Met een kater op de bank

Tom Wijdbeens

Sinds we weer thuis zijn vertoont kater Tom wat vreemd gedrag. Dat gekke beest wil telkens op mijn schoot zitten. Zodra ik neerplof, begint ie mij kopjes te geven en knorrende geluiden te maken. Laatst zei ik wat geërgerd tegen die rooie dakhaas : "Opzouten Tom! We zijn mannen en en mannen doen zoiets niet met elkaar!" Tom keek mij wat verbaasd aan. Logisch, want Tom is gecastreerd.
Toen zei Sonja opeens : "Jullie hebben een band. Jullie zijn immers beide geholpen..." Tom springt vervolgens op mijn schoot en gaat spinnend lekker liggen.

In de doofpot

Voor mij en vele anderen is het geen nieuws, dat veel overtredingen van asielzoekers stil gehouden worden. Hallo, het is de tijd van het internet, de smartphones, Whatsapp, Twitter enzovoort. Iets wat de dames en heren politici en ambtenaren blijkbaar niet weten. Zouden ze zo ver van de realiteit af staan?
Ik zie nog zo de geërgerde gezichten van een aantal Europese leiders (met Angela Merkel voorop), toen minister president Viktor Orban van Hongarije keurig uitlegde waarom zijn land enkel christelijke vluchtelingen wil opvangen. Hongarije is daar overigens niet uniek in. Tja, de waarheid kan men beter verzwijgen anders wil niemand meer zogenaamde vluchtelingen opvangen. Zo ziet de politiek het. Om te doen voorkomen alsof we met perfecte mensen te maken hebben, worden misstappen verzwegen. Jammer.
Volgens de EU voert Hongarije een democratisch wanbeleid. De pot verwijt de ketel, zeg ik dan maar. De EU probeert krampachtig nationale regeringen naar haar hand te zetten. Jammer dan. Misschien komt er een andere EU, waarin landen verenigd worden die wel willen samenwerken, maar met behoud van hun eigen democratie. Een democratie die door het volk zelf gekozen is en waar Brussel helemaal buiten staat.
Er gaan geruchten dat men in Brussel ook de pensioenen wil gaan regelen. Nou, berg je maar. Het beste is nog steeds, dat je je eigen pensioen zelf regelt en niet de zakken te vullen van de corrupte EP's.

Baasjes

Gisteren gaf iemand mij een tip, toen ik het had over een goed garagebedrijf. De goede die ik al heb heeft het ontzettend druk en neigt ernaar om kleinere, (minder omzet makende) klussen af te stoten. Tja, logisch als je zoveel grotere klanten hebt. Dan zit je niet om een eenvoudige olieverversing te wachten.

Dus kwam ik vanmorgen terecht bij een klein bedrijf, waarvan de eigenaar mij vriendelijk te woord stond. Hij vertelde, dat hij eerder voor een groter bedrijf had gewerkt als gediplomeerd automonteur en apk-meester. Helaas voelde hij zich daar niet gewaardeerd en moest hij vaak een beroep doen op zijn creativiteit. Want de baas hield de hand op de knip en faciliteerde het personeel nauwelijks. De auto van de baas stond vaak op de brug, voor allerlei snufjes. Dat dus wel.

Een voor mij zeer bekend verhaal, want ik ben ook een paar omhooggevallen baasjes tegengekomen. Toen ik hem vroeg hoe dat baasje reageerde toen hij zijn ontslag indiende, zei hij dat hem opeens van alles en nog wat beloofd werd. "Maar over de waardering zoals jij die zocht werd met geen woord gerept?", vroeg ik. Hij schudde lachend zijn hoofd.

Gedurende mijn dienstverband bij die betreffende baasjes was ik in hun ogen maar een medewerker. Een die niet gewaardeerd werd. Toen ik mijn ontslag indiende, werd mij opeens van alles en nog wat beloofd. Tot zelfs 500 euro salarisverhoging per maand! Zo'n domme baas begrijpt niet, dat de knop dan al om is. Zijn brevet van onvermogen bleek ook uit zijn handelwijze. Hij dacht dat ik hem chanteerde en dat hij mij kon (om)kopen. Met geld en/of een mooie telefoon of grotere auto. Zoals de waard is, denk ik dan.

Een paar keer werd mij ook gratis opleidingen aangeboden. Normaal creëerde ik een studieschuld als ik een opleiding ging volgen, maar toen dus niet. Die opleidingen hadden die baasjes beter aan zichzelf kunnen besteden. Maar of het zin gehad zou hebben? Nee, want bij die baasjes was helemaal geen potentie aanwezig om leiding te geven en/of te managen. Die zitten er louter voor zichzelf. Niet voor de zaak. Want een goede manager weet dat de zaak het personeel is.

Diesel in watertank

Watertank; kan ook diesel in......

Het komt weleens voor, dat iemand per ongeluk zijn watertank van de camper vult met diesel. Tja, soms ben je er gewoon niet helemaal met je gedachten bij. In Duitsland schijnt het zo vaak voor te komen, dat een blad voor kamperaars een test heeft gedaan met producten die aangeboden worden om zo'n vervuilde watertank weer schoon te krijgen.
Er werden zeven producten getest. Zoals een 10 liter verpakking van 90 euro exclusief verzendkosten, een 5 liter voor 160 euro ex. verzendkosten, een zak poeder van 27,50 euro en..... twee gebitsreinigers. Eén van de Aldi Nord voor totaal 16,13 euro en voor 19 euro Corega Tabs. Nou, je raadt het al : de goedkoopste (de gebitsreinigers dus) kwamen als beste uit de test! Haha! Zouden de productontwikkelaars van al dat andere dure spul nu ontslagen zijn?

Aan de slag!

Extra peesrail voor zonwering

Ik zou natuurlijk na die prachtige vakantie de rest van de week op mijn Indische cent kunnen gaan zitten. Maar daar ben ik de man niet naar. Natuurlijk moesten we eerst de wagen leeghalen. De bustent was nog nat van de regen. We hadden hem in een vuilniszak gestopt en hier thuis onder de luifel opgehangen om te drogen. De kleding moest ook uitgepakt worden. Die verdween in de wasmand of weer in de kast. Sonja heeft de wasmachine drie keer een was laten draaien, dus de droogrekjes hingen vol.
Vandaag heb ik mijn onderhoudslijstje maar eens tevoorschijn gehaald. Daarvan heb ik al aardig wat punten kunnen wegstrepen. Het leukste klusje was het maken van de peesrails voor de zonwering voor de ramen. Twee zij- en evenveel achterramen. Wat ook leuk is met zo'n oude wagen, is dat ik gewoon in de carrosserie kan boren en zagen. Haha!

Peesband met magneet

Het doet me trouwens denken aan een leasewagen, waarin ik de eerste de beste dag een boor in de carrosserie zette. De buren schrokken zich een hoedje. Die zullen wel gedacht hebben : "Wat doet die gek nou?" In de oranje Opel Ascona wilde ik een radio plaatsen. En tja, zo'n geluidsding heeft dan wel een antenne nodig. Dus ik heb een mooie uitschuifbare spriet gekocht en heb toen een 12 mm gat in het spatbord geboord. Hoppa!

