In een van de boekjes, die over wilde dieren gaat, staan ook wolven afgebeeld. En ook het geluid dat de wolf maakt is aanwezig.
Toen opa samen met Emma het betreffende boekje bekeek en beluisterde, bracht het gehuil van de wolven bij Emma een onverwachte emotie teweeg. De eerste keer keek ze me aan, sloeg eena rm om mijn nek en gaf opa een een kusje op zijn wang. Toen ze later zelf nog een keer op dat wolvenplaatje drukte werd Emma zelf zo verdrietig, dat ze begon te huilen. Opa begreep er niets van, maar sloeg dat wolvenplaatje daarna maar over.
Later hoorde ik van haar pappa en mamma, dat het waarschijnlijk te maken heeft met een andere ervaring van Emma. Thuis, als Emma huilt omdat ze echt pijn heeft (na een val of zo), gaan de beide honden, Puk en Lilly, ook loeien. Ze associeert het gehuil van de wolven dus blijkbaar met verdriet. Vandaar dat ze me eerst troostte, toen opa op dat knopje van die wolven had gedrukt.