De Fyra is het gehandicapte zusje van de Thalys, ook een hogesnelheidstrein. De NS topman vraagt zich verbijsterd af, met welk bedrijf men in zee is gegaan. Met deze opmerking plakt meneer zichzelf een brevet van onvermogen op de borst. Immers, die vraag had in het verleden in het voortraject (selectie leverancier) beantwoord moeten worden. Dan had men zeker niet voor deze fabrikant gekozen. Deze Italiaanse leverancier is overigens slechts één van de verantwoordelijke partijen in het Fyra-project. De ander is de NS als opdrachtgever zelf. De eerste heeft er een potje van gemaakt, terwijl ander in diepe slaap verzonken was. Niet alleen tijdens de bouw, ook gedurende de acceptatietesten en eindtesten (voor zover die uitgevoerd zijn, want met Italianen weet je dat nooit) heeft de NS zich onvoldoende betrokken opgesteld. En nu zijn er 'opeens' onaangename verrassingen.
Met Italianen in zee gaan betekent grote risico's lopen. Dat heb ik aan de lijve ondervonden tijdens mijn loopbaan. Niet alleen het eten is spaghetti, alles is spaghetti in Italië. Gestructureerd, georganiseerd en planmatig werken kent men daar niet. Ik zal niet zeggen 'ze doen maar wat', maar vaak lijkt het er verdacht veel op. En als opdrachtgever heeft NS haar huiswerk dus ook niet gedaan. Men zal ongetwijfeld gedacht hebben : 'zo, de opdracht is nu van mijn bordje'. Maar zeker bij Italianen moet je er bovenop blijven zitten, om te voorkomen dat de boel op allerlei gebied uit de klauw giert. Een kwestie van cultuurverschil.