Ze benadert mij geregeld, omdat ze vindt dat ik de enige aardige dorpsgenoot ben. Ik weet beter, maar laat het maar zo. Ze vertelde bij onze eerste kennismaking dat ze haar eengezinswoning, waar ze helemaal alleen woont, gaat verlaten. Ik hielp haar met het op Marktplaats zetten van het overtollig geworden inventaris en gaf wat adviezen. Omdat ze in mijn beleving nogal chaotisch bezig was, adviseerde ik haar om spullen te selecteren en aparte stapels te maken. Een stapel dat weggegooid kan worden, een stapel om weg te geven (kringloop of Weggeefhoek) en een stapel om te verkopen. Sinds die eerste keer lijkt het alsof ze mij geclaimd heeft. Oké, daar ga ik natuurlijk zelf over, maar toch. Het gevolg is, dat ik haar al een paar keer nul op rekest heb gegeven. Vanwege de manier waarop ze mij aan het werk wil zetten. Zou ze soms denken dat we getrouwd zijn? Haha!
Ze pakt het vaak slim aan. Zo bood ze mij een schroevendraaier aan en wees naar een gordijnrail dat in een deurkozijn was geschroefd. Ze zei op bitse toon : "Jij doen!" Ik op mijn beurt deed wat anders. Ik weigerde het gereedschap, wees naar twee schroeven en zei dat ze die er zo uit kon draaien. Ze vond dat zichtbaar (een nadeel als je geen boerka draagt) niet leuk, maar begon toch zuchtend de schroeven te verwijderen. Dat klusje verliep snel en probleemloos; een kind kan de was doen. Het zelfde probeerde ze met een pergola, die ze wil verkopen. Ze vroeg of ik gereedschap had en wees naar de houten constructie. Ik probeerde nog te onderhandelen : ik haal hem uit elkaar en neem hem dan mee (een andere buurtbewoner had zo zijn wensen). Maar daar ging ze niet mee akkoord. Ik adviseerde haar toen dat de koper hem zelf maar moest demonteren.
Zo probeerde ze mij ook een muurtje tussen de woonkamer en de keuken te laten slopen. Dat materiaal mocht ik wel houden. Om zelf naar de Milieustraat te brengen, dus. Ik heb haar gezegd dat de nieuwe bewoner hem misschien zo wil overnemen.
Ze heeft een e-bike, maar durft de trapondersteuning niet aan te zetten. Dan wordt ze bang van haar fiets. Ze loopt ook veel met die fiets en dat doet ze dan midden op straat. Automobilisten en andere verkeersdeelnemers die haar attenderen op haar vreemde gedrag, krijgen een boze blik toegeworpen. Maar ze verkast niet naar de stoep. Laatst vroeg ik haar waarom ze midden op straat loopt met haar fiets. Maar toen kon ze opeens helemaal geen Hollands begrijpen. Ik hou niet zo van die vreemde spelletjes. Ze spreekt aardig onze taal, maar op momenten dat ik haar iets vraag of zeg wat haar blijkbaar niet bevalt, begrijpt ze mij opeens helemaal niet. Jammer, want ik wil haar best blijven helpen, maar ik krijg er steeds meer moeite mee : een vluchteling met eisen en wensen en die vindt dat ik dat allemaal maar moet doen. Schijnt een trend te zijn.