In een lokale boekhandel ging ik op zoek naar ansichtkaarten (germanisme?). De boekhandelaar waagde het mij te vragen waar wij vandaan komen. Ik beperkte het maar tot Holland, want als ik hem emotioneel als ik was moest vertellen over Flevoland, dan zal ie ongetwijfeld achter zijn toonbank ineengestort zijn van de schrik.
Net als gisteren toen we op de binnenplaats van de burcht stonden, voelden we ook hier in de stad de geest van vervlogen jaren. Op de een of andere manier straalde hij ook rust uit. Toch was de combinatie van zeer oude panden waar zeer bekende merken en namen de gevels (ont)sierden soms wat verwarrend of zelfs storend. Stel je eens voor, een ridder met een integraalhelm van Shoei op zijn hoofd. Geen gezicht, toch?
Er staan in de stad ook moderne kunstwerken, zelfs uit de jaren 90. Maar deze zijn een met de omgeving en heel herkenbaar in hetgeen ze moeten voorstellen. Geen roestbruine platen ijzer, maar ouderwetse, echte kunstwerken. De meeste beelden zijn van brons en mogen daar staan zonder het risico vernield en gejat te worden vanwege de prijs van oude metalen. Zelf de bliksemafleiders zijn nog op de hoge gebouwen aanwezig! Hopelijk maak ik nu geen slapende honden wakker.
 |
| ...haar houding was niet helemaal correct... |
Fenna had het ook naar de zin. Door het centrum liep een goot waar water doorheen stroomde en met hier en daar een kunstwerkje. Een kunstmatig beekje? Fenna vond het in elk geval heerlijk door het water te banjeren. Dat wandelingetje eindigde bij de Westerturm, waar het water met een kleine draaikolk in de grond verdween.