Een paar jaar later kreeg mijn fraaie handschrift te maken met terreuraanvallen in de vorm van strafwerk. Weer later ontwikkelde ik mijn eigen steno. Dat was toen ik aantekeningen moest maken tijdens de lessen. Dat verkorte handschrift gebruikte ik ook toen ik ging werken. Weer later gebruikte ik een dicteerapparaat. Daar vroeg ik vooraf toestemming voor. En als ik die kreeg, plaatste ik hem voor iedereen zichtbaar op de tafel.
Ik leerde in dat eerste leerjaar ook lezen. Korte verhaaltjes met tekeningen erbij. Ze gingen over Wim, Zus, Jet, Teun en zo. En de honden Kees en Does. Ach ja, de tijd van het witte krijt, pennenlappen en kroontjespennen in de jaren 50.
Dat lezen was toen nog mijn ding. Dat heeft men mij afgeleerd toen ik verplicht boeken moest lezen. Later leerde ik snellezen. Diagonaal over het blad woorden oppikken en die tot een begrijpend geheel vormen. Iets wat ik nog geregeld doe. Er waren opdrachtgevers, managers, die dat ook deden. Voor hen drukte ik belangrijke woorden, die in het kort het verslag weergaven, vet of cursief af. Er ontstond een soort telegram. Ik leerde ook mensen lezen. Nee, niet in de vorm van lesgeven, maar mensen leren kennen door hun gedrag, uiterlijk en (werk / privé) omgeving te lezen. Zoiets doe ik nog steeds.
Zo heb ik hier in de buurt een zzp'er gelezen. Volgens mij werkt hij erg slordig, heeft ie een laag niveau wat zelfdiscipline betreft en ontbeert hem organiserend vermogen. Hij is ook niet gewend iets af te maken. Volgens mij is ie een paar keer failliet gegaan. Tja, lezen dus. Schrijven doe ik soms ook nog. Soms.