Het komt voor dat ik na wat hulpverlening die vraag gesteld krijg : "Wat krijg je van me?" Meestal is mijn antwoord dan : "Niets." Ik ben dan al blij dat mij die vraag gesteld wordt. Dat betekent voor mij dat de geholpen persoon iets verder denkt dan sec zijn (geredde) situatie en een bedankje.
Het gebeurt soms dat ik heen en weer gereden ben met de bus om iemand te helpen. Dan is zo'n vraag : "Wat krijg je van me?" na afloop wat vervelend. Immers, onze bus gebruikt geen water als brandstof. Maar door zo'n vraag te stellen word ik naar mijn gevoel al in een positie gemanoeuvreerd van waaruit ik naar mijn eerste gevoel alleen als antwoord "Niets" kan geven. Ik vind het wat hebberig, of misschien is het wel valse schaamte, om te zeggen dat ik €35 aan brandstof verbruikt heb. In het algemeen vind ik om geld vragen erg vervelend. Ook toen ik nog werkte vond ik vragen om salarisverhoging niet leuk. Dat moest van de andere kant komen. Op basis van mijn prestaties, vond ik. Dat geeft ook voldoening, een gevoel van erkenning.
Gek eigenlijk, want ik ben bepaald niet op mijn mondje gevallen. Het is alleen jammer dat niet iedereen even doordenkt en zo'n vraag voorkomt. Er waren mensen die dat wel deden en benzinegeld wilden betalen. In die gevallen betrof het gecombineerde bezoekjes. Onderweg naar familie of kennissen zetten we dan een passagier bij haar familie af. Kijk, dan antwoorden we met : "Niets." Als we dan even later alsnog een doosje chocolades krijgen of een bloemetje is dat erg leuk.