"Sorry hoor, u zult mij vast brutaal vinden, maar zoudt u dit ding voor mij op die deur willen monteren?", vraagt ze met een vriendelijk gezicht. Ik vraag haar of ze gereedschap in huis heeft, maar dat heeft ze niet. We maken een afspraak en dan zorg ik ervoor dat de grendel gemonteerd wordt. Ze is er blij mee.
Ze heeft wel een zoon, maar die heeft het altijd maar druk. Ze vertelt : "Laatst kwam ie spontaan langs om een lampje op te hangen. Ik zei tegen hem dat het bewuste lampje inmiddels al een jaar hangt, dankzij iemand anders. Dat vond hij niet leuk. Vooral omdat het meer dan een jaar geleden is dat hij het mij had beloofd. Maar de keren dat ik hem eraan herinnerde, vond ie erg vervelend. Ik moest geduld hebben."
Ze zucht en legt uit dat ze daarom aan anderen vraagt klusjes voor haar te doen. Zoals aan haar kleinzoon. Maar die is niet zo handig met gereedschap. Ze is al in de 80, maar oogt jonger. Misschien omdat ze nogal actief is.
Haar man is jaren geleden bij een verkeersongeval om het leven gekomen. Nadien heeft ze in haar manier van leven en wonen een paar ingrepen gedaan om zaken wat gemakkelijker te doen. De tuin is zo goed als onderhoudsvrij. Het beetje aan onderhoud dat er nog is, doet ze zelf. De auto gaat niet door de wasstraat. Die wast ze zelf. "Goede gymnastiek en ik zie gelijk of er ergens schade is", legt ze uit. Ze past drie keer per week op de kleinkinderen. Volgens haar om jong te blijven. Dat geloof ik best.