Gisteren zag ik een stukje van een uitzending, waarin iemand 'under cover' in een verzorgingstehuis aan de slag ging. Er werden veel misstanden vastgelegd. Gebleken is toen ook, dat klachten van het personeel over de misstanden zowel intern als bij externe instanties genegeerd werden. Die ambtelijke instanties doen ook hun werk niet. Het lastige voor het personeel is, dat in geval van klagen bij externe instanties, zij ontslagen zullen worden. Veel misstanden zijn al decennia gaande. Niet alleen wat de behandeling betreft, maar ook wegens diefstallen. Toen familie en kennissen van ons nog in die sector werkten, vertelden zij er ook al over.
Op zich is dit verschijnsel van zwijgen niet uniek. Nergens, dus ook niet in de zorg. Personeel mag niets zeggen dat niet in lijn is met de bevindingen van de top. Aan de andere kant wordt anoniem melden vaak als onbetrouwbare waarnemingen of zelfs zwartmakerij bestempeld. In veel gevallen zijn het juist medewerkers die zich erg veel betrokken voelen bij hun werk. Vanuit die betrokkenheid reageren zij op misstanden. En worden niet de veroorzakers of daders maar zij gestraft. Velen houden daarom liever hun mond en zoeken een andere werkgever.
Ik wil per se niet in een tehuis terechtkomen. Liever een pilletje of spuitje, dan een plekje in de behandelkamer van de dood.