Knokken op het voetbalveld

Het gebeurt nog steeds. Ondanks al dat gedoe rond de dood van de grensrechter uit Almere. Afgelopen Hemelvaartsdag is een viertal pubers opgepakt, nadat ze na een verloren finalewedstrijd van een voetbaltoernooi in IJmuiden op de vuist gingen.
Het viertal is opgepakt wegens openbare geweldpleging, maar is inmiddels weer op vrije voeten. Niet alleen het incident is opvallend. Ook de reactie van hun vereniging ZSGO-WMS uit Amsterdam Osdorp. Het bestuur van de club gaat zich namelijk beraden op de te nemen strafmaatregelen. Wat een onzin! Die lijken me zo helder als wat : het viertal laten schorsen voor een jaar of vijf door de KNVB. Weer een vereniging, die na het Buitenboys drama geen nieuw beleid heeft gemaakt om agressie tegen te gaan en (straf)maatregelen te definiëren.

Alcoholvrij

Aan de Cie's bar

Nee, ik kan niet tegen alcohol. Zowel fysiek als psychisch niet. Fysiek kan een enkele rumboon mij al fataal worden. Mijn armen en benen worden als elastiek en ik word draaierig en raak in een soort coma. Voor een actief iemand als ik, is dat een ramp. Niet alleen in mijn tienerjaren, ook in militaire dienst heeft men geprobeerd mij aan de alcohol te krijgen. Maar zonder succes. Ik heb één keer last gehad van een kater. Dat was de dag na het afscheidsfeest in Zuidlaren, in november 1970. Ik kan me er niet zoveel meer van herinneren.
Psychisch kan ik ook niet tegen dat spul. Mijn afkeer van alcohol werd nog groter toen ik mensen ontmoette, die alleen na veel alcohol drinken gezellig konden worden. Tenminste, dat beweerden zij. Voor mij worden ze helemaal niet gezellig. Alleen maar vervelend. In sommige gevallen worden mensen zelfs agressief. Hun ware aard komt naar boven en wat een onzin kramen ze uit! En ach je weet wel : Kinderen en dronkaards; ongeremd uit hun nek kletsen. Ook een manier om mensen te leren kennen. Maar liever op een nuchtere manier. Alcoholvrij.
En wat alcohol in het verkeer betreft : we hanteren slappe regels in levensgevaarlijke situaties. Gewoon zonder alcohol en/of drugs in het verkeer. En anders ben je definitief je rijbewijs kwijt. Lijkt me heerlijk en helder.

Handhaving ontbreekt

Bovenwater

Elders in Lelystad zijn bewoners boos, omdat voor hun deur allerlei vaartuigen in het Gelderse Diep liggen weg te roesten of te rotten. De gemeente kan of wil er niets aan doen. 'Men mag daar vrij afmeren', zo zegt de gemeente Lelystad. Komt bij dat er geen geld is om de wrakken te verwijderen.
Dat laatste geloof ik best. Maar de eerste reden vind ik een tamelijk bedenkelijke reden. Vrij afmeren, oké. Maar de plek gebruiken om een wrak te dumpen of een vaartuig bewust te laten verpauperen lijkt me niet de bedoeling. Een kwestie van interpretatie van de regel. Ter vergelijking : als een motorvoertuig dat duidelijk niet meer in rijdende staat verkeert langere tijd op de openbare weg staat, wordt hij verwijderd.
Hier in Haven kenden we een soortgelijk probleem. We hadden (en hebben hier helaas weer) hier een eigen derde wereld onderzeedienst in de vorm van half gezonken / vergane vaartuigen in het Bovenwater. Iets wat de kwaliteit van het water niet bepaald ten goede komt. Er was een tijd dat jaarlijks de wrakken van een knalrode sticker werden voorzien. Vaartuigen die na de gestelde termijn niet waren verwijderd, werden alsnog door de gemeente weggehaald. Het zag er een paar jaar mooi uit. Maar dat is inmiddels ook al weer voorbij. Terug naar AF. Jammer. Hopelijk vindt de gemeente alsnog een creatieve oplossing voor dit soort problemen. Een schone leefomgeving geeft menig mens een veilig gevoel.

Ons tweede Schiphol

Men wil het vliegveld van Lelystad uitbreiden, zodat Schiphol wat ontlast kan worden. Het gekrakeel is niet van de lucht. De een heeft het over nieuwe banen (landingsbanen en werk), de ander over overlast en belasting van het milieu. Een heel gedoe dus.
Wat ik nou zo interessant vind in deze discussies is de manier, waarop de overheden met elkaar omgaan. In de Flevopolder beklagen overheden zich herhaaldelijk, dat Den Haag niet naar hen wil luisteren. Dat geldt zowel voor de samenvoeging van de provincie als de uitbreiding van het vliegveld, met name de vliegroutes. Het interessante daaraan is dat lokale overheden nu ook eens ervaren wat menige burger ook overkomt : een eigengereid optreden van een overheid met een quasi medezeggenschap van de burger.  En da's niet leuk hè?

Auto in brand

In de Purmer ging gisteren een auto in vlammen op. Het is niet de eerste en ik verwacht ook niet de laatste keer dat dit gebeurt.
Erg vervelend allemaal.  Een week of wat geleden is een vrij nieuwe auto in Haven gestolen. Ik ben bang dat ie inmiddels in een ander land rondrijdt.

Terug naar Het Groene Hart -1-

Veerpont Schoonhoven - Gelkenes

Ameide

Gisteren hebben we een nostalgische trip gemaakt naar Het Groene Hart. Om precies te zijn naar Schoonhoven en Gouda.
Het was een regenachtige dag, maar dat kon onze pret niet drukken. De Gooiseweg wordt onder handen genomen. Er komen rijbanen bij. De werkzaamheden gaan gepaard met snelheidsbeperkingen. Dus in plats van 100 terug naar 70 en soms 50 km /uur. Fenna was ook mee. Het leuke van haar is, is dat ze niet na een kilometer al begint te zeuren of we er al zijn. Een hond, daar heb je nog iets aan. Via de A27 namen we na Utrecht de A1 en de A2 richting het zuiden. Bij de afslag IJsselstein verlieten we de saaie snelweg en kwamen in het typisch Hollands polderlandschap terecht. Toch heel anders dan het Flevolands. Ik zou zeggen : veel natuurlijker en vertrouwder. Maar dat zal ook te maken hebben met onze geboorteplaats Leiderdorp.
Via de N210 reden we richting Lopik, waar we linksaf naar de Lekdijk reden. Op de dijk sloegen we linksaf, omdat we even een kijkje wilden nemen bij de Salmsteke. Dat is een dagrecreatieplek aan de Lek, met strand. Aan de overkant ligt het dorp Ameide. Op die grote parkeerplaats maakte Robert (toen 15 jaar) zijn eerste rit achter het stuur van een auto, een Nissan Prairie.

Fenna kon daar even de poten strekken en wat souvenirs (in de container) achterlaten.
We verlieten Salmsteke en reden via de Lekdijk richting Schoonhoven. Na het openluchtzwembad 't Wilgerak reden we richting het veerpont aan de Lek. Daar parkeerden we de auto en maakten met Fenna een wandeling door de oude Zilverstad.

Terug naar Het Groene Hart -2-

Via de oude Veerpoort (1601) liepen we richting het centrum van het vestingstadje. Daarna rechtsaf door de Lopikerstraat en aan het eind rechtsaf langs de begraafplaats weer terug naar het veer. De pauze in Schoonhoven werd ook benut om de lunch te gebruiken.
Het weer viel erg mee. Het was zowaar droog! Bij het pont troffen we een groep fietsers die uit Engeland kwam. Onder de helmen piekte grijze natte haren. Het waren ouderen. Stoere ouderen dus. Zij gingen aan de thee, wij aan de koffie.
Daarna reden we via de N210 en de N207 naar Gouda. We wilden eigenlijk de reis tot Bergambacht voortzetten over de Lekdijk, maar die was afgesloten. Men is de dijk aan het verstevigen.
De weg tussen Bergambacht en Gouda kwam weer vertrouwd over. Met het typisch Zuid Hollands polderlandschap, halverwege de scheve kerk van Stolwijk en de benzinepomp in de z-bocht. 'Kijk, tegen die brug heb ik mijn hoofd nog gestoten toen we aan het schaatsen waren!', zei Sonja wijzend naar een mooi oud groen ophaalbruggetje. In de weg is een aantal drempels aangebracht, die de snelheid van 80 naar 50 terugbrachten.
Voor de Haastrechtse brug over de Gouwe ligt een tweetal rotondes. De eerste is nieuw voor ons. De tweede, vlakbij de brug bestond al.
Dan rijden we rechtsaf naar beneden Gouda in.

