Als iemand structureel mij confronteert met de mededeling dat ik aardig tegen hem moet zijn, zal ik op zeker moment een hekel aan hem krijgen. Vanwege zijn gezeur tegen mij. Helemaal wanneer ik dergelijke uitingen als overbodig beschouw, omdat ik al aardig doe.
Om die reden begin ik het regenbooggedoe vervelend te vinden. Nog even en ik krijg inderdaad een hekel aan dat soort mensen. Maar dat is dan hun schuld. En dan de constante aandacht ervoor vragen. Men gaat zelfs letterlijk door de knieën voor bepaalde bewegingen / stromingen. Een teken van zwakte.
Telkens als ik een aflevering van Opsporing Verzocht volg, denk ik maar al te vaak BLM?
Wat ik in al die uitingen mis, is de aandacht voor mensen die het vele malen slechter hebben. Echt slechter en dus niet alleen een waanidee tussen de oren. Zoals de kinderen en hun ouders, die het slachtoffer zijn geworden van de Haagse politiek. Waarom wordt er voor hen niet geknield? Waarom krijgen zij geen armbandje en/of vlag? Hoe staat het met al die mensen die in de armoede geduwd zijn door de politiek? Wie neemt het voor hen op? Waarom hebben zij geen vlag? Waarom staat men niet een minuut stil voor hun situatie? Mijn omgekeerde vlag staat voor een land dat in ernstige nood verkeert.
Al dat woke gedoe is zeer selectief. Straks gaat men vrolijk voetballen op de groene massagraven in Qatar. Met regenboog kleuren op de mouw, knielen voor de wedstrijd en zwaaien met een blauw gele vlag en het woord vrede. Voor de wedstrijd gaat men door de knieën voor alle misdaden begaan tegen de menselijkheid (ruim 6.000 doden onder de Aziatische arbeiders) om te kunnen voetballen. Zelfs de Haagse politici die zich aan soortgelijke misdaden schuldig hebben gemaakt (Rutte, Hoekstra en De Jonge), mogen gewoon aan blijven. De drammers hebben de verkeerden op het oog.