Oliebollentest -2-

In de rij voor Prinselijke bollen

Gelukkig trekken weinigen zich aan van de resultaten van de Nationale Oliebollentest. Zo'n test is immers slechts een momentopname. Oké, slechte frituurolie en/of bedorven beslag en slechte hygiëne is en blijft uit den boze. Dus zag ik bij de als slecht gekwalificeerde Flevolandse verkooppunten toch veel mensen hun oudejaarssnacks kopen. Bij sommige verkooppunten stonden echt lange rijen. De producten van bakker Prins bijvoorbeeld zijn erg populair. Daar wil men best een half uur voor in de rij staan. Maar ook bij de Hema, Jumbo en andere supermarkten worden de oliebollen vlot verkocht. Zelf koop ik niet echt veel. Hooguit tien oliebollen. Ik ben meer van de kroketjes en bitterballen. Die kan ik zelf frituren tot ze mooi bruin van buiten en flink heet van binnen zijn.

Kinderen en vuurwerk

Toen ik vanmorgen op de fiets zat, kreeg ik opeens een stuk vuurwerk op me af. Gelukkig ontplofte een meter of twee van mijn hoofd vandaan. Het was door een jongetje even daarvoor op de grond gegooid. Hij bevond zich met zijn broertje op zo'n 15 meter van mij vandaan. Er was geen sprake van opzet, maar het geeft weer eens aan dat een ongeluk in een klein hoekje kan zitten.
Het kopen en afsteken van vuurwerk is leeftijdgebonden. Er zijn categorieën van 12, 16 en 18 jaar en ouder. Hoe lager de leeftijd, des te lichter het vuurwerk.
Wat me trouwens wel opviel was dat er erg veel kinderen met vuurwerk aan de gang zijn. De meesten zijn duidelijk jonger dan 12 jaar. Komt bij dat ze ook zwaarder vuurwerk afsteken dan voor een twaalfjarige geldt. Ze doen dat ook nog erg onhandig. Zo hoorde ik in het voorbijrijden een ventje tegen zijn vriendje zeggen : "Durf je die zware ook in je hand af te laten gaan?"
De Amerikaanse ambassade waarschuwt landgenoten voor het vuurwerkritueel in ons land. "Er wordt zonder opletten mee gegooid en het schiet alle kanten op", aldus de ambassade. Geknal in de straat heeft voor menige Amerikaan een heel andere betekenis. Helaas heeft de ambassade gelijk. Ik heb tijdens mijn korte fietstocht al relatief veel gevaarlijke situaties gezien. En erg veel kinderen met tassen vol vuurwerk op straat. Laten we hopen dat de persoonlijke schade zeer beperkt zal blijven. Een goede, veilige jaarwisseling voor iedereen!

Angst voor Oost Europeanen?

Markt in Arad (Roemenië)

Er is een onderzoek gedaan naar de manier waarop wij tegen de komst van Oost Europeanen aankijken. Per 1 januari gaan onze deuren open voor mensen uit o.a Roemenië en Bulgarije. Voor zover ze al niet wagenwijd openstonden, want het tuig uit die landen is er al jaren.
Nu de grenzen officieel opengaan, komen de harde werkers hier naar toe. Ze kunnen hier met het minimumloon vaak het dubbele verdienen.
Er zijn mensen die vinden dat de Oostblokkers hier baantjes van landgenoten inpikken. Alsof iedereen hier in de kassen of op het land wil werken, of wil schoonmaken. Hahaha!
En afgezien daarvan zijn het de Hollandse ondernemers die ervoor zorgen dat de nieuwkomers uitgebuit worden en de eigen krachten worden ontslagen. Op die manier maken zij de Oostblokkers tot goedkope krachten en de eigen mensen werkloos. Helaas zijn daar al veel voorbeelden van.
In het Groningse Scheemda bevindt zich een rolcontainerfabriekje, genaamd Hoza. De directie van dat bedrijf zorgt voor behoorlijk veel heisa. Ze buiten het personeel uit, door flink gebruik te maken van mazen in de wet. Zo krijgt iedereen het minimumloon, aangevuld met een persoonlijke toeslag. Op de toeslag hoeft het bedrijf geen prijscompensatie te berekenen. En met toeslagen is het zo, dat je die gemakkelijk weer verlaagt of zelfs kwijt bent. Het personeel mag niet met elkaar spreken. En wie over het terrein loopt, moet dat met minstens 5 km per uur doen. Met de handen in de zakken lopen of staan is ook verboden. Wie zich niet aan het looptempo houdt, moet onder begeleiding naar een sportschool. En naar het toilet mag alleen in de pauze. Aldus een nieuwszender in het noorden des lands. En ja, het is al bijna 2014.  Sommigen spreken over Kamp Hoza als verwijzing naar de Nazi-werkkampen uit de tweede wereldoorlog. En werken daar soms alleen maar mensen uit Oost Europa? Nee hoor! Gaat het soms slecht met het bedrijf? Ook niet. De directie wilde geen toelichting geven op de situatie. Ze is namelijk met vakantie.
Kortom, hoe Oostblokkers zich gaan gedragen en welke invloed ze zullen hebben op onze economie, hangt vooral van onszelf af. En mocht zo'n Roemeen of Bulgaar of Pool je baan inpikken, dan moet je niet bij die nieuwkomer zijn, maar bij je sjoemelende baas. De angst voor de komst van Oost Europeanen is ongegrond. We moeten eerder bang zijn voor ons eigen gedrag tegenover hen.

Oliebollentest

De beste kraam van Groningen

Hier in Lelystad kwamen we er niet zo best vanaf dit keer. Ben's oliebollen, de kraam staat op het Stadhuisplein, waren volgens het testteam dit keer niet te pruimen. Zelf heb ik daar ook een paar keer van die bruine rakkers gekocht. Met en zonder rozijnen. En zo slecht vond ik ze niet. Ook weer niet superlekker, al vonden de meeuwen van wel. Ze waren dit keer wat vettig en ik heb daar een hekel aan. Maar de bol zelf viel best wel mee. Ik heb het idee, dat Ben bij een net te lage olietemperatuur had gebakken. Of te veel oliebollen tegelijk in de olie had gedaan. Dan zakt de temperatuur van de olie ook vrij snel. En dan kan het mis gaan. Volgens mij gaat er veel verkeerd louter door de temperatuur van de olie. Als de bol zelf ook nog naar of raar smaakt en/of geurt, dan is er wat anders aan de hand. Ik heb een neus voor foute frituurolie. Als ik die ruik, dan begint mijn maag wat naar te doen. Maar dat heb ik bij Ben in Lelystad allemaal niet meegemaakt. Zo zwaar til ik dus niet een deze uitslag, al kan Ben wel met de gebakken peren zitten.
Het zit dit jaar dus gewoon een keer niet mee. Op naar 2014 met nieuwe kansen!

Tafeltje dekje

Ingezonden n.a.v. Genieten van vogels :

In het tuincentrum kochten we weer eens wat nieuws voor onze gevederde vrienden. Het werd een voederhuisje met daarin een pot pinda-kaas met allerlei voedingsstoffen. De letters FSC op het hout geven een goed gevoel, tenzij het betekent: Fijn Stiekem (toch) Cappen? "Zonder zout", staat heel duidelijk vermeld bij de product-informatie. "Minder zout in ons voedsel" is een veel gehoord advies voor ons mensen en dat geldt nu dus ook voor vogels. We kochten een potje met bosvruchten en een potje met insecten erin. Het zijn vooral koolmezen en pimpelmezen die langskomen maar vanmorgen was er toch ook een roodborstje. Helaas voor de 'kleintjes' is de pot niet ontgaan aan de scherpe blik van enige kauwtjes met hun felle kraaloogjes. Het gekke is dat als één van hen iets eetbaars heeft ontdekt er, binnen een paar minuten vanuit het niets, zomaar een hele troep kauwtjes op je schutting komt zitten. Hoe kan dit? Het was boeiend om te zien hoe deze 'straatjongens', zittend op de schutting op ongeveer een halve meter afstand van de pindapot, eerst een plan bedachten om het lekkers succesvol te kunnen bereiken want dat was voor zo'n grote vogel geen eenvoudige zaak. Het dakje van het huisje steekt n.l. een stukje voorbij de voorzijde van de pindapot en of er daar nog wel genoeg ruimte is voor de fladderende vleugels, zonder deze te beschadigen, moesten de kauwtjes dus zelf bepalen. Met hun kopjes draaiend, en scheef op en neer bewegend, zag ik ze een tijdje in gedachten inschatten, wikken en wegen. Aarzelend vanuit een voorover gebogen starthouding zag ik ze een bijna poging doen om de sprong te wagen en dan toch ook weer niet. Maar opeens gebeurde het dan toch. Als een reuzenkolibri hing het eerste kauwtje hooguit 5 seconden voor de pindapot, zich daarbij met moeite vastklampend aan een klein houtje, en na een paar flinke hak bewegingen was zijn kostje gekocht. Terwijl hij zijn snavel links en rechts langs de rand van de schutting afveegde hing nummer twee al in de pot te hakken en na twee dagen was de pinda-kaas zo diep weggepikt dat de kauwtjes er niet meer bij konden. Tenminste, dat dacht ik maar de andere dag hadden ze de pot nota bene aan de gladde rand van het glas naar voren getrokken en dit herhaalde zich een paar keer. Op de vierde dag was de pot helemaal weg. Nou ja weg? Hij was er nog wel, maar hij lag in scherven op de tuintegels. Plan B bestond uit het plaatsen van pot nummer 2 met een schroefje vóór de glasrand, én een stokje met ‘dwarreltouwtjes’ in de aanvliegroute naar de landingsbaan van de kauwtjes. Bingo! “Eind goed al goed”, althans voor de ‘kleintjes’ onder de vogels. En de arme kauwtjes dan? Pssst!,.....een paar tuinen verderop hangt ook zo’n pindapot! “Pinda, pinda, lekka, lekka”.

