kogelvrij schot uit de cockpit |
Laagvliegend over de polderwegen en zonder anti-motorgeschut langs de weg, zag ik al van ver een sliert geparkeerde auto's in de berm. Ik stopte keurig bij een verkeersregelaar, die mij zei dat ik tot vlakbij het terrein de motor mocht parkeren. Dat is weer eens wat anders dan het gemekker over criminele motorclubs.
Het was vanaf mijn luxe parkeerplek nog geen tien meter lopen naar het bergingsterrein. Op het terrein was een lange tafel neergezet, waarop allerlei roestige fragmenten lagen uitgestald. Er stond aardig wat belangstellenden. Een bergingsofficier van de KL gaf tekst en uitleg. Hij was al bijna klaar met zijn eerste ronde. Volgens hem maakt het weinig verschil of een toestel op de grond of het water neerstort. Er zijn in beide gevallen vaak geen grote delen meer over. Hij wees op een aantal grote witte zakken, waar nog meer opgeviste fragmenten in lagen.
Sommige dingen waren nog herkenbaar, maar voor de overige moest je deskundige zijn. En dat was deze officier. Men had nog geen herkenbaar iets gevonden dat de identificatie van het toestel kon bevestigen. Maar overduidelijk was wel dat het een Vickers Wellington is.