Je kind dumpen

'...we moeten ook kinderen nemen...

Het verschijnsel begon midden jaren 80 (invoering Welzijnswet). Toen schoten de crèches als paddenstoelen uit de grond. Veel nieuwbakken ouders wilden subiet van hun kind af. Tijdelijk. Van 's morgens vroeg tot 's avonds. Ze wilden beiden werken, want ze hadden de lat veel te hoog gelegd voor hun woning, de auto, hun vakanties, hobby's, de feestjes en etentjes. Het verschijnsel werd flink financieel gevoed door zowel de overheid (subsidies)  als de banken (hypotheken en andere leningen).
Voor mij van de oudere generatie lijkt het alsof die arme kinderen op de wereld gezet zijn om te voldoen aan het algemene beeld van een getrouwd of samenwonend stel : kinderen omdat het moet.
Maar alles verandert, dus ook de financiële mogelijkheden en de eisen en voorzieningen van crèches. Het werd allemaal te duur en kostte te veel tijd. Gelukkig zijn er nog oma en opa die bij de familie horen en vaak en zo goed als gratis oppassen. Tenminste, zo redeneert menige ouder van kleine kinderen tegenwoordig.

Ik ken een alleenstaande oma, voor wie het oppassen op haar kleinkind een bijna dagelijks feest is. Ze heeft verder nagenoeg niets omhanden. Als haar kleinkind onverhoopt niet afgeleverd wordt, verveelt ze zich een ongeluk. Haar situatie heeft ook een keerzijde : haar weekindeling wordt bepaald door haar schoondochter. Althans wat het oppassen (en vaak logeren) betreft. Maar voor oma maakt dat niets uit. Ze krijgt er niet voor betaald. Ze wordt geregeld door zoonlief uitgenodigd voor een uitje of om te komen eten. En daarmee is voor haar de boel in balans.
Er zijn erg veel ouders die het heel gewoon vinden dat hun ouders op de kleinkinderen passen. Het is bijna of echt moeten oppassen, want als het niet uitkomt is de boot aan. Alsof die oma's en opa's geen eigen leven hebben.  In onze tijd als vader en moeder was het 'kinderen eerst'. Nu is de slogan van menige ouder 'eerst ikke'. Ze dumpen hun kids op bijna elk willekeurig moment. Louter omdat pappa en/of mamma zelf 'iets leuks' gaat doen. Het is de bijna arrogante oppas-vanzelfsprekendheid, die veel hedendaagse oma's en opa's tegen de borst stuit en ogenschijnlijk onbespreekbaar is. De angst bestaat dat als ze het wel bespreken het ertoe kan leiden dat ze hun kleinkinderen niet meer zien. Chantage? Zeg het maar.

'pas op, ouders die kids dumpen!'

In geval van calamiteiten is het uiteraard geen enkel probleem de kleinkinderen op te vangen. Opa's en oma's laten hun kleinkinderen immers niet in de kou staan. En anders zijn er nog buren, kennissen en vrienden. Want er moet gedumpt kunnen worden.
Niet alleen bij oma's en opa's worden kinderen gedumpt. Ook op scholen en sportverenigingen gebeurt het. Zo van : daar zijn we even fijn van verlost. Dat hebben we vooral bij de tussen- en naschoolse opvang en het basketbal en voetbal aan den lijve ondervonden. Die kinderen worden soms zonder lunchpakket(!) stiekem op school achtergelaten om daar tijdens de lunchpauze te verblijven.
Bij sportverenigingen kwamen we kinderen tegen wier ouders nooit hun gezicht hebben laten zien en dus ook nooit spelertjes naar uitwedstrijden vervoerden. Ze wilden zelfs geen bijdrage doen als aan het eind van het seizoen de trainer(s) als blijk van dank een gezamenlijk presentje uitgereikt kreeg. Zelfs een bedankkaartje of -briefje was te veel. Het gaat allemaal anders.