In een studentenstad

Op het universiteitscomplex

Op uitnodiging van Mike zijn we naar de locatie gereden waar hij zijn studie economie doet. We kwamen op het Zernike Sciencepark terecht, dat zich in het noorden van de stad Groningen bevindt. Het universiteitscomplex is vrij groot en modern van opzet. We zagen mooie gebouwen en een leuke omgeving met opvallend veel bankjes en andere mogelijkheden.om het zitvlees te verwennen.
Na het bezoek zijn we de stad ingegaan. Zelf ben ik daar in geen jaren geweest. Maar Mike wist al aardig de weg. Omdat we voor ons doen laat van huis waren gegaan, de jeugd heeft een ander bioritme dan wij, werd het al ras donker. We hebben gezellig door het centrum gewandeld, wat gedronken en gegeten en van de omgeving genoten.
Jammer dat het vroeg donker werd, anders had ik zeker meer mooie foto's kunnen maken. En ook nog wat bezienswaardigheden bezocht. Maar dat komt een andere keer nog wel.

Decibelle vogels

Ingezonden n.a.v. Genieten van vogels :

De muzieknoten van "Jingle Bells" hoor je ver vóór de Kerstdagen al zó vaak, waar je maar komt, dat ze mij nu zoetjesaan 'de neus uitkomen'. “Deci Bels” zijn andere Bells en Jingelen ook niet want ze hebben niets van doen met Kerstmis. Wel met geluid, en toch hoor je ze niet. Raar eigenlijk? Alexander Graham Bell, een Brits uitvinder, heeft de sterkte van een geluid bepaald. Hij noemde de gemeten waardes decibels (dB(A) en maakte daarvan een overzicht. Enige voorbeelden: ...10 dB: Vallend blad in een rustig bos, ---105 dB: kettingzaag, ...170 dB: ontploffend vuurwerk. Een decibel met een getal ervoor hoor je dus wél en soms is het daarbij oppassen geblazen. Met de collega uit het vorige stukje, over de dans- en de meeuw, had ik een poosje daarna een week nachtdienst. Een paar keer per nacht maakten wij een van beiden een visuele controle-ronde langs alle installatie-onderdelen en vandaag nam ik de eerste ronde voor mijn rekening. Terwijl mijn collega de controle- en regelpanelen in de gaten hield, en een pot verse koffie ging zetten, ging ik naar buiten voor een half uurtje frisse lucht. Op de fiets, want het verst weg gelegen installatie-onderdeel stond een heel eind verderop. Langs het weggetje daarheen stonden op het laatste stuk geen lichtmasten meer en het was daar aardedonker en ook doodstil. Het licht van mijn fietslamp was net vol- doende om de weg te volgen en het snorrende dynamowieltje was het enige hoor- bare geluid. Een beetje in gedachten verzonken reed ik rustig naar mijn laatste controle-punt maar opeens brak de hel los (of zoiets?!) en was het gedaan met de rust. Vanuit de rechter grasberm klonk een hels kabaal en op hetzelfde moment vloog er een bruinig wolkje vlak voor mij langs. Fel snirpend, en met luid kleppe rende vleugels vloog vanuit de grasberm naast mij een koppel* patrijzen omhoog, laag bij de grond, net voor mijn fietswiel langs. ,,...Prrrrrrrrtttt..." klonk het keihard, als een houten ratel vlakbij m’n oor, en na 2 seconden was het weer doodstil. Ik voelde mijn hart in m’n keel bonken en van schrik viel ik met fiets en al ondersteboven. Ik was mij kapot geschrokken en vroeg me af wie er nou eigenlijk 't meest geschrokken was, de vogels of ik? Nadat ik het omgeslagen stuur van de fiets had rechtgezet vervolgde ik mijn weg en stapte even later de controlekamer weer binnen. ,,...Wat heb jij nou...?, zei de collega, wijzend op mijn voorhoofd. Ik antwoordde met een zoetzuur gezicht: een dB-b. Collega:,,Wat is dát nou weer?”. ,,Je hoort em niet maar je ziet em dus wel?; ,,het is een deciBellen-bult”.

Fan-tilator

Dansles

Ingezonden n.a.v. Genieten van vogels:

Met een collega stond ik vanuit onze controlekamer te kijken naar twee meeuwen die op een grasperkje stonden. De ene meeuw stond met z'n pootjes op en neer te trappelen en de ander stond er met een scheef kopje aandachtig naar te kijken. Ik vroeg: ,,Weet je wat die meeuw daar staat te doen?". Collega: ,,Hij geeft dans- les en doet het eerst voor". Leuk bedacht maar dat was fout. De meeuw bleef 'dansen' en ik vroeg nogmaals: ,,Waarom staat de ene meeuw te trappelen en de andere niet? Collega: "ik denk dat ie kouwe poten heeft!". ,,Weer mis, maar let op wat er zometeen gebeurt ". We hoefden niet lang te wachten om te zien waar de meeuw mee bezig was. De trillingen van zijn pootjes waren voor een regenworm in de aarde het sein dat er ondergronds een mol door zijn gangen rende op zoek naar een lekker hapje. De regenworm, die op het dagmenu van Momfer de Mol stond, nam geen enkel risico (dacht hij) en haaste zich door de grasmat heen naar de veilige grassprieten. Op dat moment stopte de meeuw met 'dansen' en met een welgemikte snelle stoot met zijn snavel pakte hij de worm beet zodra deze zicht- baar werd. Met een paar op- en neer-bewegingen trok hij de worm, als was het een stukje paars/rood elastiek, uit zijn veilige holletje. De worm, inmiddels een rekbaar begrip geworden, was wel ontsnapt aan “Mómfer” maar werd toch nog 'gemold'; door een meeuw!

Grijze cellen op tilt?

Ingezonden n.a.v.  Computergestuurde auto :

Tijdens het dagelijks rijden en/of stilstaan in de files, op een van de drukste autowegen van Nederland, was er volop gelegenheid na te denken over een mogelijke oplossing voor het fileprobleem. Meestal zaten we met z'n vieren in een z.g. 'poolwagen' want ons bedrijf had voor het 'woon-werkverkeer een financieel aantrekkelijke 'samen-rijden-regeling' opgezet. Zet vier techneuten met een fantasierijke geest in één auto, gooi een probleem in de groep, en gegarandeerd dat er wat uit komt.

Akte 1: Voor het uitbannen van de ergernis -over het al of niet netjes invoegen (je beurt afwachten) door mensen die ook de snelweg op willen maar zich daarbij gedragen alsof ze standaard áltijd voorrang móeten krijgen- werd een slimme oplossing bedacht. Breng onder het wegdek een geleidings-systeem aan, codeer de in- en uitvoeg-stroken, en bouw in ieder auto een kastje in dat middels een computer-systeem communiceert met alle andere voertuigen op de snelwegen. De snelheid van de hoofdverkeersstroom wordt zodanig geregeld dat elke automobilist blindelings kan invoegen want het systeem zorgt er voor dat er gegarandeerd een plekje voor hem/haar vrij komt tussen twee andere auto's op de hoofdbaan.

Akte 2: Het remmen en weer optrekken kost nodeloos veel energie en veroorzaakt enorm veel extra vervuiling van het milieu. Voorgesteld werd de auto's te laten afremmen op een dynamo die elektrische energie opwekt, welke wordt opgeslagen, en voor het weer optrekken wordt die energie voor een aandrijf-elektromotor benut. Een mechanisch alternatief hiervoor was een vliegwiel met dezelfde mogelijkheden. Het grappige van bovenstaande is dat een deel ervan ook nog werkelijkheid is geworden, zij het dan in een andere uitvoering

Akte 3: Het inhalen van grote vrachtwagens, door personenwagens, levert vaak gevaarlijke situaties op maar ook daarvoor werd al snel een oplossing bedacht. Bij het plan daarvoor 'sneed het mes aan drie! kanten': a- veiliger, b- snellere doorstroming van het verkeer, én c-, minstens zo belangrijk,: minder, en kortere files. De oplossing: voorzie alle vrachtwagens van enorm grote wielen zodat alle personenwagens er gewoon onderdoor kunnen rijden en de vaak gevaarlijke inhaalmanoeuvres behoren tot het verleden. Akte 3 had nog een toegift in de vorm van een dubbelfunctie van de grote vrachtwagenwielen: bouw ze om tot vier ultra-energiezuinige wasmachines. Gooi er 's morgens de was van de hele buurt in, met een paar emmers water en een flinke schep zeeppoeder, en rijden maar. Om zes uur 's avonds kan de was, gecentrifugeerd, en strijkdroog, thuis worden afgehaald. Het bedenken van een oplossing en het uitvoeren van een plan daarvoor zijn wel twee hééél verschillende dingen maar daar werd verder maar niet over gesproken. Vier 'mafkezen' op een kluitje? Ja, daar lijkt het wel op maar één van die vier 'mafkezen' bezat jaren later wél een miljoenenbedrijf! Maar hij bleef voor ons drieën hetzelfde 'maatje' als voorheen; grote klasse! "Goede wijn behoeft geen krans".