Koppelprofiel erop en daarop de dakluifel

Het lijstje is nog niet helemaal afgewerkt. De extra aluminium peesrail op het dak komt er niet. Die was bedoeld om bij warm weer een schaduwdoek over het dak te trekken. Dat laatste doen we nog wel, maar de peesrail is vervangen door een magnetische versie. Die hebben we bij O(heb)belink gekocht voor krap 30 euro. Dat ding is 270 cm lang en heeft een pees. Met behulp van kunststof koppelstukken kan ik er een luifeldoek (met peesband) aan bevestigen.
Deze peesbevestiging leg ik dus op het dak van de wagen (boven de schuifdeur) en trek daar het luifeldoek doorheen, dat aan de andere kant van de bus voor een deel naar beneden komt. Daar zet ik het doek met een paar scheerlijnen en haringen vast. Hopelijk met het resultaat dat de wagen koeler blijft bij zonnig weer.

In Benellissimo

Na thuiskomst trof ik een clubblad aan tussen de post. Het blad is van de Benelli Club Nederland. Ik vroeg me af waarom men mij dat exemplaar heeft toegezonden. Al bladerend door de inhoud, trof ik achteraan (als klap op de vuurpijl) een artikel aan dat ik zelf geschreven heb. Niet voor het blad, maar op mijn blog.
Men heeft het artikel dus overgenomen en als tegenprestatie mij een exemplaar van het clubblad gestuurd. Toen ik me dat realiseerde, drong opeens tot mij door dat een nicht van mij die in Pannerden woont iets verteld had over iemand die mij zocht. Het ging over Benelli motoren! Hoe dan ook, ik voel me gevleid met de publicatie in het clubblad. Bedankt!

Een overwinning

Op mezelf, mag ik wel zeggen. Immers, ik heb die grote reis van ruim 3.000 km toch maar ondernomen. Ondanks mijn beperkingen. Afgezien van de paniekaanvallen krijg ik ook problemen als ik te veel prikkels krijg. Ben ik soms ook autistisch geworden? Ga maar eens op een drukke, totaal onbekende autoweg rijden terwijl je de juiste route zoekt.
Ik geef toe, dat ik het soms niet meer zag zitten. "Waar ben ik aan begonnen?", dacht ik dan. Maar na een pauze of een overnachting was ik weer vol goede moed.
De aanwijzingen van mijn co-pilot Sonja moesten ook gedoseerd plaatsvinden. Te veel informatie in één keer kon ik niet behappen. Dus werden de berichten kort gehouden : "A3 richting Neurenberg volgen!" en dus niet alle tussenstations en/of afslagen benoemen. Bij langere informatiestromen krijg ik last van een memory overflow, net als die computers in de jaren 70. Haha!
Ook bij de vrienden in Roemenië en op campings kreeg ik een overdosis aan indrukken en informatie. Dan is het fijn dat ik me toch even kon terugtrekken in de wagen. Even de rust opzoeken.
Dat is lastiger wanneer je ergens bij iemand in huis logeert. Tenzij ik hen verteld heb over mijn situatie.
Louter voor het begrip hoor. Niet om daar op voorhand rekening mee te moeten houden. Ik bedoel, de wereld draait door.
Een kennis van ons gaat vaak erg vroeg naar bed. Ze heeft sinds een chirurgische ingreep last van ernstige vermoeidheidsverschijnselen. Ik begreep toen ook, waarom ze overdag weinig energie had. Als je dat niet zou weten of willen begrijpen zou je denken 'dat saaie mens wil ook nergens heen' of haar als lui omschrijven.
Het spreken in verschillende talen tegelijk ( de een spreekt wat Duits, de ander Engels en weer een ander alleen Roemeens of Hongaars) was daarom ook erg vermoeiend voor mij. Telkens weer eerst vertalen of nadenken over andere woorden enzovoort. En dan ook nog het zeer warme weer erbij.
Maar, ik heb het allemaal gedaan en zo ruim 3.500 km afgelegd. Zo is het maar net. Al deze ervaringen bieden perspectief voor nog meer trips in onbekende omgevingen. Een kwestie van over drempels heenstappen.

Dronten - Arad (Roemenië) v.v.

De heenreis.

We vertrokken op een vrijdag uit Dronten. In grote lijnen hebben we de volgende route gereden : bij Enschede de grens over en dan via Osnabrück, Bielefeld en Paderborn  richting Kassel. Daar in de buurt hebben we een camping opgezocht. De volgende dag reden we richting Fulda, Schweinfurt en Nürnberg naar Regensburg. Net voorbij Regensburg hebben we twee nachten doorgebracht. Via Passau zijn we Oostenrijk binnengereden. Via Linz ging de reis vervolgens naar Wenen en in Neusidl am See hebben we weer een camping opgezocht. De volgende dag ging het richting Hongarije. Via Györ, Boedapest en Kecskemet, waar we weer een nachtje hebben doorgebracht. De middag daarop reden we naar Szeged en toen richting Nadlac. Voor Nadlac staken we de Hongaars - Roemeense grens over. Op woensdagavond waren we, na ruim 1.600 km, op onze bestemming in Nadlac. We zijn later opgehaald om een kleine 50 km verderop, naar Arad te gaan. Ik zag het niet zitten om met de camper in Arad.

De terugreis.

Vanwege de warmte (30 plus) besloten we een andere strategie toe te passen : vroeg vertrekken en vroeg in de middag een camping opzoeken. We vertrokken zondagochtend met de bedoeling in Hongarije, vlakbij de Oostenrijkse grens, te overnachten. Zo kwamen we in het Hongaarse Kimle aan, waar we besloten om twee nachten te blijven. Lekker bijkomen van alle drukte.
Vanuit Kimle hebben we een grote sprong gemaakt door Oostenrijk heen tot in Duitsland. Daar, in Eging am See reden we een camping op. We zijn daar twee dagen gebleven, alvorens de reis voort te zetten. We besloten dit keer niet naar het noorden (Kassel) te rijden, maar naar het westen, richting Nürnberg en Keulen. We hielden vast aan onze vroeg-op-pad strategie met de zon in de rug. Zo kwamen we in Bettingen terecht. Op zondagochtend reden we naar Nederland, waar we rond 13.00 uur in Winterswijk aankwamen. De oude, trouwe Ducato 2.5 D had toen 3.352 km probleemloos afgelegd.
We zijn om de grote steden heen gereden, om onnodige drukte te vermijden, vanwege mijn paniekaanvallen. Per dag reden we zodoende ook 'maar' zo'n 375 - 400 km.

Aan de haak geslagen

We hebben wat oude haringen vervangen door nieuwe. En dit keer stevige. De oude waren van die dunne, zielige exemplaren die men voor kindertentjes gebruikt. Als je al naar die haringen keek, bogen ze krom. Van schaamte denk ik. Of angst voor een klap met de hamer. Er waren geen rechte bij. Ik heb ze uit de zak met haringen verwijderd om ze weg te gooien.
Een tweetal exemplaren heb ik bewaard. Die heb ik een andere taak gegeven : die van kapstokhaak. Ik heb ze (verder) omgebogen, zodat ze aan de peesrail van de luifel konden hangen. Om te voorkomen dat de carrosserie beschadigd raakt, heb ik beide haken met wat tape omwikkeld. De jassen en de hondenriem hebben nu een eigen plekje in de voortent.
De voortent heeft maar één u-vormige stok en die bevindt zich buiten de tent. Daar valt niets aan op te hangen.
We kregen bezoek van een vrouw, die erg enthousiast reageerde op de inrichting van onze kampeerbus. Ze heeft ook een bus, voor rolstoelvervoer. Nou, dat was de oorspronkelijke functie van deze bus eerst dus ook. Ze wil die functie behouden en daarnaast de bus gaan gebruiken als camper. Dat betekent dat ze de bus op een gemakkelijke en eenvoudige manier wil kunnen omtoveren in een camper. Haar man kwam later ook een kijkje nemen. Hij begon zich wat ongemakkelijk te voelen, toen de beide dames enthousiast spraken over allerlei mogelijkheden en oplossingen. Meneer zag erg veel werk op zich afkomen.

