Zoals je wellicht weet ben ik kerkelijk opgevoed. Ik ben gedoopt in de Nederlands Hervormde kerk in Leiderdorp. De doopakte heb ik nog. Ik ben niet snel na mijn geboorte door de dominee met water besprenkeld. Dat was een paar jaar later. Toen ik schoolrijp was, ben ik naar een christelijke school gegaan. Daar werd gebeden en uit de bijbel voorgelezen. Ik ging ook naar de zondagsschool.Als tiener kwam ik in de jeugddiensten en de catechisatie terecht. Het geloof was tot dan een stuwende kracht. Maar dat geloofskeurslijf ging alsmaar strakker zitten, naarmate ik ouder werd. Vooral dat moeten benauwde mij zeer en het feit dat er nauwelijks ruimte was voor een eigen inbreng. Toen ik de kans kreeg heb ik het van me afgegooid. Vlak voordat ik dat deed had ik veel gehoord en gelezen over andere geloven. Gevolg was dat ik ging twijfelen omtrent het mijne, waarvan vaak beweerd werd dat het het enige juiste is. Zelfs het Koninklijk Huis was toch lid van die kerk? Dus was er geen discussie of twijfel mogelijk.
Na een tiental jaren van ongeloof, ik ben wel altijd lid gebleven van de kerk, kwam het geloof toch weer meer op de voorgrond. Niet vanwege nare toestanden, waarin nood leert bidden, maar juist omdat het mij zo goed ging. Eerst dacht ik : "Dat is geluk". Maar na verloop van tijd met veel spirituele momenten, besefte ik dat het iets anders moest zijn. En dat andere bracht me weer terug bij het geloof. Dus dankte ik mijn Lieve Heer geregeld voor mijn en onze zegeningen. Ik bad ook voor de mensen die het minder goed of gewoon slecht hebben.
Toen het jaren later minder florissant met mij ging, vergat ik te bidden. Gek hè? In die slechte periode heb ik wel veel voor anderen, voornamelijk zieken, gebeden. Ik dacht mijn problemen zelf wel even te kunnen oplossen. Maar dat is me niet gelukt. Nu moet ik toch weer terug naar God. Daar zie ik erg tegenop. Met hangende pootjes terug naar mijn oorspronkelijke werkgever. Hij ziet me al aankomen.