Fan-tilator

Beroepsdeformatie

Heb ik ook last van. Hahaha! Alles moet planmatig, georganiseerd en gestructureerd aangepakt worden. En efficiënt. Of het nu de afwas of het ramen zemen of de motor repareren is, alles moet zo. Erg hè? Als ik ga afdrogen droog ik eerst alles wat in één bepaald kastje of lade thuishoort. Dus niet tig keren open en dicht, maar één keer open en één keer dicht. Efficiënt en effectief, zoals ik toen ook bedrijfsprocessen (her)inrichtte.
Wat nog erger is, is dat ik moeite had en vaak nog heb om van plan of planning te veranderen. Ik ben daarvan al aardig wat genezen en laat me geregeld verrassen. Maar echt prettig voel ik me er niet bij. Zo'n verandering is toch een vrij ingrijpende omschakeling voor mij.
In gesprekken maak ik onderscheid tussen feiten en fictie, of aannames. Ook zoiets uit mijn werkzaam leven : gaan voor zekerheid en duidelijkheid.
En toch heeft mijn beroepsdeformatie ook veel positieve kanten. Als er veel bezoek geweest is, heb ik weinig moeite om de chaos weer opgeruimd te krijgen. Een kwestie van ordenen en vervolgens de boel afwassen en opruimen. Zo gebeurd. Ik kan veel gemakkelijker zaken overzien door ze in mijn hoofd op een rijtje te zetten. Voor zover me dat lukt hoor. Het moeten er niet te veel worden.
Aan de andere kant krijg ik het Spaans benauwd als ik iemand rommelig te werk zie gaan. Zo'n rommelige werkwijze geeft mij nauwelijks vertrouwen op een goede afloop. Vaak is dat bewezen. Zo ken ik garages, waar men steevast gereedschap en materialen in de auto achterlaat na een beurt of reparatie. Ik denk dan op mijn beurt : zouden ze ook vergeten zijn de bougies en/of de olie te vervangen of bepaalde bouten en/of moeren weer te monteren? En ja, helaas was dat geregeld het geval.
Maar er zijn meer zaken, die door mijn beroep enigszins gedeformeerd geraakt zijn. Maar daarover een andere keer.

Tweede Kerstdag

Onze gast aan de kersttafel is wat ouder dan wij. Hij is een alleenstaand iemand, die geen contacten meer heeft met zijn familie en kinderen. Toch is hij een vriendelijk man met uiteraard zijn eigen bagage en trekjes. Hij vertelt over zijn scheiding en hoe de kerk daarop heeft gereageerd. Na zijn scheiding werd hij op een zondag, toen hij naar de kerk ging, opgewacht door meneer pastoor. Die gaf hem te kennen dat hij niet meer welkom was. Het was zijn laatste gang naar het huis van God, vertelde hij enigszins geëmotioneerd.
Ik dacht : "Vreemd om iemand weg te sturen op een moment, waarop hij het geloof juist hard nodig heeft."
Zittend aan ons eenvoudig kerstdiner moest terugdenken aan de verhalen over een verloren zoon, een afgedwaald schaap en een moordenaar aan het kruis. Er heerste vreugde om hun terugkeer. Maar ach, dat was toen. Als tegenwoordig iemand na lange tijd van afwezigheid weer eens in de kerk verschijnt, krijgt hij de wind van voren en wordt hem de toegang ontzegd. Niet door de Heer, maar door iemand die beweert een vertegenwoordiger van Hem te zijn.
Ik vertelde hem over mijn broer. Zo'n vertegenwoordiger van het geloof weigerde ook bij mijn broer langs te gaan, toen hij afscheid wilde nemen van dit leven. Ook als mens weigerde meneer te komen. Mijn broer had hem voor zijn dood slechts heel even nodig.
Met het geloof is niets mis. Maar het zijn dat soort vertegenwoordigers, die ons vaak de das om doen.

Fouten en blunders

Er waren tijden dat mijn werkgever met een stalen gezicht zo'n 200 gulden per uur voor mij vroeg. Veel te veel natuurlijk, vond ik. Maar ja, de IT wereld wil nu eenmaal belazerd worden, want als er sprake was van een lager tarief dan twijfelde men sterk aan de kwaliteit van het product en/of de dienst. Duur moest dus. Ik had zelf de drive om de klant meer te bieden voor zijn geld. Tijdens mijn verblijf bij de klant besteedde ik daarom ook veel aandacht aan toegevoegde waarde. Ik deed dat door ongevraagd advies uit te brengen over zaken, die buiten mijn opdracht lagen. Ik heb zodoende zelfs goedkopere krachten ingehuurd, die bepaalde minder complexe taken van mij overnamen. Hahaha! 'Zonde van de omzet', zou je denken. Maar voor mij een uitkomst om zoveel als mogelijk zelf op niveau bezig te blijven. Gelukkig had mijn werkgever die omzetverlies niet in de gaten. Maar de klant (goedkoper) en de ingehuurde kracht (werk op zijn/haar niveau) waren er blij mee.
Ik heb weliswaar heel veel kennis opgedaan, maar dat vond ik minder belangrijk. Dat was louter een kwestie van begrijpen en opslaan in het geheugen voor de duur van zo'n opdracht. Die opgeslagen kennis was ik ook zo weer kwijt. Van fouten leer je het meest, zegt men. En ik heb wat dat betreft heel veel geleerd. Ik heb ook een aantal blunders begaan. Die waren stuk voor stuk om je dood te lachen. Achteraf dan. Zo bestelde ik tijdens een eerste stuurgroepvergadering met wat directieleden van een internationale brouwerij een drankje van de concurrent! Dat hakte er even flink in. Achteraf gezien was het leuk om de top van zo'n groot bedrijf met één woord doodstil te krijgen.
Bij een andere klant gaf ik iemand op de eerste dag van mijn komst de opdracht koffie voor mij te halen : "Zeg jij bent hier bekend, haal eens even koffie voor mij. Graag met melk en suiker." Later bleek dat de man in kwestie de directeur was. Het kan verkeren. En tot slot reageerde ik iets te ad rem, toen een directeur van een grote onderneming zei, dat hij naar aanleiding van een ander project een lastige periode tegemoet zou gaan. Ik zei : "Ik sleep u er wel doorheen hoor". Geen van de situaties leidde tot het wegsturen van mij. Dat niet. Maar ze hebben me stuk voor stuk lang achtervolgd. En ja, ik ben één keer in die 35 jaar weggestuurd. Toen had ik in een voortgangsverslag het nieuw aangestelde hoofd van de automatiseringsafdeling gefeliciteerd en gezegd dat zijn benoeming een mooie promotie was. Twee dagen voor einde opdracht stond ik op straat, omdat de directeur mijn als compliment bedoelde opmerking niet op prijs stelde. Mijn projecten bij die klant waren weliswaar binnen tijd en budget afgerond, maar krediet was er dus niet. Na ruim twee jaar vertrok ik toen en hebben de medewerkers waarmee ik gewerkt heb uit boosheid een week gestaakt. Ik had het ontslag al aanzien komen, want die directeur kickte op het op staande voet ontslaan van mensen. En ook voor een ict hond geldt, dat als men hem wil (ont)slaan er altijd wel een stok in de buurt is...

Over ontmoetingen en eenzaamheid

Het leuke van internet is dat ik sinds kort weer contact heb met twee mensen uit mijn jeugd. De een is een voormalige buurjongen die ik op Curaçao leerde kennen. De ander is een voormalig klasgenootje, bij wie ik zowel op de lagere school als op de Mulo in de klas heb gezeten. En wat nog leuker is : ze zijn beiden ook net zo oud geworden als ik! Ach ja, ze blijven in mijn herinneringen nog zo jong en dan is het een leuke verassing te zien dat toch ook zij met mij door het bos der jaren meegewandeld hebben. Samen door de tijd met elk een eigen leven.
Vandaag, eerste kerstdag, heb ik iemand uitgenodigd om samen met mij een deel van de dag door te brengen. Het is een ouder iemand, waarvan ik weet dat hij beide kerstdagen alleen is. Vandaag komt hij op de koffie (met kerstbrood en banketstaafje) en morgen mag hij aanschuiven aan onze kersttafel. Alleen is immers ook maar alleen. En eerlijk gezegd is o.a. de bedoeling van kerst, dat we aan elkaar denken en dat tonen.
Sonja schenkt op deze dag aandacht aan haar zieke moeder, die anders ook alleen de eerste kerstdag moet doorbrengen. Zo geven we beiden met kerst invulling aan de kerstgedachte. Fijne Kerstdagen en geef om elkaar.

Kerst toen

Op de een of andere manier denk ik toch weer met enige weemoed terug aan de kerst in mijn jeugd. Binnen de warmte van ons gezin, met mamma en mijn broers en zusjes. Een kerst vaak zonder mijn pa. Die was dan aan het varen. Voor hem liet mamma speciale kerstfoto's maken. Dat betekende voor ons wat vroeger van school, haartjes netjes kammen en de kleding in orde brengen. Dat laatste had niet altijd het gewenste resultaat, want er zijn foto's waar bij voorbeeld van een kraag maar één puntje boven de trui uitstak. Deze foto's werden gemaakt door een heuse fotograaf. We gingen vaak naar Pander op de Breestraat en het kan zijn dat iemand van die winkel in de namiddag langsgekomen is. Mamma stuurde de foto's naar pa. Dan kon pa gezeten tussen de grauwe stalen wanden van de boot zien hoe gezellig het thuis was. Misschien riep het wel gemengde gevoelens bij hem op. Maar dat heb ik nooit gehoord, want pa was emotioneel erg gesloten.