Last cowboy song

In mijn jeugd keek ik door het raam in de woonkamer uit op groene weilanden met vee. Om de hoek was een boerderij. Het dorp was omringd met boerenbedrijven. Op school zaten veel kinderen wier ouders een boerderij runden. Zo was het in de jaren 50. In de tweede helft van die jaren begonnen de problemen voor de boeren al. De intensieve veeteelt was op komst. Het weiland werd niet meer als noodzakelijk voor de teelt gezien. Het vee ging naar binnen. Het beroep van veehouder sterft sindsdien uit. Er zijn op dit moment zo'n 55.000 bedrijven, waarvan zo'n 15.000 (nog) geen opvolging hebben. Het typisch Nederlandse landschap verdwijnt, vooral door de alsmaar strengere regelgeving, de afnemende vraag naar producten (leve het fast food) en het wispelturig beleid.

Ford 2.2 TDCI motor

Ford met de geit!

We rijden dus in een FIAT. Volgens sommige grappenmakers staan die letters voor Ford In Afgedankte Toestand. Nou, die afgedankte Ford van ons rijdt als een speer.
In een Duits blad voor campers las ik een ingezonden brief van een wat ontstemde lezer. Hij vindt dat de redactie van het blad niet zo negatief moet zijn over Ford. Overal gaat het soms mis, niet enkel bij Ford, aldus de schrijver. Volgens hem gaat Ford Duitsland heel erg coulant om met de motorschade van bepaalde dieselmotoren.
Dat is een ander verhaal dan hier in ons landje. Het probleem van die motoren wordt veroorzaakt door de verstuivers van de diesels, die gebouwd zijn van ongeveer januari 2006 tot november 2010. Volgens Ford hebben de gedupeerden verkeerde diesel getankt. Huh?! Als een partij al zo gaat reageren, belooft het weinig goeds. Volgens (echte) deskundigen zijn de verstuivers de schuldige. Een fabrieksfout dus.
Computerfabrikant IBM reageerde vroeger (jaren 70) ook zo als een printer van hen kapot ging. "Dan had je maar een IBM lint moeten gebruiken", zei de technicus. Waarop wij hartelijk lachten. Vond meneer niet zo leuk. Bij een volgende probleem riepen wij in koor, dat er toch echt een IBM lint opzat. Haha! Vond meneer de technicus ook niet leuk.
Niet alleen de 2.2 TDCI motoren van Ford geven problemen. Ook de 2.2 HDI van de PSA/Ford fabriek geeft volgens een Duits blad grote kans op motorschade. Deze motoren zijn o.a. bij Citroëns en Peugeots ingebouwd.
Een raar iets, dat Ford Duitsland wel zijn verantwoordelijkheid neemt en Ford Nederland allerlei eisen en voorwaarden stelt alvorens iets te willen doen op het gebied van coulance. Moet men eerst naar de rechtbank?

Aan vervanging toe

Op de terugweg vanuit Wertheim begon het achterwiel van mijn fiets krakende geluiden te produceren. Zo te horen was ie kogeltjes van het lager aan het vermalen. Een wat apart geluid. Haha!
Ik heb die fiets ooit eens zeer goedkoop mogen overnemen van iemand die ik geholpen had met zijn tuin. Hij had de fiets cadeau gekregen toen ie een bankstel kocht. Ik heb dat Duitse fahrrad, een Mars Trekking,  al zo'n 10 jaar en heb er met plezier op gereden. Een keer trokken de spaken door de velg van het achterwiel heen. Ik heb toen voor 10 euro een gebruikte velg gekocht bij een bevriende rijwielhandelaar. Maar nu heeft een lager het begeven.
Ook Sonja's Gazelle e-bike is aan vervanging toe. We  gaan aan Anita Witzier maar eens een paar vragen stellen over haar Stella e-bikes.
Wat ook aan vervanging toe is, is onze afvalwatertank. Dat grote zwarte ding dateert van 2000 en kan zo'n 12 liter water bevatten.
Met het gebruik van de camper is gebleken, dat de afvaltank vaak maar een klein beetje gevuld is. Het water komt uit het wasbakje, dus het is erg weinig. Dus tijd voor een kleiner exemplaar. Vanmorgen zag ik een leuke ding (ik bedoel dus een kan) staan bij een afvalcontainer. Het groene geval viel mij direct op vanwege de afmetingen. Hij is net zo hoog als de oude breed is! Dus hij kan rechtop onder de camper staan. Er heeft een middel ingezeten om op biologische wijze plantenwortels af te breken. Hij is slechts een kwart van het formaat van de oude tank. Scheelt dus ook weer in ruimte.

Grijze haren

We zijn na jaren weer eens op vakantie in het voorseizoen. En wat zien we? Erg veel grijze koppen! Vooral van mannen, want veel vrouwen vinden grijs haar bij zich zelf niet mooi.
Onlangs las ik een stukje van een leeftijdgenoot, die voor het eerst vroeg op vakantie ging. Hij beklaagde zich over het feit, dat er zoveel ouderen op de camping waren. Hij vond dat met ouderen te weinig te bespreken viel. Tja, klagen. Daar gaan we weer. Of kwam meneer voor een spiegel te staan? Meneer heeft besloten voortaan maar weer in het hoogseizoen te gaan. Ieder zijn meug hoor.
Ik heb in elk geval genoten van al die ouderen. En jongeren, want die waren er ook. Stelletjes zonder of met kleine kinderen. Vakantie vieren is net als werken. Je moet er zelf invulling aan geven, om het leuk te maken. Als je anderen jouw vakantie of werk enz. laat invullen, dan kan het minder zijn. Of nog leuker.
Nogmaals, wij hebben genoten. In augustus of september gaan we weer. Haha!

Fietsen naar Wertheim

in de Altstadt

Omdat de zaterdagochtend met een lekkere, koele temperatuur begon, besloten we naar  Wertheim te fietsen. Dat stadje ligt op zo'n 10 km van de camping vandaan. Eerder had ik onze Duitse buurman daar naar gevraagd. We hadden geen zin om als berggeiten tekeer te gaan. Maar dat hoefde volgens buurman niet. Ik had de buurman nog behoed voor extra werk. Hij was fietsen op de dissel van zijn caravan aan te plaatsen, maar vergat dat het raam nog wagenwijd openstond. Hij was blij met mijn oplettendheid.
Het was wat bewolkt en er stond een aardig windje. De fietsroute loopt langs de rivier de Main, zodat die vrij vlak is. Net zoals toen we een keer langs de Weser fietsten. Onderweg kon Fenna los naast de fiets rennen en later een koele duik in de Main nemen. We hadden de wind op de kop, maar dat bood weer perspectief voor de terugreis. De 10 km's fietsten we met gemak en in een verantwoord tempo. Onderweg zijn we even langs een supermarkt gegaan om wat proviand in te slaan voor de volgende dag.

net Leiden met op de achtergrond Almere

De stad Wertheim ken een oud centrum en een moderne buitenkant, die flink in de hoogte, tegen berghellingen gebouwd is. We beperkten ons bezoek tot de Altstadt, waar we neerstreken voor een kop koffie. Er was een kleine weekmarkt gaande en het was gezellig druk. Na de koffie hebben we de oude stad met veel huizen van 'vakwerk' bekeken. Erg mooi  en bijzonder om te zien.
We waren ook nog getuige van een bruiloftsstoet. De kerkklokken luidden nogal opvallend rommelig door elkaar, maar dat zal ongetwijfeld een modern nummer geweest zijn van een componist die via een website (ontwikkeld na een cursus van 3 uur) heeft leren componeren.
Voor veel liefhebbers van klokgelui werd het zo vast een onvergetelijke bruiloft.

joehoe!

