Een kind uit eigen doos

Het is al een tijd aan de gang; kinderen nemen en ze vervolgens de hele dag in een crèche dumpen. Met als reden van de moeder : ik wil (blijven) werken. Voor zo'n dumpvoorziening regelt de overheid ook nog subsidie. Dus gaat de beloning dubbelop : een inkomen plus subsidie omdat je je kind dumpt. Strikt genomen betaal ik als belastingbetaler dus voor een oppas van andermans kinderen. Louter omdat hun ouders te beroerd zijn om op hun eigen kids te passen. Ik zeg : Neem dan geen kinderen. Maak een keus tussen werken of kinderen. Maar ja, tegenwoordig is het veel en en.
Wij waren als ouders gewoon thuis voor de kinderen. Kinderen eerst, was ons devies. Maar alles verandert. Het is nu : eerst ikke.
Toen ik een keer iemand vroeg waarom ze eigenlijk kinderen had, zei ze : "Dat hoort nu eenmaal als je getrouwd bent." De kinderen (van onder de 6 jaar) stonden na schooltijd geregeld voor een gesloten deur. Soms was de schuurdeur niet afgesloten. Dan konden ze daar wachten. 's Zomers of 's winters, het maakte niet uit. De oudste van de twee moest op de jongste passen.
In het begin wisten we niets van het zeer gemakzuchtige ouderschap van het stel. Dus vroegen we die kinderen bij ons binnen. Ze mochten ook blijven eten. Toen we erachter kwamen hoe zij over het ouderschap dachten, hebben we een punt gezet achter de spontane opvang. Gevolg was, dat hun moeder ons uitmaakte voor kinderhaters. Ja, ja. Zo werkt dat blijkbaar volgens haar. Ouders moeten hun verantwoordelijkheid nemen. Vooral moeders laten het vaak afweten. Maar dat komt wellicht omdat het een kind is uit eigen doos.