Een kind van gescheiden ouders vertelde mij een keer, dat het van de ene naar de andere locatie zwierf. Dan verbleef het bij de vader, dan bij de moeder, dan bij oma en opa en vervolgens weer bij de vader. Het leven verliep voor dit tienerkind in een cirkeltje.
Toen ik vroeg waarom dat zo was, zei het kind dat het door ruzies kwam. Als ze bij de moeder ruzie kreeg ging ze naar haar vader. Totdat ze daar ruzie kreeg, dan ging ze naar oma en opa. En als daar ook weer ruzie ontstond vertrok ze weer naar moeder. Het kind werd telkens weer met open armen ontvangen. Leuk voor het kind, misschien. Al heb ik daar zo mijn twijfels over.
Later begreep ik de reden van de ruzies, toen het tegen mij uit de toon viel. Of beter : het voelde zich zo op zijn gemak dat ie zijn gewone gedrag liet zien. Een gedrag waarmee zijn familie ook te maken kreeg. Het kind was niet gewend om een 'nee' te horen te krijgen. Het wilde altijd zijn zin krijgen. Toen ik dat begreep, deed ik toch maar even een boekje open met mijn mening.
Als alle betrokken volwassen op één lijn zouden gaan zitten en met elkaar zouden communiceren, dan zou dat zinloze cirkeltje doorbroken kunnen worden. Dan is nee overal nee. Zo'n kind komt er na een ruzie dan niet meer zo gemakkelijk mee weg, door te vertrekken. Terugsturen dus en leren regels te aanvaarden. Daar wordt iedereen wijzer van. De tiener gaf toe, dat dat eigenlijk wel het beste zou zijn. Maar in de maanden erop veranderde niets. Ik hoop dat de situatie toch ten goede gekeerd is.