Inmiddels scheen de zon volop. Op de terugweg hadden we de wind zowaar in de rug. Onderweg genoten we van een lunch bij een 'stube' langs de Main. Terwijl de kok zich voor ons in het zweet werkte, zwom Fenna vrolijk in de rivier achter haar tennisbal aan en zaten wij op een bankje in de schaduw.
's Middags hebben we ons op de camping wat koest gehouden. Het was weer warm geworden, maar gelukkig bleef het goed waaien. Het was een komen en gaan van gasten en boten op trailers.

Genieten op de camping

beetje kort

Wie buiten het seizoen met vakantie gaat, komt vooral grijs haar tegen. Soms zijn de gasten wat jonger. Maar die hebben dan geen of heel kleine kinderen. Maar ook met hen is het volop genieten.
Je kent het vast wel : voor je caravan, bus of tent zitten genieten van andere campinggasten. Gisteren was een Duits stel een voortent aan het optuigen. Ze stonden eerst voor de slagboom in de weg. We konden er niet eens langs met de fietsen en kar. Lekker breed geparkeerd en elders wat gaan drinken, totdat de slagboom geopend zou worden. Dat er andere gasten zijn, di in- en uitlopen / fietsen is van geen belang.
Maar goed, dat stel ging dus een splinternieuwe voortent opbouwen. Het werd een heel gepuzzel met de stokken. Dat krijg je als je niet weet dat de haken aan de ogen op de caravan bevestigd moeten worden. En ook wanneer je geen beeld in gedachte hebt hoe de tent er na het opzetten uitziet. Het leek wel Mikado met die stokken. De tent is een paar keer in elkaar gestort. Mevrouw kreeg een stok op haar hoofd. Toen de voortent eindelijk stond, bleek ie een maat te klein te zijn. Meneer was eerst bezig geweest met zijn antenneschotel. Maar hij kreeg geen ontvangst. Kasian ja, die Duitsers.
Een ander Duits stel had een waar bouwpakket meegenomen, dat omgetoverd werd in een boot met buitenboordmotor! Dat laatste ding was weliswaar geen bouwpakket, maar toch. Het bootje betond uit een houten frame, dat met zeildoek bekleed werd. We hebben het zelfs zien varen. En hoe! Knap hoor. Vooral vanwege de aanwezigheid van zeer dure, kant en klaar gekochte speedboten
Een Nederlands stel kwam met een piepkleine Eriba caravan de camping opgereden. Pa had al snel mot met de zoon. Pa was duidelijk in mineur. Ma was behoorlijk van omvang. Ze had last van haar heupen, knieën en enkels. Maar ja, wat wil je met zo'n gewicht. Het waaide nogal hard en om te voorkomen dat de Eriba zou wegwaaien moest ze in dat dingetje plaatsnemen. Tenminste, dat was wat ik er van begreep op die afstand. Zoon blek met eigen vervoer gekomen te zijn. Hij is ondanks de chagrijn van zijn pa toch gebleven.
Een ander Nederlands stel had blijkbaar niet in de gaten dat die mooi grote plaats in werkelijkheid twee plaatsen waren. Ach, twee voor de prijs van een is ook tijdens de vakantie aantrekkelijk..

Naar Nederland

met 1 pk extra

Vanmorgen, op de zevende dag (zondag dus), zijn we tegen 8 uur weer de weg op gegaan. De slagbomen van de camping waren al een uur eerder opengegaan. Een ris caravan verliet direct de camping.Wij deden het wat rustiger aan en hebben eerst in de zon zitten ontbijten. De avond ervoor hadden we alles al in gereedheid gebracht voor het vertrek.
Binnen twee km draaiden we Autobahn 3 op richting Frankfurt am Main. Vooraf hadden we de route bekeken, die ons van Bettingen naar Winterswijk moest brengen. We hadden besloten niet via Keulen, maar via Dortmund en Giessen naar het noorden te rijden en vervolgens binnendoor naar Winterswijk.

moedige mannen en vrouwen

In de wagen was te merken dat de temperatuur lager werd. Onderweg kregen we ook te maken met regenbuien. Naarmate we verder naar het westen reden, werd de lucht minder blauw. Onderweg waren veel stukken Autobahn verlegd vanwege werkzaamheden . Ze drukten het tempo behoorlijk vanwege een veel lagere snelheidslimiet. Die varieerde van 80 tot 60 km/uur. Gevolg was dat de reistijd aanzienlijk langer duurde. Maar we hebben nergens echt stilgestaan. Het is begrijpelijk dat Duitsers het goed doen in de Formule 1 en de DTM. Ze racen dagelijks over de Autobahn. Tenminste, als ik daar niet rijd. Want ze mogen dan van al heel ver met hun lichten zenuwachtig seinen, de Ducato-kont met trekhaak is nog altijd steviger dan menige Porsche neus. Haha! En dus maak ik mijn inhaalmanoeuvres gewoon af met 110 km/uur.

In Nederland en dus de tent

Na ruim 400 km kwamen we tegen 13.00 uur in Winterswijk aan, waar de receptie net openging. Eenmaal de bus geïnstalleerd, hebben we direct de bustent er tegenaan gezet. En dat was maar goed ook, want het begon flink te regenen. Welkom in Nederland!

Rijden in bergachtig gebied

Het niet kunnen fietsen vinden we beiden een minpunt van deze vakantie. Daar staan wel veel pluspunten tegenover. Neem nou het rijden in de bergen met de camper. Dat vereist ook speciale vaardigheden. Goed naar het toerental luisteren, op tijd schakelen en vooral het gezonde verstand gebruiken en rustig blijven. In eerste instantie is het een vreemde ervaring berg op ingehaald te worden door een vrachtwagen. Zo'n bullebak heeft veel meer pk's onder de motorkap dan de Ducato met z'n 84 pk. Maar ook dat went.
Ik ben erg te spreken over de extra rijstroken aan de rechter kant van de weg. Die zijn bedoeld voor het langzamer klimmend verkeer. Voor ons dus! Haha. Afhankelijk van het stijgingspercentage sluit ik me rechts aan achter het vrachtverkeer.
Niet alleen omhoog ook naar beneden is het oppassen geblazen. Er waren afdalingen waar we zonder gas te geven met gemak 100 km/uur haalden. Maar, zoals je weet : wie zichzelf beheerst, beheerst het allemaal. Het rempedaal heb ik erg weinig gebruikt. Ook weer een kwestie van snelheid doseren.
Ik heb geen moment gedacht aan een zwaardere, sterkere motor. De 2.5 D heeft z'n best gedaan en ik ben tevreden met zijn prestaties. De hele route hebben we de naald van de snelheidsmeter rond de 100 - 110 km/uur gehouden.
Het was voor ons beiden voor het eerst dat we met de auto naar oost Europa gereden. Dat was een hele leerzame en leuke ervaring. De mensen rijden daar toch anders dan we gewend zijn. Ik heb heel defensief gereden en moest veel meer een beroep doen op mijn anticiperend vermogen.
Toen ik in Arad meereed in de auto van onze gastheer, was ik blij de camper in Nadlac te hebben laten staan. Wat een drukte!
De hoge temperaturen met veel zon maakten duidelijk dat de camper een zeer grote voorruit heeft. Het werd behoorlijk warm in de bak. We reden met gekanteld dakluik en de portierramen geopend. Maar het leek alsof de warmte in de bus bleef hangen. Gelukkig hadden we ook een extra ventilator en gebruikte Sonja een brillenkoker om extra rijwind naar binnen te laten stromen. Dat hielp veel.