Terug naar Het Groene Hart -3-

We besloten na 18 jaar afwezigheid op een vertrouwde plek te parkeren : Klein Amerika. De parkeerplaats ligt bij de bibliotheek en op loopafstand van het centrum van Gouda.
We staken wederom met Fenna de singel over en wandelden het centrum in. Het leuke van Fenna is, is dat ze niet zeurt. Dus geen 'ik wil een ijsje' of 'ik moet plassen!' of 'ik ben moe!' Ze liep keurig aan de riem mee en was merkbaar in een haar onbekende omgeving. Ze snoof voortdurend geurtjes op en keek nieuwsgierig om zich heen. Het is nog steeds redelijk droog.
We wandelden naar de Markt, waar het fraaie oude stadhuis staat. Daarna doken we een steegje in, omdat Sonja naar 'haar winkeltje' wil. Het is een bakkerij waar het accent op stroopwafels ligt. We dronken daar geregeld een kopje thee en kochten daar uiteraard onze stroopwafels. En een zak snippers. Dat ritueel werd ook nu herhaald. We ploften buiten onder een luifel neer en genoten van een heerlijke kop warme thee met (gratis) stukje stroopwafel. Fenna lag onder de tafel te suffen totdat ze werd ontdekt door een oudere meneer. Die wilde haar per se aanhalen, wat Fenna niet op prijs stelde. Ze begon te blaffen en te grommen, maar meneer, die duidelijk geen verstand van honden had, bleef doorzetten. De man was ook eigenwijs, want hij nam mijn advies -de hond met rust te laten- niet over. Gelukkig werd hij door zijn vrouw gesommeerd de winkel in te gaan. Tja, iemand moet toch de beurs trekken.
We wandelden vervolgens door de stad. De momenten van herkenning wisselden elkaar vlot af. Zelf heb ik een tijd in Gouda gewerkt, tegenover het station. Ik was tijdelijk door Olivetti gehuisvest bij Informatikum, het automatiseringsbedrijf van de Goudse Verzekeringen.
Toen we een stukje over de Korte Vest liepen, kon ik het niet laten om toch even op naambordjes van een appartementengebouw te kijken. En ja hoor, mijn voormalige Fiducia compagnons Ron en Gerda woonden daar nog steeds. Helaas was het geen geschikt moment om even aan te bellen. Maar wie weet.
Het begon inmiddels steeds harder te regenen. We wandelden daarom weer richting Klein Amerika. Daar aangekomen waren we ent op tijd, want het regende pijpenstelen. Fenna werd even goed afgedroogd met haar eigen handdoek en viel ras na vertrek in slaap op de achterbank. Geen gezeur van 'Ik ben misselijk', of 'Zijn we al bijna thuis?' of  'Het duurt zo lang!' Leve Fenna!

Voor de tv

"Hè?! Ze zit daar gezond en wel lollig te doen!"
-"Hoezo?"
"Nou in GTST is ze gedeeltelijk verlamd."
-"Dan mag ze uitkijken, want het UWV kijkt ook naar dit programma."
"....

Wat een smeerpoetsen!

Zolang er schoonmakers zijn

De schoonmakers van de NS treinen zijn in staking. De treinen en stations zijn vervuild. De vervuiling geeft aan hoe gemakkelijk in dit geval treinreizigers hun afval van zich afgooien. Is het zoveel moeite om dat even bij je te houden tot je thuis of op de zaak bent aangekomen?
Het afvalcontainertje is vol en dus gooit men het maar op de grond. Wat een smeerpoetsen. Dan mag je weliswaar in de trein zitten, maar volgens mij spoor je toch echt niet.  En dat in een landje waarvan men zegt dat de mensen zo schoon en netjes zijn. Maar dat is dus niet zo. Het (plus)punt is, is dat we schoonmakers hebben. En die wil men niet eens fatsoenlijk betalen.

Van geweldig tot gewelddadig

Hij was diverse keren afgewezen door de meisjes. Hij vond zichzelf een geweldige jongen en daarom begreep hij de afwijzingen niet. Hij voelde zich minderwaardig en begon een gevoel van haat te ontwikkelen tegen in zijn ogen succesvolle mensen. In plaats van zich te laten helpen, zon hij op wraak. Gelukkig woonde hij in Amerika en kon hij zodoende gemakkelijk over vuurwapens beschikken. Gevolg was dat de 22-jarige eerst met een paar kamergenoten afrekende en vervolgens op vrouwen begon te schieten. Van geweldig naar gewelddadig. Een vader van een van de slachtoffers geeft de schuld aan de voorstanders van vuurwapenbezit. Maar wat dacht je van een verwend kind dat altijd zijn zin krijgt? Sommigen gaan zelfs over lijken om hun doel te bereiken.

Onaangepast gedrag

Als een grijs muisje

Als ik ergens moeite mee heb, dan is het wel met mensen die 'onaangepast gedrag' vertonen. Als kind hamerde mijn moeder erop, dat ik me moest aanpassen. Ik mocht vooral niet opvallen. Ik moest een grijs muisje worden. Iets wat voor een bruin aapje tamelijk moeilijk is, maar wat hem uiteindelijk tot op zekere hoogte toch lukte.
Ik mocht me niet helemaal aanpassen, want mijn moeder wilde niet hebben dat ik net als 'die Hollandse straatjongens' zou worden. Thuis heerste een heel andere cultuur. Een van knapperige kroepoek, gele rijst, babi ketjap, zelf gemaakte sambal en saté geroosterd boven het gasfornuis. En van luisteren en doen wat er gezegd werd.
Later begreep ik wat ze bedoelde met die straatjongens, toen nog niet. Ze bedoelde eigenlijk te zeggen, dat de Hollandse cultuur vrijer was en voor haar met haar Indische achtergrond, brutaal overkwam.
Toch kwam ik bijna dagelijks in aanraking met die Hollandse straatjongens. En om van die groep deel uit te maken en geaccepteerd te worden, moest ik me anders gedragen. Als een straatjongen dus. Zo werd ik een grijze muis. Maar thuis werd ik ongemerkt een brutaal aapje. En dat werd niet op prijs gesteld.
Ik leerde ook dat ik met anderen rekening moest houden en dat anderen geholpen moesten worden indien nodig. Mijn vader liet zien dat ik later hard moest werken voor weinig geld en dito waardering. Ik niet mocht luieren noch mijn hand ophouden. Daar had hij een hekel aan. En je lot zonder klagen dragen.
Door de jaren heen heb ik me weten aan te passen aan de Hollandse cultuur. Toch moet ik na al die jaren bepaalde dingen nog steeds vertalen naar mijn thuis-cultuur. Die noem ik typisch Hollands. Niets ernstigs hoor. Als ik bij Hollandse mensen op bezoek ben en mijn gastheer of -vrouw zegt : "We gaan eten", betekent dat in mijn thuis-cultuur : "Wil je a.u.b weggaan" Voor mij een haast brutaal verzoek, immers bij ons gaat men er vanuit dat je aan tafel aanschuift.
De voorjaarsschoonmaak is ook zo'n cultuuraspect. Wij zijn een stuk gemakkelijker in dat soort zaken. We sparen ook geen werk op tot in het voorjaar.
Misschien heb ik door mijn opvoeding een afkeer gekregen van mensen die niet sociaal zijn, niet willen werken en gemakkelijk hun hand ophouden. Dat ligt allemaal niet aan hen, maar aan die anderen. Want je verantwoordelijkheid nemen is er ook niet bij.
Verder maakt het mij niet uit of ze wit, bruin, zwart, geel of rood zijn. Blauw wel, maar dat komt omdat ik nauwelijks alcohol nuttig en ook een afkeer heb van notoire drinkers.

Ik moet niks!

hardlopers...

Het is een gewoonte van veel mensen, waaronder ikzelf, om het werkwoord 'moeten' te gebruiken in plaats van bijvoorbeeld 'willen'.
'Ik moet de auto nog wassen', klinkt nogal dwangmatig en roept een gevoel van stress op. Helemaal als er binnen diezelfde periode nog veel meer moet gebeuren.
Ik moet dus niks. Ja, ik moet proberen gezond en gelukkig te blijven. Dat zijn de enige zaken die ik van mezelf moet. Om gezond te blijven moet ik gezond eten en veel bewegen. Voor eten moet ik boodschappen doen en ik moet in beweging komen. Om gelukkig te blijven moet ik bepaalde relaties onderhouden, moet ik wat klussen te doen hebben, moet ik sommige dingen laten en moet ik geregeld op de motor springen.
Vaak kom ik 's middags een vrouw tegen die aan het hardlopen is.  Ze kijkt telkens weer erg chagrijnig. Iets, wat ik ook van anderen hoor. Misschien moet ze hardlopen. Gewoon, omdat het moet.

