Een keer anders

Soms zou ik het wat anders willen. Ik heb het over mijn mijn eigen ikkie. Neem nou een fraai stukje tekst. Zit ik dat geïnteresseerd te lezen, val ik over de fouten. Weg inhoud of boodschap. Die fouten overheersen op zo'n moment. Hetzelfde geldt voor situaties waarin iemand aan het woord is. Ik word steevast afgeleid door fouten. Neemt niet weg dat ik kennis neem van de inhoud, maar toch. Meestal speelt die afwijking van mij, als ik te maken heb met vrij goed opgeleide mensen. Voor hen met een lagere opleiding of buitenlanders heb ik meer begrip, al vind ik nog steeds de schrijfwijze 'me vader', 'ik het' (ik heb) en 'ik wordt' erg storend. Maar als een hoger opgeleide het heeft over een 'aantal mensen die...' of  'een kind die' dan vind ik dat helemaal niets.
En dan zijn er nog de roestige spijkers en/of schroeven in fraai gebeitst hardhout, de prijskaartjes aan de tuinschermen of planken en nog veel meer van dat soort zaken. Begin deze week zag ik langs de kant van het fietspad een grote plas regenwater. Ik zag ook een putje. Een verstopt putje. En dus stond ik onder toezicht van een verbaasd kijkende Fenna wat bladeren en ander vuil met mijn laars bij de openingen van het putje weg te schuiven. Zodra het water wegstroomde liep ik opgelucht verder. Zwerfvuil kan ik ook niet voorbijlopen. En als ik ergens binnen ben, hang ik schilderijtjes en/of fotolijstjes recht. Als ik uit een horecagelegenheid vertrek zet ik stoelen weer op hun plek en laat de tafel schoon achter.
Als ik dat allemaal zou kunnen laten, zou ik nog veel meer vrije tijd hebben. En misschien minder verbaasde gezichten om me heen zien.