Vanmorgen heb ik weer de mouwen opgestroopt. Ik heb de luifel gesloopt. Zo op het oog ziet ie er niet verkeerd uit. Totdat je de bovenkant ziet. Dat slopen klinkt wat grof, want het overgrote deel kon ik vrij gemakkelijk verwijderen. Het begon met de aluminium daklijst, die het dakleer op de rand van de luifel vasthield. De bedoeling was om daarna de lijst zelf te verwijderen. Maar de voorkant, een plaat van 180 x 40 x 18), schoot los. Hij was gespijkerd in de kopje kanten van het hout, dat verrot was. Die plaat had dus ook spontaan los kunnen schieten. Toen ik het aluminium profiel had verwijderd, heb ik de voorkant ook gelijk losgemaakt. Daarna kon ik het zo goed als
vergane dakleer eenvoudig loshalen en op de grond laten vallen. Het gaf wel erg veel gruis. Het dakplaatje was volledig vergaan. Het hout (multiplex) was bijna geheel verpulverd.
Het meeste werk was het verwijderen van de zijkanten. Men had de verzakkende luifel gerepareerd met wat nieuw hout. Daarvoor had de knutselaar enorm veel en lange schroeven en draadnagels gebruikt! Sommige kon ik enkel met een ijzerzaag los krijgen, nadat ik wat zaagruimte tussen het hout had weten te maken. Tussendoor heb ik de bewoonster laten zien in wat voor deplorabele toestand de luifel
verkeerde. Ze had niet verwacht dat het zo erg zou zijn. "Hij was toch tussentijds gerepareerd?", vroeg ze zich af. Terwijl ze naar de ellende keek, zie ik plots, wijzend naar boven, : "Jeetje, kijk nou eens!" Ze keek verschrikt omhoog, zag blijkbaar niets, en toen naar mij. Op dat moment zei ik : "De zon schijnt!"
Ach ja, ook het klussen moet leuk blijven.
We hebben samen de rommel opgeruimd. Als toegift heb ik met een gieter met regenwater haar plaatsje zeer schoon gespoeld en geveegd. Na de lunch naar de loods om een paar nieuwe banden op de fiets te doen. En misschien nog wat opruimen of zo.