Israël zeurt

Volgens Israël heeft de 'aanslag' in Brussel direct te maken met de kritische houding van de EU ten opzichte van dat land.
Israël voelt zich aangevallen nu veel bedrijven niet meer in dat land willen investeren. Die bedrijven zijn het oneens met de Israëlische politiek, die tot misdaden tegen de menselijkheid en moorden leidt. Een soortgelijk verwijt uit Israël jegens de Palestijnen. Over de splinter in het Palestijns oog. Maar de eigen balk ziet Israël niet.
"Oog om oog, tand om tand!", roept Israël. "Wie met het zwaard omgaat, zal door het zwaard vergaan", staat volgens mij ook ergens geschreven. Neemt niet weg dat elke dode te betreuren valt.
Zoals ik al eerder schreef : De staat Israël mag van mij met pensioen. Het is haar niet gelukt in het Midden-Oosten te integreren.

Een buitenkeuken

Oeps! Even omdraaien...

Voor het eerst geen houtskool meer om te bbq'en, maar gas. Het is wat surrogaat, ik weet het. We hebben wel eens eerder een keer op zo'n gas-ding iets klaargemaakt, maar dat apparaat had lavasteentjes. Dit toestel heeft drie branders om te bbq'en en een kookpit.
De keuken was in een enorme doos verpakt, waarvan de tekst liet zien dat ie uit het verre China kwam. Ik verwachte een zo goed als kant en klare buitenkeuken. Maar toen ik de inhoud uit de doos had gehaald, leek het of ie onderweg helemaal uit elkaar was gevallen : Wat een onderdelen!
Gelukkig was er een handleiding in fatsoenlijk Nederlands aanwezig. Hoewel, er was nauwelijks tekst, alleen tekeningen. Moeilijk te begrijpen tekeningen. Men zegt weleens : "A picture paints a thousand words", maar dit bleven grotendeels Chinese woorden voor mij. Ik besloot een foto van het apparaat als vertrekpunt te nemen.
Tijdens het monteren van de beide wieltjes viel mij op dat er eigenlijk twee ringen te weinig waren bijgeleverd. Nu zat er maar aan één kant van het kunststof wiel een ring. Zoals ik al verwachtte zaten de voorgeboorde montage gaten niet keurig tegenover elkaar. Hoe ik dat wist? Dat spul komt immers uit China, je weet wel : die mensen met die scheve ogen!

Ik ben ruim anderhalf uur bezig geweest om dat zwarte kook- en braadgeval gemonteerd te krijgen. Even ging het mis. Dat was toen ik erachter kwam, dat het kookgedeelte andersom op het onderstel stond. Ik hoefde gelukkig maar vier boutjes los te maken en het geheel om te kunnen draaien. Ik had bij deze klus alleen een steeksleutel (voor de moeren op de wielen) en een schroevendraaier nodig. We moesten wel nog een gasdrukregelaar en anderhalve meter gasslang kopen.
Hij staat nu keurig onder een mooie afdekhoes waterpas te wachten op de vuurdoop.

Hondsbrutaal?

Vlak katten niet uit! Die kunnen ook heel brutaal zijn. Ik was een terrasje aan het ophogen en had daarvoor wat zand laten storten.
Terwijl ik aan het scheppen was, zag ik een jonge kat aankomen. Toen ik met mijn vrachtje in de tuin stond, zag ik het brutale beest in de berg zand graven. Fenna ging er gelijk op af, maar een hek verhinderde haar doorgang. Ze keek wat wanhopig naar mij en ik naar de kat. De kat zelf keek mij aan met een blik van : "Zie je niet dat ik zit te poepen?!"
Dus wende ik mijn blik af en liet het beest zijn gang maar gaan. Ik bedoel, ik word ook niet graag gestoord tijdens de stoelgang.
Fenna is graag bij mij in de buurt. Ook als ik druk bezig ben. Maar om nu te zeggen dat ze zo'n fijne hulp is...

Distributieriem spannen

Van de Matrix is tijdens de servicebeurt ook de distributieriem vervangen. Ik herinner me nog, dat zo'n riem brak. Dat was met de Fiat 128. Ik wilde hem uit de garage halen en startte de motor. Ik hoorde een vreemd geluid en eerlijk gezegd was het stom geluk dat ik niet nog een keer startte. Iets zei me dat niet te doen. Bij de dealer bleek dat de schade beperkt was gebleven tot de riem zelf. Dus een zucht van opluchting volgde. Ik ken de verhalen van aan flarden gereden kleppen en zuigers als gevolg van een gebroken distributieriem. Sindsdien heb ik extra aandacht voor de tijdige vervanging ervan.
Vanmorgen piepte de nieuwe snaar even. Heel even. Net alsof je een muis op zijn staart trapt. Ik ben maar gelijk onder de motorkap gedoken.
Daar zag ik dat de spanbout nog een slagje nodig had. Aan het schroefdraad kon ik zien, hoever hij oorspronkelijk aangedraaid was. De draad was ter plaatse schoon. Het was een kwestie van een bout lossen en de spanbout anderhalve slag aandraaien. Daarna de bout weer vastzetten en de spanbout borgen. En zie : de Matrix is weer piepvrij!

Project P voor volwassenen?

Als men het over pesten heeft, denkt men al snel aan kinderen. Maar vlak volwassenen ook niet uit. Ik heb het dan niet over een 'geintje' uithalen (waar je zelf als slachtoffer ook hartelijk om lacht), maar structureel iemand pijn doen. Pesten dus.
Op de werkvloer wordt volgens een onderzoek ruim tien procent van de volwassenen structureel gepest. En dan is er nog een groep die dat liever niet toegeeft.
Andere onderzoeken stellen dat ruim 20% van de Nederlandse bevolking gepest wordt. Ons land schijnt nogal goed te zijn in pesten vergeleken met andere landen. Veel pestkoppen zijn vaak sociaal gefrustreerde personen, die afreageren op anderen, in de hoop zichzelf beter te voelen dan hun slachtoffers. Pesten vereist geen opleiding en geeft de pestkop het gevoel toch ergens goed in te zijn.  De notoire pestkop schijnt nogal vaak over een laag sociaal niveau te beschikken.

Ik las ergens het volgende :  "...de grootste angst van mensen is buitengesloten worden. Een pester pest, omdat hij zich bedreigd voelt door jouw aanwezigheid. Omdat jij anders bent, omdat je slimmer bent, omdat je meer complimenten krijgt, meer vrienden hebt, terwijl ze zelf voor dom worden uitgemaakt. Of zichzelf dom vinden. Het irriteert ze dat je anders bent, andere kleren aan hebt en andere dingen belangrijk vindt. Ze begrijpen je niet. Voor de bedreigde pester voldoende aanleiding om je aan te vallen. Angstbijters noemt men die pesters, net zoals bange hondjes die ineens gaan bijten als ze zich bang en bedreigd voelen...."
Het komt bij mij over dat volwassen pesters in wezen geestelijk ziek zijn. Nou, beterschap!

Legale overlast

Soms zie of hoor ik van situaties, die in mijn ogen echt niet kunnen. En toch zijn die er, hetgeen te wijten is aan het vergunningenbeleid van de betreffende gemeente. Zo mocht iemand in een rijtjes woning van zijn voortuin een paardenbak maken en daar een paard stallen.
In een andere rijtjeswoning hield iemand twaalf honden, dankzij een kennelvergunning. En nu lees ik over een imker in de Jol die met vergunning tienduizenden bijen in zijn tuin erop nahoudt. Ongelooflijk. Met een beetje gezond verstand behoort men toch te weten dat dit soort zaken echt niet kan. Dat is overlast creëren en om problemen vragen. Met vergunning.