Sneeuwpret voor de honden

Om in Kerst- en de dierensfeer te blijven :

Kopen en koken met Kerst

Wat een drukte bij de supermarkt! Het komt mij nogal overdreven over, als ik zie hoe klanten staan te wikken en te wegen over hetgeen men wil eten met kerst. Op de afdeling groente en fruit valt het nog mee, maar dan begint het pas. Ik baan me tussen de schots en scheef staande winkelwagentjes door, terwijl ik alsmaar 'pardon' zeg richting de oude kaas -in plakjes- en graai daarna tussen een paar spijkerbroekbenen door naar een rookworst. En nu op naar het brood. De meute concentreert zich gelukkig op de vleesafdeling en met een omtrekkende beweging via de schappen van het snoepgoed, waar een kleine dikzak zich zit te vergapen, kan ik eenvoudig een half bruin scoren. Op naar de kassa's. Dit keer via de diepvrieshoek, waar het afgezien van een vakken vullende scholier stil is. Oef! Wat een rijen! En wat een volle karren. Ik ben de enige met een mandje. Als ik om me heen kijk zie ik bedrukte gezichten, veel bedrukte gezichten van voornamelijk vrouwen. Naast mij ligt een magazine van de super. Ik moet toch wachten, dus besluit ik even wat te bladeren. Al bladerend kom ik terecht op een artikel genaamd 'Koken met kerst'. Het is een stappenplan, dat eindigt met een rondvraag aan de gasten van het kerstdiner als ze aan de koffie zitten : 'Hoe heeft het gesmaakt?' Het artikel sluit af met een advies : 'Noteer de kritiek op uw kookkunst, zodat u die volgend jaar nog verder kunt verfijnen.' Ik begrijp nu al die bedrukte gezichten. Ik ben des te blijer met mijn boerenkool met worst.

Met muziek in de keuken

Als ik in de keuken aan de slag ga, zet ik steevast een leuk muziekje op. Schrijvend hierover doet het mij aan een leuk nummer denken, waarvan de bijbehorende videoclip in een keuken van een horecabedrijf is opgenomen. Het leuke is ook dat de zangeres de begeleiding met o.a. de beker echt zelf doet :

Krant van Flevoland gedumpt -2-

De verspreider was zo vriendelijk om de gedumpte kranten op het speelterrein op te ruimen. Dat is al heel wat. Alleen jammer dat men voornamelijk de hele kranten heeft weggehaald. De versnipperde en/of verscheurde niet. Dus het blijft geen gezicht, al dat krantenpapier. Het is erg lastig om dat spul helemaal weg te krijgen, omdat het nat is. Als je het beetpakt, scheurt het. Misschien een leuk klusje voor in de portefeuille van bureau Halt.

Schade aan de scooter

een pleister op de wonde....

Zelfs met beveiligingscamera's in de buurt proberen sommige mensen zich aan hun verantwoordelijkheid te onttrekken. Of wel : gefilmd worden terwijl je schade veroorzaakt. Dan ben je niet alleen een vandaal, maar ook een leugenaar. Dubbelop dus. En dan de reacties van sommigen van hen. Die kunnen zeer heftig zijn, waarbij de schuld altijd bij anderen ligt.
Onlangs is iemand per ongeluk tegen de scooter aangereden met een kar. Gevolg een scheur in een kap. Het gebeurde onder het werken. Het lijkt mij dat zo'n medewerkster verzekerd is tegen dit soort zaken. Hoewel ze zich bewust was van de botsing, de scooter stond geparkeerd, heeft ze nagelaten om even een briefje achter te laten of moeite te doen om de eigenaar te achterhalen. Zo'n blauwe plaat kan erg handig zijn. Gewoon even het kenteken laten omroepen. Jammer voor haar, maar gelukkig voor ons hangt er een beveiligingscamera vlakbij de plaats delict.
Toen de vrouw erop aangesproken werd, ontkende ze eerst. Maar toen ze van de camerabeelden hoorde gaf ze aarzelend toe verantwoordelijk te zijn voor de schade. Een beetje flauw hoor. Aan de andere kant ook weer erg herkenbaar. Steeds minder mensen lijken hun verantwoordelijkheid te willen nemen. Een maatschappelijk verschijnsel.
Zo zie je maar weer. Je kunt nog zo zuinig zijn op je spullen, schade kan altijd gebeuren. En dan maar afwachten of de veroorzaker een eerlijk iemand is.

Een scheur in mijn schedel

Nooit heb ik tegen een blind iemand gezegd : "Kijk toch uit je doppen!" Of tegen iemand die slecht ter been is : "Loop eens een beetje door!" Of wanneer iemand die aan een arm verlamd is mijn vroeg hem even te helpen : "Mankeer je soms zelf wat aan je handen?"
Nee, nogal logisch want die handicaps zijn nogal duidelijk te zien. Maar als je aan je hoofd iets mankeert, zoals ik, dan krijg je soortgelijke opmerkingen bijna dagelijks te horen.
Mijn korte termijn geheugen is tamelijk slecht. Ik heb nog een tijd geoefend, maar beter dan dit niveau wordt het niet. Dat geldt ook voor het verwerken van bijvoorbeeld cijferreeksen. Zoals het intoetsen van de code om mijn beltegoed op te waarderen. Ook als mij meerdere vragen achterelkaar gesteld worden of een meervoudige opdracht verstrekt wordt,  raken mijn grijze hersentjes in de war. Dat gebeurt ook als er op een andere manier veel op me afkomt. Het is niet anders. Ik zit er niet zo mee. Wat ik wel lastig vind, is dat ik daar soms op aangevallen word. Vaak gebeurt dat op een wat verontwaardigde toon. Zo van : "Dat heb ik je toch net verteld?" Of : "Snap je dat dan niet?"  Oke, de maatschappij is gestrest en van een kort lontje voorzien.
Vervelend dus. Maar ja, ik heb er pas tien jaar last van. Dus kan nog niet iedereen het weten. Zou het helpen als ik een bloedige barst op mijn voorhoofd laat tatoeëren? Dan kan iedereen zien dat ik iets aan mijn hoofd mankeer. Misschien helpt dat. Of juist niet. Dan begint iedereen te gillen en 112 te bellen. Da's voor mij ook weer veel te druk.

Mijn Greta Garbo

Omdat het bedrijf in 1974 van Amsterdam naar Amstelveen verhuisde, werden we als blijk van service gratis vervoerd van Station Centraal naar Amstelveen. Als ik in het busje zat dat ons naar Amstelveen bracht, kwam ze steevast naast me zitten. Ze was een ras Amsterdamse met kort krullend, donkerblond  haar en een wat spits gelaat met treurig kijkende ogen. Vaak gaf ze me spontaan een arm en zei dan lachend : "Wanneer gaan we een keer uit?" Ze vroeg dat wel meer, maar ik wist dat ze een vriend had. Niet zomaar een, maar een Italiaan! Ik wist toen niet meer van dat volk dat het nogal temperamentvol was, pasta's at, grove overtredingen maakte tijdens het voetbal en met stiletto's zwaaide. Over vooroordelen gesproken. En o ja, ze maakten ook auto's die weliswaar mooi oogden en snel reden, maar nog sneller onder je kont vandaan roestten. Ik had gek genoeg niet veel later ook zo'n auto gekocht.
Als ik op haar afdeling kwam knipoogde ze naar me en dan lachte ik wat behouden terug. Vanwege die Italiaanse vriend. Ze legde vaak haar hand op de mijne als ik op haar bureau steunde om haar iets zakelijks te vragen. Soms vroeg ik naar hem en dan zei ze met een glimlach en wat nonchalant : "Italië ligt meer dan 1500 km van hier hoor." Vaak keek ik naar haar terwijl ik deed alsof ik door het raampje van het busje naar buiten keek. Ze was wat ouder dan ik, had zwart gemaakte krullende wimpers en een mooie rechte neus. Naar die neus keek ik vaak, die was opvallend mooi. Mooier dan die van mij, die vrij plat is. Ze was in haar gezicht eigenlijk wat mager. Ze had iets wat me aan de mysterieuze Greta Garbo deed denken. Hoewel ik haar op afstand hield, kreeg ik toch telkens een fijn gevoel als we zo gearmd in dat busje zaten. Mijn Greta en ik. We reisden zo ruim een jaar, zonder dat er verder iets gebeurde. Afgezien van een zoen op de wang vanwege mijn en haar verjaardag. Aan meer was ik blijkbaar niet toe. Wel aan een zwaardere motor, want de Benelli (ook Italiaans) ging me niet hard genoeg. Na mijn vertrek bij het bedrijf hoorde ik dat ze een verzoekplaatje voor mij had aangevraagd. Zelf heb ik de uitzending ervan gemist. Telkens weer die verdomde motoren!

Een oude Kever met HD

Een paar dagen geleden gebeurde het vlakbij de Noordersluis. Krááák!! klonk het en de oude VW kever zakte door de achteras. Om te huilen natuurlijk, want zo'n mooi zeer oud beestje - met bril!- zie ik niet zo vaak. De kever zag er verder mooi uit en dat maakt de panne extra pijnlijk.
Men heeft hem nu voorlopig maar even aan de kant gezet. De Duitse kever staat erbij als een dito herdershond die heel veel last heeft van hd : weggezakt door de achterpoten. Mijn inschatting is dat de boel best wel weer gerepareerd kan worden. Hoewel dat natuurlijk wel weer geld gaat kosten.
Zelf ben ik een aantal jaar ook inzittende geweest van een Kever. Een knalrode, die mijn pa op Curaçao had gekocht. Daar reden we soms met z'n zevenen in! Hahaha! En dan ook nog in een brandend zonnetje. Nog niet zo lang geleden mocht ik even plaatsnemen in zo'n nostalgische VW. Toen kwam de oranje auto mij nogal spartaans over. Wat een helden waren we toen eigenlijk. Die vind ik niet zo veel meer, helden. Maar ze zijn er nog. Ze rijden oldtimers als Kevers, oude legervoertuigen, Urals, MZ's en natuurlijk .... op de fiets.

Een fietsenplan

Hoe bedoelt u...?