Op de terugweg reden we naar het westen. Zodoende hadden we de zon op de kont. Ook dat scheelde veel. Op veel parkeerplaatsen langs de snelwegen is nauwelijks schaduw te vinden. Wel veel wc's en zigeunerinnen (of moet ik Roma's zeggen?) die overal opdoken met koopwaar. Ze mogen dan een slechte naam hebben, er zijn ook aardige zigeuners. En mooie zigeunerinnen!

Van Nadlac naar Kimle

Aan alles komt een eind. We kwamen na het bezoek aan Arad vermoeid terug in Nadlac. We doken die zaterdagavond vrij snel na aankomst in ons bed. Dat kon met een gerust hart, want agrariërs gaan immers ook vroeg onder de wol. Zaterdag had het in Arad een paar keer geregend. ‘s Morgens regende het nog in Nadlac. De temperatuur was rond de 19 graden Celsius. Heerlijk, na die warme dagen. We begonnen de dag met het ontbijt. Een Roemeens ontbijt komt voor ons zeer zwaar over. Vooral de vleeswaren zijn erg vet. Maar er is ook tomaat, paprika en kaas. Men verbouwt en maakt hier veel zelf.
Het feit dat ik 's morgens slechts 2 boterhammen met kaas en/of tomaat of jam nam, vond men nogal verontrustend. Maar ja, wij zitten veelal op onze kont en zij zijn hard aan het werk.
Na het ontbijt zijn we onze camper reisklaar gaan maken. Intussen verzamelden onze gastheer en -vrouw allerlei etenswaren / presentjes om mee te nemen.
Het werd een emotioneel afscheid. Over en weer waren we blij met het bezoek. Natuurlijk werd ons op het hart gedrukt een keer terug te komen. We stapten in en reden langzaam de poort uit.
Dit keer reden we via de nieuwe A1 richting het Hongaarse Szeged aan de M5. Binnen een kwartier stonden we aan de Roemeense grens, waar de paspoorten werden gecontroleerd alsmede het kentekenbewijs. Dat laatste was vanwege de controle of voor de auto al dan niet een vignet gekocht was. Gezien de zeer chagrijnige houding van de douanebeambte adviseerde ik hem een andere baan te nemen. Dat deed ik overigens in gedachte, want we wilden onze reis voortzetten. Haha! Maar even serieus, met deze mensen en de politie valt hier niet te spotten. Daar kan men in Nederland nog veel van leren. In ons land reageren veel mensen na een overtreding alsof ze zelf politieagent zijn en de agent de overtreder. Nee, hier is nog volop respect voor het gezag.
In Hongarije hebben we op 2 km van de snelweg eerst getankt. Ik meende ook een vignet te moeten kopen, omdat het ander verlopen zou zijn. Maar de pompbediende legde mij uit dat het nog geldig was. Hoewel beide landen hun eigen valuta hebben (leu en forint) accepteert men ook de euro. Geld is geld.
In eerste instantie was het weer bewolkt. Dat was erg aangenaam. Na Györ te zijn gepasseerd hebben we een camping opgezocht. Die vonden we zonder problemen. Na ruim 380 km, streken we tevreden neer in Kimle aan de rivier de Mosoni Duna.
De gastvrouw kwam erg sympathiek en wat verlegen over. Wat een lief mensje was dat. Ze was wat klein van stuk,maar had merkbaar een groot hart.

Op de fiets

Tot nu toe hebben we weinig kunnen fietsen. Ik ben geen Lucien van Impe, die met twee vingers in de neus de bergen opreed. Sonja's e-bike presteert ook niets op deze hellingen. Ja, bergafwaarts wel natuurlijk, net als mijn fiets. Maar we moeten ook een keer terug.
Toch waagde ik een poging om 'even' een boodschap te gaan doen in het dorp. Niet 'down under' of 'down town', maar 'up in the sky'!
Ik liet me overhalen tijdens een gesprekje met een Duitse, die hier een stacaravan heeft. Ze zei dat het slechts 2,5 km was en dat het met een e-bike een peulenschilletje zou zijn. Ik ken die weg en keek daarom stiekem omlaag naar haar benen. Ze had duidelijk geen Zoetemelk dijen en daaronder hadden haar benen veel weg van die van een ooievaar. Of wel : niet bepaald getrainde en/of gespierde benen. Ik vertrouwde haar niet zo. Dat ik desondanks toch de poging waagde, had alles te maken met mijn persoonlijkheid. Denk ik.
Bij wijze van uitzondering nam ik Sonja's fiets. Ik was net de camping af of ik had al spijt. De weg ging direct vrij steil omhoog. Ik trapte me het leplazerus en kwam luttele meters vooruit. Die fiets ( met de misleidende naam Gazelle) is van zichzelf al zwaar en nu leek de pakezel ook nog koppig te zijn geworden.
Ik ben toen maar afgestapt en gaan lopen. Nou ja, lopen. Ik moest wel die zware Gazelle fiets voortduwen. Alleen mijn motivatie ging hard bergafwaarts. Onderweg ging ik een paar keer kapot op die helling. Geen bezemwagen te bekennen, natuurlijk. Het was bloedje heet. Toen een paar jonge dames kwamen nederdalen, deed ik maar of er iets aan de fiets mankeerde. Haha! Maar, zoals gebruikelijk met doorzetters, ik kwam uiteindelijk wel boven in het dorp. Hijgend en puffend als een ambtenaar die net van werken heeft gedroomd.
In de supermarkt zweette ik als de bekende otter. Ik maakte vast een vreemde indruk bij het personeel. Dat dacht waarschijnlijk dat het angstzweet was van een aankomend winkeldief.
De terugweg verliep gelukkig een stuk gemakkelijker. Ik moest wel weer even flink op de pedalen gaan staan, maar daarna ging het toch weer bergafwaarts met mij, die fiets en de boodschappen. Zij het op een aangename manier.
Eenmaal weer op de camping plofte ik zwetend, hijgend en voldaan neer in een luie stoel. Toen ik daar lag bij te komen uit mijn fiets-coma zei Sonja : "Zo, dat heb je snel gedaan!"
Ik ga toch eens vragen wat voor e-bike die Duitse met die ooievaarsbenen heeft.