Jammen met Tim en Ben

Gisteravond heb ik in Dronten een jamsession bijgewoond. Kleinzoon Tim en zijn vader Ben waren ook van de partij. Tim had net weer een afstand gelopen van de Avondvierdaagse. Leerlingen van diverse muziekscholen konden een avondje met elkaar muzikaal aan de gang.
Soms was het improviseren, vaak waren het bekende nummers die de zaal vulden. Wie zin had mocht zo meedoen. Een heel leuk en stimulerend initiatief voor de leerlingen, die op deze manier van tijd tot tijd even in de schijnwerpers mogen staan. Ook erg leuk voor familie en kennissen, die anders alleen horen dat ze op les zitten. Tim speelde weer onbevangen mee. Ben trad wat later op. De jongelui moesten immers weer op tijd naar huis. Dit is ook een stukje van een jam session. Met The Rolling Stones, Ry Cooder en Nicky Hopkins

Stemmen tegen deze EU

In goed overleg met mezelf en na serieuze afweging, heb ik besloten tegen de EU te gaan stemmen. In elk geval tegen deze EU. In het nieuws las ik dat onze premier Rutte ook al aan deze EU begint te twijfelen. Hij wil dat de EU terug moet keren naar haar kerntaken. Hé, heb ik dat al niet veel eerder gehoord? Jaren geleden? Toen een aantal lieden vond dat de EU zich veel te veel met ons landje bemoeide? Dat was toen vloeken in de kerk.
De verkiezingen staan weer voor de deur en als bepaalde partijen in de peilingen het goed doen, dan pikt men wat speerpunten, verpakt ze wat anders en gaan ermee aan de haal. Zoals Rutte nu doet. Ongeloofwaardig. Ik vind dat het knippen van een ster uit de EU vlag symbolisch een keiharde waarschuwing aan Brussel is. Een wat onconventioneel protest, maar dan valt het tenminste op. Goed gedaan jochie!

Als horen en zien je vergaan 1

Ingezonden n.a.v. Tweede op Songfestival


In een tv-programma, voorafgaand aan de finale van het songfestival, werd door een aantal mensen ( - deskundigen?) diverse inzendingen bekeken en beoordeeld op allerlei onderdelen. Eén van deze mensen vroeg zich bij een of ander bombastisch spektakelnummer af hoe hij ermee aanmoest bij zoveel herrie, felle lichtflitsen, snel wisselende beelden, rondspringende figuren rondom een zanger/zangeres die zich in allerlei bochten wrong en onderwijl gillend en krijsend ook nog probeerde een lied ten gehore te brengen. Hij had volkomen gelijk (vond ik ook) toen hij zich afvroeg: wat heb ik nou eigenlijk gezien, en waarop moet ik nu beoordelen? Gemiddeld keken afgelopen zondagavond ruim 5 miljoen Nederlanders naar de finale, naar deze 'heksenketel', en gij geleufd dat?! Ammehoela, een normaal mens houdt dat toch niet vol? ,,Er stonden 5 millioen tv-toestellen ingeschakeld", klinkt beter denk ik. Over de uitstraling van de winnares wordt verschillend gedacht maar doe je ogen eens dicht en lúister alleen maar naar het lied. Televisie betekent ver zien maar misschien hebben wij ons wel vérzien op haar. Al was zij een zebra geweest, dan nog had zij moeten kunnen winnen. Een zwarte zebra met witte strepen of een witte zebra met zwarte strepen?, wat maakt het nou eigenlijk uit. Of b.v. een zeehond met een fraaie snor? In het Boudewijn Seapark in Brugge is onlangs een zeehondje geboren, waarvan het geslacht nog niet is vastgesteld. Men denkt dat het een vrouwtje is. Ze kreeg de naam, ....... Chonchita, jawel hoor!, en dus 'zit het wel snor' bij onze Zuiderburen; voor wat betreft de komende songfestivals: http://www.ecomare.nl/uploads/RTEmagicC_gewone-zeehond-72171-sw_02.png.png Wat een geluk eigenlijk dat Nederland nét níét won want waar hadden wij het geld vandaan moeten halen voor dit miljoenen euro's verslindend showprogramma? Trouwens, dat zouden we helemaal niet moeten willen. Maar toch heeft Nederland m.i. op een andere wijze wél gewonnen; n.l. door aan te tonen dat je ook zonder al die poespas heel hoog kan eindigen. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik in eerste instantie 'onze' inzending een beetje te 'tam' vond klinken en het lied weinig kans gaf op een hoge eindklassering. Zo zie je maar weer. Dat 'tam' kan zeker niet gezegd worden van "Lola", de muzikale toegift van Willem, maar daarover later meer. En wat Chonchita betreft: het is maar of je ‘Wurst’ 'lùst'.

Fan-tilator

Weer een oliecrisis?

Volgens mij heb ik al drie keer een oliecrisis meegemaakt. De eerste was in 1956, toen het Suez kanaal werd geblokkeerd. Toen reden we nog op de fiets en zouden alleen de kookwas en de hachee op het oliestelletje de dupe zijn geworden.  Daarna ging in 1973 de oliekraan dicht, omdat ons land toen nog dacht Israël te moeten steunen tijdens de Jom Kipoeroorlog.  Niet alleen de kraan ging ver dicht, ook de prijzen werden fors verhoogd. Dubbelop dus. Naast Amerika was ook Nederland de klos. Die twee samen  klinkt nog steeds tamelijk zielig. Boer Koekoek had toen een hit met "Den Uyl is in den olie."
Nu heeft Saoedi-Arabië zich geërgerd aan de sticker-aktie van de PVV tegen de Islam. Het land dreigt met een handelsboycot voor nieuwe projecten / opdrachten. Waartoe een sticker al niet kan leiden. Onze minister Timmermans gaat proberen de boel in S-A te sussen, door te zeggen dat de regering niet achter de sticker staat. Ik weet niet of dat helpt. Opvallend genoeg zijn er uit de Marokkaanse hoek ook stemmen, die de minister steunen in zijn lijmpoging.  Ik weet niet of ons weer een oliecrisis wacht. Mocht dat zo zijn, dan kan Wilders in elk geval niet nog meer olie op zijn vuur gooien.

Brug Noordersluis blijft open

Welke motor??

De brug over de Noordersluis vertoont kuren. Gisteren bleef de brug uren openstaan. Dat betekende een flink eind omrijden voor velen. Men kon eventueel te voet en op eigen risico via een loopbruggetje bij het sluiswachtershuisje de wijk Lelystad Haven bereiken.
De Houtribweg, waar de brug in ligt, is een vrij drukke weg langs het Markermeer. De weg verbindt Lelystad met Almere. Komend vanuit Almere moet het verkeer via de Knardijk omrijden. Het verkeer dat uit Haven komt moet dan ook via dezelfde route omrijden. Zo'n moment van storing herinnert velen aan het feit, dat de wijk nogal erg sterk afhankelijk is van een goed functionerende brug. Maar misschien heeft iemand het bord op de onderkant van het brugdek verkeerd begrepen en de motor van de brug uitgezet.
De brug is met de hand weer gesloten, zodat het verkeer weer gebruik kan maken van de Houtribweg. Vanmorgen is na de spits even geprobeerd of de brug het weer doet. Of ie weer open gaat en ook weer dicht, bedoel ik. Is er dan toch iets verkeerd gegaan bij het grote onderhoud?

Tim live at Moelies - Dronten

Vandaag heeft Tim een paar keer opgetreden binnen het kader van Amateurkunst in Dronten. natuurlijk ging opa even een kijkje nemen en zag een indrukwekkend optreden met veel enthousiast publiek. Opa is nog trotser op Tim dan ie al was. Oordeel zelf :

Project P

Vanmiddag zag ik dat een belangrijke rechtszaak gaande was. Er stonden weer radiowagens bij de rechtbank hier in Lelystad. Het betrof de rechtszaak rond de uitzending van Project P. Een school waar met verborgen camera opnames gemaakt waren van pestgedrag, wilde de uitzending verbieden. De rechter koos zoals te doen gebruikelijk in ons land voor de daders. De op school gemaakte opnames mogen niet uitgezonden worden. De rechter lichtte zijn uitsprak toe met de woorden, dat de privacy van de pestkoppen belangrijker is dan de vrijheid van meningsuiting van programmamaker RTL. Over de slachtoffers wordt met geen woord gerept. Dat hun privacy op traumatische wijze geschonden wordt, is van geen belang. Ik las afgelopen week over een moeder van zo'n pestkop, die haar kind in bescherming nam. Het zou je moeder maar wezen. Een gemiste kans om het kind iets over normen en waarden te leren.
Veel pesten gebeurt uit gewoonte. Of vanwege het voorkomen zelf gepest te worden. Het is een goede zaak pestkoppen daarop te wijzen. Ik vind de manier waarop het programma het pesten aanpakt erg goed. Er wordt nauwelijks met het vingertje gewezen. Er wordt nadrukkelijk een beroep gedaan op zelfreflectie. En die methode werkt erg goed. Vaak zijn de gezichten onherkenbaar gemaakt. Maar natuurlijk herkent men elkaar aan de kleding of de stem. Maar dat zet de persoon zelf flink aan het denken.
Ex-voetballer John de Wolf schrok zich een hoedje toen hij zag hoe spelers uit n.b. één team onderling pestgedrag vertoonden. Voor de meesten was het een gewoonte geworden. John schudde ze eens flink wakker.
Jammer van die slapende rechter. Die ziet het programma door een heel andere bril. De bekende pamper-bril, die menige wetsovertreder een taakstrafje oplevert en het slachtoffer nog dieper in de ellende drukt. Jammer ook van de school, die de rechtszaak mede namens een paar ouders startte. Naar zo'n school, het Einstein Lyceum in Hoogvliet,  zou ik mijn kinderen nooit willen sturen.

