franeker

Oorlog (zucht...)

Gisteren was ik met wat militaire zaken bezig. Vandaar de oude foto als kop. Ik was wat aan het uitzoeken. Het toeval(?) wilde dat ik op dat moment gestoord werd door de telefoon. Maar ik was te ver van het toestel verwijderd en had geen zin in een spurt. Toen niet veel later ik wel de gelegenheid had, heb ik het nummer even teruggebeld. Tot mijn grote verrassing bleek het mijn voormalige dienstmakker Evert uit Franeker te zijn! Hij had wat nieuws voor mij op het gebied van onze militaire diensttijd. Hij had iemand op het www ontdekt; onze maat Tjakko.
Er ontspon zich een gesprek dat van dienstplicht naar privé overging. Toen bleek dat we ook in de privé situatie na de dienstplicht op bepaalde punten gemeenschappelijke levenservaringen hebben opgedaan. Evert is inmiddels met pensioen en geniet daar merkbaar van. Ik gun het hem en zijn partner van harte. Nadat ik had opgehangen met de mededeling dat ik hoopte hem binnenkort in levende lijve te zien, dacht ik : "Sufkont die ik ben, had ik nou maar gelijk een afspraak gemaakt!"  Want tot op heden is er niets van gekomen. Geen plannen meer maken, maar doen. Vanmorgen heb ik een afspraak met Evert gemaakt voor een weerzien na 43 jaar(!) in het Friese Franeker. Joehoe!

Koningin Wilhelminabos

Ik zet hem toch weer even op het blog. De oude versie is letterlijk naar de bliksem gegaan. Voor mij is de video te waardevol, om hem op de vaste schijf te laten plakken. Vanmiddag ga ik weer even een kijkje nemen in dat bos. Tja, het was toen een bijzondere gebeurtenis. Ik ging samen met Mike en een vriendje van hem drie boompjes planten. Voor mijn beide broers en mijn pa. Ik weet nog dat veel mensen naar ons keken en ik begreep niet direct waarom. Totdat ik zag dat iedereen één boompje had en ik drie. Daar schrok ik toen wel van. Opeens was daar het besef dat ik op dat moment drie dierbaren had verloren. Hun namen staan op de mooie grote glazen gedenkplaten vermeld.

Interview Willem Alexander en Máxima

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen, dat ik van tijd tot tijd even naar het interview met Willem Alexander en Maxima heb gekeken. Ik zapte tussen ARD (duits voetbal) en RTL4. En ik moet erkennen, dat het stel veel meer van deze tijd is dan Beatrix, die overigens ook wel haar best deed. Opvallend voor mij waren de uitspraken over de aanspreektitels, de democratie in relatie tot wel of geen koningshuis, taken enz. en niet te vergeten de humor. Natuurlijk kan je dat stel niet aanspreken op daden van de ouders of andere familieleden. Ze vormen een nieuwe generatie, die met een schone lei aan hun leven zijn begonnen.
Ik kan me trouwens niet voorstellen dat een Argentijns kind aan haar of zijn vader heeft gevraagd als ie van zijn werk thuiskwam : "Hoi pappie, heb je vandaag weer mensen uit vliegtuigen gegooid?" Of dat het aan opa om wat steekpenningen vraagt, om een ijsje te kopen. Nare zaken houden ouders voor kinderen meestal verborgen.
Natuurlijk zag ik al veel eerder de ongedwongen houding van het koninklijk stel tijdens sportevenementen en op Koninginnedag. Het contact met het volk is veel inniger dan voorheen.
Neemt niet weg, dat het instituut Koningshuis een dure luxe is met in mijn ogen weinig toegevoegde waarde. Maar zo lang een meerderheid van het volk het wil, mag het ook van mij zo blijven. Leve de democratie!
O ja, Stuttgart versloeg thuis Freiburg met 2-1 en speelt de finale om de Duitse beker (DFB Pokal) tegen het Bayern München van Robben dat een dag eerder Wolfsburg van de mat veegde met 6-1.

Karel van Suchtelen van de Haare

Tijdens mijn bezoekje aan Apeldoorn, werd ik even herinnerd aan het huis van mijn oma en opa aan de Koningstraat nummer 65 te Leiderdorp. Dat kwam omdat ik een bekend schilderij zag hangen. Het schilderij hing voorheen aan de tussenmuur links naast de deur die de huiskamer verbond met de gang. Er hingen meer schilderijen in het huis. Ze waren gemaakt door oom Karel. Boven het dressoir, aan de kant van de brandgang, hing een heel groot kunstwerk van zijn hand. Het toonde een woestijnachtige omgeving met rotsblokken en cipressen (of in elk geval bomen die daarop leken). Op zolder heb ik weleens een portret gezien dat ook door hem was gesigneerd. Het was van een mooie Indonesische dame, die ik niet herkende als familielid. Ook dit schilderij, een boerderijtafereel is door oom Karel gemaakt. Dit soort schilderijen heb ik altijd mooi gevonden. Oom Karel maakte ook aquarellen. Mijn ouders hadden er een paar van in huis. Het waren afbeeldingen van het verre Indië.

Rechts oom Karel