Arad

Pas een dag voor aankomst te Nadlac hebben we onze Roemeense vrienden op de hoogte gebracht van onze komst. Surprise! Op vrijdagmiddag verscheen Ovidiu in Nadlac. Hij kwam ons ophalen om een nachtje in Arad te komen logeren. We waren glad het tijdsverschil van een uur vergeten. Het bezoek aan Arad was wat gedoe, want vrijdag is de oppasdag voor oma Olga en opa Ovidiu. Maar ja, ik zag het niet zitten om met de camper Arad in te rijden. Dat had te maken met de rijstijl van de automobilisten aldaar.Komt bij dat de camper in Arad niet op het erf geparkeerd kon worden. De doorgang was te smal (of is de wagen te breed?) en de ingang kende een doorrijhoogte van krap 2 meter. Om met een deels verbouwde camper terug te keren, zag ik niet zitten.
Een ander punt is dat parkeren op de openbare weg geen goed idee zou zijn.
Zoals te doen gebruikelijk werden we hartelijk verwelkomd door gastvrouw Olga. Niet veel later arriveerden haar zoon en dochter. Met die twee en met de kleine Vlad (inmiddels wakker geworden uit zijn middagslaapje) zijn we het centrum ingegaan. Met de auto, want ook de korte stukken worden met het statussymbool afgelegd.
We hebben langs de Mures gewandeld. Het was erg leuk de oude stad weer te zien.
De volgende ochtend heeft Ovidiu ons meegenomen om een klooster en wat kerken te bezoeken. Telkens als ik zo’n gebouw betreed word ik overvallen door een zeer rustig en vertrouwd gevoel. Net alsof ik op heel bekend terrein ben aangekomen, waar mij louter goede dingen wacht. Ik ben niet bang voor de dood. Ik vraag me alleen af of ik na mijn dood, daar aan die andere kant, wellicht last van heimwee zal krijgen. De tijd zal het leren.
Op het terrein van het klooster staat een aantal oude tot zeer oude gebouwen. Bij het feitelijke klooster bevond zich een zeer oud stenen hart. Mij werd verteld dat als je je oor op dat hart legt, je het hart kon horen kloppen!
Leergierig als ik ben ging ik door de knieën en heb ik mijn goede oor tegen de steen gedrukt. Doodstil, met ingehouden adem heb ik zo staan luisteren. Maar ik hoorde alleen de zee. Of was het soms het meer van Nazareth? Met mijn andere (dove) oor hoorde ik niets. Van een wondersteen was ook geen sprake, want ik ben nog steeds doof aan dat oor. Neemt niet weg, dat het een zeer mooie omgeving was. Er was een kerkdienst gaande. Een oude vrouw, geheel gekleed in zwart,  lag met gevouwen handen op haar knieën op de grond. We hebben maar even staan kijken. Toen de geestelijke die de dienst leidde achter een paar deurtjes verdween, zijn we er vandoor gegaan..Weer buiten hebben we nog wat rondgekeken in die bijzondere omgeving.

Arad 2

Daarna zijn we de nieuwe, mooi kathedraal in het centrum van Arad binnengegaan. Mijn vorige bezoek was vier jaar geleden. Toen was een groot deel van het interieur nog grauw grijs van beton. Maar dit keer niet! Het plafond en de wanden ware beschilderd met Bijbelse figuren en verhalen. Wat een werk!
Opeen schoot mij het grote verschil met onze kerken te binnen. Onze kerken zijn gebouwd met geld. De Roemeense zijn gebouwd met liefde. Veel liefde.
Ze ademen ook een heel andere sfeer. Niet de ‘hier komen jij!’ en/of  'waar uw kerkelijke bijdrage' sfeer van onze kerken, maar veel meer de ‘Kom tot mij, allen die vermoeid zijn’ sfeer. Ik denk dat ik die sfeer zo het beste kan weergeven. En ook dit keer viel er na mijn entree een last van mijn schouders.
‘s Morgens waren Olga en Ovidiu al begonnen met de voorbereidingen van het feestmaal, dat ‘s avonds genuttigd zou worden. Ter ere van de verjaardag van onze gastheer de volgende dag. De kinderen met hun aanhang en de familie uit Nadlac en natuurlijk mamma Maria uit Pecica zouden komen.
‘s Middags zijn we met de dochter en haar vriend naar een eilandje in de Mures gegaan. Op dat eilandje heeft haar vriend een huisje gekocht. Het deed ons aan Beekbergen denken, zij het dat daar permanent gewoond mag worden. Er moet nog veel gebeuren aan zowel het huisje als de tuin, maar wie daar doorheen keek, zag een schitterend plekje.
Rond zes uur ‘s avonds kwam het bezoek aan. Daarna hebben we met z’n allen van de dis genoten en gezellig gepraat en natuurlijk gelachen. Voor het toetje werden we uitgenodigd door de dochter en haar vriend. Ze wilden ons op een chocoladetaartje trakteren in een patisserie in het centrum van de stad. We hadden van begin af aan een goede band. Het klikte bijzonder goed tussen ons. Het zijn weliswaar jongelui van in de 20, maar toch. De jongeman zei mij dat hij zich erg op zijn gemak voelde bij mij. Hij vond het erg jammer dat we zo kort zouden blijven.

Een onderhoudslijstje

Zoals bekend, maak ik tijdens de trips lijstjes met aandachtspunten. Ook dit keer is een lijstje aan het groeien.
Bovenaan staat de NL sticker voor de fietsendrager. Ik denk op dit moment dat ik die sticker hoog op de auto plak. Op de drager is geen ruimte voor een sticker. Vandaar. Voor deze trip heb ik zelf een bordje gemaakt met de letters NL erop. Dat bordje hangt zeer zichtbaar aan Sonja's pakezel op de fietsendrager.
Een ander punt vormen de schroefjes in de dodehoekspiegeltjes. Die zijn gaan roesten. ik ga ze vervangen door rvs exemplaren. Lekker belangrijk, zal je denken. Maar ik ben nu eenmaal een perfectionist. Als er een klontje boter in de koekenpan ligt, hoort ie in het midden te smelten en niet langs de kant. Net zoals dat foto's en schilderijtjes recht moeten hangen.
Tijdens een koffiepauze in Hongarije zag ik tot mijn schrik dat een wieldop verdwenen is. Stom, want ik wilde ze nog voor ons vertrek met tie-rips vastzetten aan de velgen. Maar omdat ik enkel zwarte tie-rips had, heb ik dat niet gedaan. Die zwarte vond ik geen gezicht. Ik heb dus een wieldop te kort. Of drie over? Ik heb nu de aantekening gemaakt, dat ik de velgen zilver ga spuiten. Rond de as bevindt zich een kunststof afdekkapje, dat ik in dezelfde kleur van de wagen, dus rood, ga spuiten. Ik zou de kleurencombinatie ook kunnen omkeren : rode velgen met een zilverkleurige kap. Hoe dan ook, zo hoef ik niet meer om te kijken naar die wieldoppen.
Het kraantje van het wastafeltje is wat los gaan zitten. Een kwestie van het blokje losmaken en de boel weer vastdraaien. Misschien doe ik dat onderweg alsnog.
Dan is er nog een kettinkje van een rolgordijntje, dat ik ingekort heb. De beide uiteinden van het balletjesdraad heb ik aan elkaar geknoopt. Dat wil ik wat netter gaan oplossen. Ik denk aan zo'n klipje dat voor kettinkjes met balletjes gebruikt wordt. Onderweg heb ik een bestekbakje ingekort, zodat het nu een kwart slag gedraaid kon worden in de lade. In de lengte paste het bakje net niet. Nu dus wel. Alle vakken van de bestekbak zijn nu gemakkelijk bereikbaar.
Het bovenste laatje is een rommelbakje. Ik twijfel nog in hoeverre ik dat laatje desnoods van een bestekbakje ga voorzien. Dat rommelige heeft ook zo z'n charme. Tot slot ga ik nog een aantal peesrails monteren. Ze komen boven de zijramen en de ruiten in de achterportieren. Ook daar kunnen dan zonwering ingeschoven worden. De hevige warmte heeft dus ook geleid tot aanpassingen.