Dierenverzamelaars

We hebben een tijd lang een hondenliefhebber in de buurt gehad. Zo noemden die meneer zich zelf graag : een liefhebber. Maar wie naar de verzorging kijkt, ziet weinig van liefde terug. Oké, liefde voor de eigen ikkie dan. Voor mij is hij een ordinaire dierenverzamelaar. Hij schaft louter voor de hep dieren aan. En als het ras aan populariteit inboet, dan doet de beesten net zo gemakkelijk weer weg. De arme beesten van deze 'liefhebber' werden niet uitgelaten. De verzorging beperkte zich tot het eten en drinken. Het huis stonk en ik zag overal haar.
Zo ken ik ook een kattenverzamelaar. Ik ben een keer bij haar thuis geweest. Gelukkig was het maar even, want ik kan niet zo goed tegen de lucht van kattenpies. Die kwam mij al in haar tuin tegemoet. Ik zag toevallig een bak staan, waar die dakhazen hun behoefte zouden moeten doen. Maar ja, wie gaat er nou op zo'n smerige bak zitten? De bak was propvol kattendrollen. Binnen leek het alsof er een bom was ontploft. Overal schade veroorzaakt door klimmen en krabben :  het behang, de meubels, de deuren inclusief deurposten en de gordijnen.
Langs de plinten lagen dotten kattenhaar en ik dacht kattenkots te zien liggen. Opgedroogd inclusief haarbal. En toch houdt mevrouw vol, dat ze de beesten goed verzorgt. Misschien is dat wel zo en zorgt ze alleen maar slecht voor zich zelf.

Geen vertrouwen in de kerk

RK kerk Zoeterwoude

Als kind ben ik kerkelijk opgevoed. Ik ging naar christelijke scholen, naar de zondagsschool,  de kerk en naar catechisatie. Thuis stonden twee boekdelen van de Bijbel in de boekenkast, het Oude en Nieuwe testament.
Als kind vond ik de verhalen en liedjes prachtig. Maar naar mate ik ouder werd, veranderde de beleving. Na de zoveelste kerkdienst kwam ik erachter, dat ik niet als een ander mens de kerk had verlaten. Terugkijkend op mijn christelijk leven, zag ik eigenlijk één groot bezwaar : het was alsof ik in veel situaties overlopen werd. Als een soort watje behandeld werd. Een softie.
Het feit dat in gespreksgroepen geen ruimte was voor zaken als de evolutietheorie en wetenschap in het algemeen in relatie tot het geloof, deed mij besluiten af te haken. Maar ik bleef wel lid van de kerk.
Later, toen ik het huis had verlaten, werd ik louter aan de kerk herinnerd door de acceptgirokaarten die in de brievenbus vielen. Zelfs na aankomst als nieuwkomer in een andere gemeente. Geen mensen van de kerk die mij welkom heetten.
Ik heb een paar keer bezoek gekregen van leden van de kerk. Dat was nadat ik al een paar jaar in de gemeente woonde. In Zoetermeer kreeg ik na binnenkomst van meneer direct te horen dat ik over een aards onding beschikte : een tv. Ik maakte gelijk een einde gesprek. Ja, zo ben ik dan. Gelijk korte metten.

Ned. Hervormde kerk Leiderdorp

In Schoonhoven moest ik verantwoording afleggen, omdat ik mijn bijdrage aan de kerk had verlaagd. We waren begonnen met het financieel steunen van armlastige familie. Omdat ik weigerde mijn bijdrage te verhogen, verbood deze meneer zijn zoon om met mij te schaken. Dat deden we geregeld op de zondagmiddag.
Tussentijds ging ik soms met mijn moeder naar de kerk. Louter omdat zij dat op prijs stelde. Ook die diensten deden mij niets.
Toen mijn broer mij vroeg de dominee te vragen of hij even langs wilde komen voor een bezoek, weigerde de dominee. Mijn broer was toen ongeneeslijk ziek. Vlak voor zijn overlijden, heb ik die man op verzoek van mijn broer nogmaals gevraagd. Maar weer weigerde meneer, omdat mijn broer euthanasie zou plegen. Ook als mens wilde de dominee niet langskomen.
Voor mijn broer zou in de kerk na zijn overlijden ook geen kaarsje aangestoken worden. Hij stond niet op de lijst van overledenen. Het is omdat mijn moeder -een trouw kerklid- daar heel boos en teleurgesteld op reageerde, anders was dat zo gebleven.
Ik schrok toen ik van een vrijwilliger -verbonden aan een kerkelijke groep- hoorde, dat ze  alleen eenzame leden van haar kerk mocht bezoeken. Dat de rest vereenzaamde was van geen belang.
De nare berichten over de RK kerk dragen ook niet bij tot een herstel van het vertrouwen.
Nee, de kerk heeft voor mij lang geleden afgedaan. Alleen mijn geloof is gebleven.

Voor de bijenpopulatie

Bijen in de boomgaard

Het aantal bijen in ons land loopt snel achteruit. Zeven boerenfamilies in de Noordoostpolder hebben daarom besloten een twee kilometer lange strook met bloemen te gaan aanleggen langs de Hannie Schaftweg. De families zijn buren van elkaar en hopen zo de bijenpopulatie weer wat op te krikken.  Een goed initiatief, dat via een crowdfundingproject (het moet weer in het Engels) Burgers voor Bijen door iedereen financieel gesteund kan worden.
Bijen ondervinden niet alleen hinder van de dagelijkse vervuiling van ons milieu. Onbewust werkt menige tuin- en/of groenliefhebber mee aan het verdelgen van het bijenvolk. Ik dus ook, wanneer ik een bloemetje koop.
Bij het kweken van siergewassen maakt men tot op heden driftig gebruik van bestrijdingsmiddelen die dodelijk zijn voor o.a. bijen. Sommigen zijn gewoonweg verboden, maar er is nauwelijks enige controle. Dus zo'n leuk bloemig plantje gekocht bij het tuincentrum of de bouwmarkt of op de weekmarkt, is een regelrechte bijen-doder. Het komt raar over dat het juist groenbedrijven zijn, die o.a. bijen ombrengen. Me dunkt, geheel in strijd met het groen en duurzaam ondernemen. Misschien wordt het eens tijd om ook het te koop aangeboden groen te voorzien van een kenmerk van milieuvriendelijke teelt. Voorlopig maar geen bloemen meer kopen. Dat lijkt misschien wel wat saai, maar het is zeker goed voor o.a. de bijen. En onszelf.
Het was Albert Einstein die zei dat wanneer de bijen van de wereld zijn verdwenen, de mens nog vier jaar zal leven. De bij speelt een cruciale rol in de voedselketen. Daar kan zelfs de King Bee van de Stones niet tegenop :

Ik ben geen vechtjas

Op 'mijn' YP408

Wel geestelijk, maar niet fysiek. Ik heb een afkeer van fysiek geweld. Toch heb ik soms moeten vechten. Dat begon al vrij vroeg als kind. Ik vocht om me staande te houden tussen de jongens buiten op straat. Vooral de vechtpartijen met oudere jongens staan me nog bij. Ik ontliep die gasten meestal, omdat ik niet van vechten houd. Ze zochten me geregeld op om even mij even klappen uit te delen. Op een gegeven moment begon ik terug te slaan.
Op Curaçao stuurde mijn pa mijn broer Joop en mij naar een soort sportschool. Die bevond zich in de marinierskazerne in Suffisant. We leerden daar 'the noble art of zelf defense', ook wel boksen genoemd en judo. We roken ook wat aan andere vechtsporten zoals karate en jiujitsu. Die laatste term schijnt in het Japans 'zachte kunst' te betekenen. Daar ga je heel anders over denken als je met een flinke klap erg onhandig op de grond terecht bent gekomen! Ik moest ook hard schreeuwen. Maar ik ben ook niet zo'n schreeuwlelijk. Ik vond wel de concentratie  en de innerlijke kracht interessant.

