Nooit heb ik tegen een blind iemand gezegd : "Kijk toch uit je doppen!" Of tegen iemand die slecht ter been is : "Loop eens een beetje door!" Of wanneer iemand die aan een arm verlamd is mijn vroeg hem even te helpen : "Mankeer je soms zelf wat aan je handen?"
Nee, nogal logisch want die handicaps zijn nogal duidelijk te zien. Maar als je aan je hoofd iets mankeert, zoals ik, dan krijg je soortgelijke opmerkingen bijna dagelijks te horen.
Mijn korte termijn geheugen is tamelijk slecht. Ik heb nog een tijd geoefend, maar beter dan dit niveau wordt het niet. Dat geldt ook voor het verwerken van bijvoorbeeld cijferreeksen. Zoals het intoetsen van de code om mijn beltegoed op te waarderen. Ook als mij meerdere vragen achterelkaar gesteld worden of een meervoudige opdracht verstrekt wordt, raken mijn grijze hersentjes in de war. Dat gebeurt ook als er op een andere manier veel op me afkomt. Het is niet anders. Ik zit er niet zo mee. Wat ik wel lastig vind, is dat ik daar soms op aangevallen word. Vaak gebeurt dat op een wat verontwaardigde toon. Zo van : "Dat heb ik je toch net verteld?" Of : "Snap je dat dan niet?" Oke, de maatschappij is gestrest en van een kort lontje voorzien.
Vervelend dus. Maar ja, ik heb er pas tien jaar last van. Dus kan nog niet iedereen het weten. Zou het helpen als ik een bloedige barst op mijn voorhoofd laat tatoeëren? Dan kan iedereen zien dat ik iets aan mijn hoofd mankeer. Misschien helpt dat. Of juist niet. Dan begint iedereen te gillen en 112 te bellen. Da's voor mij ook weer veel te druk.