Deze week vernam ik mij bekend nieuws : een IT bedrijf dat de salarissen van het personeel verlaagt. Een verschijnsel dat geregeld bij IT bedrijven voorkomt. Vooral detacheringsbedrijven. Zelf was ik als Field-/Peoplemanager ook verantwoordelijk voor het financiële welzijn van de medewerkers. Ik had daartoe een hulpmiddel gekregen in de vorm van een spreadsheet. In dat spreadsheet was een aantal variabelen opgenomen met achterliggende formules. Zodra ik het salaris veranderde, wijzigde ook de winstmarge. Als een salarisverhoging geblokkeerd werd door de ondergrens van de winstmarge, moest het tarief omhoog. Maar ja, een tussentijdse tariefstijging, daar trapte menige klant niet in.
Personeel had vaak de nare gewoonte te overvragen. Vaak was dat niet gebaseerd op een toegenomen waarde voor het bedrijf en/of de markt. Dus geen aanvullende opleiding of zo, maar meer vanuit een soort hebzucht.
Andersom kwam het ook voor dat het economisch minder ging. Minder vraag naar bepaalde expertise leidde tot hogere kosten en lagere tarieven en winstmarges. En dus moesten de betreffende salarissen omlaag. En wie dat niet wilde moest als bankzitter (er waren aanzienlijk minder opdrachten) maar opzouten. Dat kon op vrijwillige basis en anders op een vaak zeer vervelende manier. Want als men een IT hond wilde slaan kon men ook zeer gemakkelijk een end hout vinden.
In veel organisaties hobbelden de salarissen jaarlijks omhoog, zonder dat daar iets tegenover stond. Gevolg was dat groepen dure IT'ers met beperkte kennis, vaardigheden en ervaring ontstonden. Een huis, tuin en keuken programmeur ontving 110.000 gulden per jaar! En dan moest je hem ook nog het hele jaar aan het werk zetten en in de gaten houden of ie de uitgekauwde opdrachten wel uitvoerde en ze ook netjes en binnen de gestelde tijd deed. En hij voelde zich nergens voor verantwoordelijk. Met één uitzondering : zijn salaris.