Vandaag heb ik een Iraanse vluchteling geholpen. Ik ontmoette hem toen ik bij iemand anders hier in de buurt op bezoek was. Toen wilde hij iets verhuizen, maar hij had geen trekhaak onder zijn auto. Meneer, gescheiden vader met een zoontje, werkt in de horeca en heeft te maken met bijzondere arbeidsvoorwaarden. Ooit noemde men die regels, voorschriften die aangaven hoe je je als slaaf dient te gedragen. Dus heb ik hem e.e.a. over werken in Nederland verteld. Van origine is hij ingenieur, maar nu werkt hij in de keuken van een restaurant voor een schijntje. Maar.... hij werkt.
Hij maakt erg veel uren en is meestal na middernacht pas weer thuis. De volgende ochtend staat ie om 8 uur weer naast zijn bed, want de baas wacht. Kijk, voor zo'n iemand wil ik wel even de handen uit de mouwen steken. Desnoods om zijn werkgever, een Grieks(!) restaurant, even flink aan te pakken. Want verlofdagen schijnt hij niet te hebben....
De pas aangekomen Syriër hier schuin tegenover ons steekt ook de handen uit de mouwen. Ik ontmoette hem begin deze week. Eerder zag ik hem met een jonger iemand onkruid verwijderen in de brandgang. Kijk, dat spreekt mij dus erg aan : initiatief tonen en meedoen. Hij woont nu nog alleen in de eengezinswoning, maar zijn vrouw en kind komen nog, zo vertelde hij mij. De jongeman die hem hielp bleek zijn neefje te zijn. Die verblijft nog in het AZC in Hoogeveen. Van tijd tot tijd zoekt hij zijn oom op. In het paradijs.