Vanmorgen kreeg ik het bericht dat mijn lieve tante Carla is overleden. De laatste keer dat ik haar sprak was op de crematie van mijn neef Jacques. Ze zat er toen nog heel gezond bij. Oke, ze had wat klachten, maar mijn tante sprak daar tamelijk laconiek over. Ik was altijd erg onder de indruk van de manier waarop ze naar de dingen des levens keek. Ze was vaak heel berustend en kwam tevreden over. Ze toonde begrip voor allerlei situaties, vooral als er sprake was van knellende zaken. Als ik haar bezocht begroette ze mij telkens weer erg opgetogen. Voor mij iedere keer weer een warm welkom. Gezellig samen keuvelen en koffie of thee leuten. 's Zomers in de tuin, terwijl haar kipjes gravend en pikkend rond kuierden. Met haar overlijden is weer een stukje van mijn leven weggevallen. Ook een stukje van mijn ritjes op de motor, waarin mijn tante als reisdoel fungeerde.
Ik heb begrepen dat ze vredig en met een glimlach is heengegaan. Eigenlijk had ik niet anders verwacht. Zo ken ik haar : vredig en met een glimlach. Dag lieve tante Carla, bedankt voor al de gezellige uren. Daarboven zullen ze u zeker met open armen ontvangen.
