Je kent het vast wel, je moet iets doen wat je tegenstaat. Gewoon omdat je er geen zin in hebt. Mijn mamma zei dan bestraffend : 'Dan maak je maar zin, Wimmie!' Soms had ik er geen trek in, omdat het tegen mijn principes indruiste. De ene keer is het dus mezelf een schop onder mijn kont geven en de andere keer is het de gevolgen van mijn weigering accepteren.
Ik heb ook zo mijn principes. O ja? Ja!
Bij een paar opdrachtgevers heb ik geweigerd dingen te doen, die in mijn ogen op dat moment illegaal waren. Ik hield rekening met een ontslag wegens werkweigering. Maar ja, slimme Willem hield altijd keurig dossiers en projectdagboeken bij. En dat wist men. Wie schrijft, die blijft.
Vandaag gaf ik mezelf een schop onder de kont. Ik ben gaan straten. Ik heb daar gewoonweg een enorme hekel aan. Net als aan behangen.
Ik moest eerst een zelfbouw bankstel van steigerhout verplaatsen. Het betrof een hoekbank die uit één stuk bestaat. Gelukkig was het enorme gevaarte nogal onconventioneel in elkaar geschroefd : dik hout op dun hout. Door die werkwijze kon ik de bank gemakkelijk uit elkaar halen. Het verplaatsen verliep zodoende een stuk gemakkelijker. Als ik hem weer in elkaar zet, dan houd ik op voorhand rekening met een mogelijke demontage.
Mijn hulphond Fenna |
Het straatje moet wat opgehoogd worden, zodat het regenwater wegloopt. Met afschot dus. Nu liggen na een bui plassen voor de deur. Het hemelwater moet straks naar een afvoerputje lopen, dat in een naastgelegen brandgang zit. Ik ben voorlopig wel weer even bezig met deze k-klus. Het is net als toen met werk. Ik doe met tegenzin toch mijn best en maak er wat van. Beter zo, dan halfbakken. In het laatste geval kan je het beter helemaal niet doen. Met de kans ontslagen te worden....