Uit het niets?

De oma en opa wier herdershond hun kleinzoon heeft doodgebeten, zijn door de rechtbank vrijgesproken. De rechter heeft het noodlottig bijtincident als een ongeluk beschouwd. Als het god is, zijn de grootouders voor de rest van hun leven gestraft. Net zoals de ouders van het ventje.
Ik heb alleen weinig begrip voor de conclusies van de rechter. Die is merkbaar geen hondenkenner en geen gedragsdeskundige geraadpleegd. Volgens de rechter beet de hond uit het niets. In elke hond schuilt iets onbetrouwbaars, iets onbekends, iets gevaarlijks. Vanuit die wetenschap had een dergelijk incident voorkomen kunnen worden. Gezien eerdere gedragsproblemen van de herder, had de hond apart gehouden moeten worden. Desnoods in een afgesloten ruimte. Dat deden wij ook met onze reu, bouvier Zorro. Als er kleine kinderen waren, ging Zorro in de (open) keuken waar zijn mand stond, achter een hekje. Ook in de tuin werd Zorro gescheiden gehouden van de spelende kinderen. 

Wij hebben gedurende al die hondenjaren gemerkt, dat vooral reuen de neiging hebben tot dominantie. Over het algemeen hebben honden in een gezin een lastige positie. Ze moeten kleinere / zwakkere wezens boven zich dulden in de hiërarchie, terwijl ze vaak als waakzaam ten opzichte van hun roedel (= gezin) geacht worden. Dus zwalken ze van onderaan naar bovenaan. En dan is er nog de jaloezie, als een hond niet goed begeleid wordt.
Om die redenen vind ik de oma en opa juridisch gezien wel schuldig. Afgezien daarvan hebben ze net als de ouders mentaal al levenslang gekregen. Triest.