Project P

Vanmiddag zag ik dat een belangrijke rechtszaak gaande was. Er stonden weer radiowagens bij de rechtbank hier in Lelystad. Het betrof de rechtszaak rond de uitzending van Project P. Een school waar met verborgen camera opnames gemaakt waren van pestgedrag, wilde de uitzending verbieden. De rechter koos zoals te doen gebruikelijk in ons land voor de daders. De op school gemaakte opnames mogen niet uitgezonden worden. De rechter lichtte zijn uitsprak toe met de woorden, dat de privacy van de pestkoppen belangrijker is dan de vrijheid van meningsuiting van programmamaker RTL. Over de slachtoffers wordt met geen woord gerept. Dat hun privacy op traumatische wijze geschonden wordt, is van geen belang. Ik las afgelopen week over een moeder van zo'n pestkop, die haar kind in bescherming nam. Het zou je moeder maar wezen. Een gemiste kans om het kind iets over normen en waarden te leren.
Veel pesten gebeurt uit gewoonte. Of vanwege het voorkomen zelf gepest te worden. Het is een goede zaak pestkoppen daarop te wijzen. Ik vind de manier waarop het programma het pesten aanpakt erg goed. Er wordt nauwelijks met het vingertje gewezen. Er wordt nadrukkelijk een beroep gedaan op zelfreflectie. En die methode werkt erg goed. Vaak zijn de gezichten onherkenbaar gemaakt. Maar natuurlijk herkent men elkaar aan de kleding of de stem. Maar dat zet de persoon zelf flink aan het denken.
Ex-voetballer John de Wolf schrok zich een hoedje toen hij zag hoe spelers uit n.b. één team onderling pestgedrag vertoonden. Voor de meesten was het een gewoonte geworden. John schudde ze eens flink wakker.
Jammer van die slapende rechter. Die ziet het programma door een heel andere bril. De bekende pamper-bril, die menige wetsovertreder een taakstrafje oplevert en het slachtoffer nog dieper in de ellende drukt. Jammer ook van de school, die de rechtszaak mede namens een paar ouders startte. Naar zo'n school, het Einstein Lyceum in Hoogvliet,  zou ik mijn kinderen nooit willen sturen.