Op muizenjacht

Afgelopen weekend, toen we nog lekker onder de overkapping zaten, begon Fenna opeens haar jachtinstinct te tonen. Ze dook onder de bank, rende dan naar buiten waar ze een tijdje doodstil met de kop scheef naar de grond stond te luisteren en spurtte dan weer snel naar binnen, naar de bank. Het hield zo een tijdje aan en wij trokken de conclusie : een muis!

met klem afgeraden en toch...

De overkapping is wat dat betreft zo goed als wind en waterdicht, maar het is geen afgesloten serre. Komt bij dat we daar geregeld zitten te eten en dan wil er soms nog geknoeid worden. Niet door ons natuurlijk (met een knipoog) maar door kleine bezoekers.
Omdat Fenna ook de dagen erna zo bleef jagen, hebben we een paar muizenvallen gekocht. Je weet wel, zo'n ordinair 'knal!-dag-muis-" geval, die het ook gemunt heeft op je vingers.
Ik heb ze gisteren op twee plekken geplaatst : een onder de bank en de andere naast het schuurtje. Daar zagen we kater Tom laatst nieuwsgierig rondsluipen. Als lokaas heb ik een stukje brood met pindakaas gebruikt. Beide vallen waren uit zicht en niet bereikbaar voor Tom. Want met Tom kan ik beter geen ruzie krijgen.
Vanmorgen heb ik beide vallen gecontroleerd, omdat Sonja meende vanmorgen een 'TAK!' geluid gehoord te hebben. Wat was het geval? Ondanks dat ik ze met klem geadviseerd had bij die vallen weg te blijven, zat er in elke val een muis. Kasian dese. Maar ja, wie niet horen wil, zal nooit meer voelen. Nu het er twee blijken te zijn, ga ik toch maar nog een keer die vallen plaatsen. Overigens is het interessant te weten deze muizen dus niet kunnen lezen (of ze weten niet wie Tom is)  en afbeeldingen hen ook niets zegt.