Op Curaçao : Tineke, David, Joop en Willem

Ik herinner me nog goed mijn laatste boksles. Die middag oefenden we op de bovendekking. De marinier was natuurlijk degene die de klappen uitdeelde aan deze magere puber. Ik vind mijn hoofd tamelijk belangrijk. Dus ving ik de stoten aardig op. Die sportinstructeur kennelijk ook, want opeens gaf ie een stoot in mijn maag! Sodejuuu! Terwijl ik naar adem snakte riep hij triomfantelijk : "De vorige lessen ook niet vergeten, kleine Indo!" Ik heb hem voor alles en nog wat uitgemaakt. In gedachte hoor, want hij was veel groter en gespierder dan ik. Hij had geluk dat ik geen vechtjas ben, anders.... had het ook wel weer zo z'n voordelen gehad. Want wie slaat nou iemand die invalide is?
Later, in militaire dienst moest ik in een man tegen man gevecht mijn tegenstander uitschakelen. Wel erg vreemd als het een maatje betreft en ik een Fal geweer in de kast had staan. Het was ook in die periode dat ik voor het laatst even fysiek aan de bak moest. Een notoire pestkop had de nare gewoonte om me van achter te schoppen. Ik had soldaat Van Adrichem al een paar keer gewaarschuwd, maar hij bleef doorgaan. Dat heeft hem een paar tanden gekost. Toen hij het weer wilde doen greep ik in een reflex zijn voet beet en draaide die om. Ik schrok zelf van het effect; hij viel letterlijk met zijn gezicht op de betonnen vloer. De uitwerking was net als vroeger :  het heeft wel heel goed geholpen. Maar ik heb toch vaak over mijn optreden gedacht : was dat nou echt nodig?
Tot nu toe heb ik me met normaal praten kunnen redden. Slaan doe ik niet. Zo probeer ik het maar vol te houden.

Doen of niet doen?

Je kent het vast wel, je moet iets doen wat je tegenstaat. Gewoon omdat je er geen zin in hebt. Mijn mamma zei dan bestraffend : 'Dan maak je maar zin, Wimmie!' Soms had ik er geen trek in, omdat het tegen mijn principes indruiste. De ene keer is het dus mezelf een schop onder mijn kont geven en de andere keer is het de gevolgen van mijn weigering accepteren.
Ik heb ook zo mijn principes. O ja? Ja!
Bij een paar opdrachtgevers heb ik geweigerd dingen te doen, die in mijn ogen op dat moment illegaal waren. Ik hield rekening met een ontslag wegens werkweigering. Maar ja, slimme Willem hield altijd keurig dossiers en projectdagboeken bij. En dat wist men. Wie schrijft, die blijft.
Vandaag gaf ik mezelf een schop onder de kont. Ik ben gaan straten. Ik heb daar gewoonweg een enorme hekel aan. Net als aan behangen.
Ik moest eerst een zelfbouw bankstel van steigerhout verplaatsen. Het betrof een hoekbank die uit één stuk bestaat. Gelukkig was het enorme gevaarte nogal onconventioneel in elkaar geschroefd : dik hout op dun hout. Door die werkwijze kon ik de bank gemakkelijk uit elkaar halen. Het verplaatsen verliep zodoende een stuk gemakkelijker. Als ik hem weer in elkaar zet, dan houd ik op voorhand rekening met een mogelijke demontage.

Mijn hulphond Fenna

Daarna de grindtegels (40x60) eruit lichten en ergens anders stapelen. Wat een gesjouw! En wat een lui zweet kwam er los! Ik bevind me ook nog in een nare houding, die misschien voor anderen nogal uitnodigend kan zijn :  Op de knieën of gebukt. Gelukkig heeft de tuin een hoog hek.
Het straatje moet wat opgehoogd worden, zodat het regenwater wegloopt. Met afschot dus. Nu liggen na een bui plassen voor de deur. Het hemelwater moet straks naar een afvoerputje lopen, dat in een naastgelegen brandgang zit. Ik ben voorlopig wel weer even bezig met deze k-klus. Het is net als toen met werk. Ik doe met tegenzin toch mijn best en maak er wat van. Beter zo, dan halfbakken. In het laatste geval kan je het beter helemaal niet doen. Met de kans ontslagen te worden....

Vakantiegeld besteden

Eerlijk gezegd weet ik niet eens of ik als nieuwbakken AOW'er vakantiegeld krijg. Momentje, ik zal eens even googelen....... Daar ben ik weer. Met goed nieuws. Ik krijg ook vakantiegeld! Naar rato natuurlijk. Ik sta namelijk nog geen drie maanden op de loonlijst van de SVB.
Wat zal ik met mijn vakantiegeld gaan doen? Voorheen was het steevast bestemd voor vakanties. Een enkele keer is het in het huis verdwenen. Een andere keuken of zo.
Ik kan als rimpelloze AOW rat uitstapjes gaan maken van mijn eerste vakantiegeld. Ik schat dat het zo'n 150 euro zal worden. Dat is dus ietwat minder dan een maandsalaris. Maar gelukkig ben ik in het bezit van een NS abonnement, dat mij 40% korting geeft op reizen in de daluren. Die daluren worden binnenkort spitsuren als het aan de NS ligt. Die wil namelijk het reizen in de spits duurder maken.
Stel ik ga een dagje met de trein naar Maastricht om daar eens rond te kijken. Of op familiebezoek. Ik zou ook zaken kunnen combineren. Dan maak ik een leuke rit op de motor naar mijn bestemming. Misschien naar Katwijk aan Zee of Hillegom om daar vroegere schoolvrienden eens te bezoeken. Uiteraard mag ik de familie niet vergeten. Die is afgelopen periode wat naar de achtergrond geschoven.
Hoe dan ook, ik ga mijn vakantiegeld aan leuke ervaringen besteden. Dat soort ervaringen blijven mij langer bij, dan de aanschaf van iets. Gelukkig heb ik geen schulden uitstaan.
Ik moet de huid niet verdelen eer de beer geschoten is.  En de crisis-beer is nog steeds los. Je weet maar nooit met de huidige regering.

Weg met de verpaupering!

De woningbouwvereniging Mercatus in Emmeloord gaat weer de tuinen controleren van door haar verhuurde woningen. Mercatus beschouwt een verzorgde woonomgeving als een van haar speerpunten.
Bewoners wiens tuinen er onverzorgd bijliggen (vanwege onkruid, kapotte / scheve schuttingen, vuilstort enz.) ontvangen een brief. Daarin worden de huurders dringend verzocht de boel op te knappen.
Doen ze dat binnen een bepaalde termijn niet, dan laat Mercatus dat doen door derden. De rekening gaat naar de verhuurder.
Zo, dat is pas handhaven. Dat mis ik erg hier in Haven. Sommige tuinen lijken wel een vuilstort. Geen Milieustraat, want die ziet er keurig uit. Helaas stelt Centrada vaak niets aan de verpaupering te kunnen doen. In het verleden is gebleken dat er helaas vaak sprake is van onwil van de kant van Centrada.
Niet alleen tuinen, ook de hoeveelheid zwerfvuil draagt bij tot verpaupering. Er zijn inwoners die het niet zo nauw nemen met de woonomgeving. Daar wordt m.i. ook nauwelijks tegen opgetreden.
Waar Centrade niet echt iets aan kan doen is bij voorbeeld de ramen. Sommige lijken van matglas, zo vies zijn ze. Ik kreeg de kriebels als ik tijdens het bezorgen van folders 's morgens achter zo'n smerig raam iemand lui op een bank voor de tv zag liggen met een zak chips.
Overigens betreft het niet alleen huurders. Er zijn ook woningeigenaren die er een bende van maken. Daar zou de gemeente iets aan kunnen doen. Al was het maar een briefje met een waarschuwing. Een verzorgde woonomgeving vind ik erg belangrijk. Het geeft een positief gevoel.

Berging Vickers Wellington -3-

Vanmiddag was het zover.

kogelvrij schot uit de cockpit

Op de CBX (auto ondergaat apk) ben ik naar het Ketelmeer gereden. Daar wordt vandaag tussen 16.00 en 19.00 een kijkdag gehouden van de berging.
Laagvliegend over de polderwegen en zonder anti-motorgeschut langs de weg, zag ik al van ver een sliert geparkeerde auto's in de berm. Ik stopte keurig bij een verkeersregelaar, die mij zei dat ik tot vlakbij het terrein de motor mocht parkeren. Dat is weer eens wat anders dan het gemekker over criminele motorclubs.