Eging am See

In het Duits is die See een meer en das Meer is een zee. Het plaatsje Eging ligt dus aan een meertje. Wat deze camping betreft moet ik zeggen, wat zeg ik, ik moet het eigenlijk van de daken schreeuwen : "Wat een prachtige camping en wat een mooi, schoon sanitair!!" Ze hebben hier ook mooie eekhoorntjes. Ze zijn donkerbruin met een witte bef. Fenna wist niet wat ze zag. Ze had niet eerder zo'n boomrakker gezien.
Toen we ons plekje (in de schaduw) hadden uitgezocht, kwam de Duitse buurvrouw op ons af. Ze verblijft in zo'n typisch Duits optrekje, bestaande uit een toercaravan waar een huisje tegenaan gebouwd is. Het enige wat ze zei was : "Ich habe zwei Kätzen." Ze wees daarbij naar Fenna. Op zo'n welkom zou ik bijna willen reageren met : "Nou en? Wij hebben er ook een. En een goudvis en een hond. Nana de nana!" Maar Sonja zei dat Fenna aangelijnd zou blijven.
Ze deed me denken aan onze buren in Schoonhoven. Toen we de woning die te koop stond gingen bekijken, kwam de buurvrouw haastig op ons af om te zeggen dat ze twee kleine koters had die 's middag sliepen. Of we daar rekening mee wilden houden als we zouden gaan verbouwen. Ze stelde zich niet eens aan ons voor. En wie denk je dat de meeste lawaai maakte? Juist, de buren!
Deze verder aardige buurvrouw voert de vogels en de eekhoorntjes. En daar hebben wij ook plezier van. Hier in de buurt is dus een meer. Daar wordt enthousiast over gesproken en geschreven. Het is een recreatieplas. Op een kaartje was aangegeven hoe je daar het snelst kon komen. In werkelijkheid was de wandelroute een kleine ramp. Ik heb de route verkend. Hij slingert zich over een flinke heuveltop met een erg hoog stijgingspercentage. Het pad loopt door een bos en gaat steil omhoog en net zo steil naar beneden. Daarna sta je voor een groot hek. Ik moest om de plas heen fietsen om bij de ingang te komen. Op borden was aangegeven, dat honden niet toegestaan waren. Dus was het al met al voor ons over en uit. Dan maar onder de douche en Fenna in de kunstmatige regen van een tuinslang.

Op naar Oostenrijk

selamat

In Kimle hebben we twee nachten doorgebracht. Zo hadden we alle tijd om de wagen nogmaals te controleren en tot rust te komen na de drukke dagen in Roemenië. Ja, we worden oud. Maandagochtend zijn we op de fiets gestapt om in het dorp wat boodschappen te doen. Fenna reed mee in haar sleurhutje achter Sonja's fiets. Over een hondenbaan gesproken.
Fenna heeft ook weer even in het water kunnen spartelen. De temperaturen zijn aan de hoge kant. Maar gelukkig zijn er bomen en is er wind. Mijn oog viel na aankomst op een bekende tekst achter op een caravan. Er zat weliswaar een foutje in, maar dat bleek een historische reden te hebben. Ik dacht gelijk : "Hé, Indo's!" Nadat we ons zondag in de namiddag geïnstalleerd hadden maakten we kennis met de overburen. Zij, Ilse, is inderdaad een Indo. Hij een Nederlander. Geen Hollander dus. Dat was iets wat onze Duitse buurman daar mij vroeg. Hij vertelde dat hij een keer het woord Holland gebruikte tegen een Nederlander. De kaaskop werd kwaad. Het moest Nederland zijn. De Duitse meneer wilde van mij weten waarom. Ik legde uit dat veel niet-Hollanders zich als Nederlander gediscrimineerd voelen, als ze als Hollander worden aangeduid. Ik vertelde hem over Hup Holland hup, In Holland staat een huis en Made in Holland. En vooral : Nederlanders houden nu eenmaal van klagen. Met een knipoog zei ik hem dat ik dus een Hollander ben. Daar keek meneer van op. Haha!
Onze overburen stonden er al een dag eerder en zouden dezelfde dag als wij vertrekken. Het klikte opvallend goed tussen ons vieren. Wat ook opviel was dat we niet eens Indisch gegeten hebben!
De volgende ochtend zijn we vroeg op weg gegaan. Het beviel zo goed met de zon in de rug, dat we besloten niet in Oostenrijk te pauzeren. Het was de bedoeling naar Krems aan de Donau te gaan en daar te overnachten en misschien wat te fietsen. Niet dus.

weg wieldop

We hebben zonder problemen ruim 400 km afgelegd om via Oostenrijk in Duitsland aan te komen. En een wieldop te verliezen. Onderweg, tijdens een rustmoment, hadden we een camping geprikt. Het werd dit keer een camping in het plaatsje Ening, niet ver van de snelweg.
Vlak voor de camping hebben we nog wat boodschappen gedaan en heeft de Ducato zijn dorst mogen lessen. De oude trouwe Ducato 2.5 D heeft het trouwens weer uitstekend gedaan. Bravo! Ik heb onderweg geen moment gedacht : de Ducato heeft een krachtiger motor nodig. Het is een kwestie van geen haast hebben en op tijd schakelen.
's Avonds na het eten en de afwas staat opeens Ilse voor onze neus! De camping bleek hun vaste plek te zijn op weg naar huis. Onderweg dacht ik nog "Had ik nou maar een e-mail adres gevraagd. Een mooi moment om wat adresgegevens uit te wisselen. We hebben besloten hier een paar dagen te blijven, om de omgeving te verkennen. Het is erg warm.

Een graanronde

Het is inmiddels Donderdag geworden. Na aankomst stond men erop, dat we in de grote logeerkamer zouden slapen. De kamer heeft een eigen badkamer met toilet. Nou, we hebben heerlijk geslapen en het is erg fijn om alle voorzieningen zo bij de hand te hebben. Aan de andere kant merkten we dat we toch graag op ons zelf zijn.
De onderlinge communicatie gebeurt voornamelijk in het Frans. Maar ook Duits en Nederlands, zij het aangevuld met handgebaren, komen van pas. Het is erg leuk te merken dat we elkaar vrij snel begrijpen.
We eten hier gewoon wat de pot schaft. Sonja kijkt en werkt mee in de keuken. Iets wat Yola ook erg leuk vindt. Die twee praten heel wat af en hebben veel plezier.
Mircea vroeg mij mee te gaan om het graan te controleren. Hij heeft veel hectares aan grond waar hij o.a. tarwe en maïs verbouwt, bestemd voor het vee. Het werd een heuse Graanronde. Wat een uitgestrekt gebied! Maar Mircea wist over al die landweggetjes tussen de akkers door uitstekend de weg te vinden. Op een zeker moment reden we op slechts een paar meter afstand van de Hongaarse grens. We passeerden enorme velden met maïs, zonnebloemen en tarwe. De landbouwgrond kost hier zo’n 7.000 euro per hectare en... de regering geeft nog subsidies.
Onderweg controleerde de deeltijd akkerbouwer het vochtigheidsgehalte van het graan. De goudgele korenvelden waren rijp om geoogst te worden. Men heeft erg veel last van de droogte dit jaar. Ook de afgelopen winter bracht weinig neerslag. Er is wel een irrigatiekanaal, maar dat staat sinds de val van het regime droog. Een van de goede dingen, die als zoveel ander goede zaken samen met het regime verdwenen zijn. Maar de betonnen bak is dan wel weer een goede, vlakke rijweg! Haha! Een vreemd gewaarwording om door zo’n bijna droog kanaal te rijden. De ondergrond was veel vlakker dan die van menige weg. Haha!

Uitbesteden of zelf doen?