De gemeente Lelystad gaat het fietsen en stallen van het rijwiel in de stad aanpakken. Ze is van plan zo'n 650 nieuwe stallingsplekken aan te leggen. Men wil de fietser scheiden van de voetganger, wat inhoudt dat fietsen in het stadscentrum zo goed als verboden wordt.
Voor een deel kan ik me in het plan vinden. Voor een deel. Ik hoop dat de gemeente vooraf goed kijkt waar nu fietsen gestald staan. De fietsers zelf geven namelijk vaak zelf aan waar de meest voor de hand liggende plaatsen zich bevinden. Vergelijk het maar met het gedrag van voetgangers, die stukken afsnijden en zelf handige routes aanleggen door bij voorbeeld door gazons te lopen. Als ik die paadjes zie, valt me ook de onhandigheid op waarmee bepaalde trottoirs aangelegd zijn. Die zorgt ervoor dat men vaak onnodig moet omlopen.
Zoiets als een bibliotheek trekt veel fietsers. De verbouwing / verhuizing moest ook meer publiek trekken. Maar kijk eens naar de beschikbare stallingsruimte voor fietsen : die is zeer beperkt. Gevolg : overlast. Daar was voor de verbouwing al voor gewaarschuwd. Maar luisteren? Nee, de gemeente heeft blijkbaar liever klachten wegens overlast van fietsen. Het beleid is behoorlijk knullig. Fietsen in de rekken! Tja, als er voldoende rekken in de nabijheid zijn wel. Maar er is duidelijk een tekort. Ik kan mijn fiets ook in een kelder parkeren. Gratis, dat wel, maar wat een gesjouw! De gemeente roept : er is altijd iemand aanwezig! Maar de gemeente fietst niet en gebruikt die stalling dus nooit. Dus weet ze niet wat ze roept. Fietsen door het centrum zie ik niet als hinderlijk. Maar hier in de stad worden de fietsers niet geleid over herkenbare routes. En dus fietst men kriskras door de stad en moeten voetgangers constant om zich heen kijken om hun eigen veiligheid te bewaken. Kortom er is te weinig structuur en het ontbreekt de verantwoordelijken bij de gemeente aan fietsbeleving. En tja, dan is het gemakkelijk praten en doen. Met alle gevolgen van dien.

Op de fiets door de Jol

Deze kant wel, de andere niet....

Het stuk fietspad door de wijk Jol vanaf de Houtribweg is hier en daar gefreesd. Het pad werd hier en daar omhoog gedrukt met flinke, venijnige hobbels tot gevolg. Maar die zijn nu verdwenen. Daar waar het fietspad onder de appartementen door loopt is, komende vanaf de Houtribweg, het vreemde, abrupte niveauverschil in het wegdek verwijderd. Dat scheelt ook. Alleen zo'n tien meter verderop is dat verschil er nog wel. Een beetje vreemd want wie houdt er nu van half werk?
Op bepaalde plaatsen kruist de gewone weg het fietspad. De fietsers hebben hier voorrang. Toch gebeurt het geregeld dat automobilisten klakkeloos doorrijden. Zoals rond het middaguur toen een bestelbus van een glasbedrijf, ik zal de naam Glason niet noemen omwille van mogelijke antireclame, mij bijna aanreed. De bestuurder keek mij wat glazig vanachter zijn zijruit aan en reed gewoon door. Die glazige blik had ik net even eerder al gezien en dat voorkwam een aanrijding. Een kwestie van bekend zijn met de gang van zaken in het verkeer en anticiperen. Soms steken foute automobilisten even hun hand op als teken van "Sorry!" Maar de meesten doen dat niet. Deze chauffeur ook niet. Nee, hij keek mij recht aan met een chagrijnige gezicht dat boekdelen sprak : "Ik eerst jôh!"  Misschien voelde hij zich niet helemaal fit. Ik zeg dan maar : "Kruip maar lekker onder de wol, jôh, de glaswol." Maar dat laatste neem ik bij nader inzien alsnog terug.

Let's party!

Er is een eerste aanzet gemaakt voor een groot familiefeest in 2014. Iedereen hoopt natuurlijk dat het ervan komt. Het lijkt mij een bijzonder mooi gebeuren. Als uitgangspunt is genomen de nazaten van de drie broers (van) Oudshoorn : Joop, Henk en David. Een eerste schatting komt uit op meer dan 100 genodigden! Het feest zal ergens tegen het eind van de zomer moeten plaatsvinden. Er is een commissie samengesteld die het feest gaat organiseren. Van elk van de drie broers is een vertegenwoordiger ingezet. Ik hoop dat iedereen meewerkt om het de commissie gemakkelijker te maken dan het is.
Ik weet zeker dat het ons beter zal vergaan dan Rick Nelson op zijn Garden Party. Tijdens een concert in Madison Square Garden (1971) herkende niemand hem, vooral omdat hij nieuwe songs bracht en niet zijn oude hits. Dat was een nogal teleurstellende ervaring, die hem dit nummer deed schrijven :

Jezus met de bus

Nog niet zo lang geleden zag ik dankzij Maria (nee, niet de heilige, voor zover ik weet) een foto van een autobus met een aparte tekst erop. Ik dacht gelijk : "Zo, heeft Hij zijn ezel ingeruild voor een heuse moderne autobus? Jezus toch!" Sorry hoor, maar ook over mijn geloof kan ik niet altijd even serieus blijven. Geloof moet toch ook leuk blijven nietwaar? Ik heb de bus gemist en daarom niet van binnen gezien. Ik weet zodoende niet hoe de voorzieningen zijn om tot rust te komen. Menige kerk die ik bezocht heb, straalt dat van binnen wel uit. Tenminste, bij mij. In het verre verleden heeft mijn geloof mij flink parten gespeeld. Ik had erg veel moeite met het klakkeloos aannemen van de leer. Niet dat ik bewijzen zocht of zo, want dan is het niet meer geloven, maar weten. Geloven moet iets mysterieus hebben. Toch was ik toen benieuwd naar de manier, waarop anderen dan de dominee en mijn moeder naar het geloof keken. En dat mocht dus toen niet. Nee, de Bijbel was en is onaantastbaar. Later mocht het wel, maar toen was dit eigenwijze, dwarsliggende zwarte schaapje al verloren geraakt tijdens zijn zoektocht naar de waarheid. Maar al zoekend en overdenkend werd dit verloren schaap toch weer door zijn Herder gevonden. Vreemd, want eigenlijk wilde ik niet gevonden worden en gewoon het zwarte schaapje blijven. Heb ik dan toch die bus niet gemist?

Torenhoge kosten

Bij de Noordersluis is weer wat gaande. Toen ik de enorme hijskraan zag dacht ik in een opwelling : "Aha, meneer de sluiswachter krijgt zijn salaris afgeleverd." Hij houdt immers zoveel water tegen en is verantwoordelijk voor de levens van zoveel Flevolanders en andere gewone (eh..) mensen? Zware functies worden goed betaald, zo heeft men altijd beweerd.

Maar nee dus. Dichterbij gekomen zag ik dat een groot rooster omhoog gehaald was voor een flinke schoonmaakbeurt. Sprekend over de sluis, vorige week stond ik om kwart over vijf in een file voor de Roggebotsluis. De brug was open om een vaartuig door te laten. Aan beide kanten van de brug stond een flinke file. Dat zouden we toch niet meer meemaken in de spits? Dat is al jaren geleden door de Provincie beloofd. Het zal wel weer aan de ambtelijke communicatie liggen. Over wie dat memootje moet opstellen wordt blijkbaar nog steeds vergaderd. Denk ik. Samen met het 'torenhoge' salaris van de sluiswachter lopen de kosten van het oponthoud en de belasting van het milieu nog steeds erg hoog op. Kom op, aan het werk!

Krant van Flevoland gedumpt

Tijdens mijn ronde trof ik op het speelterrein aan de Binnendijk helaas weer een hoeveelheid gedumpte kranten aan. Het betreft weer de laatste editie van de Krant van Flevoland. Het is niet de eerste keer dat ik daar gedumpte exemplaren aantref. Het dumpen vindt plaats sinds de zomervakantie. De vorige keren was de boel nog aardig bijeen te rapen, maar dit keer is het een regelrechte puinhoop. Zo erg zelfs, dat ik besloten heb daar niet meer aan de slag te gaan om zwerfvuil op te ruimen. Het is niet anders. Ik vraag me overigens af of er mensen in Haven zijn die deze krant soms niet ontvangen. Of is het een 'bezorger' die hier in Haven woont en in een andere wijk bezorgt? Ik weet het niet.

Al eerder heb ik bepaalde gebieden afgestoten vanwege onnodig veel zwerfvuil, zoals rond de basisschool De Sluis en een parkeerterrein. Ik bedoel een beetje medewerking zou wel zo aardig zijn, maar die ontbreekt. Ik weet dat het opruimen van zwerfvuil een gevecht van de eenzame strijder tegen de bierkaai is. Maar er zijn situaties waarin mensen ook best een positieve rol kunnen spelen. Het is leuk te horen "fijn dat u dat doet, meneer". Maar men vergeet daarbij één ding : het vuil lag nota bene al een paar dagen voor hun eigen huis. Als ik dat zo naar voren breng, dan is steevast de reactie : "Dat moet de gemeente doen! Daar betalen wij voor." En dus banjert men gewoon dagelijks door het vuil in afwachting van derden. Ik vind het een voor mij vreemde mentaliteit. Als het geld zou zijn geweest, had het er nog geen 5 minuten gelegen. "Maar ja, dat is anders", zullen diezelfde mensen.ongetwijfeld dan zeggen.

