Opeen schoot mij het grote verschil met onze kerken te binnen. Onze kerken zijn gebouwd met geld. De Roemeense zijn gebouwd met liefde. Veel liefde.
Ze ademen ook een heel andere sfeer. Niet de ‘hier komen jij!’ en/of 'waar uw kerkelijke bijdrage' sfeer van onze kerken, maar veel meer de ‘Kom tot mij, allen die vermoeid zijn’ sfeer. Ik denk dat ik die sfeer zo het beste kan weergeven. En ook dit keer viel er na mijn entree een last van mijn schouders.‘s Morgens waren Olga en Ovidiu al begonnen met de voorbereidingen van het feestmaal, dat ‘s avonds genuttigd zou worden. Ter ere van de verjaardag van onze gastheer de volgende dag. De kinderen met hun aanhang en de familie uit Nadlac en natuurlijk mamma Maria uit Pecica zouden komen.
‘s Middags zijn we met de dochter en haar vriend naar een eilandje in de Mures gegaan. Op dat eilandje heeft haar vriend een huisje gekocht. Het deed ons aan Beekbergen denken, zij het dat daar permanent gewoond mag worden. Er moet nog veel gebeuren aan zowel het huisje als de tuin, maar wie daar doorheen keek, zag een schitterend plekje.
Rond zes uur ‘s avonds kwam het bezoek aan. Daarna hebben we met z’n allen van de dis genoten en gezellig gepraat en natuurlijk gelachen. Voor het toetje werden we uitgenodigd door de dochter en haar vriend. Ze wilden ons op een chocoladetaartje trakteren in een patisserie in het centrum van de stad. We hadden van begin af aan een goede band. Het klikte bijzonder goed tussen ons. Het zijn weliswaar jongelui van in de 20, maar toch. De jongeman zei mij dat hij zich erg op zijn gemak voelde bij mij. Hij vond het erg jammer dat we zo kort zouden blijven.