Toen we ons plekje (in de schaduw) hadden uitgezocht, kwam de Duitse buurvrouw op ons af. Ze verblijft in zo'n typisch Duits optrekje, bestaande uit een toercaravan waar een huisje tegenaan gebouwd is. Het enige wat ze zei was : "Ich habe zwei Kätzen." Ze wees daarbij naar Fenna. Op zo'n welkom zou ik bijna willen reageren met : "Nou en? Wij hebben er ook een. En een goudvis en een hond. Nana de nana!" Maar Sonja zei dat Fenna aangelijnd zou blijven.
Ze deed me denken aan onze buren in Schoonhoven. Toen we de woning die te koop stond gingen bekijken, kwam de buurvrouw haastig op ons af om te zeggen dat ze twee kleine koters had die 's middag sliepen. Of we daar rekening mee wilden houden als we zouden gaan verbouwen. Ze stelde zich niet eens aan ons voor. En wie denk je dat de meeste lawaai maakte? Juist, de buren!
Deze verder aardige buurvrouw voert de vogels en de eekhoorntjes. En daar hebben wij ook plezier van. Hier in de buurt is dus een meer. Daar wordt enthousiast over gesproken en geschreven. Het is een recreatieplas. Op een kaartje was aangegeven hoe je daar het snelst kon komen. In werkelijkheid was de wandelroute een kleine ramp. Ik heb de route verkend. Hij slingert zich over een flinke heuveltop met een erg hoog stijgingspercentage. Het pad loopt door een bos en gaat steil omhoog en net zo steil naar beneden. Daarna sta je voor een groot hek. Ik moest om de plas heen fietsen om bij de ingang te komen. Op borden was aangegeven, dat honden niet toegestaan waren. Dus was het al met al voor ons over en uit. Dan maar onder de douche en Fenna in de kunstmatige regen van een tuinslang.