Een muzikale familie

Het zit in de familie : muziek maken. Niet alleen binnen mijn eigen generatie, ook in vroegere en in de huidige. Bij ons zetten zoon Ben (drums) en zijn zoon Tim (gitaar) de traditie voort. Onlangs ben ik met Tim mee geweest naar gitaarles. Dat was heel leuk om mee te maken. de manier van lesgeven is erg veranderd. Mijn eerste les leverde mij ernstige problemen op met de vingers van mijn linker hand. Het was een hele worstelpartij om de akkoorden goed te kunnen pakken. Achteraf gezien eerder een flinke drempel dan een hulp om mij over de streep te trekken. Bij Tim (7) gaat het anders. Met slechts een paar vingers beginnen en vervolgens uitbouwen. Muziek maken is best leuk, maar je moet het ook een beetje in de vingers hebben. Tim heeft gevoel voor ritme en dat scheelt. Hij kan ook spelen zonder bladmuziek voor zijn neus. Er zijn muzikanten die dat moeilijk vinden. Ik heb genoten van Tims gitaarles. Ja, die Tim kan er best wel wat van. Opa is trots!

Over Selfie en Kipwings

Je kon erop wachten. Voor het eerst in de geschiedenis van de Nederlandse taal is een buitenlands(!) woord gekozen tot woord van het jaar 2013. Op teletekst gaat men zelfs nog een stapje verder om extra aan te geven dat het Nederlands aan taalerosie lijdt : Selfie woordt... Of was het een woordspeling?
Zoals ik al eerder opmerkte neemt het gebruik van de Engelse taal hand over hand (op z'n Hollands uitgesproken aub!) toe. Afgezien van het gebruik van Engelse teksten in het zakenleven, waar het overigens ook barst van de fouten, moet ik me nu door een mix van Nederlandse en Engelstalige woorden en/of teksten worstelen. Zo heeft men het over The Taste Finale en in de supermarkt zie ik een pakketje Kipwings liggen. Maar voor de rest is het in mijn moedertaal gedrukt. Vreemd, want Engelstaligen willen toch zeker ook weten hoe die 'wings' het beste bewaard of bereid kunnen worden?
Of is het de bedoeling om de niet of weinig geschoolde landgenoten Engels bij te brengen? Zo ja, dan geef ik de voorkeur aan het bijschaven van het Nederlands, want het gebruik van de eigen taal is soms om te huilen. Zelfs bij hoger opgeleiden, die het hebben over 'het aantal mensen die', het meisje die', enz. Van zinnen naar losse woorden, lijkt het.
Het kan daarom ook zijn dat het met onze taal op een heel andere manier verkeerd afloopt. Zo links en rechts hoor en lees ik over 'me vader', 'de huis' en meer van dat soort slordigheden die de taal dreigen te vervuilen. Oke, het klinkt nog steeds behoorlijk Hollands. Maar ach, misschien moet ik maar denken : Zolang mijn haar maar goed zit. Die gedacht brengt me toch weer bij zo'n Engelstalige mix, die ik in onze hoofdstad ergens zag : Zit je Hair Cut? Ga naar Hair Cut! Dat is dan weer wel leuk gevonden.

Gelukkig ben ik niet alleen

Voor me zie ik een licht gekleurd vlak. Ik kijk ernaar, maar ik kan het beeld niet scherp krijgen. Ook wanneer ik mijn ogen even sluit en weer open, blijft het wazig.  Ik denk terug aan mijn jeugd. Ik was eigenlijk best wel sportief bezig. Maar met het gevoel wat ik nu heb, lijkt het een droom. Misschien wel een wens, want ik voel me hier hulpeloos. Ik zweet, mijn ademhaling is gejaagd en tegelijkertijd lopen de rillingen door mijn lijf. Ik krijg het gevoel om maar gewoon te gaan slapen en alles maar achter me te laten. Misschien komt er iemand. Misschien ook niet. Er flitst van alles door mijn vermoeid hoofd. Vreemde gedachten. Is dit de situatie waarin alleenstaande ouderen soms belanden en pas na dagen worden gevonden? Louter omdat ze alleen zijn? Bij het woord 'alleen' herinner ik me opeens dat ik niet alleen ben. Ik roep om hulp. Zelfs twee keer, omdat ik het ergens toch niet vertrouw. Als ik even later voetstappen hoor en handen voel die me aanraken, weet ik het zeker : het komt goed. Langzaam word ik overeind geholpen. Ik heb veel moeite om te blijven staan. Alles draait, ik zweet peentjes en ik ben zo slap als een vaatdoek. Ik weet dat het nu goed komt. Gelukkig ben ik niet alleen.

Een rare Chinese

Na enig zoeken komen we voor de toko te staan. "Een geel bord met Chinese tekens", had een vriendelijke mevrouw ons nog even meegegeven toen ze ons had uitgelegd waar we moesten zijn. Dat krijg je als je in een bepaald deel van de stad bent waar je nog niet eerder bent geweest.
Als we de winkel binnenstappen worden we door een typisch oosterse geur omarmd. Mmmm, heerlijk. Een Chinese vrouw achter de kassa met een pc waar een film op draait en een magazine op haar schoot, kijkt minder vriendelijk. Of beter : ze kijkt vijandig. Met grote uitpuilende ogen en een venijnige trek om haar smalle lippen. Ze kijkt met een blik van 'Opdonderen jullie!' En toch is het nog lang geen sluitingstijd. Dat wordt dus geen vriendelijk 'Ni hao' dit keer. Ik denk : "Storen we haar? Zou het soms wel sluitingstijd zijn? Of heeft ze een hekel aan Indo's?" Toch groet ik haar beleefd met een glimlach. Terwijl ik nieuwsgierig door de gangpaden loop en al die oosterse producten bewonder en hun geur opsnuif , hoor ik opeens een venijnige stem met Chinees accent schreeuwen : "6 eulo 50!!" Mijn eerste gedachte is : "Aha, die klant is doof". Vooral omdat de Chinese achter de kassa nog twee keer venijnig kwaad schreeuwt "Nee, 6 eulo 50!!"
Als we later bij de kassa komen om af te rekenen, kom ik oog in oog te staan met de Chinese. Omdat we de matjes om sushi's te maken niet konden vinden, vraagt Sonja haar ernaar. We schrikken beiden ons wild als ze antwoordt. Ze schreeuwt venijnig : "Daal!! Lopen jij!!" Ze wijst driftig naar een gangpad. Als Sonja al lopend in de schappen kijkt, schreeuwt de Chinese achtereen : "Lopen! Jij lopen! Lopen!" Dan sluit ze opeens af met "Ja, daal!!" Intussen volgt ze met een scheef oog de Chinese soap op haar pc. Sonja kijkt in het schap en vindt het gezochte. Al die tijd heb ik dat Chinese mens met open mond staan aanstaren van verbazing. Wat een grofheid! En wat een grote mond. Daar kan ik mijn Honda motorfiets zelfs in keren.

Normaal zeg ik daar iets van, maar nu durf ik het niet. Bang dat ze straks vanachter haar kassa vandaan springt en met een paar karateklappen een paar open botbreuken in mijn armen hakt. Of mij met een paar stokjes bewerkt. Misschien roept ze haar man (als ze die heeft), zo'n dikke kwabbige vechtjas die mij met een hand en een zwaai de winkel uitsmijt. Zonder de deur te openen. "Nog even rustig blijven, Willem" gaat door mijn hoofd terwijl ik tot 500 probeer te tellen. Ik ben per slot van rekening jarig vandaag en heb geen zin om het plaatselijk politiebureau van binnen te zien.
Ze grist het 50 euro biljet uit Sonja's handen en begint driftig het wisselgeld uit te tellen in haar linker hand. Haar rechter hand maakt daarbij karate-achtige bewegingen : tjak, tjak, tjak. Ik sta al klaar om het geld op te vangen, zodra ze het naar ons toe zou smijten. Maar dat doet ze nog net niet. Ze gooit het in Sonja's uitgestoken hand. Sonja blijft zelfs zo koel, dat ze ook nog om een tasjes durft te vragen. Even kijken de grote ogen haar dodelijk aan. Het vuur van zeer hete pepers spuit eruit. De Chinese draak grist een plastic tasje tevoorschijn en smijt het op de toonbank. Dit keer zegt ze niets. Ze kijkt alleen met een venijnige blik, wat bij mij het zweet doet losbarsten. Alsof ik net een kilo rauwe rawit heb verorbert. Ik sta al helemaal op scherp om haar te lijf te gaan, maar dat is gelukkig niet nodig. Nog voor ze kan rochelen en spugen verlaten we de toko.