Het was vanaf mijn luxe parkeerplek nog geen tien meter lopen naar het bergingsterrein. Op het terrein was een lange tafel neergezet, waarop allerlei roestige fragmenten lagen uitgestald. Er stond aardig wat belangstellenden. Een bergingsofficier van de KL gaf tekst en uitleg. Hij was al bijna klaar met zijn eerste ronde. Volgens hem maakt het weinig verschil of een toestel op de grond of het water neerstort. Er zijn in beide gevallen vaak geen grote delen meer over. Hij wees op een aantal grote witte zakken, waar nog meer opgeviste fragmenten in lagen.
Sommige dingen waren nog herkenbaar, maar voor de overige moest je deskundige zijn. En dat was deze officier. Men had nog geen herkenbaar iets gevonden dat de identificatie van het toestel kon bevestigen. Maar overduidelijk was wel dat het een Vickers Wellington is.

De APK -2-

Vandaag heeft Mike de Matrix naar de Kwik Fit gereden. Zoals eerder gemeld heb ik de auto vooraf even zelf gecontroleerd. En zie, de Matrix rolde probleemloos door de keuring. De monteur had wel een paar opmerkingen, verdeeld over twee categorieën : met spoed en straks.
Hij vertelde eerst over een band waar een schroef in zat. Op mijn vraag welke band het betrof, gaf hij een antwoord wat mijn eerder vermoeden bevestigde. De betreffende achterband liep heel langzaam leeg. Maar ik kon niets bijzonders vinden. Nu blijkt de schroef aan de binnenkant van de band te zitten. Op die plek had ik dus niet gekeken. Wel aan de buitenkant en het loopvlak.
Volgens de monteur waren de achterbanden kielekiele. Of wel : ze moesten binnenkort vervangen worden. Ook die opmerking strookte met mijn verwachting. Ik heb het profiel niet gemeten, maar verwachtte toen al dat daar iets over gezegd zou worden. Vervangen dus. De wielen voor en achter zouden omgewisseld worden, zodat de nieuwe banden op de voorwielaandrijving zouden komen.
Een ander punt betrof de distributieriem. Die vertoonde barstjes en scheurtjes.  Die riem staat ook op mijn lijstje. Hij is bij 80.000 km vervangen. Hoewel er pas 60.000 km bijgekomen is, drijft ie de boel wel al ruim 5 jaar aan. Hij zou eigenlijk pas bij 160.000 km vervangen moeten worden, maar de tand des tijds speelt bij de slijtage ook een rol. Dus ook maar direct vervangen.
Over de voorremmen zei men dat die nog gemakkelijk 10.000 km meekunnen. We rijden zo goed als nooit naar of door de stad (vaak remmen), dus dat scheelt. De accu is zwak (is mij ook bekend), maar weer wacht ik tot het winter wordt. Dat doe ik al drie jaar! Hahaha!  Al met al weer aardig wat kosten, maar dat hoort ook bij veilig autorijden. Trouwens, voor Mike als beginnend bestuurder is het ook interessant om eens te zien hoeveel een auto kost als je hem goed onderhouden wil.

Oorlogsmonument van Dronten

Plaquette met het verhaal

Het gedenkteken in het centrum van Dronten, de propeller, is er niet zomaar een. Achter die propeller schuilt een oorlogsverhaal.
In de nacht van 11 op 12 juni 1943 stortte een Britse bommenwerper, de Lancaster ED 357 van het 12th Squadron, op weg naar huis neer. Van de bemanning overleefden twee de crash. De propeller werd teruggevonden in het drooggemalen Flevoland en in het centrum als gedenkteken geplaatst. Als symbool voor alle omgekomen oorlogsvliegers.
Een van de overlevenden heeft in 1980 een plaquette onthuld, die het voorval beschrijft. W.T. Pingle onthulde ook de straatnamen en borden met de namen van de overige bemanningsleden en de naam van het vliegtuig in een toen nieuwe wijk, 'waar -zoals de tekst letterlijk zegt-  mensen in vrede thuis willen zijn.'

Kat en hond

Tom heeft de kop kapot. Het is niet de eerste keer, maar wel op dezelfde plek. De eerste keer leek het erop alsof ie gevochten had en daarbij in zijn kop was gebeten. De wond bloedde hevig en het herstel duurde lang. Vooral omdat Tom graag zijn (jeukende) kop krabde. Zo trok hij de wond weer open. Totdat ie een kraagje om kreeg en geïnterneerd werd.
Een paar dagen geleden was het weer zover. De wond was mooi genezen en er groeide weer rode haartjes op, toen we opeens bloed spetters zagen.
Tom kreeg subiet zijn kraagje weer om, wat hij als bijna traumatisch ervoer. Zijn kattenluikje ging ook weer dicht. Tom kreeg dus ook weer huisarrest. Dat laatste vond ie nog erger. Hij trok als een gek aan het luikje. Zo hard zelfs, dat de voordeur ervan trilde! Nooit geweten dat die rooie dakhaas zoveel kracht in zijn voorpootjes had. Met zo'n kraagje sluit Tom als een ware panter door het huis. Dat gesluip werkt aanstekelijk op het jachtinstinct van Fenna. Ze heeft grote moeite zich te beheersen. Het liefst wil ze dat rooie aangeschoten wild eens eindelijk flink te grazen nemen.
Vandaag mocht Toms kraagje af. En het huisarrest werd opgeheven. Tom ging direct naar buiten. Ondanks de regen. Buiten maakte hij rare bokkensprongen en klom als een vluchtend aapje met dikke staart in een boom. Jippieeee!!
Fenna keek hem door het luikje nieuwsgierig na. Een uur of wat later zat een natte Tom wat zielig voor de deur op de stoep. Hij keek mij vragend aan. Toen ik naar de voordeur liep, zag ik Fenna met haar kop door het luik gestoken. Ze dacht vast : "Zo rooie, jij komt er niet meer in!" Maar helaas voor Fenna is zij niet de baas en heb ik niet zo'n groot probleem met Tom.

AOW en grijze haren

Ingezonden n.a.v. : Een moderne AOW'er

AOW en grijze haren

Citaat uit “Grijze haren” 14 jan. 2014
--- Bij de kassa sta ik achter een wat oudere mevrouw. Ze is in alles wat traag. Maar ik ben geduldig en heb zeeën van tijd. Ze legt in een erg traag tempo haar boodschappen een voor een op de band. De mevrouw achter de kassa kijkt me wat gespannen aan. Misschien loopt haar statistiek van het aantal gescande producten per klant nu in de soep. ,,Ik knipoog naar haar en trek met duim en wijsvinger aan een plukje van mijn eigen grijze haar”. Ze begrijpt de boodschap en glimlacht. Ach ja, wie weet ben ik straks ook zo?”---. ,,Straks Willem?!”. Met dat bewuste plukje haar ben je nú al een volwaardig lid van de "Grijze Brigade" en worden al je bewegingen kritisch gevolgd. Jouw empathie met de dame vóór je in de rij was begrijpelijk maar solidariteit met een 'Rimpelrat’, in onze huidige samenleving is soms niet zonder risico. Empathisch vermogen wordt wel beschouwd als emotionele intelligentie maar daar kan je ook behoorlijk op worden afgerekend. Lees het artikeltje “Trage bejaarden ergeren jongeren”, van Thea van Beek, nog maar eens na maar dat is waarschijnlijk niet goed voor mensen met een ietwat hoge bloeddruk! Zie het 2e artikel op:
http://blog.seniorennet.be/tonnepon/archief.php?startdatum=1140390000&stopdatum=1140994800 (oud ja, dat wel maar nog steeds actueel)

Verzorgd bij kind in huis

we krijgen er hoofdpijn van...

In het nieuws las ik dat onze regering de ouderen onder ons flink wil aanpakken. Wie als oudere zieke door zijn of haar zorgzame kinderen in huis wordt genomen, moet flink inleveren. Dat moet iemand in zo'n situatie toch al, want het liefst wil men zelfstandig blijven wonen. Maar dat gaat dus niet meer. Daarbovenop moet men nu dus ook financieel gaan inleveren. Alsof ziek zijn niet erg genoeg is.
Mocht ik ooit in zo'n situatie terechtkomen, dan lijkt het mij normaal dat ik mijn kinderen een vergoeding betaal voor een opname bij hen thuis. Daar staat zorg, een kamer, eten, wassen, gezelschap enz. tegenover. En dan zwijg ik maar over de ziektekosten die jaarlijks de pan uit rijzen. Dus mijn kosten zullen zonder meer hoog zijn.
Het lijkt mij een veel goedkopere oplossing voor de overheid, dan opname in een verzorgingstehuis. Als dat tegenwoordig nog mogelijk is, want er zijn lange wachtlijsten. Ik begrijp niet dat met name linkse partijen met de PvdA voorop, achter dit soort maatregelen staan. Zo'n onderwerp lijkt mij veel belangrijker dan gefrustreerd achter de PVV aan te jagen. Ik zeg : "Kom eens zelf met een constructief sociaal beleid, waarin iedereen zich welkom, veilig en waardevol voelt!"

