In een lokaal blad zag ik een vacature van een IT bedrijf in Almere. Ik heb daarop gereageerd. De manager was erg enthousiast, vooral omdat mijn CV veel op dat van hem leek. Zelf ben ik ooit eens klant geweest bij het bedrijf, dat het hoofdkantoor in IJsselstein (U) had. De bedoeling was dat ik vestigingsmanager zou worden in Grou. Maar het bedrijf begon niet veel later te reorganiseren. Van de hele functie bleef alleen nog de zorg voor de medewerkers over. Dus werd ik toch weer Field Manager (=Peoplemanager). Uiteindelijk werden de mensen in Grou mij wel toegewezen, maar samen met zo'n 20 andere medewerkers. Nog geen halfjaar later werd het bedrijf overgenomen. De nieuwe eigenaar, een meedogenloze zakenman, begon systematisch de medewerkers van ons bedrijf te ontslaan. Hij was louter geïnteresseerd in de klanten van ons bedrijf, niet in het personeel. Dat wilde hij vervangen door eigen bankzitters. Van de 55 man had ik na drie maanden nog maar 11 over. Mijn eigen baan begon daarmee ook op de tocht te staan.
Het was inmiddels eind 2000. In die periode was mijn jongere broer ziek geworden. Darmkanker. Ik bezocht hem frequent (ik kreeg alle ruimte daarvoor) en stond hem gedurende zijn fatale ziekte bij. Een half jaar na zijn overlijden stortte ik psychisch in en moest aan de antidepressiva. Als een zombie ging ik dagelijks naar mijn werk, dat inmiddels van Almere naar IJsselstein was verkast. Omdat het zowel psychisch als zakelijk alsmaar slechter ging, werd mij geadviseerd om te zien naar een rustiger werkomgeving. Dat advies heb ik maar opgevolgd en nam zodoende na ruim 30 jaar afscheid van de IT detachering.
