Van mijn lieve mama leerde ik iets over de eerste 40 dagen na het overlijden. Gedurende die periode schijnt de ziel van de overledene zich gereed te maken voor zijn reis naar de hemel. Een soort Hemelvaart. Men zegt dat na het overlijden de ziel nog binding heeft met het lichaam, maar er niet meer in zit. Zo ziet de overledenen zijn eigen begrafenis of crematie en spreekt hij met de nabestaanden die zich openbare in gedachten en visioenen. Vraag me niet wie al die wetenschap heeft overgebracht naar de deskundigen. Misschien iemand die even aan de andere kant is geweest? Vlak voor haar overlijden herinnerde mijn moeder mij nogmaals aan die 40 dagen. "Niet vergeten hoor!", benadrukte ze nog.
Omdat mijn moeder het zo belangrijk vond, heb ik sindsdien kaarsjes aangestoken. Vandaag, zondag, is het weer zo'n 40 ste dag na het overlijden van een dierbare en dus brandt er weer een kaarsje.
