Het is flink wennen

Het was weer een rustig weekend. Geen weekend zoals wij als ouders ze meemaakten. Als kinderen gingen we gingen geregeld even op bezoek bij onze oma en opa. Veel deden ze niet met ons, maar we vermaakten onszelf opperbest. Er waren best wel karweitjes te doen, zoals de kippen voeren, de hokken schoonmaken (ook van de konijnen) en in een jutezak paardensla verzamelen. Ook als tieners gingen we geregeld naar opa en in dit geval tante (oma was inmiddels overleden).
Later, als ouders, bezochten we geregeld (om de week) met de kinderen ook onze ouders, hun oma en opa. Onze eigen opa en tante (overgrootouders) waren er niet meer. Ouders van onze generatie hebben zeer sporadisch op onze kinderen gepast. Zij / wij regelden alles zelf. Dat was natuurlijk schipperen met vrije dagen en dagindelingen. De kinderwens was enigszins te vergelijken met de aanschaf van een hond : bezint eer gij begint. Komt bij dat een hond nooit zelfstandig wordt, dus zijn hele leven aandacht en zorg vraagt. Tegenwoordig zijn er honden uitlaatdiensten en crèches.
Het zijn andere tijden geworden. Oma's en opa's  zijn tegenwoordig alleen in beeld als er iets bij hen te halen valt of van hen verwacht wordt. Dat is meestal oppassen. Niet alleen op vaste dagen, maar ook als er sprake is van ziekte en/of een uitstapje of vakantie zonder kinderen. Wat staat daar tegenover?
In elk geval niet gezellig even op bezoek komen om bij te praten en/of een kopje koffie glas fris of zo. Zelfs niet als een soort van blijk dank voor al die jaren oppassen, opvangen, leuke dingen doen en hun pappa en mamma op allerlei ander gebied helpen. Het zijn de algemene klachten van veel oma's en opa's in deze tijdsperiode. Hebben we aan al die zorg, inspanningen en opofferingen (tijd, energie en geld) soms geen goed gedaan? Oma's en opa's hebben immers ook een eigen leven.
Een andere oppas oma klaagde eens : "Ze zitten de hele dag met hun telefoon te spelen. Maar een kaartje of bloemetje sturen is er ook al niet bij. Ik ben alleen in hun gedachte als ik moet oppassen."
Wat bij ons nog een beetje overgebleven is, is de frietdag op vrijdagen. Maar ook die bijzondere dag begint aardig in het slop te geraken, want oma en opa zijn zelf niet van die frieteneters. Het is flink wennen aan die veranderingen. Hopelijk gaat het een keer lukken.