Op een zeker moment kwam ik erachter dat het 'ontvangstkanaal' in mijn hoofd een vernauwing heeft opgelopen. Die is blijkbaar ontstaan in donkere tijden. Als iemand een verhaal tegen mij begint af te steken, dan ontstaat opeens een situatie waarin mijn grijze massa niets meer opneemt. Ik hoor alleen gepraat, zonder te begrijpen waarover het gaat. Net alsof er een trechter in mijn hoofd overloopt. Dat gebeurt vaak als er snel en druk gesproken wordt, of wanneer iemand boos reageert en/of als ik van boven al moe ben. Vaak haak ik dan maar af. Soms merkbaar soms stiekem. Afhankelijk van de situatie; oor in, oor uit.
Een soortgelijk iets heb ik met indrukken om me heen. Vandaar dat ik geregeld pauzeer als ik in de auto of op de motor rijd. Het verkeersbeeld is vaak te druk voor mij. Gelukkig zijn er nog andere chauffeurs in de familie. De drukte van horen en zien roept een bepaalde vermoeidheid bij me op. Dus mij zie je niet in drukke omgevingen. Soms maak ik een uitzondering. Dan zie ik wel hoe lang ik het kan volhouden. Leuke activiteiten trekken nu eenmaal veel mensen en produceren veel geluiden. Een kwestie van over drempels heen stappen. Dat moet wel, anders wordt mijn wereld alsmaar kleiner.