Omdat het bedrijf in 1974 van Amsterdam naar Amstelveen verhuisde, werden we als blijk van service gratis vervoerd van Station Centraal naar Amstelveen. Als ik in het busje zat dat ons naar Amstelveen bracht, kwam ze steevast naast me zitten. Ze was een ras Amsterdamse met kort krullend, donkerblond haar en een wat spits gelaat met treurig kijkende ogen. Vaak gaf ze me spontaan een arm en zei dan lachend : "Wanneer gaan we een keer uit?" Ze vroeg dat wel meer, maar ik wist dat ze een vriend had. Niet zomaar een, maar een Italiaan! Ik wist toen niet meer van dat volk dat het nogal temperamentvol was, pasta's at, grove overtredingen maakte tijdens het voetbal en met stiletto's zwaaide. Over vooroordelen gesproken. En o ja, ze maakten ook auto's die weliswaar mooi oogden en snel reden, maar nog sneller onder je kont vandaan roestten. Ik had gek genoeg niet veel later ook zo'n auto gekocht.
Als ik op haar afdeling kwam knipoogde ze naar me en dan lachte ik wat behouden terug. Vanwege die Italiaanse vriend. Ze legde vaak haar hand op de mijne als ik op haar bureau steunde om haar iets zakelijks te vragen. Soms vroeg ik naar hem en dan zei ze met een glimlach en wat nonchalant : "Italië ligt meer dan 1500 km van hier hoor." Vaak keek ik naar haar terwijl ik deed alsof ik door het raampje van het busje naar buiten keek. Ze was wat ouder dan ik, had zwart gemaakte krullende wimpers en een mooie rechte neus. Naar die neus keek ik vaak, die was opvallend mooi. Mooier dan die van mij, die vrij plat is. Ze was in haar gezicht eigenlijk wat mager. Ze had iets wat me aan de mysterieuze Greta Garbo deed denken. Hoewel ik haar op afstand hield, kreeg ik toch telkens een fijn gevoel als we zo gearmd in dat busje zaten. Mijn Greta en ik. We reisden zo ruim een jaar, zonder dat er verder iets gebeurde. Afgezien van een zoen op de wang vanwege mijn en haar verjaardag. Aan meer was ik blijkbaar niet toe. Wel aan een zwaardere motor, want de Benelli (ook Italiaans) ging me niet hard genoeg. Na mijn vertrek bij het bedrijf hoorde ik dat ze een verzoekplaatje voor mij had aangevraagd. Zelf heb ik de uitzending ervan gemist. Telkens weer die verdomde motoren!