Tweede op Songfestival

Na jaren van afwezigheid heb ik e.e.a. gezien van het Songfestival De deelname van Ilse en Waylon was voor mij reden om weer eens te gaan kijken. Dit keer een vrij 'normaal' gebeuren vergeleken met voorgaande edities, waarin o.a. Stieneke helemaal uit de toon viel omdat ze vergat haar orgeltje in de fik te steken.
Onze beide artiesten zag ik zowaar de finale halen met hun rustig nummer en dito optreden. Het was in 1975 (vorige eeuw) dat ons land voor het laatst het Songfestival won. Het liedje Ding-a dong werd eerste. Waarschijnlijk, omdat men het la-la-la zat was.
Tactisch ging het dit jaar mis in de finale. Tenminste, dat vind ik. Gezien de ophef en indruk die de Oostenrijkse vertegenwoordiger / -ster opriep, had ik zeker Waylon een jurk laten aantrekken. Dan waren ze met enorme voorsprong eerste geworden. Het Oostenrijks liedje was zonder meer erg goed, maar om naar te kijken.... Om het op z'n Leids te zeggen : "Ik vond het geen porem."

Criminele motorrijders

Incognito...

Vandaag is geprotesteerd tegen het over een kam scheren van motorclubs. Het schijnt zo te zijn dat wie op een motor rijdt en een jack draagt met badges erop op voorhand een crimineel is. Laatst werden leden van een motorclub (Trailer Trash) geweigerd bij een dodenherdenking. Het waren leden van een motorclub die voornamelijk uit Sinti (zigeuners) bestaat. Die bevolkingsgroep is tijdens de Tweede Wereldoorlog vervolgd geweest. De herdenking bijwonen mocht niet. "Hadden ze maar andere outfit moeten aantrekken", was het argument van de burgemeester van Zandvoort.
In de jaren 60 werden op sommige scholen leerlingen naar huis gestuurd vanwege hun spijkerbroek en/of haar. Er is niet echt veel veranderd. Nee, je moet in het (kledings) hokje passen en anders moet je wegwezen. Hoe je als mens in elkaar steekt is blijkbaar van geen belang. Al ben je onverdraagzaam, heb je een uitgesproken hekel aan andere bevolkingsgroepen en/of ben je een crimineel, maakt niet uit. Zolang je kleding er maar goed uitziet. Ik bedoel, Hitler cs liepen er toch ook altijd netjes gekleed bij? En hoe zat het ook alweer met de Jodenster?
Maar zelfs zonder die badges en op een andere motor dan een Harley, kan het nog lastig zijn. Zodra ik mijn helm afzet, zal men ongetwijfeld denken : Hé een lid van de Satudarah! Incognito!

Stront aan de knikker

Ingezonden n.a.v. Hond eet poep

De overlast door hondenpoep zou heel eenvoudig kunnen worden voorkomen volgens het stukje van 3 april j.l.: "Hond eet poep". Oké, maar als iedere hond dat ook écht zou gaan doen? Getver!, nee, beter van niet. Bij toeval ontdekte ik een mogelijke oplossing voor dit probleem en met een beetje geduld lezen jullie aan het eind van dit verhaaltje, met heel veel koffie, iets over een plan van aanpak.

"Kopi Luwak".
Pas onlangs ontdekte ik dat Indonesië, al weer jaren geleden een heel bijzonder koffiemerk op de markt heeft gebracht onder de productnaam naam "INDO CIVET COFFEE", Indonesian Original Coffee Luwak (op Sumatra "Kopi Luwak"). Van deze koffie kon maar een paar honderd kilo per jaar worden geproduceerd, vanwege de geringe beschikbaarheid van de speciale koffiebonen hiervoor. Omdat de prijs van deze bonen kon oplopen tot wel 500 dollar per kilo, en in sommige landen zelfs tot meer dan 5000 dollar, was "Kopi Luwak" de duurste, en meest exclusieve koffie ter wereld. De prijzige bonen werden niet op de normale wijze van een struik geplukt maar op een heel bijzondere manier verkregen. Men ontdekte dat de wilde Aziatische civetkat (lokaal Loewak) de rijpe bessen van de koffieplant en dat daarna van de uitgepoepte pitten(bonen) nog een prima koffie kon worden gemaakt. De onverteerde bonen werden gedurende de spijsvertering van het beestje gefermenteerd en van deze bonen kon een uniek smakende koffie worden geproduceerd, waar liefhebbers (snobs?!) veel geld voor over hadden. Eerst werden de uitgepoepte pitten 'in het wild' geoogst en dat was een zeer lucratieve bezigheid. In Vietnam b.v. koste een kilo van deze bonen maar liefst bijna 7.000 dollar !!! Echter door de toenemende vraag naar de luxe koffie werden deze in het wild levende dieren gevangen en in hokjes gestopt. Het ging hier om heel veel geld dus de rest laat zich raden; vergelijk het maar met onze legbatterij-kip. Er wordt al fel geprotesteerd tegen het uitbuiten van deze beestjes en Tony Wild, die Kopi Loewak in 1991 in West-Europa introduceerde, wil de koffie afschaffen en verbieden omdat de civetkatten worden misbruikt. Maar nogmaals, als het om geld gaat is een mens vaak héél vindingrijk, maar vooral hebberig, en men ging op zoek naar andere mogelijkheden om aan de bijzondere bonen te komen en ziehier: behalve Kopi Luwak is er nu ook al "Kopi Muncak" (wat een naam zeg). Deze wordt gemaakt van koffiebessen die in de ontlasting van een Aziatisch hert worden teruggevonden, en in Brazilië maakt men zelfs "Jacu Bird koffie", van bonen die door een lokale vogel worden uitgepoept. Maar het kan nóg gekker want zojuist ontdekte ik dat iemand in Thailand koffiebonen uit olifantendrollen peutert (hallo zeg !) Maar ja, waarom ook niet? Zolang er mafkezen zijn die graag interessant doen en diep in de buidel (kunnen) tasten voor een kopje 'olifantenpoep-koffie'?! Een kilo van deze ‘Black Ivory Coffee’ kost bijna € 900,--. Je moet dus wel stinkend rijk zijn om mee te kunnen doen aan deze doldwaze vertoning door de z.g. ‘upper-ten’.
Maar als de 'rijken der aarde' écht exclusief willen zijn/doen, ........dan?!

Zie vervolg, met Homemade koffie; "Kopi Homo Sapiens".

Homemade koffie : Kopi Homo Sapiëns

even koffiebonen maken...

Ingezonden n.a.v. : Hond eet poep

Als de 'rijken der aarde' écht exclusief willen zijn/doen dan moeten ze de koffieplantages opgaan om zich daar de buik rond te eten aan lekkere koffiebessen, en vervolgens thuis de uitgepoepte bonen gaan roosteren, in de pannenkoekspan op het gasstel, voor een uiteindelijk 'overheerlijk?', maar wel éérlijk, kopje "Kopi Homo Sapiens". Stél, dat dát een succes wordt dan zijn we nog maar één stap verwijderd van een simpele oplossing voor het bekende hondenpoepprobleem.


"Kopi Canis Lupus"

Als slimme ondernemers van dierenspeciaalzaken honden- en kattenvoer gaan verkopen, met daarin rijpe koffiebessen, kunnen ze waarschijnlijk schatrijk worden. Als de koffiebessen ook los te koop zijn kan men thuis zelf dagelijks een handjevol koffiebessen toevoegen aan allerlei eten voor de huisdieren. Vanaf dat moment schieten de 'GRATIS' honden- en katten-uitlaatdiensten als paddenstoelen uit de grond want 'mén' ruikt behalve veel poep, vooral veel geld, héél véél geld!; en geld stinkt niet! Zo wordt het nuttige met het aangename verenigd want alle poep wordt in het vervolg opgeraapt en Nederland weer schoon. En, iemand met een beetje formaat hond zit voortaan regelmatig lekker interessant te doen met een uniek! kopje hondenpoepkoffie: "Kopi Canis Lupus"

"Toen kwam er een olifant met een lange snuit,
en die blies .... Eh, ....poepte nog een paar dure koffiebonen uit".

Fan-tilator