Begin deze maand was het weer zover in Amerika. Op 4 juli 1776 verklaarde Amerika zich onafhankelijk van Groot Brittannië. Ik weet niet in hoeverre dat feest ook bedoeld was voor een ander jubileum. Het is namelijk zo, dat sinds 1945 het 25 ste land door Amerika werd gebombardeerd. Met alle gevolgen van dien. Amerika probeert voorzichtig inzage te geven in het aantal burgers, dat door de bombardementen is omgekomen. Het land is begonnen met de aanvallen met drones. Ik denk niet dat de openheid verder zal gaan. We hebben het namelijk over miljoenen slachtoffers.
Amerika heeft zijn pijlen nadrukkelijker gericht op Rusland. Dat land heeft de banden met Turkije, nota bene een NAVO lid, flink aangehaald. Die actie was voorspelbaar. Erdogan is een opportunist die zwalkt tussen Europa en Rusland. Een onbetrouwbare partner voor de westerse wereld.
Engeland heeft op haar beurt nu ook een eigen Independence Day; los van de roestige EU-ketenen. De nieuwe prime minister mevrouw May zei : "We gaan een nieuw en krachtig Engeland opbouwen!" Ze sprak ferme taal. Ze deed me aan Margeret Thatcher denken. Daar hou ik wel van, een krachtige leider. De beide vrouwen doen me denken aan mijn jeugd. Als de juf of mijn moeder zei : "We gaan dat doen", dan haalde ik het niet in mijn hoofd om tegen te sputteren of erger : iets anders te gaan doen. Ik keek wel uit! Bij Rutte denk ik te vaak : "Ach zeur niet zo, ga je werk eens doen mietje!"
In Amerika heeft men met veel bombarie de gedode agenten herdacht. Zelfs Obama was aanwezig. Zoveel aandacht is er van overheidswege nooit geweest voor de slachtoffers van de killing cops. De president beperkte zich tot wat opmerkingen in de vragende sfeer. Jammer. Ik had gehoopt dat hij het politiekorps een flinke veeg uit de mantel zou geven. Blijkbaar had Obama de verkeerde mantel meegenomen : die van de liefde.