Wij waren nog ouderwetse ouders, die er voor hun kinderen waren. Geen oppas, geen crèche, geen oma en/of opa die een vaste dag in de week de kids opvingen. Die situatie is veertig jaar later flink veranderd. Soms krijg ik de indruk dat kinderen van jongs af aan als lastig worden beschouwd. Ze worden als baby al elders gedumpt. Als de schoolvakanties aanbreken, breekt thuis paniek uit : "Help, de kinderen zijn thuis!"
Ik kan me overigens voorstellen dat beide ouders willen, tegenwoordig is het vaak moeten, werken. Want met één inkomen kunnen veel gezinnen tegenwoordig niet meer rondkomen. Ik herinner me nog de tijd, dat moeders thuis bleven. Er was één kostwinner. Sindsdien zijn niet alleen de kosten, maar ook de ambities en het individualisme gestegen. Veel jonge ouders relatief dure huizen gekocht. Tja, dan moet je wel beiden werken. Zo hebben wij nooit gerekend. Ons financiële rekenwerk was gebaseerd op één inkomen. Een tweede zagen we als een extraatje. Voor leuke dingen.
De huren zijn ook fors gestegen. Er is al decennia een tekort aan goedkopere huurwoningen. Vluchtelingen boffen. Speciaal voor hen worden nu (opeens wel) sociale huurwoningen gebouwd. In België wordt de vakantie-opvang steeds populairder. Ergens logisch, want ook tijdens schoolvakanties gaat het werk vaak gewoon door. Hopelijk is dat soort opvang daarvoor bedoeld. En hopelijk niet om als ouders enkel met z'n tweetjes op vakantie te kunnen gaan. Het egoïsme viert immers hoogtij. Aan de andere kant mogen we blij zijn dat ze niet zoals menig huisdier aan hun lot worden overgelaten. Of is het wachten op het eerste kind, dat een een boom vastgebonden aangetroffen wordt? En na de vakantie gewoon weer zwanger worden. Want kinderen horen erbij.