Ik ben jarig

Vandaag ben ik 65 jaar geworden! De pensioengerechtigde leeftijd heb ik bereikt. Wat een mijlpaal. Ik voel me weliswaar blij, maar ergens ook wat schuldig. Schuldig, omdat ik ook aan mijn overleden broers denk. Ik dus wel, mijn beide broers niet. Maar toch voel ik vandaag weer hun hand die de mijne schudt en de andere die op mijn schouder rust. Joop, die een jaar ouder was dan ik, wilde na zijn pensionering in de autobranche gaan werken. Hij wilde een autoambulance kopen om in opdracht transporten te gaan doen. Van mijn één jaar jongere broer Ruud weet ik niet wat hij zou gaan doen. Hij zal zich misschien volledig op het voetbal gestort hebben. Hij was coach van een dameselftal en is met hen kampioen geworden.
Vanwege de wetswijziging krijg ik pas medio februari mijn eerste AOW. Hopelijk is de SV Bank dan niet failliet. Je weet maar nooit.
Vandaag ga ik een dagje uit. Even genieten van het weer en mijn verjaardag. Maar eerst even wegdromen naar de tijd van toen. Toen iedereen er nog was :

Lampen fietsendrager vervangen

Bij een Outlet (voor mij als voormalig ict'er gewoon een contactdoos) heb ik een paar nieuwe achterlichten gekocht voor de fietsendrager. Ze hebben dezelfde afmeting, maar er lag slechts één soort. One size, fits all? Ik dacht al van niet, omdat het gat waar de bedrading doorgevoerd moet worden al voorgeboord was. Dus eigenlijk was het een hele voorraad achterlichten van dezelfde soort : links. Maakt niet veel uit, daar verzin ik wel weer iets op. Dus in ruil voor 5 euro heb ik twee van die nieuwe mee naar huis genomen. Natuurlijk heb ik ook nieuwe lampjes gekocht.
Tijd om aan de slag te gaan. Ik heb eerst de oude behuizing geopend en de bedradingssituatie digitaal vastgelegd. Handig, zo'n extern geheugen. De nieuwe kent een lampje minder, die van de kentekenplaatverlichting. Die functie wordt door de gewone verlichting overgenomen. Dus een draadje en een lampje minder.
Eerst heb ik de complete behuizing los geschroefd van de drager. Dat viel reuze mee, want ik heb de boutjes en moertjes geregeld met olie behandeld. Daarna heb ik de kabelschoentjes los gewurmd. Ze waren in tegenstelling tot de grondplaat niet geoxideerd en lieten vrij gemakkelijk los. Daarna heb ik de nieuwe behuizing open geschroefd en op zijn plaats op de drager gelegd. Helaas kwamen de gaten niet overeen met die op de drager. Dus dat werd boren geblazen. Daarna kon ik hem erop schroeven en de bedrading aanbrengen. Ik koos ervoor om de dubbele bedrading van de gewone en kentekenplaatverlichting terug te brengen tot één draad. De overgebleven draad heb ik goed afgeplakt. Dacht ik.
De linkerkant leverde ook geen echte problemen op. Ik heb de boel achter de auto getest. Knipper- en remlichten deden het. De gewone verlichting ook, maar dat was van korte duur. Ik had kortsluiting gemaakt. Oeps! Ik was wat slordig geweest met het isoleren van de ongebruikte draad. Maar toen dat probleem alsnog goed was opgelost en de zekering van 10 ampère was vervangen, was de verlichting van de fietsendrager weer helemaal in orde.

Rishi vermoord?

In Den Haag werd vorig jaar op het station Holland Spoor de 17 jarige Rishi in de nek geschoten door een politieagent in burger, die deel uitmaakte van een groep van drie agenten. Volgens een getuige, die op het tegenoverliggende perron stond,  stormden de agenten het perron op, waar Rishi liep. Men had een telefonische melding gekregen al zou op het station iemand met een vuurwapen rondlopen. Toen de politiemannen het perron op stormden terwijl ze riepen "Stil staan,politie!" bleef Rishi volgens deze getuige staan en draaide hij zich om. Rishi stond half met zijn rug naar het drietal, waarvan de man in burger dichter bij hem stond. Rishi had een hand bij zijn hoofd, stond half omgekeerd stil, toen de agent in burger om onduidelijke redenen hem toch neerschoot. Het drietal ging er blijkbaar direct vanuit, dat het slachtoffer was overleden en bood geen directe hulp. Aldus deze getuige.
Ik krijg een naar gevoel over deze schietpartij. Rishi stond bekend als een lastpak, dat wel. Maar hij bleek helemaal geen vuurwapen bij zich te hebben. Ik vraag me trouwens af, wie die melding gedaan heeft en of Rishi soms aan een signalement voldeed. En wat is de rol van de agent in burger? Hij was al op het perron, toen de collega's later arriveerden. Waarom schoot hij zo gericht, terwijl er geen sprake was van vluchten? Zelfs met versnelde pas richtte deze man blijkbaar op het hoofd en niet op de benen.
Bepaalde media wekken de indruk dat afgerekend is met een lokale lastpak. Misschien om daar een beter gevoel over te krijgen? Maar dat zie ik toch anders. Ik vertrouw de wetshandhavers sindsdien nog minder.
Vandaag komt de zaak voor. De ouders van Rishi willen dat de aanklacht tegen de agent in burger verzwaard wordt van doodslag naar moord. Dat lijkt mij lastig, maar het is wel begrijpelijk gezien de situatie waarin hun zoon om het leven gekomen. Een schot in de nek bij iemand die zo goed als stilstaat heeft veel weg van een executie en niet van een aanhouding.

Allerlaatste reactie

05-2022 : er ging iets mis met het blog. Gelukkig ben ik niets kwijt. Ik merkte wel dat het geven van reacties om onduidelijke redenen was uitgezet. Eigenlijk vind ik het best zo.
16-03-2021 : Het is overal ter wereld een overlast; die hondenschijt!

Menige eigenaar heeft schijt aan het opruimen, handhaving is laks of onwerkbaar. Maar het kan ook anders!

Zo is het in Süd-Tirol verplicht een DNA sample van je hond te laten registreren. En zodra men ergens drollen vindt, is er een simpele DNA match met die van de hondeneigenaar --> die krijgt een boete!

Simpel! Dat zal ze leren... Zouden ze hier ook moeten doen. Is het snel afgelopen met het ontwijken van de opruimplicht.

14-02-2021 : Is idd lekker vaag: https://www.dedrontenaar.nl/nieuws/algemeen/229944/iedereen-houdt-angstvallig-stil-wat-er-bij-coronatests-in-dront (op Testen in Dronten)

09-02-2021 : Ik ben aan het werken in wikitree, en kom zo vele namen tegen. Onder Elisabeth Oudshoorn:

https://www.wikitree.com/wiki/Oudshoorn-54

heb ik een verwijzing naar uw blog gemaakt. Ik hoop dat u daarmee akkoord bent. In hoeverre kan u ermee akkoord ga dat ik stukjes van uw blog kopieer, met - natuurlijk - bronvermelding?

Een andere optie is natuurlijk dat u het zelf doet, indien u dat zou willen.

Antwoord : Dag Kees R., Leuk hoor. Bij deze de toestemming voor de verwijzing en het kopiëren. Succes met uw onderzoek. Groet, Willem.

1. 14-2-2019 Loempia's van Fu. Gezellig dagje geweest. Vraagje, hoe vindt u eigenlijk die loempia's van Fu die vroeger zo populair waren ? Groetjes van Chris
2. 
   
   Willem Dag Chris, Bedankt voor je reactie. Wij vonden beiden dat de loempia's toch anders (minder) smaakten dan ten tijde van de kraam achter de V&D. Ik heb dat later geventileerd naar een vrouw, die familie is van Fu. Ze vond het wat vreemd, want het recept was volgens haar niet veranderd. Maar de kok(s) dus wel :-) Het was voor ons daarom geen reden meer om speciaal naar Leiden te gaan voor die loempia's. Ps. Mijn oma heeft ooit voor Fu gewerkt in de keuken van het restaurant Akademeia aan de Oude Rijn. Dat was in de jaren 50. Groeten uit Dronten!

17-5-2017 : Heb een buiten en binnenband gekocht bij de Action.... heb nu voor de 5e keer een lekke band! Een reactie achtergelaten op hun website... morgen bellen het hun hoofdkantoor..... kijken wat ze zeggen.... 
KORTOM GEEN AANRADER

02-04-2017 : Hier een paar dagen geleden een anti lek band van de Action gekocht.. de maten kloppen allemaal maar de buitenband is veel te klein en krijg je echt met geen enkele mogelijkheid om de velg.. Verder eigenlijk nooit geen klachten over Action producten en als er wat is doen ze ook nooit moeilijk, dat moet ik ze zeker nageven, maar deze banden gaan terug!

Reactie op het berichtje Trein gemist :

‘Blokkendoos’ = "Brokkendoos"

Sorry Willem voor deze late reactie, maar beter laat dan nooit, toch? Jammer, jammer, dat je toen de boot /pardon/ de trein hebt gemist. En je had nog wel een speciaal kaartje voor deze rit gekregen. Als 'mosterd na de maaltijd', maar meer nog als 'pleister op de wonde':
nos.nl/video/583922-blokkendoos-dendert-over-hanzelijn.html
Ter compensatie van je gemiste kans wil ik je, vanwege je speciale kaartje (Special Ticket), graag een troostprijs aanbieden in de vorm van een alternatieve treinreis. Bij een Special Ticket hoort een Special Train. Een héle goede reis gewenst, en geniet er van:  www.youtube.com/watch?v=n4-uoUpN1c4

Fan-tilator

Reactie op Senseo hapert :
- De Senseo is door ons verbannen! De padjes werden steeds duurder en de samenstelling niet te controleren. Ons huidige apparaat maalt koffiebonen en produceert naar believen één of twee kopjes koffie. Vroeguh aan boord maakten we koffie toebroek. Gewoon een paar scheppen gemalen koffie in een ketel, daarop kokend water, even doorroeren en door een zeefje in de kopjes schenken. Suiker en melk naar smaak toevoegen. Af en toe doen we het nog zo, uit pure nostalgie. Heerlijk van smaak en niet door welk apparaat dan ook te vervangen!
Groeten uit Huizen.

De trein gemist!

Een jaar lang heb ik er naar uitgekeken. Naar een rit met de nostalgische trein de Blokkendoos. Helaas ging de rit tijdens de opening van de Hanzelijn niet door vanwege de weersomstandigheden toen.Er waren wat sneeuwvlokjes gevallen en het hele land was in rep en roer.. Maar men had beloofd dat deze alsnog gemaakt zou worden. Ik had een gratis kaartje gewonnen en zo'n ritje leek me wel wat.
Al die maanden erna heb ik websites en het nieuws gevolgd. Ik kreeg zelfs tips. In het voorjaar werd gewag gemaakt dat de rit in de zomer alsnog zou plaatsvinden. Maar gedurende de afgelopen zomer : nog steeds geen ritje Lelystad - Zwolle.
Door de drukte en mijn ziekte en vooral mijn betraande ogen, heb ik het nieuws niet zo scherp meer in de gaten gehouden. En wat denk je? Lees ik gisteren dat gisteren de ritjes alsnog gemaakt zijn! Duizend bommen en granaten! *#$%^&!! Ik kan dat lang bewaarde kaartje nu in de papiercontainer kwakken. Wat een pech en vooral teleurstelling.