Naarmate ik ouder wordt merk ik dat ik minder dingen zelf wil doen. Ik herinner me nog onze eerste koopwoning. Toen vond ik het juist leuk om veel zelf te (moeten) doen. Ik leerde veel door te lezen, vragen te stellen en af te kijken bij vaklieden. Ik weet nog dat ik zelf hardhouten kozijnen heb gemaakt met professionele pen-gat verbindingen. Ik heb toen ook een openhaard en een serre gebouwd (glasplaten ook zelf gesneden), een zolderraam geplaatst, geïsoleerd en water- en elektriciteitsleidingen aangelegd / veranderd, wc ruimte opnieuw ingedeeld en een tweede toilet in de badkamer en een boiler geïnstalleerd en een open keuken gemaakt. O ja, ik heb zelfs een vaste trap naar zolder gerealiseerd!
Daarnaast sleutelde ik ook aan de motorfiets. Een blok uit elkaar halen viel daar ook nog onder. Als ik dat nu zo schrijf denk ik : "Jeetje, wat deed ik eigenlijk niet?!" Ik bleef van de gasleidingen en de meterkast af. Dat was puur uit veiligheid.
Maar dat zelf doen werd in de loop der tijd alsmaar minder. Niet alleen omdat ik veel klussen al eens eerder gedaan heb, maar ook omdat ik er gek genoeg gewoon geen zin meer in heb. Aan de andere kant kost uitbesteden geld. Soms veel geld. Neem nou de camper. De remschijven en blokken hebben mij iets van 108 euro gekost. Ik had ze zelf kunnen vervangen. Ik hoopte goedkoop uit te zijn met de montage door een garage voor 35 euro. Het werden er 85, omdat de klauwen schoongemaakt moesten worden. Al met al nog geen 200 euro voor die klus. De goedkoopste offerte rekende 438 euro! Dus ben ik al met al toch goedkoper uit, al besef ik dat ik die 85 euro ook in mijn zak had kunnen houden. Neemt niet weg dat ik inmiddels ook in deze woning weer aardig bezig geweest ben. Zoals een extra radiator aansluiten, een dakraam plaatsen, een overkapping gemaakt enz.
Ik ben dus steeds vaker aan het wikken en wegen. Ik merk dat ik de neiging heb steeds vaker werk te laten doen. Helaas zijn er geen kabouters, dus kost het geld. Dat laatste vormt telkens weer een drempel. Dan moet ik kiezen tussen zelf doen en kroketten eten of relaxen zonder kroketten. Haha!

Op naar Roemenië

Na een zeer gezellige avond met de eigenaren en andere campinggasten, hebben wij ons de woensdagochtend op een rustige manier voorbereid op het vertrek. We kregen van een van de gasten een gedetailleerde kaart van Hongarije mee. Rond 13.00 uur was het zover. We wisten dat we die middag zo’n 160 km moesten afleggen, voordat we in Roemenië zouden arriveren. Het doel was de grensplaats Nadlac, waar Mircea en Yola wonen. Maar eerst weer door het stof. In het nabij gelegen dorp sloegen we wat drinkwater in.
De snelweg kende weinig verkeer. Met een gang van zo’n 100 km / uur reden we naar Szeged. Daar aangekomen meende ik een vignet voor Roemenië te moeten kopen. Maar een goed Engels sprekende jonge vrouw zei, dat we die bij de grens moesten kopen. Ik maakte een fout door te besluiten binnendoor naar Nadlac te rijden. Een fout, omdat ik toen dwars door Szeged moest rijden. Wat een drukte! Tien keer niets voor mij. Scheisse passiert.
Bij de grens stond een lange rij wachtende personenauto’s en een enorme lange rij vrachtwagens. Het werd een typisch ambtelijke vertoning. Met name het kentekenbewijs van de camper werd nadrukkelijk bestudeerd en door de douanebeambten besproken. De documenten gingen van hand tot hand, maar uiteindelijk mochten we de reis voortzetten. Bij het eerste tankstation kochten we weer een vignet. Ik moest met euro’s betalen, maar de bon gaf de Roemeense Leu als valuta aan....
Uit mijn hoofd weet ik waar Mircea woont. De Tomtom echter niet. Dus moest ik op mijn herinneringen af gaan. Helaas was de directe omgeving van het adres behoorlijk veranderd, vanwege de aanleg van de snelweg A1. We stopten bij een café en ik vroeg in keurig Duits een mevrouw de weg. Ze kende de familie, zei ze. Maar toch stuurde ze ons de verkeerde kant op. Ik wist dat ik aan de oude verbindingsweg van Arad en Nadlac moest zijn. Het bleef dus even zoeken, totdat een gebrekkig Duits sprekende fietsende Roemeen mij op de A7 wees. Of wel de oude doorgaande weg tussen Arad en Nadlac! Daarna was het een peulenschil, omdat ik de omgeving herkende. We werden enthousiast welkom geheten door onze gastheer en -vrouw en parkeerden de wagen op een schaduwrijke plek in de boomgaard, tussen de kersen-, peren- en abrikozenbomen. Hoera, we hebben na ruim 1.700 km  ons verste reisdoel gehaald!

Via Oostenrijk naar Hongarije

We zijn die dinsdag in een snel tempo door Oostenrijk gereden. Dat had niet zo zeer met hun gastvrijheid te maken, maar meer met onze planning. Vlakbij de grens met Hongarije hebben we weer een vignet gekocht. Dit keer niet in de vorm van een sticker, maar gebaseerd op registratie van het kenteken. Het is 10 dagen geldig. Rijdend door Hongarije (route Gyor, Boedapest, Szedged)  was geregeld cameracontrole. Op basis van het kenteken werd gecontroleerd of de auto wel of geen vignet had gekocht. Het weer was zeer zonnig. Gelukkig stond er een flinke wind, die we door de cabine lieten waaien.
Zo’n 100 km voor Szeged zochten we weer een camping op. We hadden namelijk besloten om voortaan na het middaguur al op zoek te gaan, vanwege eerdere ervaringen. Gemiddeld hebben we nu ruim 400 km per dag gereden, met de nodige pauzes.
De campings zijn dun gezaaid in dit deel van Hongarije en het kan soms uren duren, voordat je er een gevonden hebt. Zelfs de SVR adressenlijst hielp niet echt veel, want de TomTom zei telkens het adres / woonplaats niet te kennen. We moesten dus op een creatieve manier op zoek. De Tom gaf wel campings op, maar de rijafstanden waren vaak hoog en leidden vaak terug op de reeds afgelegde route.
Komt bij dat de taal vaak aan barrière was. Velen spreken enkel Hongaars en dat is voor ons hetzelfde als Chinees : onbegrijpelijk. Zelfs in de woonplaats waar de campings gevestigd was, wisten bewoners van niets. En toch lukte het ons weer een camping te vinden. Zelfs een SVR camping met..... Nederlandse eigenaren! De camping bevond zich ten oosten van Kecskemet, een stad die zuidoostelijk van Boedapest ligt aan de M5 / E75. Het werd een ware Dakar-rit. We reden over een zeer stoffige zandweg van zo'n 3 km lang. In mijn spiegels zag ik enorme stofwolken achter ons. Na aankomst bleek de wagen zelf ook flink onder het stof te zitten.Daar verbleven enkel landgenoten, wat op zich toch ook weer leuk was. De beheerders Fred en Vera heetten ons hartelijk welkom. We zochten een plaatsje uit in de schaduw van een rij bomen. Inmiddels stond de teller op 1.400 kilometers. Het was dinsdagavond. We zijn er bijna. Bijna.