"Ach kom, ik ga vandaag Fenna verwennen", dacht ik. Het is natuurlijk zo, dat ik als mens dat zo even voor Fenna invul. Zo'n beest taant er niet naar. Neemt niet weg, dat we vanmiddag toch samen naar Lelystad zijn gereden. Lopen was wat ver. Voor mij.
Ik ben naar de Oostvaardersdijk gegaan, waar Fenna vaak als pup en later als jong hond veel gerend heeft. Daar bevindt zich nog steeds een kale zandvlakte met begroeiing. We zijn bij een voor mij bekende aanlegsteiger uitgestapt. Er was daar parkeerruimte genoeg. Fenna was onderweg nogal onrustig, maar toen ze eenmaal het water rook sloeg haar onrust direct om in enthousiasme. We hebben over een strekdam gewandeld. Fenna had geen trek om het water in te gaan. Dus zijn we maar de dijk overgestoken en een wandeling over de zandvlakte gaan maken. Ik kon aan haar gedrag zien, dat ze het leuk vond. Of ze de omgeving herkende weet ik niet. Dat beest zegt verder weinig. Ik ga af op haar lichaamstaal. Haar staart wapperde enthousiast heen en weer. Heel anders dan als ze in de eigen omgeving uitgelaten wordt. We hebben daar een halfuurtje gelopen. Afgaande op haar staart was de 'herkenning' er toen blijkbaar af.
Zo onrustig als ze was op de heenweg, zo stil zat ze naast me toen we weer naar huis reden. Zou ze heimwee hebben gekregen?