Pakjesavond 2013

Gisteravond was het weer zover. Om het jaar vieren we Pakjesavond. Tim en vooral Jill zaten in spanning af te wachten. Terwijl we sinterklaasliedjes zongen, werd opeens een lading strooigoed in de bijkeuken ingegooid. Daarna werd op de voordeur gebonkt. Bij de deur stond een paar goed gevulde zakken van de Sint.
De zakken werden in de kamer geleegd en vormden een grote hoop presentjes. Daarna begon het spel met het verdelen van de cadeaus. gevolgd door het rollen van de dobbelsteen. Die gaf aan wat je met een cadeau moest doen. Soms moest iedereen al zijn Sint-bezit afstaan in ruil voor dat van een ander. Tussendoor waren er lekkere hapjes en drankjes. Het werd op het eind een spannende en vooral hilarische race tegen de wegtikkende secondes. Het viel mij mee dat de kleinkinderen het zolang volhielden. Na een zeer geslaagde avond waren we na middernacht weer thuis.

Senseo hapert

zo goed als nieuw

Na 8 jaar trouwe dienst hebben we afscheid moeten nemen van onze eerste Senseo. Hij had met name moeite om twee kopjes koffie fatsoenlijk te vullen. Soms, als er maar één kop getapt moest worden vulde hij hem maar tot de helft. Hij maakte daarbij een vreemd geluid. Ik heb het nog een paar keer geprobeerd met ontkalken, maar dat hielp niet. Het type HD7810 is alom bekend op het internet en dus was de diagnose al snel gesteld : het waterfilter moest vervangen worden.

kapot filter...

Ik heb dankzij een filmpje op Youtube de Senseo kunnen demonteren en zag toen dat het filter inderdaad de boosdoener was. Het filter bleek al barstjes te vertonen en was op de pomp gescheurd. Vandaar dat ie te weinig druk kon opbouwen om het water door het koffiepad te persen. Een nieuw filter kost zo'n 13 euro exclusief verzendkosten.
De volgende stap was eerst maar even op Marktplaats gluren. En wat denk je? Ja hoor een zo goed als nieuwe Senseo voor maar 25 euro! En ook nog vlak om de hoek! Dus, hupsakee, niet moeilijk doen en toch maar voor een andere gekozen.

Grafologie

Ik hoorde die term voor het eerst, toen ik vanwege mijn leidinggevende functie ook personeel moest werven en selecteren. In die tijd, de jaren 70, waren sollicitaties nog handgeschreven. Het handschrift kan veel vertellen over iemands persoonlijkheid. Het schijnt zelfs zo te zijn, dat het ook veel over de gezondheid van de schrijver vertelt. Maar daarover heeft men mij niets verteld. Ik heb sinds die korte sessie met gemeende interesse naar handschriften gekeken. Het begon met mijn eigen handschrift, dat ik door mijn docent liet analyseren. Er kwam een verbluffend resultaat naar voren, namelijk : ikzelf! Hahaha!
Het was geen diepgaande cursus, maar meer een waarmee ik een globaal inzicht kon krijgen in iemands persoonlijkheid. Ik moest letten op o.a. de lettergrootte, de spaties, de schuinte van het schrift en de wijdte. Met de interpretatie van de bevindingen moest ik voorzichtig omgaan. Sommige zijn namelijk voor meerdere vormen van uitleg vatbaar. Ik moest vaak letten of iemand een teamwerker of een solist was. Ook of iemand bescheiden, teruggetrokken of juist extravert was. Of vastberaden. Ja, want ook de druk waarmee men de pen heeft gehanteerd zegt iets. Dus moest ik de achterzijde van de brief bekijken en voelen. Veel ruimte (spaties) tussen de woorden duidde op afstandelijkheid. Naar rechts of links (schuin naar achteren) buigend had ook zo z'n betekenis. Het interessante is ook dat je in het handschrift van iemand die je goed kent veel herkent van diens persoonlijkheid : "Hé, het klopt!"
Sommige handschriften zijn ontwikkeld (persoonlijk geworden) andere verkeren nog in de fase zoals het schrijven ooit geleerd is. Het laatste kan voorkomen bij mensen, die gedurende hun leven nauwelijks iets schrijven. Het handschrift moet ook serieus zijn en niet gemaakt. Wie gemaakt schrijft, valt door de mand. Schrijven dient natuurlijk over te komen. Mijn eigen handschrift kent een gespleten persoonlijkheid. In mijn programmeurstijd moest ik namelijk in blokletters schrijven. Keurig in daarvoor bestemde vakjes. Maar als ik een verslag schreef of brief, gebruikte ik mijn vulpen en schreef de letters keurig aan elkaar. En er moest veel geschreven worden vanwege de documentatie en voortgangsrapportages. Taal- of stijlfouten waren uit den boze. Zo kregen de lezers meer vertrouwen in de kwaliteit van het werk, werd mij gezegd. Als ik even vlug wat neer moet krabbelen, lijkt mijn handschrift op steno. Als ik een brief of kaart adresseer gebruik ik vaak blokletters. Misschien heb ik te weinig vertrouwen in het leesvermogen van de postsorteerders en -bestellers. Dat zou zomaar kunnen.

Hahaha Kiessling! -2-

- een reactie-
 
Hohoho Willem, kalmpjes aan hoor!
Eerst windt je je vreselijk op tijdens de wedstijd Ajax-Barcelona, en wil je dat de Boer rechtsback Van Rhijn meteen al een 'knal voor se hasses' had gegeven en een dag later moet vervolgens die 'arme', (zoals je het zelf noemt) Kiessling, van Bayer 04 Leverkusen, het ontgelden. Die toegewenste knal kan ik mij wel enigszins voorstellen want die terugspeelbal van van Rhijn had indirect grote gevolgen voor zijn team; een rode kaart, een strafschop, en vroeg in de wedstrijd meteen al een achterstand.

Wat Kiessling betreft begrijp ik jouw leedvermaak, tijdens een wedstrijd van Bayer 04 Leverkusen tegen Manchester United deels wel, maar ik ben het niet helemaal met je eens. Kiessling werd regelmatig te grazen genomen en jij vond dat wel 'leuk'!? Had je soms 'de pik op' Kiessling om wat er gebeurde in de wedstrijd, tussen Bayer 04 Leverkusen en Offenheim? Kiessling kopte toen een bal, via een gat in het zijnet, in het doel van tegenstander Offenheim en deze 'spookgoal' werd goedgekeurd. Citaat: ,,...Kiesling liep eerst teleurgesteld (handen voor het gelaat) terug naar zijn eigen helft, maar zijn medespelers begonnen te juichen. En wat deed Kiessling toen? Ook juichen! "Wat een onsportieve vent!" dacht ik. "Wat een onsportief misbaksel!", bromde ik toen ik zijn uitgestreken kop zag...". Maar Willem, zoals je het zelf beschrijft, liep Kiessling teleurgesteld terug naar zijn eigen helft. Waarom teleurgesteld? Hij had het doel (op normale wijze) gemist en verwachtte dat de goal zou worden afgekeurd maar toen zijn maten begonnen te juichen realiseerde hij zich dat de goal toch werd toegekend en juichte van de weeromstuit dus maar mee. De scheidsrechter had immers beslist en die mag/kan je toch niet tegenspreken? Stel dat Kiessling had gezegd, ,,...Nee scheids, ik kopte echt door het zijnet...!". Had de scheidsrechter dan misschien gezegd ,,...Oké Stefan, wat lief van jou dat je dat eerlijk zegt, dan keur ik de goal af...?". Of, stampvoetend door de toeschouwers op de tribune afdwingen met; nietes-welles-nietes-welles! Nee, wij weten wel beter. Tegenspraak levert soms zomaar 2 x geel = Rood op! Mart Smeets was eergisteren in het programma "De Werel Draait Door" en hij noemde Kiessling, alsook de scheidsrechter, een lafbek! Hallo Mart , effe dimmen zeg! Tegen deze vlotte prater, met zijn gevleugelde uitspraak, ,,...Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen...", moet dit keer maar eens gezegd worden; ,,...Nee, dat mag je niet Mart, en houdt nou maar eens even je kop (sorry) dicht...", om het maar eens cru te zeggen. Ik vind hem een gedreven, prima verslaggever met veel humor, maar vaak vertoont hij toch ook wel een beetje téveel "PopiJopi-gedrag"vind ik.En wat die omstreden goal van Kiessling betreft; ik vond het een prachtgoal, heel bijzonder, en hij heeft niemand belazerd. De scheidsrechter heeft dat feitelijk, onbewust, wél gedaan. Maar hoe vaak worden heel andere scheidsrechtersbeslissingen wel niet fel betwist door ‘Jan publiek’? Want hoe vaak worden de fluiters wel niet belazerd met geraffineerd uitgevoerde schwalbe's die een strafschop opleveren met als resultaat een ander soort fout doelpunt, een geniepig, héél smerig doelpunt!? En wat een heisa om dat ‘toverdoelpunt’ zeg. Als de scheidsrechters na afloop de videopname's hadden bekeken was het onrecht meteen de wereld uit geholpen. Het wordt hoog tijd voor een soort scheidsrechter als de mythologische Griekse reus Argus die over zijn hele lichaam ogen had. Maar ja, dat is een mythe. Net als: altijd eerlijk fluiten.

Fan-tilator